Σου γραφώ πάλι από ανάγκη...

Όταν προσπάθησα να χαϊδεψω την αύρα του παγωμένου σου κορμιού κι εσύ τρόμαξες και κρύφτηκες μες στην σκία σου...
Δεν ξέρω αν θα μάθεις ποτέ τι ένοιωσα όταν οι κόρες των ματιών μας έσμιξαν αθέατες και αντάμωσαν την μοίρα.....
Πλανιέσαι κάθε που με κυκλώνει το σκοτάδι στα σκουριάσμενα λημέρια του μυάλου μου ρίχνοντας σταγόνες έρωτα στο αδειάνο μπουκάλι της αγάπης μου... ¶γγελε, με τ' όνομα θεάς... 'Θα σε καρτερώ 'οταν βραδυάζει......... να πορεύθουμε μαζί στα μονοπάτια της Αγάπης..... στα μονοπάτια που χάραξες με την πνοή σου...... στην κοιλάδα του έρωτα αγγελέ μου.... εκεί θα με ανταμώσεις.... δώσμου το χέρι σου......."


"Να ΄σαι του έρωτα κρασι..."


Αχ να ΄σαι θάλασσα πλατυά
και να΄μαι ο βυθός σου
να΄σαι ένα κύμα άγριο
και να΄μαι ο αφρό σου

Αχ να΄σαι ο καθρέφτης μου
κι εγώ το ειδωλός σου
να΄σαι ταξίδι μακρινό
κι εγώ ο πηγαιμός σου

Να΄σαι ένα όνειρο γλυκό
ποτέ να μην ξυπνήσω
να΄σαι μαχαίρι δίκοπο
τα στήθη μου να σχίσω

Να΄σαι ένας κήπος όμορφος
κι ¶νοιξη το φως σου
να΄σουνα κρίνο της αυγής
να κόψω τον ανθός σου

Αχ να΄σαι νύχτα ερωτική
ολόγιομο φεγγάρι
να΄σαι αγέρας δυνατός
μακριά του να με πάρει

Να΄σαι του έρωτα κρασί
και της αγάπης πιώμα
να μου θολώνεις το μυάλο
να μου μεθάς το στόμα