ελληνική μουσική
    Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997

    Οι Thin Lizzy είχαν κάποια πράγματα που τους έκαναν να ξεχωρίζουν από οποιαδήποτε άλλη hard Rock μπάντα των 70s.

    Οι Ιρλανδοί: Thin Lizzy



    Ενότητες
    Οι Thin Lizzy
    Albums
    Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
    228 άρθρα στο MusicHeaven
    Πέμπτη 29 Μαρ 2012

    Οι Thin Lizzy

    "Don't believe me if I tell you
    That I wrote this song for you"

    Πάρα πολύ καλή μπάντα. Μπορεί να μην ήταν βασικοί παράγοντες για την εξέλιξη της Rock μουσικής, μπορεί να μη στόχευαν στο να δημιουργήσουν ένα νέο είδος ή να αφήσουν το στίγμα τους στα ήδη υπάρχοντα, μπορεί να ήταν απλά μία παρέα από την  Ιρλανδία που έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τις roots και το hard Rock, αλλά επαναλαμβάνω ότι δεν ήταν μία μπάντα αδιάφορη. Ήταν πάρα πολύ καλοί  γιατί είχαν κάποια πράγματα που τους έκαναν να ξεχωρίζουν από οποιαδήποτε άλλη hard Rock μπάντα των ‘70’s.

    Πρώτα απ’ όλα, είχαν τη μελωδικότητά τους. Ο Phil Lynott που ήταν ο αναμφισβήτητος ηγέτης και η δημιουργική ψυχή της μπάντας (παρ΄όλο που στη λίστα των μεγάλων τραγουδοποιών δεν βρίσκεται σε ιδιαίτερα υψηλή θέση), έκανε πολλά περισσότερο σημαντικά πράγματα από το να ανοίγει τους ενισχυτές του στο τέρμα για να παράγει θόρυβο. Δεύτερο και πιο σημαντικό, είναι ότι οι Lizzy’s ήταν πάντα ή τουλάχιστον είχαν την τάση να είναι πιο έξυπνοι ανάμεσα στις άλλες hard Rock μπάντες της δεκαετίας του 70, γιατί δεν θα βρούμε παρά ελάχιστα ίχνη cock-Rock προσέγγισης στη μουσική του Phil όπως και ελάχιστα μισογυνιστικό στίχο στα τραγούδια του. Οι στίχοι του είναι συχνά μια αξία από μόνοι τους. Τέλος, οι Lizzy’s προσπάθησαν και κατάφεραν να είναι μία μπάντα διαφορετική. Ενώ οι διάφοροι cock-Rock stars ανέβαζαν την αδρεναλίνη με hard Rock ύμνους αλλά και με την παρουσία τους επάνω στη σκηνή (hello Steve Tyler), o Phil οδηγούσε τους Lizzy’s στην εξερεύνηση της Soul, του Funk και της  μπαλάντας, κάνοντάς τους όχι μόνο ευχάριστους στο άκουσμα, αλλά και ιδιαίτερα συναισθηματικούς και ειλικρινείς, κάτι που ακόμα και σήμερα είναι εξαιρετικά σπάνιο να το συναντήσεις.

    Ήταν –όπως έγραψα- Ιρλανδοί και τα μέλη τους προέρχονταν από την εργατική τάξη. Επιπρόσθετα, ο Phil Lynott ήταν μαύρος και έτσι οι Lizzys ήταν διπλά “παρίες” ανάμεσα στο “λευκό” πλήθος των Rock stars, δεδομένου ότι ο Hendrix είχε ήδη “φύγει” όταν οι Lizzys φάνηκαν στο προσκήνιο. Πρόσθεσε τώρα σε όλο αυτό και τα προσωπικά προβλήματα του Phil με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ που τον οδήγησαν τελικά στο θάνατο στα 36 του χρόνια και θα καταλάβεις πού οφείλεται η συνέπεια που έδειχνε στο υλικό του. 

    Δημιουργήθηκαν ένα βράδυ του Δεκέμβρη του 1969 σε ένα pub στο Belfast, όταν ο Eric Bell συνάντησε τον Eric Wrixon. Και οι δυο τους έπαιζαν μαζί στους Them του Van Morrison και αποφάσισαν να πάνε να ακούσουν τους Orphanage, στους οποίους έπαιζαν οι Phil Lynott & Brian Downey. Όταν η συναυλία τελείωσε, έπεσε η πρόταση να δημιουργήσουν και οι τέσσερις μία μπάντα. Φορμάρισαν λοιπόν τους Thin Lizzy και στα 1970 κυκλοφόρησαν με την EMI το single "The Farmer"/"I Need You" που πούλησε 283 αντίτυπα. Περιττό βέβαια να σου πω ότι αυτό το δισκάκι είναι σήμερα συλλεκτικό, σπάνιο και πολύτιμο. Ο Wrixon όμως, τους εγκατέλειψε πριν από την κυκλοφορία του single και οι υπόλοιποι τρεις εγκαταστάθηκαν οριστικά στο Λονδίνο τον Μάρτιο του 1971 αφού προηγουμένως υπέγραψαν στην Decca Records.

    Η πορεία τους χωρίζεται σε τρεις περιόδους. Η πρώτη (1971-73) είναι η πιο υποτιμημένη. Δεν είχαν πολλούς θαυμαστές, οι δίσκοι τους έκαναν ελάχιστες πωλήσεις, οι κριτικοί τους έθαβαν, αλλά παρ’ όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου αυτή η περίοδος είναι η πιο γνήσια. Στην περίοδο 1974-1978 το διάσημο κιθαριστικό δίδυμο Scott Gorham & Brian Robertson που συμμετέχει στο lineup, τους χαρίζει εμπορική επιτυχία και τέλος, στην περίοδο 1979-1983 οι συνεχείς αλλαγές στο lineup και τα προσωπικά προβλήματα του Phil οδηγούν τη μπάντα στην κατιούσα. Τα υπόλοιπα, θα τα δούμε μέσα από τις κυκλοφορίες των albums τους.


    Lineup

    * Phil -Phillip Paris- Lynott: (Αύγουστος 1949-Ιανουάριος 1986, Κιθάρα, Μπάσο, Φωνή)

    Οι Ιρλανδοί: Thin Lizzy

    * Eric Robin- Bell: (Σεπτέμβριος 1947, Κιθάρα)
    * Brian Michael- Downey: (Ιανουάριος 1951, Τύμπανα)

    Το lineup άλλαξε πολλές φορές μέσα στα χρόνια και τα ονόματα είναι πάρα πολλά για να τα γράψω όλα. Αξίζει όμως να αναφέρω ότι από τη μπάντα πέρασε ο Gary -Robert William- Moore: (Απρίλιος 1952-Φεβρουάριος 2011, Κιθάρα, Φωνή) και ο Snowy -Terence Charles- White: (Μάρτιος 1948, Κιθάρα)

    Δισκογραφία (Λίστα)

    1971: Thin Lizzy
    1972: Shades Of A Blue Orphanage
    1973: Vagabonds Of The Western World
    1974: Nightlife
    1975: Fighting
    1976: Jailbreak
    1976: Johnny The Fox
    1977: Bad Reputation
    1978: Live And Dangerous
    1979: Black Rose
    1980: Chinatown
    1981: Renegade
    1983: Thunder And Lightning
    1983: Life
    1999: Boys Are Back in Town
    2000: Only One Night

    Επόμενο: Albums



    Tags



    Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

    Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

    Στείλε το άρθρο σου

    σχολιάστε το άρθρο


    Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

    #24485   /   30.03.2012, 20:30   /   Αναφορά
    Μπράβο, μπράβο και πάλι μπράβο Ορφέουυυυυςςςς !!! Όχι μόνο επειδή έκανες αυτό το σπέσιαλ αφιέρωμα σε αυτήν την τόσο μα τόσο αγαπημένη μπάντα, που είχε για "ιθύνοντα νου" της αυτον τον τόσο μα τόσο αγαπημένο μπασίστα / τραγουδιστή / τραγουδοποιό / περφόρμερ... Αλλά, κυρίως, επειδή με αυτά που γράφεις "αποκαθιστάς" κάποια πράγματα : ναι, ναι, η καλύτερη περίοδος των Thin Lizzy είναι αυτή των πρώτων χρόνων τους, μεταξύ 1971 - 1973, όταν είχαν για κιθαρίστα τους τον Bell που, στην κυριολεξία, έπαιζε σαν "δαιμονισμένος" την ηλεκτρική κιθάρα του !!!



    Προσωπικά, το "βασικό" που τους αναγνωρίζω - ιδίως σε εκείνη, την πρώτη τους και πλέον "αυθεντική" περίοδο, όπου η μπάντα ήταν ακόμη "στην αφάνεια" - είναι το εξής : Έχουν έντονο το στοιχείο του "απρόβλεπτου" !!! Άυτό, δε, που κάνουν, το οποίο δεν βρίσκεις σε καμία μα καμία άλλη μπάντα, είναι το εξής : εκεί που ακούς το χαρντ ροκ ή μπλουζ ροκ ή μπαλαντοειδές τραγούδι ... τσουυυυπ, ο Bell σού "πετάει" ένα "σολίδι" βγαλμένο κατευθείαν από την κέλτικη παράδοση .... σου πεταει μια μελωδία που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν παιγμένη π.χ. με villean pipes ή με ιρλανδέζικο βιολί .... κι ΄'ομως, είναι παιγμένη με ηλεκτρική κιθάρα, η οποία ακούγεται από τα δάχτυλα του Bell με απίστευτη διαύγεια και καθαρότητα !!!



    Αλλά το "απρόβλεπτο" των τραγουδιών τους [πάντα μιλάμε για την πρώτη τους περίοδο, έτσι ??] συνίσταται, ιδίως, στο εξής : Μέσα σε 3-4 λεπτά το τραγούδι έχει αλλάξει κι έχει ξεφύγει σε "μονοπάτια" που ... ούτε καν τα έχεις φαντασθεί στην αρχή της ακρόασης !!! Πάρτε για παράδειγμα το Remembering : Αυτά που γίνονται στο τέλος του τραγουδιού, τα έχετε φαντασθεί στην αρχή της ακροάσεώς του [όταν το τραγούδι αρχίζει ως μια θλιμμένη, "εσωστρεφής" μπαλάντα, που αναπολεί την πρώτη αγάπη, η οποία πληγώνει περισσότερο απ' όλες η άτιμη ??? ] ??? ....



    Τα πλέον αγαπημένα μου τραγούδια των Τ.L. προέρχονταιμ όλα σχεδόν, από ΄την πρώτη τους περίοδο !!! Πραγματικά, ποιο να πρωτοδιαλέξω .... α/ Vagabond Of The Western World : μόνο που ακούς στην αρχή του τραγουδιού τον Phil να τραγουδά :του ραλου ραλου ραλού ραλού ραλού ραλού ραλάι" [καλά δεν το έγραψα ???], τα "έχεις δει όλα" !!! Αλλά και μετά, που ανακατεύονται οι "χαρντ-ροκιές" με τα "κέλτικα τύμπανα" ... τι να λέμε τώρα ...β/ Little Girl in Bloom ... εκεί μόνο που ακούς στην αρχή του τραγουδιού τις δυο-τρεις νότες που παίζει το μπασάκι του Phil για να "προετοιμάσει" το τραγούδι νιώθεις τυχερός ως ακροατής ... γ/Rudolf's Tago, με τα καταπληκτικά τρέμολα που κάνει ο Bell σε μια κλασική κιθάρα ... δ/ Eire, όπου, όποτε ακούω τον Phil να τραγουδά για την Ιρλανδία [Έιρε] "this land is free" με φωνή δυναμική, η τρίχα μου "σηκώνεται κάγκελο" ...



    Θα μπορούσα να γράψω ... άλλα τρία σεντόνια με αγαπημένα τραγούδια των T.L. αλλά ... ας μείνω σε αυτά !!! Θα αρκεστώ να "καταθέσω" την εξής σκέψη : Ευτυχώς που είχανε τη ... "μεγάλη έμπνευση"να διασκευάσουν το παραδοσιακό ιρλανδέζικο τραγούδι "Whisky In The Jarr" [ΔΙΑΣΚΕΥΑΡΑ με τα όλα της, το έκαναν "ολότελα δικό τους", όχι μόνο το σεβάστηκαν, αλλά του δώσανε πνοή και ζωντάνια !!!] !!! Χάρις σε αυτό τους έμαθε περισσότερο ο κόσμος [ακόμη και ... "εκτός ιρλανδέζικων συνόρων"], προσέγγισαν τα "charts" κι έτσι ό Lynott πήρε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσει τις "χαρντ ροκ αναζητήσεις του" !!! Φαντάζεσθε, να μην είχε πουλήσει το Whisky ... και ο Lynott να είχε σκεφθεί : "τρία άλμπουμς βγάλαμε, δεν πουλήσαμε, γι' αυτό ... άντε βρε παιδιά, ας κάνουμε καμιά άλλη δουλειά, με τη μουσική δεν έχουμε χαϊρι" !!! Φαντάζεσθε, αν είχε συμβεί αυτό ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΣΤΕΡΗΘΕΙ ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΡΟΚΑΔΩΝ που μεγαλώσαμε με τα τραγούδια τους ??? Θα είχαν, δυστυχώς, την τύχη που είχαν ένα σωρό άλλες μπάντες της μερακλίδικης / ρηξικέλευθης δισκογραφικής DECCA, που στελεχώθηκαν από ΜΟΥΣΙΚΑΡΕΣ έβγαλαν μόλις μια - δυο ΔΙΣΚΑΡΕΣ οι οποίες δεν πούλησαν και ... διαλύθηκαν !!! Ενδεικτικά, πάρτε μερικά ονόματα που ηχογράφησαν υπό τη σκέπη της DECCA την ίδια περίοδο με το πρώτο στάδιο των T.L. : Aardvark, Khan, Human Beast, T2, Bill Fay ... Όλοι αυτοί οι ΠΟΛΥ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΙ ροκ καλλιτέχνες της Decca τα παράτησαν πριν καλά - καλά πουν ... τις πρώτες τους λέξεις και πριν καλά - καλά κάνουν τα πρώτα τους βήματα !!! Βλέπετε... δεν είχαν την τύχη να πουλήσουν ... Έτσι σήμερα, εκτός από μερικούς "παρέξενους" σαν κι εμένα, δεν τους γνωρίζει κανείς άλλος ....



    Κι αφού, λοιπόν, η ... θεία τύχη τα έφερε έτσι ώστε ο Phil Lynott να μην τα παρατήσει εκεί γύρω στο 1972/1973 ... κι αφού η θεία τύχη το έφερε εμείς, οι επόμενες γενιές ροκάδων, να τον λατρέψουμε ... ας του αφιερώσω την τελευταία παράγραφο του σχολίου μου : Καταρχήν ... τεράαααστιος μπασίστας, με το μπάσο του να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στα τραγούδια, να σολάρει, να παίζει ασυνήθιστες κλίμακες κλπ !!! Επίσης ... υπερ-ευαίσθητος καλλιτέχνης, στην κυριολεξία "ψυχούλα" !!! Και μάλιστα ... ΒΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΡΟΚΕΡ !!! Ο Phil είχε περάσει πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, τα οποία του "βγήκαν" στα "πονεμένα" τραγούδια που έγραψε !!! Ο τίτλος του 2ου [πολύ σπουδάιου] δίσκου δεν φερει καθόλου τυχαία τον τίτλο Shades Of Blue Orphanage !!! Εκεί περιγράφει τη δική του "ορφανια" !!! Για περισσότερα ... βρείτε και διαβάστε το βιογραφικό του !!! Εγώ, πάντως, όταν το διάβασα βρήκα πολλές ομοιότητες στη ζωή του με τη ζωή της ΕΝΤΙΘ ΠΙΑΦ !!!!!!!!!
    #24486   /   30.03.2012, 22:45   /   Αναφορά
    Σουπερ-Αγαπημενη μπαντα.

    Ενα tribute απο δικη μου ηχογραφηση: http://www.box.com/shared/5c6dky4n8k