Και να που ο καιρός πέρασε και ήρθε η ώρα να κλείσει και αυτός ο κύκλος... του μεταπτυχιακού.. Οι τελευταίες μέρες ήταν πραγματικά επεισοδιακότατες, με ξενύχτια και εντονότη πίεση. Ειδικά οι τελευταίες 4 μέρες πριν την παράδοση πρέπει να ήταν μακράν οι χειρότερες που έχω περάσει. Η πτυχιακή, το σπίτι, οι αποφάσεις που έπρεπε να πάρω, για τη δουλειά, το άμεσο μέλλον μου και κυρίως για το αν θα επιστρέψω Αθήνα ή θα μείνω Λονδίνο, οι συναισθηματικές φορτίσεις που κορυφώθηκαν, όλα έβαλαν το χεράκι τους και με έκαναν να αισθάνομαι σα σάκος του μποξ που δεν ήξερε από που του έρχονταν οι ανάστροφες. Αλλά και οι επόμενες μέρες δεν ήταν πιο ήσυχες. Εκεί που περίμενες ότι μετά την παράδοση κι αφού τελικά κατάφερα να κλείσω σπίτι θα ηρεμούσα επιτέλους, πέρασα ένα μαύρο Σαββατοκύριακο, βουτηγμένη στην απόγνωση, την μελαγχολία και το κλάμα. Τέτοια ευσυγκινισία δεν την έχω ξαναβιώσει. Τουλάχιστον είχαμε κάτι "ευτράπελες" καταστάσεις (βλέπε απόπειρα ληστείας, νυχτερινή ξενάγηση σε ασθενοφόρο συνδυασμένη με βόλτα σε νοσοκομείο, και τέλος μεταμεσονύχτιο κυνήγι ποντικού στα δωμάτια) με κεντρική ηρωϊδα την Εύη (φίλη, συμφοιτήτρια και συγκάτοικο στην εστία) που κάπως με απέσπασαν από την καταστροφική μάχη που λάμβανε χώρα στα ενδότερα...

Η αλήθεια είναι ότι έφτασα πολύ κοντά στο να τα παρατήσω. Όχι την εργασία, όχι, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, έχουμε κι έναν εγωισμό. Αλλά στο να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να επιστρέψω μόνιμα πλέον στην Αθήνα, να είμαι κοντά σε ανθρώπους που ξέρω και σε οικείες καταστάσεις. Τις μέρες μετά την παράδοση της εργασίας, δε μπορούσα με τίποτα να με φανταστώ να περνάω ένα ακόμα χρόνο στο Λονδίνο. Δεν μπορούσα με τίποτα να βρω τί ήταν αυτό που με είχε κάνει λίγους μήνες πριν να αποφασίσω ότι ναι θα μείνω να δουλέψω εδώ. Βέβαια τώρα που τα βλέπω πιο ψύχραιμα τα πράγματα, όλη αυτή η συναισθηματικοψυχολογική αστάθεια πρέπει να οφείλεται απλά στο ότι οι εντός μου συσσωρευμένες εντάσεις και αντιφατικές επιθυμίες με είχαν φέρει στα όριά μου και η παραμικρή παρεμβολή από το εξωτερικό περιβάλλον διογκονώνταν και δημιουργούσε δυσανάλογες αντιδράσεις μέσα μου.

Κι αυτό που τελικά με κράτησε, δεν ήταν τίποτα άλλο από τον εγωισμό μου. Αργώ να πάρω μια απόφαση. Πολύ. Αλλά άπαξ και την πάρω και πολύ περισσότερο άμα την ανακοινώσω κιόλας, δε μπορώ να διανοηθώ ότι θα την αλλάξω, ότι θα κάνω πίσω κι ότι ένα στόχο που έβαλα θα τον παρατήσω και μάλιστα χωρίς καν μια προσπάθεια. Ίσως το σκεπτικό να είναι ηλίθιο. Ίσως και να πιέζομαι χωρίς ουσιαστικό λόγο. Αλλά έτσι είμαι. Κι όσο κι αν μέσα μου συναισθηματικά είμαι κομμάτια, η λογική μου διατηρεί καλώς ή κακώς την ανεξαρτησία της και προς το παρόν και τα πρωτεία.

Τώρα είμαι Αθήνα εδώ και 4 μέρες. Και είμαι όντως καλύτερα. Καταρχάς έχω καταφέρει να κοιμηθώ αρκετά. Γιατί πραγματικά μου έλειπε ο ύπνος και η ξεκούραση. Επίσης έχω δει κάποιους φίλους κι έχω να δω κι ακόμα πιο πολλούς τις επόμενες μέρες, κάτι που αν και αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, είναι καλύτερο από το να ερχόμουν και να μην έβλεπα κανένα όπως το είχα σκεφτεί κάποια στιγμή προκειμένου να αποφύγω τον αποσυντονισμό που ακολούθησε την τελευταία μου επιστροφή στην πατρίδα. Σίγουρα εξακολουθώ να είμαι προβληματισμένη σχετικά με το μέλλον μου αλλά είναι και τέτοιος ο χαρακτήρας μου που προβληματίζεται για τα πιο απλά πράγματα, πόσο μάλλον για κάτι τόσο σημαντικό όπως είναι η μετάβαση από την φοιτητική ζωή στην αγορά εργασίας.

Ναι.. γιατί μαζί με τον κύκλο του μεταπτυχιακού κλείνει και μια ευρύτερη περίοδος, ανεμελιάς και χαλαρότητας, όπου οι σκοτούρες περιορίζονταν στο αν θα περάσω το μάθημα, αν θα προλάβω την εργασία και πού θα βγούμε το βράδυ. Τώρα ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη παύω να είμαι φοιτήτρια, να μένω στην εστία ή με την μαμά και γίνομαι άνεργη, σε αναζήτηση δουλειάς, με νοίκι και λογαριασμούς να τρέχουν. Υποθέτω κάπου εδώ είναι που μπαίνω στον κόσμο των ενηλίκων.. και όχι όταν έγινα 18...

Δεν μου αρέσει αυτή η μετάβαση. Δεν θέλω να πραγματοποιηθεί, αλλά βλέπω ότι όσο και να την αρνούμαι, δεν καταφέρνω τίποτα. Μάλλον ζορίζομαι περισσότερο. Από την άλλη αισθάνομαι τόσο παιδί ακόμα, αφελής και άπειρη. Βέβαια από μια άλλη οπτική μπορεί να έλεγε κανείς ότι απλά είμαι καλομαθημένη και ανίκανη να αυτοδιαχειρίζομαι. Κάτι τέτοιες σκέψεις κάνω και τότε πεισμώνω ανάποδα. Όχι, δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Οπότε αυτόματα αυτή η περίοδος μετάβασης γίνεται περίοδος δοκιμασίας. Να τεστάρω τον εαυτό μου. Να αποδείξω ότι δεν είμαι ένα κακομαθημένο κοριτσάκι που έχει μάθει να τα έχει όλα έτοιμα. Και κάπως έτσι, προσπαθώντας να εστιάσω στην πρόκληση της νέας κατάστασης που ξεδιπλώνεται μπροστά μου και όχι στην ξεγνοιασιά που χάνεται ανεπιστρεπτί, κούτσα κούτσα προχωράω.

Εξάλλου, δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος να παραπονιέμαι ή να θλίβομαι. Κι όλα αυτά δεν είναι παρά παρενέργειες μιας ψυχής βαθιά συναισθηματικής και ευαίσθητης που αρέσκεται να φτάνει στα όριά της, να μεγενθύνει καταστάσεις, εντάσεις, συναισθήματα και αντιθέσεις, να κάνει βαθιές βουτιές στο είναι της, και να μην ξεκινά την ανάδυση παραμόνο αφού έχει αγγίξει τον πάτο και έχει ξεμείνει από οξυγόνο...