Πλησιάζει η ώρα να αφήσω το γραφείο...

Πέρασε άλλη μια μέρα υπερβολικού τρεξίματος. Δε λέω άγχος, γιατί αυτή τη λέξη την έχω διαγράψει από το λεξιλόγιο μου, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Πίστευα και πιστεύω πως όλα γίνονται και όλα έχουν τη λύση τους. Σίγουρα θα με πείτε υπερβολικά αισιόδοξη...Είμαι!

Πάω στο σπίτι όπου καλώς εχόντων των πραγμάτων θα φτάσω σε καμιά ώρα. Θα φάω, θα ξαπλώσω λιγουλάκι και μετά διάβασμα. Τελειώνουν οι μέρες, αυξάνονται οι σελίδες και τη Δευτέρα παραδίδω την πτυχιακή. Τρίτη απόγευμα με το καλό, αεροπλάνακι και βζουμ Χίος για ακόμα μία φορά. Παρουσίαση και ολιγοήμερες διακοπούλες. Και τώρα χοροπηδάμε...

χοροπηδάμε λέμε...

παιδί μου τι έπαθες; Ξεκούνα. Χίος πας χοροπήδα!!!

Ίσως είναι η πρώτη φορά μετά από εφτά χρόνια που έχω ανάμεικτα συναισθήματα, όσον αφορά τη Χίο! Θα πάω να δω τις φίλες μου, γνώριμα μέρη, τη σχολή μου... να ξεφύγω από την ανιαρή εργασιακή μου καθημερινότητα!

Αλλά με φοβίζει κιόλας. Υπογράφω το πέρας των φοιτητικών μου χρόνων. Πάω στο νησί που μέχρι πριν λίγο ήταν το σπίτι μου ως επισκέπτρια. Σίγουρα έχω χάσει κάποια επεισόδια από την καθημερινότητα των φιλενάδων μου που όσο και αν προσπαθούμε να καλύψουμε δια τηλεφώνου, δεν καλύπτονται... Συν του ότι αφήνω τα καμάρια μου εδώ...

Μπορώ να σας πάρω όλους και να πετάξουμε μαζί για το νησί; Να μείνουμε εκεί και να ευχαριστηθούμε μια άλλη καθημερινότητα; Πιο χαλαρή, πιο επικοδομητική, πιο ανθρώπινη. Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο...

Θα αφήσω την εικόνα της θάλασσας που έχει χαρακτεί στο μυαλό μου, πιο ζωντανή από οποιαδήποτε φωτογραφία, να με ταξιδέψει σε όλα αυτά που θα ήθελα! Και σήμερα που φυσάει είναι ότι πρέπει... Το ελαφρύ κυματάκι θα πάρει μακριά την κούραση και η αύρα θα φέρει μόνο όμορφα συναισθήματα...