Ιστορίες Α4

Το κεφάλι μου πονάει τόσο που θα συγκινούσε ακόμη και μια ψυχρή λαιμητόμο ώστε να επισπεύσει το μακάβριο καθήκον της. Τα μάτια μου ‘καίνε’ αλλά τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν τσούζουν τόσο. Η κρέμα γύρω τους μπορεί να τεντώνει το δέρμα [με σχετικά οδυνηρό τρόπο] μα αφήνει πίσω της μια αίσθηση ‘δροσιάς’. Ίσως φταίει και το φως που κάποιος –πάλι- ξέχασε αναμμένο ή αυτή η έντονη οσμή από τις δεξαμενές –που όλο και κάποια δεν φρόντισαν να κλείσουν. Ίσως φταίει το ότι κουράστηκα κι ας είμαι εδώ μόνο λίγες εβδομάδες [τόσες όσες και όλη μου η ζωή]. Μικρή ζωή μα δεν το διάλεξα εγώ αυτό. Όπως δεν διάλεξα τίποτε από όσα μου συμβαίνουν εδώ μέσα, και το ξέρουν όλοι τους αυτό -μα αποφεύγουν έστω να το σκεφτούν [;]. Ακόμη και ο ‘κοντός’ ανάμεσα τους, Αυτός που οι άλλοι κοροϊδεύουν όταν λείπει. Μιμούνται τον τρόπο με τον οποίο ο ‘δύστυχος’[‘νανισμός’ είναι ο επίσημος όρος στα λεξικά] τεντώνεται για να φτάσει τα ράφια και ξεσπούν σε γέλια, λες και η Ζωή φρόντισε να τους χαρίσει ένα γελωτοποιό για τις ανιαρές ώρες που ξοδεύουν μέσα σε αυτό το λευκό, αποστειρωμένο [κυρίως από συναισθήματα] περιβάλλον.

Δεν ξέρω αν τους μισώ όλους αυτούς. Δεν είμαι σίγουρος τι είναι μίσος, κι αν αξίζουν έστω αυτή την σπάταλη. Μα υπομένω, πάντα υπομένω. Όπως τότε, που πήραν από δίπλα μου τη μητέρα μου. Νεκρή. Νεκρή αυτή, πανικόβλητοι αυτοί. Και ήταν τότε, η μοναδική φορά, [απαλλάσσομαι από τον κόπο να θυμηθώ αν υπήρξε άλλη –προνόμιο κι αυτό!] που ο ‘κοντος’ με χάιδεψε στο κεφάλι. [ακόμη αναρωτιέμαι αν με χάιδεψε είτε από οίκτο είτε ως ένδειξη αποδοχής στη λίστα των ‘ελαττωματικών’].

…κρυώνω, κι ας νομίζουν πολλοί πως είναι ζεστά εδώ μέσα. Είναι ένα κρύο… διαφορετικό, εσωτερικό, που το βιώνουν μόνο όσοι είναι στην ‘άλλη πλευρά’. Το βλέπω στα μάτια τους, στις μηχανικές κινήσεις τους. Παραιτηθήκαμε από το δικαίωμα στο κλάμα, στο φόβο, στο παιχνίδι, στο χάδι. Και ήταν νωρίς, πολύ νωρίς για να απολέσουμε όλα μας τα ένστικτα. Μας άφησαν ‘γυμνούς’, από κάθε συναίσθημα ψυχικό. Κανέναν δεν αφορά ο πανικός μας, πόσο μάλλον όταν μπορεί να αλλοιώσει το ρόλο μας στα σχέδια τους. Κανέναν δεν αφορά ο πόνος μας –αυτός ο εσωτερικός, ο άλλος ο κοινός πόνος έγινε συνήθεια πια, του καταργήσαμε κάθε όριο [κι ας μοιάζει με διαστροφή αυτό!]. Έτσι μας έμεινε μόνο η υπομονή, σαν άλαλος συνοδοιπόρος στο χρόνο, σαν αόρατο φάντασμα που μόνο εγώ βλέπω.

Υπομονή… Αυτό κάνω. Μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή, να δημιουργηθούν οι συγκυρίες, που θα με λυτρώσουν ακόμη και από την στάση της ίδιας της υπομονής.

Δεν έχω να περιμένω τίποτε καλύτερο, κανένα ΄ξέγνοιαστο΄ Αύριο, καμία Ελπίδα. Κανέναν νέο πόνο…
Ένα λάθος μου αρκεί Ένα μόνο. Μια πόρτα που κάποιος θα ξεχάσει να κλείσει. Μια μικρή πόρτα…


[τοπική ώρα 09:17, μιας Τετάρτης]

- Γαμώτο, πάλι τα φώτα αναμμένα ; Και 2 δεξαμενές ανοιχτές ; Λίγη περισσότερη προσοχή ρε ‘σεις! Οξύ έχει αυτή εδώ μέσα! Aμα γίνει κανένα ατύχημα ; Ποιος έφυγε τελευταίος χθες ; ο ‘κοντος’ πάλι;
- Ο Marty…. που είναι ; Ανοιχτό είναι το κλουβί του ; Ποιος μαλάκ….. Γαμώτο πρωί-πρωί…
- Marty… Martyyy…;;;

[Α ναι! Δεν σας συστήθηκα! Είμαι ο Marty, έτσι με ‘βάφτισαν’ –κατά την αγαπημένη συνήθεια που έχουν αυτά τα Πρωτεύοντα Θηλαστικά να δίνουν ονόματα στα πάντα. Είμαι ο Marty λοιπόν και είμαι ένα μικρό λευκό ποντίκι που μέχρι χθες ζούσε στο εργαστήριο ενός ‘ανεξάρτητου ερευνητικού ινστιτούτου κοσμετολογίας’. Είμαι πειραματόζωο. Ήμουν! Μέχρι χθες…]