Έφυγα, γύρισα. πήγα. ήρθα. παρουσίασα... τελείωσα και επίσημα. Στάθηκα με το 1 και 60 (με το πολύ ζόρι) ύψος μου μπροστα από τον καθηγητή πάτησα το F5 του PowerPoint και άρχισα την ιστορία..."Ο Παναμάς... η διώρυγα... μπλα μπλα μπλα"

-"Εντάξει Αναστασία, τελείωσαμε. Την καταθέτεις στη γραμματεία μου αφήνεις και εμένα δύο αντίτυπα, τακτοποιείς τις εκκρεμότητες με τη βιβλιοθήκη και τέλειωσες..."

Βαθιές ανάσες ανακούφισης. Τέλος με τ κεφαλαίο. Για τις επόμενες δύο ώρες ήμουν σε υπερένταση, μετά όμως έκλειναν τα μάτια, λύγιζαν τα γόνατα... θα κοιμόμουν και από την επόμενη άρχιζε μία άλλη πραγματικότητα...με λίγες διακοπές.

Καφέδες και ταβλάκι, φαγητό και ουζάκια το βράδυ, μπυρίτσες και γέλια...

Και αυτή η αμφιβολία της έναρξης γενικά, να πλανιέται στον αέρα...

Και εντελώς απρογραμμάτιστα το Σάββατο βράδυ βρίσκομαστε τρεις κοπέλες (που μετά γίναμε τέσσερις) σε μία κουζίνα, να πίνουμε μπύρες και ουίσκια, να ακούμε Τσανακλίδου, Αλεξίου και Γαλάνη και να έχουμε πλαντάξει στο κλάμα...οπού στα καπάκια βάζουμε τα γέλια με τα χάλια μας...

"Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής..."

Ούτε οι μπύρες ήταν, ούτε τα ουίσκι που έκαναν τη διαφορά, αλλά αυτά που ειπώθηκαν. Χαμένες αγάπες, καινούριους έρωτες, πλήγες και σημάδια, δουλειά και καθημερινότητα, επικοινωνία και αλήθεια...αλλά πάνω από όλα μιλήσαμε για όνειρα.

"Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχω γευτεί
αφού κρύβεται το αύριο σ' ότι έχω ονειρευτεί
Τα καλύτερα θα 'ρθουν μάτια μου δεν ανησυχώ
φτάνει το δικό σου πρόσωπο να βλέπω όταν ξυπνώ"

Αυτά τα όνειρα που τα βλέπεις ακόμα και με τα μάτια ανοιχτά. Όνειρα εφικτά και απραγματοποίητα ταυτόχρονα. Όνειρα που γίνονται ουτοπίες ακριβώς μέσα σε αυτή τους την απλότητα. Όνειρα για τη ζωή μας όπως θα θέλαμε να είναι... Και δεν αναφέρομαι στα υλικά αγαθά αλλά στα άλλα, τα ανεκτίμητα. Για μια ζωή χωρίς άγχος, να κάνουμε αυτό που μας αρέσει επάγγελμα, να έχουμε χρόνο και μάλιστα ποιοτικό , αντί να τον σπαταλάμε δεξία και αριστερά και πάνω από όλα οι άνθρωποι που θα είναι δίπλα μας να είναι αληθινοί.

Και όταν γιαγιάδες πια με τα άσπρα μας μαλλιά και τα καφτάνια, κοιτάμε πίσω να χαιρόμαστε που είχαμε μια ζωή όπως τη θέλαμε. Μαζεμένες στον κοινόχρηστο κήπο του οικισμού που θα φτιάξουμε, να τα συζητάμε και να γελάμε, πάνω από το τραπέζι της μπιρίμπας. Να σας κρατήσω θέση;