Απο τα μακρύτερα flames που έχω διαβάσει ποτέ σε forum...
Η
κιθάρα είναι ένα από τα πιο πολυπρόσωπα όργανα, από την άποψη ότι από τη μία είναι το απόλυτο όργανο συνοδείας (λόγω μεγέθους, φορητότητας, κ.α.) αλλά και ένα από τα πιο σολιστικά όργανα, για το οποίο έχουν γραφτεί αριστουργήματα σε πολλά πεδία της μουσικής.
Θα ήθελα αν μου επιτρέπετε να πω κι εγώ τη γνώμη μου στο θέμα. Είμαι σπουδαστής πιάνου σε ωδείο, αλλά παίζω και λίγη
κιθάρα (ένας φίλος μου μου έδειξε τα ακόρντα και το μπαρέ, ενώ βοηθήθηκα από μόνος μου με ταμπλατούρες), οπότε βρίσκομαι ίσως κάπου στη "μέση" ανάμεσα στους δύο "αντιμαχόμενους"...
Αν κάποιος ξεκινήσει εντελώς από μόνος του, είναι σχεδόν βέβαιο ότι τουλάχιστον στην αρχή θα κάνει αρκετά λάθη στην τεχνική της
κιθάρας, που είτε θα τον επιρεάσουν οργανικά (πόνοι στα χέρια), είτε θα του κρατήσουν χαμηλά το επίπεδο εκτέλεσης. Και αν κάποιος μάθει να παίζει με λάθος τρόπο, είναι δύσκολο αργότερα να αλλάξει την τεχνική του.
Για παράδειγμα εγώ όταν παίζω με τα δάχτυλα (όχι με πένα) έχω συνηθίσει να ακουμπάω το μικρό μου δάχτυλο στο καπάκι της
κιθάρας (δίπλα από τις χορδές). Όταν έμαθα ότι αυτό είναι λάθος και οτι μου αφαιρεί ευλιγυσία από το δεξί χέρι, προσπάθησα αρκετά να το αλλάξω, αλλά δεν τα κατάφερα ποτέ να το αποβάλλω εντελώς. Αυτό βέβαια είναι ένα μόνο από τα λάθη τεχνικής που κάνω (προφανώς κάνω και άλλα που πιθανόν να μην μάθω ποτέ). Η αλήθεια έιναι ότι δεν με εμποδίζουν στο να χαίρομαι τη μουσική στην
κιθάρα, αλλά μου κρατάνε το επίπεδο εκτέλεσης αρκετά χαμηλά. Στο πιάνο όμως, που βρίσκομαι υπό την επίβλεψη της καθηγήτριάς μου, τέτοια λάθη στην τεχνική γίνονται αντιληπτά από την αρχή.
Θα διαφωνήσω λοιπόν με τον kadmilos, ως προς την άποψή του ότι ο δάσκαλος είναι περιττός. Βέβαια, δάσκαλος θα μπορούσε να είναι εκτός από δάσκαλος ωδείου και ένας φίλος που παίζει και αυτός
κιθάρα, είτε κάποιος κιθαρίστας που κάνει ιδιαίτερα, κοκ. Καλό θα είναι (αν όχι ο μόνος δρόμος) βέβαια να σκεφτεί κάποιος να φοιτήσει σε ένα ωδείο σε περίπτωση θέλει να εξερευνήσει το όργανο και να ασχοληθεί σε βάθος μαζί του (παίζοντας διάφορα έργα άλλων συνθετών για
κιθάρα), να αποκτήσει πιο σφαρική γνώση της μουσικής (μέσω θεωρητικών μαθημάτων) και να συνηθίσει στην εκτέλεση των έργων μπροστά σε κοινό (εξετάσεις ωδείου ή μαθητική συναυλία).
Επίσης, για το άν οι θεωρητικές σπουδές χρειάζονται, θα πω ότι βοηθούν σημαντικά. Για παράδειγμα, το μάθημα της αρμονίας είναι κατά τη γνώμη μου ένα πολύ σημαντικό βοήθημα στην
κιθάρα (ειδικά όταν αυτή χρησιμοποιείται για συνοδεία). Βοηθάει στο να καταλάβει κάποιος τον αρμονικό σκελετό του κομματιού (τα ακόρντα) ώστε να να αυξήσει το ρεπερτόριό του σε τραγούδια αφού σε συνδιασμό με την συνεχή τριβή, θα μπορεί να "βγάζει" με το αυτί πιο γρήγορα τα τραγούδια, δεν χρειάζεται τόσο η αποστήθηση των κομματιών, ενώ μπορεί πιο ευκολα να μεταφέρει την τονικότητα του κομματιού πιο "χαμηλά" ή "ψηλά".
Θα διαφωνήσω όμως με τον deathminor88 στο ότι το ωδείο είναι πανάκεια. Αν ένας θέλει απλά να παίζει κάποια τραγούδια στην
κιθάρα χωρίς να θέλει να εντρυφήσει βαθιά στο όργανο (όπως είπα και πιο πριν) αρκεί απλά κάποιος άλλος κιθαρίστας (π.χ. κάποιος γνωστός που παίζει
κιθάρα) που θα τον βοηθήσει, τουλάχιστον στα πρώτα βήματα. Επίσης, για να βοηθήσει το ωδείο πρέπει να είναι σωστος και ο δάσκαλος (κατάρτιση, ενδιαφέρον, μεράκι). Για παράδειγμα, είχα παρακολουθήσει μικρός μαθήματα κλαρίνου στη φιλαρμονική, και ο δάσκαλος του κλαρίνου ανακάλυψε οτι κρατούσα ανάποδα το κλαρίνο μετά από ένα μήνα μαθημάτων.
Υπάρχουν, βέβαια, πολλά παραδείγματα αυτοδίδακτων μουσικών που έλαμψαν στο μουσικό στερέωμα και ήταν αυτοδίδακτοι. Σίγουρα όμως θα χρειάστηκε να προσπαθήσουν πολύ παραπάνω από έναν σπουδαστή ωδείου, για να πετύχουν το σκοπό τους, ενώ πόσοι αυτοδίδακτοι άραγε δεν τα κατάφεραν? Ας σκεφτούμε όμως: πόσοι από εμάς έχουν την πολυτέλεια, το χρόνο, την υπομονή και την όρεξη να μάθουμε από την αρχή μόνοι μας ένα μουσικό όργανο?