Ξύπνησα το πρωί με έναν ελλεινό πονοκέφαλο. Ολόκληρη η αριστερη πλευρά του κεφαλιού μου, μου έδινε ισχυρές σουβλιές. Ειδικά χαμηλά προς το σαγόνι. Ο πόνος χτύπαγε στο αυτί και το μάτι.

Ο «Βασιλάκης», παίζει να έχει και τα διπλά μου χρόνια, είναι ο οικογενειακός μας οδοντίατρος κοντά μια εικοσαετία. Πόνους, καθαρισμούς, σφραγίσματα, ελέγχους στο Βασιλάκη. Μαμά, μπαμπάς και κόρη.

Μου έμαθε όταν ήμουν πιτσιρίκι πως να βουρτσίζω τα δόντια μου και με δωροδοκούσε με αυτοκόλλητα, όταν το έκανα σωστά. Τον έπαιρνε τηλέφωνο ο μπαμπάς μου κάτι άκαιρες ώρες σε κάτι εντελώς άσχετες μέρες «Βασίλη σώσε με πεθαίνω». Μου έβαζε τις φωνές να χρησιμοποιώ στοματικό διάλυμα και του έβαζα τις φωνές να  μου κάνει καθαρισμό στην εξάμηνη εξέταση «Παιδάκι μου λέμε δε χρειάζεσαι. Σώνει και καλά να σου κάνω καθαρισμό».

Πατάω τσιρίδες όταν με πονάει σε στυλ Κάλλας, μου εξηγεί ακριβώς τι κάνει, μιλάει ακατάπαυστα και έχει το ραδιόφωνο το ιατρείου μονίμως συντονισμένο να παίζει ροκ.

Ξέρει ότι προτιμώ να μου κάνει ένεση και δε με ρωτάει καν. Όσο πιο πολλές τόσο πιο καλά. Να μην καταλαβαίνω τίποτα. Κάποια φορά πριν πολλά χρόνια παραλίγο να του προκαλέσω εγκεφαλικό του ανθρώπου…

Εξηγούμαι

-Αναστασία, πόσο χρονών είσαι;

-14

-Αποκλείεται.

-Με δουλεύεις; Τι αποκλείται; Αφού 14 είμαι.

-Όχι βρε. Αποκλείεται να έχεις τους φρονιμίτες σου.

-Παρακαλώ; Ποιος ήρθε;

-Παιδάκι μου, οι φρονιμίτες σου, έχουν φυτρώσει και οι τέσσερις και είναι κανονικότατοι.

Έκανε το σταυρό του ο άνθρωπος. Τους είχα και τους τέσσερις, χωρίς προβλήματα, χωρίς πόνους και κυρίως πολλά χρόνια νωρίτερα από όταν κανονικά θα έπρεπε να εμφανιστούν.

Το θέμα όμως είναι ότι τον πόνο που γλίτωσα τότε τον έχω τώρα.

Πονάω λέμε. Ούτε να μιλήσω δεν μπορώ…

Και ο Βασίλης δεν έχει ώρα σήμερα…

και ενώ θα με έβαζε κάπου στο πρόγραμμα…

εκείνη την ώρα εγώ έχω μάθημα…

και πονάω…

και παίρνω παυσίπονα…

και θα πάω αύριο…

και μέχρι αύριο Mesulid όπως μου είπε...

και ουφ...

και το βράδυ θα βάλω ούζο να μουδιάσει...

και πονάω.

Κάνε κάτι γιατρέ μου! Τρέλαινομαι...