ελληνική μουσική
    Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
    αρχική > e-Περιοδικό > Aρθρα

    Βυζαντινή Ποίηση - Ακριτικά

    Ελλάδα. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Η Κάθοδος του 1100 π.Χ. (η οποία πρόσφατα ετέθη σε επαναπροσδιορισμό); Το Ίλιον (το οποίον και αυτό ακόμα δεν έχει επιβεβαιωθεί); Ο Ζευς; Οι Πελασγοί; Ο Μέγας Αλέξανδρος;

    Βυζαντινή Ποίηση - Ακριτικά

    Γράφει ο ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ (faidonalkinoos)
    39 άρθρα στο MusicHeaven
    Τρίτη 19 Ιαν 2010

    Ο Ηράκλειτος; Η Ακρόπολη; Η Μέδουσα; Ο Θησέας; Ο Μίνωας; Ο Ήφαιστος; Ελλάδα. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα; Ο Βύζας; Οι Πέρσες; Ο Χριστιανισμός; Το Ισλάμ; Οι Ακρίτες; Οι Αυτοκράτορες; Τα Λιοντάρια; Οι Δράκοι; Ο Διγενής;

     

     

    ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΟΙΗΣΗ - ΑΚΡΙΤΙΚΑ

    ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

    Ανέκαθεν, η σχέση τής ιστορίας με την λαϊκή παράδοση, ήταν τόσο σφιχτή, που σε πολλές περιπτώσεις έφτανε η παράδοση ν’ αφομοιώνει τόσο καλά τα γεγονότα, ώστε κάποτε να μην αναγνωρίζεται, θρύλος και γεγονός γίνονται ένα, συμπορεύονται, χάνοντας η ιστορία την δυναμική της, ενώ η παράδοση παρά την αίγλη τής όποιας της μαγείας, να αμφισβητείται.

    Ελλάδα. Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα;

    Η Κάθοδος του 1100 π.Χ. (η οποία πρόσφατα ετέθη σε επαναπροσδιορισμό); Το Ίλιον (το οποίον και αυτό ακόμα δεν έχει επιβεβαιωθεί); Ο Ζευς; Οι Πελασγοί; Ο Μέγας Αλέξανδρος; Ο Ηράκλειτος; Η Ακρόπολη; Η Μέδουσα; Ο Θησέας; Ο Μίνωας; Ο Ήφαιστος;

    Ο Βύζας; Οι Πέρσες; Ο Χριστιανισμός; Το Ισλάμ; Οι Ακρίτες; Οι Αυτοκράτορες; Τα Λιοντάρια; Οι Δράκοι; Ο Διγενής;

    Σε ολόκληρη την διάρκεια τής Ιστορίας τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αναπτύσσεται μια γραμματολογία καταπληκτική. ( Η περίοδος αυτή είναι Ελλάδα, και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε). Σηματοδοτείται δε η έναρξη της δεύτερης αυτής περιόδου, - (όπως και σε κάθε νέα περίοδο όλων των λαών) - με ένα έπος, με αυτό του "Βασιλείου Διγενή Ακρίτα". Ένα έπος χαρίζει στην ιστορία, την ιστορία των ηθών και φυσικά, καταγράφει σε στίχους την νέα εθνική οντότητα, την νέα εθνική συνείδηση.

    Το έργο, κατά την χρονική περίοδο από το 1000 μ. Χ. και κατά το δεύτερο μισό του 11ου αιώνα, διάστημα μέσα στο οποίο και μάλλον καταγράφηκε, δεν σώθηκε. Παραλλαγές του όμως, έξι στον αριθμό, αποδίδουν το θέμα. Η φωτιά βεβαίως, η ρωμαλεότητα, η φρεσκάδα των ακριτικών τραγουδιών που έχουν προηγηθεί δεν απαντώνται μέσα στα κείμενα και στους στίχους των παραλλαγών αυτών. Σίγουρα όμως, η απόδοση, έπεται, του "Άσματος του Αρμούρη", που κατά τον 9ο αιώνα, με 200 ανομοιοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους στίχους, θεωρείται πως είναι ο σκαπανέας, που ετοιμάζει τον δρόμο για την δημιουργία του έπους του "Διγενή Ακρίτα".

    Έξι ποιητικές διασκευές, παραλλαγές με 1η: της Τραπεζούντας, με 3181 στίχους, η οποία δωρήθηκε από τον Σάββα Ιωαννίδη, χωρισμένο σε δέκα βιβλία. 2η: διασκευή Πετρίτζη, με 3094 ομοιοκατάληκτους στίχους, έκδοση την οποία πραγματοποιεί ο Λάμπρος μαζί με άλλα μεσαιωνικά τραγούδια, γραμμένο το 1670 από τον ιερομόναχο Ιγνάτιο Πετρίτζη, που αυτοαποκαλείται ποιητής και το αφιέρωνε στον ιερέα Χρύσανθο. Η έκδοση χωριζότανε σε οχτώ βιβλία. 3η: Η παραλλαγή της Μονής Santa Maria di Grotteferrata, με 3700 ανομοιοκατάληκτους δεκαπεντασύλλαβους στίχους, 4η: την παραλλαγή της Νήσου Άνδρου, με 4778 στίχους, που δημοσιεύθηκε το 1881 από τον Μηλιαράκη, από ανευρεθέν χειρόγραφο του ΙΣΤ΄ αιώνα. Η παραλλαγή αυτή αποτελείται από δέκα βιβλία και συμπληρώνει τα κενά της πρώτης έκδοσης της Τραπεζούντας. Ως ποιητής εμφανίζεται κάποιος Ευστάθιος. 5η: την παραλλαγή της Μονής Εσκοριάλ, με 1867 δεκαπεντασύλλαβους στίχους, που ο βυζαντινολόγος Κρουμβάχερ το 1904 ανακοίνωσε πως υπάρχει στην βιβλιοθήκη της Μαδρίτης (Εσκοριάλ), δημοσιεύοντας αποσπάσματα. Πλήρης έκδοση του χειρογράφου έγινε το 1912 από τον Ολλανδό ελληνιστή και βυζαντινολόγο Έσσελινγκ. Η γλώσσα πλησιάζει περισσότερο την δημοτική και είναι αυτό που κάνει την έκδοση ιδιαίτερη. 6η την διασκευή σε πεζό λόγο, που βρέθηκε και πάλι στην Άνδρο, έργο, ίσως, του εκ Χίου, Μελετίου Βλαστού, την παραλλαγή δημοσίευσε ο Δ. Πασχάλης το 1928 από χειρόγραφο του ΙΖ΄ αιώνα. 7η: την παραλλαγή της Ελληνικής Μονής Κρυπτοφέρης που αποτελείται από οχτώ βιβλία και δημοσίευσε ο Legrand το 1892 από χειρόγραφο του ΙΔ΄ αιώνα.

    Είναι βέβαιο από αναφορές και ανακοινώσεις πως υπήρξαν και άλλες παραλλαγές, που, ή δεν βρέθηκαν ακόμη, ή δεν θα δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας, λόγω καταστροφής τους ή από άγνοια αυτών που τα κατέχουν.

    Ίαμβοι, τροχαϊκοί, μπλέκουν στα κατορθώματα, σιωπούν τις σελίδες της Ιστορίας, επαίρονται και ο δεκαπεντασύλλαβος γεννιέται προς δόξα και τιμή των θεών και των ανθρώπων. Όποια μελέτη κι αν πάρουμε υπ’ όψιν μας, καταλήγουμε με ασφάλεια στον ίαμβο ή στον τροχαϊκό. Δημώδης στίχος; Εθνικός; Ένα μα την αλήθεια είναι το γεγονός, αυτός ο στίχος παίρνει ζωή μπροστά  μας.

    Και το Βυζάντιο γεννιέται.

    Μέσα από το Ακριτικό (Δημοτικό) Τραγούδι, - όσα εξ αυτού του είδους σώθηκαν λόγω των συγκυριών που ακολούθησαν και που σαφέστατα οι προτεραιότητες μάλλον δεν το ευνόησαν -, διαπιστώνουμε την μεγαλοσύνη της εποχής και το ακέραιο, πολλές φορές, ένστικτο του λαού. Ενός λαού που θέλησε για μια φορά ακόμα να βάλει την σφραγίδα του στον χρόνο και μάλλον τα κατάφερε. Ενός έθνους που κράτησε στα χέρια του την μέση περίοδό του και μάλιστα για χρονικό διάστημα 1000 και πλέον χρόνων. Φυσικά, το τραγούδι αυτής της μορφής, (Δημοτικό - Ακριτικό), μας γαλούχησε, κατεύθυνε τις ψυχές του λαού, αφού πρώτα αφουγκράστηκε τις λεπτές χορδές της ψυχής του. Είναι λοιπόν αυτό το δημοτικό τραγούδι, που καταγράφει την δημιουργία τής Κωνσταντινούπολης, (325 μ.Χ.)

    "και πώς να τηνε βγάλομε και πώς να τηνε λέμε;

    Πόλη. Κωνσταντινούπολη, του Κωνσταντίνου πόλη."

     

    Είναι λοιπόν το δημοτικό τραγούδι που την ψυχή τού λαού υμνεί και τραγουδάει και το σύμβολο, η Αγια-Σοφιά κτίζεται, (532-537 μ.Χ.)

     

    "δεν είν’ και τούτο θάμασμα, παράξενο μεγάλο,

    που ζέψανε τον Κωνσταντή με το βουβάλι αντάμα

    να κουβαλά τα μάρμαρα απ’ το Μαρμαροχώρι

    να φτιάξουν την Αγια-Σοφιά, το μέγα μοναστήρι."

    Βεβαίως, το δημοτικό τραγούδι δεν έχει να κάνει με την σημασία που σήμερα δίνεται στο τραγούδι. Κάθε κομμάτι που σώθηκε είναι το ίδιο πολύτιμο με κάθε ιστό του ανθρώπινου σώματος που γλίτωσε ύστερα από πυρκαγιά. Είναι ο ιστός που με την υγεία του θα συνδέσει την ύστερη λόγια εποχή, την εποχή του θρησκευτικού ύμνου, την ανώτατη εξέλιξη γραμμάτων και τεχνών του Βυζαντίου. Έτσι το δημώδες άσμα, πλέον ανάγεται σε έπος και χαράζει βαθιά την ψυχή του λαού.

     

    "Σπίτι δεν τονε σκέπαζε, σπήλιο δεν τονε χώρει,

    τα όρη διασκέλιζε, βουνού κορφές επήδα,

    χαράκι’ αμαδολόγαγε και ριζιμιά ξεκούνειε.

    Στο βίτσιμά ’πιανε πουλιά, στο πέταμα γεράκια,

    στο γλάκιο και στο πήδημα τα λάφια και τ’ αγρίμια."

     

    Έτσι έγραψε ο λαός τον Ακρίτα τον Διγενή, που ήταν από δύο γένη, ελληνικό της μάνας του, Ευδοκία τ’ όνομά της και Άραβα πατέρα. Ο εθνικός ήρωας τής αυτοκρατορίας ολάκερης. Σαν να λέμε, η μορφή του σούπερμαν που όμως δεν ήταν καρτούν αλλά αλήθεια. Τι να είναι αλήθεια άραγε και τι ψέμα, σε τούτη την άμοιρη ιστορία της Ελλάδας. Οι ακρίτες είναι θεσμός που ο Διοκλητιανός επισημοποίησε κατά το τέλος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (285-305) και διατηρήθηκε από τον Ηράκλειο (610-641), ενώ διατηρείται και εκφυλίζεται έως τα χρόνια του Μιχαήλ Η΄ του Παλαιολόγου (1252-1282). Γνωστή η ιστορία τους και τα κατορθώματά τους. Οι ακρίτες και κυρίως ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας, έσωζαν την κατάσταση, με την ρωμαλεότητά τους, την αντρειοσύνη τους, αλλά το κυριότερο, με την συμβολή του μύθου, που μέσα από το έπος εξαπλωνόταν στα πέρατα της οικουμένης, με το τραγούδι και τους τρομαχτικούς, για κάθε εχθρό και κάθε επιβουλευόμενο την επικράτεια. Για τον ακρίτα τον γιο τ’ Ανδρόνικου λέει ο στίχος

     

    "Εγώ είμαι ο ανδρειωμένος τ’ Ανδρόνικου ο γιος,

    που τρέμει ο κόσμος όλος και όλα τα χωριά,

    και τρέμουν τρεις πασάδες που πολέμαγα.

    Δεν ήσαν μήτε πέντε, μήτε δεκαοχτώ,

    εφτά χιλιάδες ήσανε κι εγώ αμοναχός,

    κι απ’ τις εφτά χιλιάδες ένας γλίτωσε."

     

    Ο Όμηρος και ο Ησίοδος υπήρξαν οι πρώτοι της εποποιίας. Εθνικοί παιδαγωγοί του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Το ελληνικό θαύμα αποκτά πατρότητα. Ίδιον των Ελλήνων η επιστέγαση των εποχών. Με τον ίδιο αυτό απαράλλαχτο τρόπο κατά το μέσον της ιστορίας τους, ανακτούν την ανάγκη την κάνουν πραγματικότητα, και ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας, στέκει μπροστά μας περήφανος περίτρανος περιλάλητος. Όπως ο Αχιλλέας ή ο Ηρακλής σαν τον Μεγάλο Αλέξανδρο, κάνει την εμφάνισή του για να συνεπάρει τις σκέψεις την αδράνεια την ομορφιά του Γένους. Η θέληση της νίκης; Η ελληνική ζωή που κάπως μετά τον Αλέξανδρο δεν είναι ιδιαιτέρως εμφανής; Ο Χριστιανισμός που με την φιλοσοφία του στρέφει τον κόσμο να κοιτάζει τον ουρανό, την αύριο ζωή; Ό,τι κι αν ήταν, ο γήινος ανθρώπινος νους του Έλληνα, δημιουργεί ένα έπος. Δημιουργεί έναν ήρωα. Τον ήρωα των μεγάλων ιστορικών αναγκών, και των ειδικών στιγμών του πεπρωμένου του Ελληνισμού των Βυζαντινών χρόνων. Ο Ν. Πολίτης γράφει: "Από των εσχατιών της Καππαδοκίας μέχρι των Ιωνίων νήσων, και από της Μακεδονίας και των χωρών των δυτικών ακτών Ευξείνου και Κρήτης και της Κύπρου, άδονται μέχρι του νυν άσματα αφηγούμενα τους άθλους και τας περιπετείας του Διγενή και τους αγώνας αυτού προς τους Απελάτας και τους Σαρακηνούς, και φέρονται δια στόματος παραδόσεις αναφερόμεναι εις τόπους και αντικείμενα, μεθ’ ων συνδέεται το όνομα αυτού. Εις ταύτα η φαντασία του λαού εγκατέπλεξε μύθους, ων τους πλείστους παρέλαβεν ανακαινίσασα εκ της πλουσίας μυθικής κληρονομίας της αρχαιότητος, και απήρτισε τον ιδεώδη τύπον ήρωος νεαρού ως ο Αχιλλεύς, κραταιού ως ο Ηρακλής και ενδόξου ως ο Αλέξανδρος. Εν κεφαλαίω δ’ ειπείν· εις τον Διγενή Ακρίταν αποκορυφούνται οι πόθοι και τα ιδεώδη του ελληνικού έθνους, διότι εν αυτώ συμβολίζεται η μακραίων και άληκτος πάλη του ελληνικού προς τον μουσουλμανικόν κόσμον."

    Παρενθετικά και εκτός κειμένου κάνω την προσπάθεια ευχαριστιών προς τους ανθρώπους που κατά καιρούς αφιέρωσαν χρήματα χρόνο μόχθο, για να διασώσουν, φέρνοντας στο φως της πλατειάς κυκλοφορίας έργα για τα οποία νομίζαμε την ύπαρξή τους, αλλά τα αγνοούσαμε ως έργα. Σάθας - Βικέλας - Πολίτης - Βαλέτας. Wagner - Legrand.. Άνθρωποι ερευνητές του ωραίου, που πολλές φορές κακολογήθηκαν, αλλά που ευτυχώς τις περισσότερες βρίσκονται στα χείλη μας για το έργο που ανάστησαν. Ένα ευχαριστώ είναι και αυτή η εργασία.

    Πρώτος λοιπόν ο Πολίτης φέρνει στο φως τα Ακριτικά Τραγούδια. Ίσως τα ομορφότερα δημιουργήματα Δημοτικής Ποίησης σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Σάθας λίγο νωρίτερα, το 1875 φέρνει με την συνεργασία του Γάλλου ελληνιστή Legrand το μεσαιωνικό έπος του Διγενή Ακρίτα κατά το πρωτότυπο της Τραπεζούντας και αποτελούμενο από 3181 στίχους. Το γεγονός προκαλεί ζωηρό επιστημονικό ενδιαφέρον. Και ακολουθούν η παραλλαγή της Οξφόρδης (Πετρίτζη) και οι άλλες εκδοχές όπως αυτές αναφέρονται στην αρχή του κειμένου αυτού.

    Η ιστορία, μέσω των κειμένων που βρέθηκαν, αφηγείται, την ζωή, τα κατορθώματα, τους έρωτες τον γάμο, την ευγένεια, την ανδρεία, την γέννηση και τον θάνατο του Βασιλείου Διγενή Ακρίτα. Μέσα όμως από αυτή την εξιστόρηση και η ζωή των άλλων ακριτών είναι παρόμοια και παρεμφερής.

    Λέγεται πως το Βυζάντιο και μάλιστα στην ποίηση δεν άφησε και τίποτα αξιόλογο. Απλά, λένε, ιπποτικά μυθιστορήματα, όπως η Αχιλληίς, ο Βίος Αλεξάνδρου, Τα Κατά Λύβιστρον και Ροδάμνην, τα Πτωχοπροδρομικά και άλλα τόσα πολλά ψήγματα λαϊκής έκφρασης, επώνυμα ή ανώνυμα, που μόνη αξία τους είναι ότι είναι σε ελληνική γλώσσα. Δεν θα διαφωνήσω ούτε θα συμφωνήσω. Πιστεύω όμως πως η περίοδος αυτή, επειδή συνολικά αμφισβητείται, και για τον λόγο ότι αφορά σε χίλια τουλάχιστον χρόνια, δεν μπορεί παρά να υπήρξε. (Ακούσαμε πρόσφατα πως το Βυζάντιο δεν αποτελεί Ευρωπαϊκή Ιστορία). Ας λένε κι ας πιστεύουν ότι θέλουν. Δεν αντιδικώ δεν μ’ ενδιαφέρει άλλωστε κάτι τέτοιο. Εκείνο που τόσο με συγκινεί είναι η ύπαρξη των κειμένων αυτών που στόχο πλέον έχουν να δείξουν την λαϊκή έκφραση, και την συνέχεια (ομοιογενή μάλιστα) της παράδοσης των Ελλήνων όπου κι αν βρεθούν στον ιερό χώρο του πλανήτη μας. Και αν ακόμα για κάποιους το Βυζάντιο δεν υπάρχει, ή μπορεί να πέθανε μαζί με την ιστορική στιγμή του …  λαός που γέννησε ποιητές σαν τον Όμηρο, τον Αισχύλο, τον Πίνδαρο, τον ανώνυμο ποιητή του Διγενή Ακρίτα, δεν είναι στο πεπρωμένο του να γνωρίσει τον θάνατο.

     

    "Ο Διγενής ψυχομαχεί κι η γη τονε τρομάσσει.

    Βροντά κι αστράφτει ο ουρανός και σειέτ’ ο απάνω κόσμος

    κι ο κάτω κόσμος άνοιξε και τρίζουν τα θεμέλια,

    κι η πλάκα τον ανατριχιά, πως θα τονε σκεπάση

    πως θα σκεπάση τον αητό, τση γης τον αντρειωμένο.

    Βογγάει, τρέμουν τα βουνά βογγάει τρέμουν οι κάμποι"

    Κλείνοντας αναφέρω ορισμένους ακόμα ακρίτες:

    Αρμούρης, Ανδρόνικος, Αλέξανδρος ο βασιλιάς, Γαβράς Κωνσταντίνος, Γιάννης ή Γιαννάκης, Γιάννης Καλογιάννης, Γιάννες, Αριστάκης, Αλέξης, Αλεξινός, Ιωαννίκιος, Κίναμος, Κουστοχέρης, Αλιάντρης, Μαρουλιός, Μαυριανός, Μηνάς, Μουσούρης, Μελεμεντζής, Σιρβιτάνης, Θεοφύλακτος, Βάρδας, Φωκάς ο Νικηφόρος, Πετροτράχηλος, Πορφύρης, Κωνσταντής, - Κωνσταντάς, Σκληρόπουλο ή Συριόπουλο, Αρέστης, Αζγουρής, Τσαμαδός και πάρα πολλοί άλλοι.

     

    Βιβλιογραφία

    1. Κίμωνος Εμμανουήλ Πλακογιαννάκη - Δημόσιος και ιδιωτικος βίος και πολιτισμός των Βυζαντινών - Εκδοτικός οίκος ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ.

    2. Σοφοκλής Γ. Δημητρακόπουλος - Ιστορία και δημοτικό τραγούδι - ΠΑΡΟΥΣΙΑ.

    3. Γ. Κορδατου - Μεγάλη ιστορία της Ελλάδας - Τόμοι VII, VII, - Εκδόσεις 20ος ΑΙΩΝΑΣ.

    4. ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ "ΗΛΙΟΥ" Τόμοι 2, 6

    5. Γ. Κορδάτου - Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου - Εκδόσεις ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗ.

    6. Ν. Πολίτου - Περί του εθνικού έπους των νεωτέρων Ελλήνων.

    7. Ν. Πολίτου - Εκλογαί από τα Τραγούδια του Ελληνικού Λαού.

    8. Επίσης από διάφορα βιβλία της σειράς "ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΟΙΗΣΗ" των Εκδόσεων ΧΩΡΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΙΚΥΩΝΙΟΣ.

    9. Κωνσταντίνου Γ. Μάρκου - Ακριτικά δημοτικά τραγούδια - Α΄ τόμος - ΠΑΡΟΥΣΙΑ

     

     

    Φαίδων Αλκίνοος

    Συγγραφέας - ποιητής - στιχουργός

    (αναδημοσίευση από το περιοδικό Ίαμβος

    για τους αναγνώστες της στήλης)


    Tags
    Καλλιτέχνες:ΑκρίταςΠασχάλης



    Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

    Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

    Στείλε το άρθρο σου

    σχολιάστε το άρθρο


    Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

    #19546   /   19.01.2010, 18:15   /   Αναφορά
    Ενδιαφέρον κείμενο. Ωστόσο κάποιες από τις απόψεις σου σηκώνουν συζήτηση.
    #19758   /   09.03.2010, 18:55
    ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΦΙΛΕ Tago !!!



    Ευχαριστω για το χρόνο που αφιέρωσες διαβάζοντας το άρθρο μου !!!



    Να είσαι πάντα καλά !!!



    Καλή επιτυχία σε κάθε σου δραστηριότητα !!!

    #19547   /   19.01.2010, 20:08   /   Αναφορά
    Πολύ καλό το κείμενο σας. Παρ' όλα αυτά θα διαφωνήσω σε ένα σημείο.



    " Η περίοδος αυτή είναι Ελλάδα, και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε"



    Σε καμιά περίπτωση η βυζαντινή αυτοκρατορία ταυτίζεται με την Ελλάδα. Η Ελλάδα μπορεί να ήταν κτήμα της, αλλά οι κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως και της ευρύτερης περιοχής ήταν Ρωμαίοι. Εξάλλου Ρωμαίους χαρακτήριζαν και τους ίδιους τους τους εαυτούς. Άρα το σωστό είναι να πούμε πως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν η μεταμόρφωση της Ρωμαϊκής, με τον ασπασμό της ορθοδοξίας από τους πολίτες.





    #19548   /   19.01.2010, 23:04
    Κατ' αρχάς συγχαρητήρια Φαίδωνα για το άρθρο σου. Μου άρεσε πάρα πολύ

    Είναι μιά ιστορική καταγραφή στην οποία φαίνεται ότι ο συγγραφέας γνωρίζει καλά το αντικείμενο.

    Από την άλλη επειδή προβλέπεται να εγείρει αντιρρήσεις (και μακάρι να διαψευστώ...!!!), παραπέμπω στην απάντηση του συναδέλφου πιό πάνω, χωρίς διάθεση να διαφωνήσω μαζί του, παρά μόνο για να τονίσω κάποια πράγματα:

    Σίγουρα η Βυζαντινή αυτοκρατορία δεν ξεκίνησε σαν Ελληνική.

    Οι ίδιοι οι κάτοικοί της θεωρούσαν τους εαυτούς τους Ρωμαίους πολίτες, ενώ και ο επικεφαλής της αυτοκρατορίας έφερε τον τίτλο του Ρωμαίου αυτοκράτορα.

    Αυτά στην αρχή...

    Γιατί στην συνέχεια, η εγκατάσταση της πρωτεύουσας σε μιά περιοχή στην οποία οι ελληνόφωνοι ήταν η πλειοψηφία, καθώς και η επίδραση αυτού που ορίζουμε σαν ελληνοχριστιανική παράδοση, αλλοίωσαν τον αρχικά ρωμαϊκό, και προσέδωσαν στην Βυζαντινή αυτοκρατορία, χαρακτήρα καθαρά Ελληνικό.

    Αντιγράφω για του λόγου το αληθές*:

    "Μπορούμε να ορίσουμε το Βυζάντιο ως πολυεθνική αυτοκρατορία που εμφανίστηκε ως χριστιανική, σύντομα αποτέλεσε την εξελληνισμένη χριστιανική αυτοκρατορία της Ανατολής, και τελείωσε την χιλιετή ιστορία της το 1453 σαν ελληνικό ορθόδοξο κράτος"

    *Από:"Ελένη Αρβελέρ, Maurice Aymard - Οι Ευρωπαίοι - ,Σαββάλας, Αθήνα, 2003

    #19760   /   09.03.2010, 19:54
    ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΦΙΛΕ starg !!!



    Ευχαριστώ για την προσοχή με την οποία προσέγγισες το άρθρο μου !!!



    Μεγάλη μου τιμή η αναφορά της Κας Ελένης Αρβελέρ σε σχόλιο που αφορά "δουλιά" δική μου...



    Κάποια στιγμή πάντως σε θέματα Πολιτισμού, όπως αυτό το κομμάτι της Ιστορίας, που λέγεται ΒΥΖΑΝΤΙΟ και ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΕΠΟΧΗ, θα ευχόμουν να γινόταν "χαμός αντιρρήσεων" και να διαψευστείς...



    Μέχρι τότε...



    ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ !!!



    ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΑΣΧΟΛΙΑ !!!



    ΜΕ ΑΓΑΠΗ



    ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ 09/03/2010

    #19759   /   09.03.2010, 19:46
    ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΦΙΛΕ rollinngstone!!!



    Σ' ευχαριστώ που αφιέρωσες χρόνο, για την ανάγνωση του άρθρου μου αλλά και για το σχολιασμό σου !!!



    Σχετικά με το επίμαχο εδάφιο που αναφέρεσαι, θέλω να σου πω πως, για κάποιο παράξενα περίεργο λόγο, η ευρωπαϊκή ένωση, αρνείται στο μουσείο ευρωπαϊκής ιστορίας να συμπεριλάβει την περίοδο αυτή του Βυζαντίου.

    ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ... (κατά τους υπευθύνους)



    ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ...

    ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΣΑ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΑΙΤΙΟΛΟΓΕΙΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΓΙΑΤΙ (ΑΡΑ) ΟΥΤΕ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΑΥΤΗ ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ -ΕΣΤΩ- ΜΕΣΩ ΑΥΤΩΝ (ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ) ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ... ΚΑΤ' ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ ΤΩΝ 10 ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΙΩΝΩΝ (!!!) ΣΤΗΝ... ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...



    "ΕΓΩ" -ΜΕΧΡΙΣ ΕΞΗΓΗΣΕΩΣ- ΘΑ ΘΕΩΡΩ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΑΥΤΗ...

    ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΒΕΒΑΙΑ...

    ΥΜΝΟΙ-ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ-ΑΚΡΙΤΙΚΑ- ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΟΙΗΣΗ-ΓΛΥΠΤΙΚΗ-ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΙΚΗ-ΨΗΦΙΔΩΤΑ-ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ-ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ-ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΥΛΙΚΑ-ΝΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΤΟΣΑ ΑΛΛΑ ΚΙ ΑΛΛΑ... ΚΑΘΩΣ ΕΠΙΣΗΣ:



    ΚΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΕΚΑΕΞΑΧΡΟΝΟΥ ΣΕ ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ "ΧΩΡΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΙΚΥΩΝΙΟΣ" ΑΧΙΛΛΗΙΣ-ΒΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ-ΤΑ ΚΑΤΑ ΛΥΒΙΣΤΡΟΝ ΚΑΙ ΡΟΔΑΜΝΗΝ- ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΕ ΤΗΣ ΣΚΩΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΗΓΙΣΣΑΣ ΤΗΣ ΕΓΓΛΗΤΕΡΑΣ-ΑΠΟΚΟΠΟΣ-ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΑΓΙΑΠΙΕΡΑ... ενθουσιασμένος ο 16χρονος συγκινημένος ο 16χρονος, ρώτησε αφού εξήρε την προσπάθεια, αν μπορούμε να απαντήσουμε εμείς οι ενήλικοι, "τι γλώσσα θα μιλούσαμε σήμερα αν δεν μεσολαβούσε το Βυζάντιο και η Περίοδός του"... Μας κατέστησε ενεούς (μείναμε κάγκελο) ακόμα δεν έχω βρει απάντηση...



    ΕΤΣΙ ΕΜΜΕΝΩ ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΩΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΡΙΑΣ ΕΝΟΣ 16 ΧΡΟΝΟΥ...



    ΕΡΩΤΗΣΗ ΦΙΛΙΚΗ : ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ : ΕΣΥ;;; ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ;;; (ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ - ΜΗ ΜΕ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΥΦΟΣ- ΟΠΩΣ ΘΑ ΣΥΖΗΤΟΥΣΑΜΕ ΕΝ ΜΕΣΩ (ΟΙΝΟΥ ΤΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΧΛΑΔΙΟΥ ΩΣ ΠΑΛΙΟΙ ΦΙΛΟΙ) ΕΧΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΣΤΟΝ 16χρονο;;;



    ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ

    Ο ΦΙΛΟΣ ΣΟΥ ΕΝ MUSICHEAVEN

    (ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΚΙ ΕΚΤΟΣ ΑΥΤΟΥ)

    ΕΥΧΟΜΕΝΟΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

    ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΑΣΧΟΛΙΑ !!!



    ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ !!!



    ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ 9/03/2010

    #19761   /   09.03.2010, 21:20
    Καλησπέρα φίλε faidonalkinoos και σε εσένα. Λοιπόν χαίρομαι που επέλεξες να απαντήσεις στο σχολιό μου καθώς μπορεί να υπάρξει μια μικρή συζήτηση ανάμεσά μας.



    Επισης εγώ ποτέ δεν είπα ότι οι Ρωμαίοι ανήκουν στην περίοδο αυτή. Ίσα ίσα που είπα ότι οι Βυζαντινοί ήταν Ρωμαίοι, οπότε δεν καταλαβάινω με τη σειρά μου, αν έχω πιάσει αυτά που λες.



    Για να μπορέσουμε να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα θα ήταν ίσως καλύτερο να πούμε ότι το Βυζαντινό κράτος, ήταν ένα πολυεθνικό κράτος, με πολλές φυλές, που δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Υπήρχαν Έλληνες, Ρωμαίοι, Αιγύπτιοι κλπ. Βέβαια αφού χάθηκαν τα περισσότερα εδάφη της, παρέμεινε μόνο το ελληνικό κομμάτι μαζί με την περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Εκει, όντως θα μπορούσαμε να πούμε ότι ναι υπήρχαν όσως κάποιοι απόγονοι των Ελλήνων. Άλλο είναι το νόημα.



    Είναι πολύ δύσκολο να προσδιορίσουμε την καταγωγή του κάθε ανθρώπου. Έτσι μπορεί εγώ κι εσύ να είμαστε Έλληνες υπήκοοι, αλλά δεν γνωρίζουμε την ακριβή καταγωγή μας. Αλλά στην ουσία είμαστε Έλληνες. Αυτό δείχνουν όλα όσα έχουν σχέση με εμάς, και κανείς δεν μπορεί να αποδείξει το αντίθετο. Έτσι γινόταν και με τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ένα απέραντο κράτος με διάφορους λαούς, αλλά όλοι αποκαλούνταν Ρωμαίοι. Ανεξάρτητα τι καταγωγή είχες ήσουν Ρωμαίος υπήκοος και τίποτε άλλο. Επομένος λίγο δύσκολο να πούμε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία Ελλάδα. Βεβαίως υπάρχει η παράδοση, όπως λες, αλλά δεν είναι μόνο Έλληνες που χρησιμοποιούν αυτή την παράδοση. Υπάρχει και Ρώσικη αγιογραφία και άλλοι λαοί χρησιμοποιούν ιστορίες σαν τα Ακρτικά. Εσύ μπορείς να κρατήσεις την άποψή σου, και εγώ τη δική μου.



    Και τώρα ας προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτηση που μου υποβάλλεις, που είναι όντως δύσκολη.



    Λοιπόν ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το Βυζάντιο ήταν η μεταμορφωμένη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και μεταμορφώθηκε επι βασιλίας του Μέγα Κωνσταντίνου. Παρ' όλα αυτά ο λαός εξακολουθούσε να αποκαλείται ρωμαικός.



    Τότε φυσικά η επίσημη γλώσσα του κράτους ήταν τα λατινικά, αν δεν απατόμαι, που συνεχίστηκαν να είναι για πάρα πολλά χρόνια. Κάποιοι λάοί, φυσικά δεν τα είχαν αφομιώσει πλήρως και διστηρούσαν τη γλώσσα τους π.χ οι Αρχαίοι Έλληνες την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα.



    Σήμερα μιλάμε απλά Ελληνικά. Τη δημοτική γλώσσα, τώρα πια, που έχει σχεδόν εξαλειφθεί η καθαρεύουσα. Αν δεν υπήρχε το Βυζάντιο, αν δεν υπήρχε ο Μέγας Κωνστντινος τι θα γινόταν;;



    1) Ή θα εμφανιζόταν κάποιος άλλος "Κωνσταντίνος" και ίσως τα πράγματα να πέρναν την ίδια ροπή.



    2) Δεν θα γινόταν τίποτε απολύτως. Πρωτεύουσα θα παρέμεινε η Ρώμη και σιγά σιγά τα λατινικά θα επικρατούσαν εντελώς, αν φυσικά δεν γίνόταν τίποτε με τα Αρχαία Ελληνικά. Έτσι:



    Σήμερα το πιο πιθανόν να μιλούσαμε λατινικά. Αλλά αυτό δεν έγινε και τα λατινικά μετατράπηκαν σε μια νεκρή γλώσσα. Και αυτό γιατί ο Μέγας Κωνσταντίνος, αφού συγκρούστηκε με τους πολιτικούς του αντιπάλους και μετέφερε την πρωτεύουσα του κράτους.



    Αλλά νομίζω θα έπρεπε να αναφέρω και έναν ακόμα παράγοντα. Αυτόν της επίθεσης ξένων λαών. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν ο Θεοδόσιος χώρησε την αυτοκρατορία στα δύο το Δυτικό τμήμα αργά η γρήγορα καταλήφθηκε και η Ιταλιά έγινε γοτθική επικράτια. Παρ' όλα αυτά το ανατολικό τμήμα παρέμεινε και άντεξε άλλα 1000 χρόνια. Αν η πρωτεύουσα εξακολουθούσε να ήταν η Ρώμη, αργα ή γρήγορα ξένοι λαοί θα την είχαν καταλάβει, σε μια περίοδο κρίσης. Τι θα γινόταν τότε: Ολόκληρη η αυτοκρατορία θα έπεφτε σε μαρασμό, χάνοντας την "καρδια" της και σύντομα θα είχε πιθανόν καταληφθεί ολόκληρη από ξένους λαούς. Και ένας θεός ξέρει τι γλώσσα μπορούσε να επικρατήσει εδώ στον τόπο μας. Βέβαια κάτι τέτοιο θα αργούσε θα γίνει.



    Και γιατί έτσι; Γιατί επί 400 χρόνια Τουρκοκρατιά η ελληνική γλώσσα άντεξε και επιβίωσε. Αλλά δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα.



    Και ένας τρίτος αλλά λίγο απίθανος παράγοντας: Ας υποθεταμε ότι οι Έλληνες επαναστατούσαν και ναι πραγματικά να νικούσαν. Τι γινόταν τότε; Θα επικρατούσε φυσικά η ελληνική γλώσσα και ίσως δεν είχαν αλλάξει και πάρα πολλά πράγματα, όσον αφορά τη γλώσσα που μιλάμε,



    Έτσι έχουμε αυτές τις περιπτώσεις κατά την άποψή μου:



    1) Λατινικά

    2) Άλλη γλώσσα

    3) Ελληνικά



    Λοιπόν ελπίζω να σε έχω καλύψει πλήρως. Χάρηκα που μου έδωσες την ευκαιρία να σου απαντήσω. Θα χαρώ αν κάνεις και εσύ το ίδιο.

    #19828   /   22.03.2010, 18:52   /   Αναφορά
    Καλο φιλε μου αλλα για ξανασκεψου λιγο καλητερα το παρακατω!!

    Νομιζω οτι σε αλλη περιοδο βρισκεται η πραγματικη Ελλαδα!!

    Η βυζαντινη αυτοκρατορια νομιζω πως γκρεμισε αυτο που λεμε εμεις

    ΕΛΛΑΔΑ!!!!



    Η περίοδος αυτή είναι Ελλάδα, και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσουμε"



    Σε καμιά περίπτωση η βυζαντινή αυτοκρατορία ταυτίζεται με την Ελλάδα. Η Ελλάδα μπορεί να ήταν κτήμα της, αλλά οι κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως και της ευρύτερης περιοχής ήταν Ρωμαίοι. Εξάλλου Ρωμαίους χαρακτήριζαν και τους ίδιους τους τους εαυτούς. Άρα το σωστό είναι να πούμε πως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν η μεταμόρφωση της Ρωμαϊκής, με τον ασπασμό της ορθοδοξίας από τους πολίτες.





    #19909   /   05.04.2010, 12:58   /   Αναφορά
    ... ο ελληνικός λαός, που πριν από τον τρωικό πόλεμο έως τον έκτο μετά Χριστόν αιώνα κατοίκησε την Πελοπόννησο και τη χερσαία χώρα βορειότερα, δεν υπάρχει πια σήμερα. Ατυχείς περιστάσεις κάθε είδους επέφεραν την τελειωτική παρακμή του, τον περιορισμό του σε τελείως ασήμαντα υπολείμματα και την επιμιξία του με ξένους, ώστε να σβήσει ολοκληρωτικά ο αρχικός του χαρακτήρας και να εξαλειφθούν, κατά την έκφραση ενός από τους πιο ένθερμους και προικισμένους αντιπάλους μου, μέσα στο γενικό μετασχηματισμό, ακόμα και τα τελευταία ίχνη του αρχαίου ελληνικού βίου. Αυτή η διδασκαλία, που αρχικά είχε την έννοια ενός ιστορικού πειράματος, μπαίνει εφεξής στη σειρά των αδιαφιλονίκητων ιστορικών αληθειών. Έχει γίνει πραγματικότητα που χωρίς εθελούσια τύφλωση δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς. Αυτό το θέμα δεν έχει να κάνει με την πολιτική, είναι καθαρά επιστημονικής φύσεως και γράφτηκε μόνο γι' αυτούς που ενδιαφέρονται σοβαρά για την ορθή γνώση του παρελθόντος και του παρόντος. Ο στόχος βρίσκεται πέρα από κάθε πρόθεση εξασκήσεως οιωνδήποτε δογματικών επιρροών στις ενέργειες, τα διατάγματα και το δημόσιο διάλογο του παρόντος χρόνου αναφορικά με την Ελλάδα. Ας εξακολουθεί να λέγεται η χώρα των Γραικών Ελλάς και οι κάτοικοί της Έλληνες. Είναι όντως Έλληνες, αλλά νεωτέρας διαπλάσεως, αναπνέουν ελληνικούς αγέρηδες και ο ήλιος του Περικλή λάμπει ακόμα πάνω από τα κεφάλια τους.



    Fallmerayer, Jakob Philipp (Συγγραφέας)

    Ρωμανός, Κωνσταντίνος Π. (Μεταφραστής)

    ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΝΕΦΕΛΗ



    ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ "ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ" ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ "ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΓΗΣ" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ...

    Μέχρι το 600 μ.Χ. υπήρξαμε...

    Από κει και πέρα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ...!!!



    Ρωμηοί - Ρωμιοί αποκαλούνταν οι ρωμαίοι πολίτες όλης της αυτοκρατορίας, που είχαν αποδεχτεί το Ρωμαϊκό Δίκαιο.

    Τους κατοίκους του Βυζαντίου αποκαλούσαν Βυζάντιους και Βυζαντινούς.



    Αλήθεια πώς μετράμε τα 400 χρόνια σκλαβιάς;;;

    Πώς ιδρύθηκε το κράτος μετά το '21, από ποιούς;;;

    Αφού δεν είναι το βυζάντιο Ελλάδα τότε τι είναι;;;

    Γιατί το αρνούνται οι Ευρωπαίοι;;; Επειδή μας χαρακτήριζαν σχισματικούς;;; Ποιους;;; ποιοι ήσαν οι σχησματικοί;;;

    Τον όρο Γραικοί σε ποιους τον χρέωναν;;;

    Σκλαβωθήκαμε από τους Τούρκους;;; Πότε, μετά το 1453 ή ποτέ;;; Ποιοι;;;

    Γιατί να έχει τόση σημασία το 1453 στην προσμέτρηση της τουρκικής σκλαβιάς;;; κ.α.πολλά ερωτήματα... αλλά...

    Η πρόθεσή μου δεν είναι η πολιτική και οι ιδέες που χαίονται εκ Φαλμεράυρερ, (παρ' ότι ο Παπαρηγόπουλος τον μηδένισε και τον εξαφάνισε)

    κι αυτόν και τη θεωρία του, (αλλά και επειδή κατά Γκαίμπελς "πες πες ένα ψέμμα στο τέλος κάτι θα μείνει), ούτε η ιστορική ανάλυση της Περιόδου του Βυζαντίου, αλλά αυτή καθαυτή η έρευνα στη γλώσσα, της Τέχνης, της συνέχειας απ' όπου κι όπως...!!!



    Να είστε πάντα καλά !!!



    ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ !!!
    #20023   /   30.04.2010, 11:31   /   Αναφορά
    "Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ ΚΙ Ο ΚΑ(Β)ΟΥΡΑΣ"

    - ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΑΚΡΙΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ -



    Συναντάται και ως: "Κάτω στην άκρην των ακρών..."



    Κάτω στην άκρην των ακρών, στα βάθη καλαμιώνα,

    Κάουρας εδρακόντεψεν τζιαί τρώει τους αντρειωμένους,

    τρώει τον μαύρον του Φουκά, τρώει τον Νικηφόρον,

    τρώει τον πετροτράχηλον, που τρέμει η γής τζι’ ο κόσμος.

    Χαπάρκα τζιαί μηνύματα στου Κωνσταντή τα σπίτια:



    - Ώρα καλή σου Κωνσταντή ο βασιλιάς σε θέλει.

    - Μα ψες ήμουν στις πόρτες του, σήμερα ίντα με θέλει;

    Αν ένι για το φάς, το πκιείν, να πκιάσω τα παιχνίδκια,

    αν ένι για τον πόλεμον, να πκιάσω τ' άρματά μου.

    - Πκιάσ' τα, πκιάσ' τα, Κωνσταντή, πκιάστα τζιαί τ' άρματά σου.



    - Ώρα καλή σου, βασιλιά, για πε μου, ίντα με θέλεις;

    - Κάουρας εδρακόντεψεν στα βάθη καλαμιώνα,

    τρώει τον μαύρον τον Φουκά, τρώει τον Νικηφόρον,

    τρώει τον πετροτράχηλον, που τρέμει η γης τζι’ ο κόσμος.



    Στρατίν στρατίν, το έπκιασε τ' ωραίον μονοπάτιν,

    τζιαί το στρατίν τον έβκαλεν στου Κάουρα την τρύπαν.

    Ο Κάουρας που τον θωρεί, χαράν μεάλην πήρεν:



    - Καλώς τον δείπνον το πωρνό, δείπνον το μεσομέριν.

    Αν μου πομείνει τζιαί λίος, τραβώ τον μέσ' στην τρύπαν.



    Μιάν ματσουτζιάν του χάρισεν που πάνω στο καππάτζιν,

    αν ήταν πέτρα ράϊζεν τζιαί μάρμαρον ελούβαν,

    που να'ταν στεροκάροβον, επήαινεν τζιαί να'ρτει.

    Οι Δράτζοι που τ' ακούσασιν, 'που τα βουνά εφύαν,

    μα ο Θεός ορκίστηκεν τζιαί χάλαζαν θα βρέξει.



    Έπλωσεν τα δαχτύλια του, τον Κωνσταντήν αγκαλιάζει,

    'πλώνει τζιαί τους δαχτύλους του, παίρνει του την ματσούκαν.

    Τζεί που'πιασ' ο Κωνσταντής, κόκκαλα εκουναρούσαν,

    τζεί που' πιασ' ο Κάουρας, τα γαίματα ετζυλούσαν.

    Όσον τζιαί κατακόντεψεν ο Κάουρας να τον φάει,

    φωνήν μεάλην έριξεν, τ' άη- Γιωρκιού φωνάζει:



    - Άη - μου Γιώρκη, πρόδρομε, στ' άλογον καβαλάρη,

    την χάρην που μου έδωκες, Κάουρας θα την πάρει.



    Αγγελικήν φωνήν γρικά, τζι’ άγγελος του φωνάζει:



    - Ρέ σκύλε, σκύλε Κωνσταντή, θερκόν απού φοήθης!

    Τράβα τ' αρκυρομάχαιρον, που τ' αρκυρόν φηκάριν

    τζιαί μπήξε του το του θερκού, που κάτω που τ' αφάλιν.



    Σαν τ' άκουσεν ο Κάουρας, του Κωνσταντή φωνάζει:



    - Για στέκα, στέκα, Κωνσταντή, που'χω να σου συντίχω:

    Βκάλε το κατωκαύκαλον τζιαί κάλεσε τ' ασκέριν,

    βκάλε το πανωκαύκαλον, και στήσε το τσιατήριν,

    τζιαί κάλεσε τον βασιλιάν μαζί με τον βεζύρην.



    ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ !!!
    #20270   /   08.06.2010, 10:50   /   Αναφορά
    O Διγενης κι ο Χαροντας



    Καβάλλα πάει ο Χάροντας

    τον Διγενή στον 'Αδη,

    κι άλλους μαζί. Κλαίει, δέρνεται

    τ' ανθρώπινο κοπάδι.



    Και τους κρατεί στου αλόγου του

    δεμένους στα καπούλια,

    της λεβεντιάς τον άνεμο,

    της ομορφιάς την πούλια.



    Και σα να μην τον πάτησε

    του Χάρου το ποδάρι

    ο Ακρίτας μόνο ατάραχα

    κοιτάει τον καβαλλάρη



    "Ο Ακρίτας είμαι, Χάροντα

    δεν περνώ με τα χρόνια.

    Μ' άγγιξες και δε μ' ένοιωσες

    στα μαρμαρένια αλώνια;



    Εγώ είμαι η ακατάλυτη

    ψυχή των Σαλαμίνων,

    στην Εφτάλοφην έφερα

    το σπαθί των Ελλήνων.



    Δε χάνομαι στα Τάρταρα,

    μονάχα ξαποσταίνω,

    στη ζωή ξαναφαίνομαι

    και λαούς ανασταίνω!"



    Κωστης Παλαμας



    ΑΠΟ ΣΧΟΛΙΟ ΦΙΛΟΥ ΣΤΟ F/B