Ευσταθία: Σκέφτηκα να βάλω λίγο γυμνό για να πουλήσουμε

Γειά και πάλι,

Τελικά είχα δίκο που εντόπισα το πρόβλημά σου με την pop μουσική. Ό,τι παράδειγμα έχεις αναφέρει ως υπόδειγμα στίχου, από τον Τριπολίτη μέχρι την πιο πρόσφατη Δ.Παναγιωτοπούλου, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την αμεσότητα της pop (όπως ορίζεται διεθνώς -δόξα τω Θεό- από τους Beatles μέχρι τους Abba).

Και το άλλο παράδειγμά σου με το ''Άλλη μια στατιστική'' είναι ξεκάθαρο ως προς το τι ζητάς από το στίχο. Απαραίτητη προυπόθεση για να σου αρέσει κάτι δεν είναι το τι ακριβώς λέει αλλά το πως θα το κάνει να μοιάζει πιο λόγιο και 'κομπλικέ', ακόμα και σε μία καθαρά μουσική του 'δρόμου' όπως είναι το hip hop. Θεωρείς κανονικό ένα τραγούδι που απευθύνεται στην ίδια τη νύχτα (λες και είναι φυσικό πρόσωπο) και απλοικό κάποιο που λέει ότι στο χωρισμό κλαις και χτυπιέσαι (και μη βιαστείς να μιλήσεις για κλισέ, γιατί και τα δύο θέματα έχουν χιλιοειπωθεί).

Το τραγούδι είναι η μορφή τέχνης με την πιο λαική, μαζική απήχηση παγκοσμίως. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο στην Ελλάδα το μπερδέψαμε με την ποίηση και την λογοτεχνία -ίσως γιατί βαρεθήκαμε και πάψαμε να διαβάzουμε ποίηση και λογοτεχνία και την περιμέναμε μασημένη μέσα από το τραγούδι. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν εξαιρετικά δείγματα μελοποιημένης ποίησης, αλλά είναι λάθος να θεωρούμε ότι αυτός είναι ο κανόνας για ένα καλό τραγούδι.

Αν απορρίπτεις τους στίχους της κάθε Ευσταθίας ως 'απλοικούς' και 'πονηρούς' επειδή περιγράφουν ένα κοινωνικό πρόβλημα χωρίς περιστροφές και βερμπαλισμούς, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά για τις αγνές προθέσεις στίχων όπως ''Παρ'το γεράνι μας - Παρ'το στεφάνι μας - στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή'' ή ''Άπονη ζωή, μας πέταξες στου δρόμου την άκρη'' ή ακόμα χειρότερα ''Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα - μετρώ τους χτύπους - το αίμα μετρώ''... Υποθέτω ότι θα σοκαριστείς με τα ιερά παραδείγματά που τόλμησα να βάλω στην ίδια παράγραφο με την τόσο μισητή σου Ευσταθία, όπως σοκαρίστηκες που αμφισβήτησα -εν μέρη- κάποιους στίχους του Γκάτσου. Αλλά για μένα, το 'βάρος' των ονομάτων δεν έχει καμία σημασία μπροστά στην ουσία των λέξεων. Ίσα-ίσα αυτό ακριβώς πιστέυω ότι είναι το πρόβλημα μας εδώ και χρόνια στην Ελλάδα: το ότι δεχόμαστε άκριτα ό,τι μας έχει 'φορεθεί' ως πολιτιστική κληρονομιά, μαθαίνοντας απλά να το εγκρίνουμε εγκεφαλικά (''τι να λέμε τώρα...'') και όχι να το αγαπάμε με την καρδιά μας.

Και για να έρθουμε πίσω, στην αφορμή αυτού του thread, με την γυμνή (!!!) φωτογράφηση της Ευσταθίας σε μία εσωτερική σελίδα του CD, που τόλμησε να μας δείξει την χυδαία μασχάλη της... μάλλον είσαι πολύ μικρός για να θυμάσαι ότι στα '80s είχε κάνει ολόσωμη γυμνή 'καλλιτεχνική' φωτογράφηση στο Playboy η Δήμητρα Γαλάνη. Ώρες είναι να αρχίσουμε να συζητάμε αν και η Δήμητρα (με το γνωστό της χιούμορ και ελεύθερο πνεύμα) το έκανε για να πουλήσει!!!

Τελός, καλό είναι να αρχίσουμε να διαχωρίζουμε την υποκειμενικότητα (δηλαδή πότε αντιπαθούμε ένα καλλιτέχη απλά γιατί 'έτσι') από τα οικουμενικά φιρμάνια περί τέχνης, γνησιότητας, προθέσεων κλπ.

φιλικά,
Ηλίας

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Toad στις 20-01-2008 17:56 ]

Πολλή σημασία δώσαμε νομίζω...

Παράθεση: Το μέλος XeniaRodo στις 20-01-2008 στις 18:05 έγραψε... Πολλή σημασία δώσαμε νομίζω...

Γιατί το λες αυτό; Έχει πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό το θέμα περι καλού και κακού στίχου.

Αν μιλάς για το άλλο θέμα με την 'γυμνή' φωτογραφία, συμφωνώ απολύτως! Είναι ανύπαρκτο. Γι' αυτό και μπήκα στην κουβέντα, επειδή δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιό λόγο έγινε ντόρος.

Ηλία,

έχω την εντύπωση οτι εσύ μένεις προσκολλημένος στα είδη, ενώ εγώ στους στίχους ανεξαρτήτως ονομάτων, για αυτό και σου έδωσα παραδείγματα από διαφορετικες περιπτώσεις.

Στο ξαναλέω γιατί φαίνεται οτι δεν το κατάλαβες και παρερμηνεύεις. Το πρόβλημα μου είναι με τους στίχους ως κειμενο όχι ως τραγούδι. Η μουσική της Ευσταθίας (από που έβγαλες το συμπέρασμα οτι μου είναι μισητή; Επειδή δεν μου αρέσει ο στίχος της; Επικινδυνοι χαρακτηρισμοί είναι αυτοί και σε παρακαλώ να αναιρέσεις), η μουσική της λοιπόν μου είναι ως άκουσμα ιδιαίτερα οικείο και ευχάριστο, έχει ταλέντο σε αυτό όπως και στην ερμηνεία της.

Αλλά δεν θα μπορέσεις να με πείσεις οτι οι στίχοι της έχουν αυτήν την απλότητα του στίχου που χρειάζεται. Είναι παιδαριώδεις. Τα παραδείγματα δόξα τω θεω από όλα τα είδη της μουσικής έχουν να επιδείξουν πολύ καλύτερους απλούς-καθημερινούς στίχους όπως του Λειβαδίτη που ανέφερες ή της Αφροδίτης Μάνου ή του Μηλιώκα (που ανέφερες σε άλλο πόστ.). Το οτι φοβάσαι να μιλήσεις-κρίνεις τους ποιητικούς στίχους δεν είναι πρόβλημα της ποιησης ή της κοινωνίας αλλά δικό σου.


Τα υπόλοιπα περί κανόνα κτλ είναι δικά σου εσφαλμένα συμπεράσματα, δεν είπα εγώ κάτι τέτοιο. Το κάθε είδος με τα όρια και τις συντεταγμένες του και επί αυτού κρίνεται.

Τέλος ως προς τη φωτογράφησή της, δεν τη σχολίασα, όπως θα διαβασες, καθόλου, άρα λάθος που απευθύνεσαι σε μένα. Τη θεωρώ πολύ δευτερεύον στοιχείο για να ασχοληθώ.




Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : spiroos στις 20-01-2008 22:04 ]

Εμένα η φωνή της μου βγάζι μια μικρή ιδιαιτερότητα προς το θετικό πάντα αλλά μέχρι εκεί...Όσο για την δήλωση της...Αφού αυτό ένιωθε είτε αυτό ηταν ειρωνικό ή ήταν ειλικρινές καλά έκανε και το εξέφρασε...Δικαιώμα της.....

After all, περί ορέξεως ουδέν σχόλιον!
Εγώ κατάλαβα ότι κολάς σε λέξεις που σου φαίνονται ακατάλληλες για να τραγουδιούνται και ότι το θέλεις πιό 'σοφτ' και ποιητικό το στιχάκι. Γι' αυτό προσπάθησα να σου πω ότι αυτό είναι κυρίως θέμα τριβής και συνήθειας. Να δεις τι είχε ακούσει η Λίνα Νικολακοπούλου όταν έβαλε εκείνη την Coca Cola στο ''Μαμά Γερνάω''. Κοντέψανε να την κρεμάσουνε στο Σύνταγμα οι 'ειδικοί' του ελληνικού τραγουδιού... Ούτε στο μεσαίωνα να ζούσαμε... ντροπή!

Anyway...

Καλό βράδυ
Η.

Μα πως κολλάω σε λέξεις ακατάλληλες να τραγουδιούνται όταν σου δίνω τέτοιο παράδειγμα από τις Ρόδες;

Δεν θέλω πιο ποιητικό το στιχάκι. Θέλω να εχει το κάτι (ο,τι είναι αυτό) που να το κάνει άξιο μελοποιησης με οποιοδήποτε ήχο.

Και για να κλείσω εδώ, για να μην κουράζουμε και τους άλλους αναγνώστες, προσωπικά στην Ευσταθία (επανερχομαι στο θέμα) δεν το βρήκα όπως στο ένα και μοναδικό ως τώρα στίχο-τραγούδι της που είναι κάπως αξιόλογο:


Αν τύχει και μ΄ερωτευτείς
πολλά μπορεί να υποστείς
απ΄τις αρχές θα΄ναι μεγάλες οι κυρώσεις
Οι ανυπότακτες καρδιές
φέρουν πολύ βαριές ποινές
γι΄αυτό καλύτερα σε μένα
μην ενδώσεις
Θέλει μαγκιά για ν΄αρνηθείς
της σιγουριάς τα κυβικά
για έναν έρωτα να πεις
εγώ θα ζω με δανεικά
θέλει μαγκιά για να δοθείς
σε ένα πάθος δυνατό
μα εσύ μωρό μου δεν διαθέτεις απ΄αυτό

Έχει κι άλλα καλά τραγούδια... Ψάξε να βρεις τη ''Δεισδαιμόνα'' ας πούμε, να δεις ότι είναι επιλογή το πως γράφει κάθε φορά, όχι αδυναμία.

*** Γιατί κουράζουμε τους αναγνώστες; Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να διαβάζει κάθε πόστ. Απλά πάει παρακάτω.

Σε χαιρετώ
Η.

Ενδιαφέρουσα κουβέντα. Όμως βρε Toad, αν ένας στίχος είναι "1+1=2", δηλαδή δεν έχει κάποια παρομοίωση, κάποια εικόνα, κάποια δύναμη να σου δώσει, παρά μόνο μεταφέρει διαλόγους που κάνουμε στο δρόμο ή στο τηλεφωνο με τους φίλους μας στην εντελώς καθομιλουμένη, τότε έχω την εντύπωση πως το 95% όσων διαβάζουμε την κουβέντα είμαστε ...στιχουργοί. Αν κάτσω εγώ πέντε λεπτά, νομίζω μπορώ να σου γράψω 2-3 παραγράφους με στίχους για τη διαφθορά, για DVD και μίζες. Και με ομοιοκαταληξία.

Ας πάω όμως σε αυτό που με ενδιαφέρει: Ποιά χαρακτηριστικά έχει κατά τη γνώμη σου ένας ιδανικός στίχος; Ας αφήσουμε τη μουσική προς το παρόν. Σου αρκεί μόνο η θεματολογία και μία καλή ομοιοκαταληξία; Πως κρίνεις τους στίχους της Ευσταθίας και το γεγονός οτι ισχυρίζεται οτι έχουν γραφτεί μετά από πολύ κόπο;

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 21-01-2008 00:13 ]

Φίλε jorge,

Το πρόβλημά μας με το στίχο γυρίζει δυστυχώς πολλά χρόνια πίσω, στο σχολείο ακόμα, τότε που βαριεστημένοι φιλόλογοι μας παρότρυναν να γράφουμε επί τούτου με μεταφορές, παρομοιώσεις κοσμητικά και λοιπά "καλολοϊκά", περνώντας μας την εσφαλμένη εντύπωση ότι έτσι γράφει κανείς ωραία, μαϊμουδίζοντας μια ποιητική / λογοτεχνική διάθεση, ακόμα και αν δεν την περιέχει ούτε την εννοεί από καρδιάς.

"Εύκολες" θεωρώ τις ευάκουστες γενικολογίες περί οικουμενικής αγάπης που κατοικεί σε αστέρια ή στου φεγγαριού τις γωνιές ή στου ουρανού τις άκρες (προσοχή στις πτώσεις...), καθώς και όλες εκείνες τις ευγενικές γκρίνιες για ανεκπλήρωτους έρωτες με πολλά σύννεφα. βροχές ή κύματα που επιστρατεύονται για θελήματα (άντε βρες την, πές της το και το κλπ) ή τις πολύ δημοφιλείς τελευταία ψυχαναλυτικές αμπελοφιλοσοφίες τύπου "φοβήθηκες", "κρύφτηκες", "δεν τόλμησες", "είχα πολλά να σου δώσω και λάκισες". Τέτοια κι αν γράφονται σε πέντε λεπτά! Αυτά είναι ευκολίες (μηδενικής καλλιτεχνικής αξίας και πονηρότατων προθέσεων), όχι ο στίχος στην καθομιλουμένη - όπως γράφουν δηλαδή οι περισσότεροι στιχουργοί στον πλανήτη.

Για την Ελλάδα δυστυχώς, σε ό,τι έχει να κάνει με την ποπ, καταλαβαίνω ότι δε βοηθάει καθόλου η γλωσσα: μεγάλες, πολυσύλλαβες λέξεις, που χωράνε πιο εύκολα στους δεκαπεντασυλλαβους που έχουμε συνηθίσει μια ζωή, στριμώχνονται όμως ασχημα στα κοφτά, στενά ποπ/ροκ μέτρα ρυθμικών τραγουδιών. Γι'αυτό δεν είναι σωστό να λέμε ότι ο στίχος σε απλό, καθημερινό λόγο είναι "piece of cake". Προσπάθησε να φτιάξεις ένα στίχο με ρίμες πάνω στον τρόπο που μιλάμε και θα καταλάβεις.
Πιο δύσκολο ακόμα είναι να επικοινωνήσεις το αληθινό αίσθημα με τρόπο απλό και ειλικρινή.
Στίχους της Ευσταθίας όπως:

''καμιά πισίνα θάλασσα δεν μπορεί να γίνει''

ή

''γιατί δεν χαιρόμαστε πια τα δωρεάν της ζωής
το χάνουμε το παιχνίδι και τίποτα άλλο μην πεις''

ή

''κάποτε υπήρχαν όλα αυτά που αγαπάς
προτού να φύγει το παγόβουνο απ' την Αρκτική κι ερθει σε μας''

ή

"κάτι σαν καρικατούρες είναι οι παλιές καψούρες
που μ'αυτές χαμογελάμε μα πονάμε κρυφά
γιατί η ζωή είναι σκληρή και για τα αγόρια τελικά"

ή

"πού'ναι ο ελεύθερος χρόνος, πού πήγε
σε ποια παραλία, τι όμορφο είδε
κι εδώ μας παράτησε σ'ένα μπελά"

εγώ τους νιώθω σαν φρέσκο, δροσερό αεράκι - και είμαι βέβαιος ότι της βγήκε το λάδι να τους στρώσει μέχρι να βγαίνει καθαρά το νόημα και να τραγουδιούνται εύκολα.

Δεν έχω την απαίτηση από τους στίχους να μιλάνε για μίζες και διαφθορά. Επίσης δεν είναι αυτό που κάνει η Ευσταθία. Απλώς καταγραφει την καθημερινότητα μέσα από προσωπικές, ερωτικές ιστορίες.

Φυσικά και υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις το ίδιο πράγμα. Εκεί που η Ευσταθία επισημαίνει νέτα-σκετα ότι " κάποτε υπήρχαν και οι τέσσερις οι εποχές", ένας άλλος καλλιτέχνης μπορεί να ξεφώνιζε (πάντα με ποιητική διαθέση...) "Φέρτε πίσω την Άνοιξη'' ή ''ποιος μου'κλεψε το Φθινόπωρο" ή άλλα τέτοια μεγαλόστομα και ύποπτα...

Προσωπικά ψηφίζω την αφοπλιστική απλότητα της Ευσταθίας. H αλήθεια της με τσιμπάει στο στομάχι περισσότερο...

Κατά τα άλλα, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

Ηλίας

Υ.Γ.: Σόρι για το μεγαλο ποστ!

Το να γράφεις στίχους σε απλή και καθημερινή γλώσσα κι εγώ νομίζω ότι είναι μεγάλη υπόθεση. Όπως το καταλαβαίνω εγώ όμως το πρόβλημα είναι ότι για να δουλέψει πρέπει να έχεις να πεις κάτι που να αξίζει πραγματικά να σιγουρέψεις ότι ο ακροατής θα το καταλάβει. Σε αυτήν την περίπτωση δηλαδή θεωρώ ότι το θέμα παίζει σημαντικότατο ρόλο.
Να κάποιοι στίχοι που μου έρχονται τώρα στο μυαλό και είναι κατά τη γνώμη μου αποκορυφώματα απλότητας και τους θεωρώ εξαίρετους:

«Ζούλα σε μία βάρκα μπήκα
Και στη σπηλιά του Δράκου βγήκα
Βλέπω τρεις μαστουρωμένοι»
Και στην άμμο ξαπλωμένοι»
(Γιώργος Μπάτης – παλιό, πολύ παλιό ιστορικό ρεμπέτικο)

«Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα να μου κάνει πα, πα, πα
Και ένα κουνελάκι που όλο μου κουνάει τ' αφτιά
Και δε μου καίγεται καρφί αν εσύ περνάς και δε μου ξαναμιλάς»
(Νικόλας Άσιμος – συγκλονιστικός στίχος κατά τη γνώμη μου)


Ένας στίχος όπως αυτός του Γκάτσου ας πούμε που αναφέρθηκε: «Μάνα τις πρώτες μου φασκιές τις έπλεξες μ’ αλιφασκιές» (που δεν είναι και τόσο δυσνόητος νομίζω) είναι ένας στίχος πάρα πολύ όμορφος που και να μην καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής δεν με νοιάζει από τη στιγμή που είναι τόσο κομψός, καλόηχος και πρωτότυπος.

Από την άλλη οι στίχοι της εν λόγω καλλιτέχνιδος που διαβάζω σ’ αυτό το thread (γιατί ομολογώ ότι ελάχιστα έχω ακούσει απ’ αυτά) ασχολούνται με τις γνωστές αγαπούλες κι ερωτικές απογοητεύσεις: θέματα ξεχειλωμένα εδώ και πολύ καιρό που τα έχουμε ξανακούσει – άρα για να μου αρέσει ο απλός και άμεσος στίχος που μιλάει για μια ακόμα ερωτική απογοήτευση πρέπει να έχει κάτι που οι μυριάδες άλλοι δεν μου έχουν ήδη πει…

Κι έτσι για παράδειγμα να κι ένας στίχος ερωτικής "αγωνίας" που είναι και απλός και άμεσος και γ*** τους στίχους (πάλι απ’ τον Άσιμο):

«Μου βγήκες στο μπαλκόνι, μου βγήκες κι απορώ
Πως μένεις έτσι μόνη ετούτο τον καιρό
Θα 'ρθω για να σε πάρω να φύγουμε από 'δω
Μα πως να σε τουμπάρω με παίρνεις για φρικιό
Κι αν δεν σου αρέσω να βάλεις γυαλιά
Θα πλυθώ για σένα για πρώτη φορά.»

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Arve στις 21-01-2008 12:59 ]

Παράθεση: Το μέλος jorge στις 18-01-2008 στις 16:07 έγραψε... Νέος δίσκος για την Ευσταθία, με τιτλο "Δεν μπορεί, έχει meeting". Όμως μάλλον προβληματισμό προκαλεί μια δήλωσή της στην Ελευθεροτυπία. Την ρώτησαν για ποιό λόγο στο οπισθόφυλλο του δίσκου επέλεξε να εμφανισθεί ημίγυμνη και εκείνη απάντησε: "για να πουλήσουμε".

Χαχαχα! Εγώ πάντως ρε παιδιά αν είχα ολόκληρη δισκογραφική εταιρεία και ήθελα να πουλήσω την πραμάτια μου...το τελευταίο που θα έκανα θα ήταν να βάλω σε μπροστόφυλλο ή οπισθόφυλλο ή οπουδήποτε τέλος πάντων....την Ευσταθεία ημίγυμνη...τι λέμε τώρα?

Δεν έχω λόγια...αν και θυληκό, ποτέ δεν με εντιποσίαζαν τέτοιου είδους κοπέλες... τι να πω...