Είναι απόλυτα φυσιολογικό, η ανθρώπινη διάθεση να έχει μεταβολές. Από την απόλυτη ευφορία μέχρι την απόλυτη μιζέρια και δυστυχία. Και τι παράδοξο, ακόμα και σε αυτό, το ανάποδο εγώ... ή κάπως έτσι τουλάχιστον.

Δεν ξέρω που οφείλεται, δεν μπορώ να το αποδώσω πουθενά. Όχι τη γενική αναποδιά μου, αλλά την κάτα κόρον μη μεταβαλλόμενη διάθεσή μου. Τη φαινομενική τουλάχιστον...

Από διηγήσεις, τείνω να πιστέψω πως γεννήθηκα "ντοπαρισμένη". Όταν όλα τα άλλα παιδάκια κατά τη διάρκεια της ημέρας ήταν ξύπνια και έκλαιγαν, εγώ κοιμόμουνα του καλού καιρού. Όταν τα άλλα βρέφη κοιμόντουσαν, το δικό μου μάτι γαρίδα και χαμογέλαγα σε όποιον έβλεπα. Μέχρι φήμες κυκλοφόρησαν σχετικά με την ικανότητα μου για ομιλία, ακριβώς επειδή δεν είχα δώσει δείγματα... Από τότε μάλιστα είχα και nickname, το οποίο δεν σκοπεύω να παραθέσω εδώ, επειδή είναι άκρως γελοίο.

Στην μετέπειτα ζωή μου, συνήθιζε η μητέρα μου την γενικότερη ανέμελη και πέρα βρέχει διάθεση μου, να τη θεωρεί αναισθησία. Μπορεί να έχει και δίκιο. Φράσεις όπως "χαζό παιδί χαρά γεμάτο" ή "μες την καλή χαρά και την ατέρμονη βλακεία" βρήκαν χρήση στο καθημερινό λεξιλόγιο μου. Για παράδειγμα όταν προ ετών γνώρισα τη μία εκ των κολλητών μου, της προκάλεσα έκπληξη, αντιπάθεια και επιφύλαξη. "Μα δεν γίνεται αυτό το παιδί να είναι τόσο χαζοχαρούμενο συνέχεια. Τόσο ανοιχτό;" Μέχρι που βεβαιώθηκε πως γίνεται και πολύ μάλιστα. Όταν γελάω, με ακούει ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και συνήθως γελάνε και οι άλλοι μετά...μαζί μου. Who cares?

Δύσκολα με ρίχνει κάτι. Και όταν βλέπω άλλους πεσμένους, κάνω τα αδύνατα δυνατά για να τους δω, έστω χαμογελαστούς. Η έσχατη λύση είναι η σοκολάτα (σύνηθες τρόπος για να σταματήσει να κλαίει μια φίλη μου).

Μα φυσικά και εγώ πέφτω καμιά φορά, αλλά δεν πρόκειται να με δει ποτέ κανείς. Πρώτον επειδή δεν διαρκεί πολύ και δεύτερον επειδή κρύβομαι μέχρι να μου περάσει. Έχω βρει διάφορους τρόπους να περιορίζω αυτά τα αρνητικά μου συναισθήματα... Καθαρίζω το σπίτι, ακούω μουσική, παίζω κιθάρα, γράφω, μουτζουρώνω ή ονειρεύομαι. Και έχω καταλήξει στα:

Για τα πάντα υπάρχει λύση, αρκεί να ηρεμήσεις και να σκεφτείς.

Δεν αξίζει να σε στεναχωρεί τίποτα. Απλά δεν αξίζει.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι σοβαρή.

Τα αρνητικά συναισθήματα είναι ο καλύτερος καμβάς για να δημιουργήσεις και να βγουν οι πιο θετικές σκέψεις και τα πιο αυθεντικά όνειρα.

Και επειδή κάτι συζητούσα περί γκρίνιας, θα ήθελα και εγώ να γκρινιάξω που δεν θα πάω διακοπές και θα δουλεύω... αλλά δε θα το κάνω. Όχι επειδή το πιέζω, αλλά επειδή ήδη βρήκα τρόπους να το ξεπεράσω. Πως?

Η Αθήνα τον Αύγουστο είναι υπέροχη. Θα πηγαίνω στη δουλειά σε χρονό μηδέν. Θα γυρίσω όλο τα μαγαζιά τώρα που έχει εκπτώσεις (χιχιχι). Σινεμά, χωρίς να κλείνω από πριν εισητήριο. Βόλτες, χωρίς να αγχώνομαι για το παρκάρισμα. Κοκτέηλ άκρως καλοκαιρινά στο μπαλκόνι μου, μαζί με μια σεζ-λονγκ και μια φουσκωτή πισίνα. Τουρισμό στο κέντρο της πολής (να κατεβείς στο Σύνταγμα με λουλουδάτο σορτς και φωτογραφική μηχανή και να μιλάς στον περιπτερά αγγλικά). Και το καλύτερο για το τέλος... ουζάκια σε παραθαλάσσιες ταβερνούλες.

Και αν σε καμιά από τις βόλτες σας, ακούσετε κανένα τρανταχτό, δυνατό γέλιο που μετατρέπεται σε χαχανητά και καταλήγει σε πνίξιμο, τύπου γουρουνιού και διάφορες άλλες παραλλαγές, μπορείτε να είστε σίγουροι πως είμαι εγώ. Τι να κάνω; Αφού γεννήθηκα χαρούμενη.