Ο όμηρος

Τα φώτα σβηστά, στα χέρια κλειδιά, είναι αργά
Η σκέψη μου όμηρος, πάλι σε σένα γυρνά

Ο δρόμος γεμάτος, τα φώτα περνάνε ξυστά
και εγώ στο τιμόνι, κατεύθυνση στο πουθενά

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ σαν να ήτανε εχτές
μου είπες πως φεύγεις, για ότι έχει γίνει πως φταις

Ο δρόμος μπροστά μου μα με πληγώνει το ‘χτές
οι ρόδες στριγκλίζουν και έχουν αρχίσει οι στροφές

Το βλέμμα θολώνει, οι αναμνήσεις πολλές
Ο δρόμος τελειώνει, έχουν χαθεί οι διαδρομές

Ο δρόμος γεμάτος, τα φώτα περνάνε ξυστά
η σκέψη μου όμηρος, πάλι σε σένα γυρνά .