573 online · 210.900 μέλη
Εχεις απολυτο δικιο Pentatonikos.
Ομως ο εν λογω κυριος επι 3 συνεχομενες απαντησεις αποφευγει καμια ουσιαστικη και τεκμηριωμενη απαντηση, αντιμετωπιζοντας τα επιχειρηματα των αλλων ως "πραγματα που δεν ειναι αξια λογου"
Απο τη στιγμη που επιλεγει να ξεκινησει μια συζητηση και δημιουργει καποια επιχειρηματα, λογικο ειναι να περιμενει και τα αντεπιχειρηματα οσων θα συμμετασχουν σε αυτην! Εαν δεν μπορει να αντιμετωπισει καποια βασικα επιχειρηματα με ουσιαστικο διαλογο, αλλα επιμενει στη λασπολογια και το ξυλινο λογο ως απαντηση ( με ειρωνικες απαντησεις που διαδεχονται η μια την αλλην ) καλο ειναι να αποφευγει τη δημιουργια τετοιων θεματων!
Και στο κατω κατω, δε προσπαθω να τον πεισω να αλλαξει τροπο μεταθανατιας χρησης του σωματος του, αλλα να του αποδειξω πως τελικα ειναι καθαρα προσωπικη επιλογη για το πως θα ταφει ( ή θα καει ) ο καθενας μας.
Οσον αφορα το ανθρωπακι, νομιζω πως ειναι ο,τι καλυτερο θα μπορουσα να γραψω σε εναν ανθρωπο που δηλωνει ενηλικας, ομως η συμπεριφορα του θυμιζει παιδια Β Δημοτικου που τους παιρνουν το γλυκο απο το πιατο!
Και ιδιαιτερα αφου μου εχει σουρει τα απιστευτα πραγματα για να υποβιβασει την ποιοτητα του λογου μου και των επιχειρηματων μου!
Εαν θελει, ειμαι διατεθειμενος να μιλησουμε πανω στο θεμα κι οχι σε ο,τι προσπαθει να δημιουργησει ως εικονα για μενα!
Προφανως, το ιντερνετ και η απροσωπη χρηση του μας επιτρεπει να το παιζουμε "τσαμπα" μαγκες σε θεματα τα οποια δε γινεται στη καθημερινη ζωη μας να αποφυγουμε! Κι επειδη εδω δεν ισχυει το "Ελα εξω ρε εαν εισαι αντρας", προτιμουμε τη χρηση "ευγενικων" λεξεων που θα μας κανουν πιο "μαγκες".
Λυπαμαι, αλλα εγω ανελυσα πληρως την επιχειρηματολογια μου επι του θεματος. Εαν θελει ο εν λογω κυριος να το κανει, ευχαριστως. Ομως βαζω στοιχημα πως θα αναλωθει για αλλη μια φορα σε ανουσιες απαντησεις με "ειρωνικα" υφακια!
Σημαντικότερος -ίσως- από την ταφή (ή αποτέφρωση) του σώματος είναι ο σεβασμός του λόγου. Και κάθε φορά που προσπαθούμε να θάψουμε ή να αποτεφρώσουμε το λόγο δηλητηριαζόμαστε από τα τοξικά στοιχεία που αφήνονται στο νου μας.
Φτάσαμε σε εποχές απόλυτης εξατομίκευσης όταν κι ο καθένας θεωρεί ότι φέρει την απόλυτη αλήθεια του λόγου χωρίς να ελέγχεται αυτός ο λόγος από τους υπόλοιπους.
"Εγώ πάντως εξηγήθηκα!".
"Έτσι γουστάρω!".
"Είσαι παραμορφωμένος!".
Τέτοιος πνευματικός βαρβαρισμός έχει να εμφανιστεί χιλιετίες ολόκληρες. Και σήμερα σταυρώνονται κυρίως υπολήψεις. Στοχοποιούμε έναν άνθρωπο και του προσπάπτουμε υποτιμητικές ταμπέλες.
"Με κάνεις και γελάω", "Είσαι ανόητος", "είσαι τρελός".
Γι' αυτό άλλωστε και πολλοί διανοητές υποστηρίζουν ότι ακόμη κι αν κατέβαινε ο ίδιος ο θεός μπροστά μας, απλά θα περνούσε απαρατήρητος και θα έσβηνε μέσα στην ανωνυμία και την απάθεια... Ζούμε στην εποχή της εσωστρέφειας και του ναρκισσισμού. Σήμερα ο Ιησούς δεν θα σταυρώνονταν, ο Σωκράτης δεν θα εκτελούνταν, ο Γκάντι δεν θα πυροβολούνταν. Οι υπόλοιποι απλά θα τους προσπερνούσαν ως τρελούς κι αλλοπαρμένους, βολεμένοι στο άνω μισό της ενδοκοινωνικής τροφικής αλυσίδας, θέση που τους εξασφαλίζει σπίτια, αυτοκίνητα και κότερα... Όλοι τους θα εκτελούνταν με λιμοκτονία μέσα στην απόλυτη μοναξιά.
Φτάσαμε επίσης και σε εποχή που η παιδεία αποκαλείται παραμόρφωση. Συζητάμε για όλα τα θέματα όπως θα συζητούσαμε για την ποδοσφαιρική ομάδα: "γουστάρω", "ζήτω", "ο αντίπαλος είναι βλάξ" κλπ. Οπαδικά δηλαδή... Γι' αυτό και σπεύδουμε να δημιουργήσουμε ομάδες ομονοούντων, αντιμετωπίζοντας το μοναδιαίο λόγο με αγελέα στρατηγική, τη μαζική ψυχολογία.
Έχουμε μάθει να θάβουμε τους υπόλοιπους ζωντανούς, γι' αυτό και συνήθως κρατάμε την πυρά για τα έσχατα του εαυτού μας.
---------------------------
Σχετικά με το θέμα, αυτή τη φορά θα παραθέσω λογοτεχνία για να καταδείξω τη σημασία της τέχνης και τα νοήματά της. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από το βιβλίο 'Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών' του Τόλκιεν, στο οποίο καταδεικνύεται η ματαιότητα του ανθρώπου που επιζητεί την καύση, καθώς περιπίπτει στο μηδενισμό της ύπαρξης. Όταν λοιπόν πεθαίνει (φαινομενικά γιατί στην πραγματικότητα είναι ζωντανός) ο τελευταίος γόνος του Οίκου των Επιτρόπων της Γκόντορ Φάραμιρ, ο πατέρας του Ντένεθορ που είναι και προσωρινός κυβερνήτης αναφωνεί:
""Έτσι τελειώνει ο Ντένεθορ κι ο Φάραμιρ και ξεκληρίζεται η γενιά μου, όμως εμάς δε θα μας λιώσει η γη. Θα παραδοθούμε στην πυρά όπως οι Βάρβαροι βασιλείς!".
Φυσικά ετούτο δεν αποτελεί οποιοδήποτε επιχείρημα, κι ούτε και παρουσιάζεται ως τέτοιο. Άποψη εκφράζω με όσο το δυνατό πιο σφαιρική προσέγγιση.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 19-07-2010 19:25 ]
Pentatonikos, νομιζω πως μια μελετη του θεματος θα αναδειξει στην ουσια ενα μεγαλυτερο προβλημα συμπεριφορας. Προτεινω να κοιταξεις ολο το θεμα και θα δεις πως και γιατι φτασαμε εως εδω!
Το εαν το site πρεπει ή οχι να αφηνει τετοιες συμπεριφορες να υπαρχουν συζητηθηκε εκ μερους σε αλλο θεμα ( στο οποιο συμμετειχες εαν θυμασαι καλα ) και δε νομιζω πως θα βγαλουμε καποια ιδιαιτερη ακρη!
Παρολαυτα, το γεγονος πως μεσα στα 2000 post μου πολλα ειναι καθαρα πανω στο θεμα της παιδειας μου, με κανει ακομα πιο "ταυρο" οταν θεωρουν παραμορφωση το δικαιωμα να μορφωνομαι και να απανταω! Εαν οντως ισχυει αυτο που λεει ο εν λογω κυριος, τοτε δε θα επρεπε να ειχα απαντησει ποτε σε οποια τεχνικη συμβουλη εχω δωσει μεχρι στιγμης σε αντιστοιχο μερος του forum.
Ομως, οπως μας συμφερει...ετσι καθομαστε ( λεει ο λαος ). Για εναν ανθρωπο που δε μπορει να συμμετασχει σε μια ουσιαστικη διαδικασια διαλογου ειναι σαφως πιο ευκολο να "θαψει" και να "λασπωσει" το συνομιλητη του. Τοσοι πολιτικοι και δημοσιογραφισκοι το κανουν στα καναλια αυτο, στην απλη ζωη μας θα αλλαξει;
StavmanR....δε μπορω παρα να πιω μια μπυρα μαζι σου για ολα αυτα που ανεφερες! 
Δε διαφωνω, ομως οταν ο ιδιος ο δημιουργος του δε μπορει να το διαχειριστει επαρκως, τοτε μαλλον ηταν καταδικασμενο εξαρχης. Και δε το λεει μονο ενας ανθρωπος οπως βλεπεις...
Καλο ειναι να κοιταξεις τη συζητηση και να δεις πως το "ανθρωπακι" εχει λογο υπαρξης απεναντι στον κυριο Wolf.
-----------------
Dreamcatcher Music DreamCatcher
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : noizreduction στις 19-07-2010 23:28 ]
Παράθεση:
|
kat arxin sygnomi se oloys gia gia ta greeklis alla den exei ellinika ayto to pc edw stin elvetia
oso gia sena mikre oti exeis [pei den me agkizei giayto kai den me pirazei lege oti kakia 8eleis
esy opmws me epiveveonis to poso mikos eise egkefalika ki esy kai i synohlikoi soy filoi poy se kanoyn na mhn ais8anese enas kai monos
eisai poly mikroteros telika ap oso se nomiza kai giayto me epivevaioses se ayto
pare ta panw sou mikre loipon pare ta panw sou
diavase to keimeno kai parta kai sto krana soy
arkei ena mikro travel na kanei kapoios sta osa grafeis se diafora post gia na vlalei symperasma
poia einai h agwnia sou kai poio to kolima sou
kalo einai lipon na patradextw oti perixes enan skopo na asxoloymaste mazi soy anti gia to 8ema tou post....
alla ek merous mou pragmatika den 8a exeis alli ektos topik apantish ...
ante bb
-----------------
Η πραγματική Ευτυχία δεν κρύβεται στον προορισμό αλλά στον τρόπο που ταξιδεύεις. http://blogs.musicheaven.gr/alfawolf http://www.musicheaven.gr/live/101
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : AlfaWolf στις 23-07-2010 13:12 ]
Παράθεση:
|
Ilias-nekt, αναγνωρίζω στον καθένα το δικαίωμα να βγάζει φυσικά τα δικά του συμπεράσαματα. Και τα συμπεράσματα δείχνουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμαστε.
Ο δικός μου λόγος αφορά καθαρά τον άνθρωπο ως άνθρωπο, κι όχι τον άνθρωπο ως πολιτικό πρόσωπο. Έτσι, με ενδιαφέρει τόσο ό λόγος για τον οποίο κάποιος θα επέλεγε να αφανιστεί δια παντός, όσο και εκείνος για τον οποίο κάποιος άλλος θα επέλεγε να αφανιστεί ο πρώτος. Όμως το σημαντικό είναι το γιατί συμβαίνουν καί τα δύο ταυτόχρονα, δηλαδή δύο (ή και περισσότερες) ατομικότητες συμφωνούν στον αφανισμό.
Με δεδομένο ότι ακόμα υφίσταται η βαρβαρότητα της επιθυμίας του αφανισμού του διπλανού μας, ως υπολειματική λειτουργία της 'φυσικής επιλογής', εστιάζω στο γιατί κάποιος θέλει να αφανιστεί καθ' εαυτός.
Ο AlfaWolf υποστήριξε ορθώς ότι προκαλείται 'ψυχολογική ταραχή' στους παρευρισκόμενους στην διαδικασία της εκταφής. Όμως, εδώ θα αναρωτηθώ: δημιουργείται η ίδια ψυχολογική αναστάτωση και στον νεκροθάφτη; Η ερώτηση αυτή φαίνεται αστεία, όμως στην πραμγατικότητα δείχνει ότι υφίσταται έντονος συναισθηματικός συσχετισμός μεταξύ νεκρού και ζωντανού. Διότι αν υποστηρίζαμε απλά ότι όταν κάποιος πεθαίνει σβήνει ως μηχανή που ξέμεινε από καύσιμα, τότε αντικρίζοντας έναν νεκρό άνθρωπο δεν θα έπρεπε να νιώθουμε τίποτα, κάτι που συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό με τον νεκροθάφτη, ο οποίος ανέπτυξε αυτό το μηχανισμό (να βλέπει μηχανιστικά το θάνατο) ώστε να 'γλιτώσει' από την καθημερινή συναισθηματική ταραχή.
Κι εδώ δημιουργείται ένα σημαντικό ερώτημα: γιατί την ίδια ώρα που υποτίθεται ότι θεωρώ το σώμα μου μία συμπαντική καλοκουρντισμένη μηχανή, προϊόν της τυχαιότητας και των πιθανοτήτων, αισθάνομαι φρίκη απέναντι σε ένα νεκρό σώμα, δηλαδή σε μία κατά την κοσμοθεωρία μου 'χαλασμένη μηχανή'; Ποια η φύση και το νόημα της "φρίκης του θανάτου";
Ο θάνατος υπενθυμίζει στον άνθρωπο το πεπερασμένο του σώματος. Ουδείς βιολογικά αθάνατος. Όσο περισσότερο ταυτίζεται ο άνθρωπος με το σώμα του και την βιολογική του φύση, τόσο περισσότερη φρίκη του προκαλεί η ιδέα του θανάτου. Χαρακτηριστικό της σύγχρονης 'υλιστικής' και 'ορθολογικής' μας κοινωνίας είναι ότι καταναλώνει περισσότερο κρέας από κάθε άλλη εποχή κι όμως σε μεγάλο βαθμό αποστρέφεται τη σφαγή των ζώων. Κι ετούτο γιατί η άμεση επαφή με το θάνατο της υπενθυμίζει την ίδια της θνητότητα, σε αντίθεση με άλλες εποχές όταν και το μεταφυσικό στοιχείο της ψυχής επεκτείνονταν στις υπόλοιπες ζωικές μορφές λιγότερο ή περισσότερο.
Μπήκαμε σε ένα μονόδρομο βιολογικής αντιμετώπισης της ζωής και μηχανιστικής αντίληψης του κόσμου. Ετούτο, 'διαφώτισε' τον εξωτερικό μας κόσμο μα συσκότισε τον εσωτερικό. Όσο περισσότερο προσεγγίζει η διανόηση του ανθρώπου τον κόσμο ως μηχανή, τόσο περισσότερο υποπέφτει σε ματαιότητα.
Βρήκα και κάποια αποφθέγματα ψάχνοντας στο διαδίκτυο:
Αυτός που φοβάται τον θάνατο, έχει ήδη χάσει κάθε φιλοδοξία στη ζωή...
~ ΚΕΝΣΟΡ ~
Ο θάνατος δεν φτάνει παρά μιά φορά, όμως γίνεται αισθητός κάθε στιγμή της ζωής. Είναι πιό σκληρό να τον φοβάσαι
παρά να τον υποφέρεις...
~ ΛΑ ΜΠΡΥΓΙΕΡ ~
Έτσι, λοιπόν, συνοψίζοντας, θα υποστήριζα ότι η αποφυγή του ψυχολογικού σοκ που θέλουμε να εξασφαλίσουμε στις νέες γενιές, είναι απλά μία έκτακτη παράκαμψη της μηχανιστικής αντίληψης που διδάξαμε σε αυτές μέσα στη ζωή, που φυσικά είναι μάταιη καθώς η επαφή με το θάνατο είναι σχεδόν σε καθημερινή βάση (δελτία ειδήσεων, δυστυχήματα κλπ.). Διότι αν δεν κοινωνούσαμε το μηδενισμό μέσα από τη ζωή μας, δεν θα υπήρχε λόγος να καταφύγουμε σε αυτόν τελικά.
Η επιστήμη μας βλέπει ως αντικείμενα. Μα επειδή δεν υφίσταται επιστήμη δίχως επιστήμονες, η σωστή φράση είναι: ο επιστήμονας μας βλέπει ως αντικείμενα. Κι επειδή ο επιστήμονας κάποιες στιγμές στρέφει το βλέμμα του προς τα έσω ισχύει και η φράση: ο επιστήμονας βλέπει τον εαυτό του ως αντικείμενο. Κι εδω δημιουργείται το εξής παράδοξο, να ταυτίζεται το υποκείμενο με το αντικείμενο... Είνια η λύση του κύκλου της επιστημονικής επαγωγής. Αυτός είναι ο τρόπος σκέψης του σύγχρονου ανθρώπου, που μεγάλωσε με την επιστημονική σκέψη: να εξαντικειμενοποιεί τον εαυτό του. Και το διαπιστώνει κανείς μέσα από συζητήσεις του στυλ: "εγώ πιστεύω για εμένα ότι...", ή "εγώ είμαι...". Επισυνάψεις ιδιοτήτων αντικειμένου στο υποκείμενο.
'Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου." (Φ. Δεληβοριάς - Ο καθρέφτης)
Η τέχνη βρίσκεται πάντοτε πάνω από τη γνωσιολογία και τον εμπειρισμό.
Κι έτσι λοιπόν φτάνουμε στο σημείο που ξεκινήσαμε. Η καύση ως καύση δεν σημαίνει τίποτα. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν αποτεφρωθεί σε δυστυχήματα ή πολέμους. Η καύση ως διανοητική εξαντικειμενοποίηση του εαυτού μας είναι η καταστροφή του παρόντος σύμπαντος κόσμου που ήδη υπάρχει μέσα μας. "Η στάχτη μου να σκορπίζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα...". Γιατί η στάχτη δεν θα είναι στάχτη ΜΟΥ, θα είναι απλά στάχτη, ανόργανη και όξινη. Ματαιότις...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 23-07-2010 15:42 ]
Παράθεση:
|
Ο εγκεφαλος ειναι το οργανο που απαιτειται για τη σκεψη. Η υπαρξη εγκεφαλου ομως δεν αποδεικνυει και την υπαρξη σκεψης. Ειναι μονοδρομη εξισωση και πρεπει να την εξεταζουμε ανα περιπτωση!
Για να ειμαι ειλικρινης δεν ειχε αμεση σχεση με τη συζητηση!
Οπως και το οτι οι Αγγελοι παιρνουν τα σωματα μας και μας πανε στον Παραδεισο! 
Παράθεση:
|
Οι ωραίες στιγμές δεν καταλαβαίνω πως μπορούν να συσχετιστούν με τη θέα ενός νεκρού... Είναι γνώμη δική σου ή άποψη άλλων;
Παράθεση:
|
Λαθος. Με την καυση του σωματος (και της καυστικης υλης που θα χρησιμοποιηθει) απελευθερωνεται C02 στην ατμοαφαιρα εντεινοντας το φαινομενο του θερμοκηπιου...
Ενω στην ταφη το σωμα θα αποσυντεθει με φυσικο τροπο απο τους αποικοδομητεες.
Οποτε ειμαι υπερ της ταφης αλλα να πω οτι ολο αυτο με τα πολυτελη φερτερα τους μαρμαρινους ταφους και τα μνημοσυνα τα βρισκω λιγο υπερβολικα............
Συμφωνω απολυτα ,ε τον Αλφαγουλφ δεν θα ηθελα να περασουν αυτην την κατασταση οι δικοι μου ανθρωποι.
Αποτεφρωση χωρις καμια σκεψη
Παράθεση:
|
Ατυχή η σύγκριση πιστεύω
Ο νεκροθάφτης είναι επάγγελμα που κάποιος συνειδητά ασκεί μετα απο προσωπική του επιλογή
σε αντίθεση με τον συγγενή που σαφώς δεν έχει κι άλλη επιλογή για να τιμήσει τον νεκρό
Τώρα στο ερώτημα αν δημιουργείται η ίδια ψυχολογική αναστάτωση και στον νεκροθάφτη?
μπορεί να φαίνεται αστεία όπως λες η ερώτηση...
αλλά δεν θα φαινοταν καθολου αστεία η ερωτηση με δεδομένο ότι στο φέρετρο δεν θα είναι ένας τυχαίος πελάτης αλλά ο Πατέρας του, η μητέρα του, ο αδελφός/φη κλπ συγγενής του
τι λες???
θα λειτουργήσει ο μηχανισμός για την αποφυγή συναισθηματικής ταραχής ??
Δεν νομιζω !!!
Αμέσως μετά από την παράγραφο που παρέθεσες αναφέρονται τα εξής, τα οποία και προσπέρασες ταχέως:
"Κι εδώ δημιουργείται ένα σημαντικό ερώτημα: γιατί την ίδια ώρα που υποτίθεται ότι θεωρώ το σώμα μου μία συμπαντική καλοκουρντισμένη μηχανή, προϊόν της τυχαιότητας και των πιθανοτήτων, αισθάνομαι φρίκη απέναντι σε ένα νεκρό σώμα, δηλαδή σε μία κατά την κοσμοθεωρία μου 'χαλασμένη μηχανή'; Ποια η φύση και το νόημα της "φρίκης του θανάτου";".
Όσο κι αν φαίνεται απίθανο, η παράγραφος που παρέθεσες δεν αποτελεί κάποιου είδους αυτοδύναμο επιχείρημα αλλά μία εισαγωγή σε πιο σημαντικά ερωτήματα.
Εγώ λοιπόν συνεχίζω από την πλευρά μου να επιμένω ότι η καύση είναι περισσότερο φρικιαστική προς την ύπαρξη του ανθρώπου, τόσο επειδή παράγεται από μηδενιστικό νοηματισμό όσο και γιατί τον παράγει ταυτόχρονα. Το 'γιατί' έχω εκτενώς αναλύσει σε προηγούμενες παρεμβάσεις.
Έχω ήδη δώσει μία γρήγορη απάντηση ως προς το επιχείρημα της εκταφής: ζητήστε να ταφείτε σε κάποιο έρημο χωριό, ώστε να μην υπάρχει το ενδεχόμενο εκταφής (η εκταφή γίνεται κυρίως για οικονομία χώρου στα αστικά κοιμητήρια). Όμως, στην πραγματικότητα το πρόβλημά μας δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στην δικαιολόγηση της εξαρχής ειλημμένης απόφασής μας που παρουσιάζεται ως μονόδρομος. Οπότε και παραπέμπω για άλλη μία φορά σε όσα έχω γράψει εξαρχής στο θέμα.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 27-07-2010 02:21 ]
Παράθεση:
|
Δεν την προσπέρασα την παράγραφο
Απλά
1ον Την θεώρησα και την θεωρώ αυτήν την παρομοίωση που κανείς ατυχή
Διότι παρομοιάζεις κάτι έμψυχο με κάτι άψυχο
Κάτι που φτιάχνετε με κάποιο κόστος
Με κάτι που δεν φτιάχνετε με όλα τα χρήματα του κόσμου
2ον ποιος είπε ότι ‘’αισθάνομαι φρίκη απέναντι σε ένα νεκρό σώμα’’???
Η φρίκη είναι στην εικόνα που χαράζετε για πάντα στο μυαλό σου αν το βιώσεις στην θέα των κόκκαλων μαζί με σάρκες που δεν έχουν λιώσει είτε διότι ο νεκρός έπαιρνε κάποια φάρμακα είτε διότι το χώμα είναι κορεσμένο.
Με απλά λογία θα ήθελα να είχα σαν τελευταία εικόνα την εικόνα που είχα πριν βιώσω αυτό το θέαμα για κάποιους ανθρώπους δικούς μου
Τώρα όσο για αυτό που λες για τα μικρά νεκροταφεία σε κάποια χωριουδάκια σωστό είναι μια λύση αλλά δεν έχουν όλοι αυτήν την άνεση και δημιουργεί και σαφώς κι αλλά προβλήματα
Δηλαδή αν είχα κάνει την ταφή των δικών μου στο Πήλιο απ οπού κατάγομαι και θα είχα δικαίωμα ταφής πως θα επισκεπτόμουν , φροντίζω, κλπ αφού εγώ ζω και εργάζομαι στην Αθήνα ??
Πάραυτα απέφυγες έξυπνα να μου απαντήσεις σε αυτό που σε ρώτησα στην προηγούμενη δημοσίευση
Αν δεν έχεις απάντηση σεβαστό
Όπως σεβαστό είναι κι ότι προτιμάς την ταφή
Μα με την τωρινή επιλογή σου (καύση) δείχνεις ότι ούτως ή άλλως δεν ενδιαφέρεσαι για το σώμα, αλλά και τα ήθη περί του νεκρού. Προς τί λοιπόν η ξαφνική μέριμνα για την περιποίηση του τάφου; Το πρόβλημα ξαφνικά μετατοπίζεται από την ταφή καθ' αυτή στον καλλωπισμό και την επίσκεψη; Έτσι, πχ. θα μπορούσες εξίσου εύκολα με την τωρινή απόφασή σου, να προχωρήσεις σε ταφή και να μην επισκεφθείς ποτέ τον τάφο. Όμως, σε αυτήν την περίπτωση θα είχες πάντοτε την επιλογή να τιμήσεις τον αποθανόντα με την επίσκεψή σου, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο δεν περνά τώρα από το νου σου. Με τη καύση, εξωθείται ο αποθανών στην ανυπαρξία, αρχικά ως αντικείμενο και τελικά ως μνήμη και θύμηση.
Δεν αποφεύγω να απαντήσω σε κάτι, απλά θεωρώ ότι η ερώτησή σου είναι σε άλλο τελείως επίπεδο από τη δική μου παράγραφο και το νόημά της. Οπότε και περιμένω να δω πού ακριβώς θέλεις να καταλήξεις.
Υποθέτω ότι θέλεις να πεις ότι ακόμη κι ο νεκροθάφτης που έχει συνηθίσει στη θέα των νεκρών θα νιώσει κάτι για τον συγγενή του, μόλις τον δεί σε τέτοια κατάσταση. Μα δεν αντιλέγω σε κάτι τέτοιο... Το αντίθετο: θεωρώ ότι το ψυχολογικό στρες δεν καταπολεμάται, απλώς εξωθείται σε 'απύθμενα' σημεία της ψυχολογίας του ατόμου. Δηλαδή ακόμα κι εκείνος που αντικρίζει πτώματα σε καθημερινή βάση, δεν ξεπερνά το στρεσάρισμα, παρά μόνο το κρύβει κάτω από μηχανισμούς απώθησης. Υπερτόνισα το συσχετισμό μεταξύ ζωντανού-νεκρού η οποία είναι πολύ βαθύτερη από μία απλή 'όψη μισολειωμένης σάρκας' όπως παρουσιάστηκε. Καθότι μισολειωμένη σάρκα βλέπεις σχεδόν καθημερινά από χτυπημένα ζώα στο δρόμο, μέχρι αλλοιωμένα κρέατα στον κάδο απορριμάτων. Γι' αυτό και ό,τι έχω γράψει αφορά την ίδια την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το συνάνθρωπό του.
Κι έτσι, επιστρέφω στο κυρίαρχο ζήτημα: ο τρόπος αντιμετώπισης του νεκρού, είναι και τρόπος αντιμετώπισης του ζωντανού.
Προφανώς τώρα τ αλλάζεις γιατί κάτι έλεγες για μηχανισμούς που διαθέτουν οι νεκροθάφτες κλπ θεωρίες που έστω και τώρα κατάλαβες ότι δον στέκουν
Και βάζεις λογία στο στόμα μου που δεν είπα αλλά που υποθέτεις
Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο
Δεν είπα ότι θέλω να καλλωπίζω τον τάφο όπως εσύ το εννοείς
Η δεν θέλεις να καταλάβεις η πραγματικά υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας
Θα κάνω μια ύστατη προσπάθεια μήπως έτσι το καταλάβεις …
Εσύ αν έχεις κάποιον δικό σου σε ένα νεκροταφείο δεν νιώθεις την ανάγκη να πας?
Αν όχι … δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε
αν πας δεν θα είναι σωστό να καθαρίσεις τον τάφο για να αποδώσεις τον σεβασμό και την αγάπη στον νεκρό?
Αν είναι 400 χλμ μακριά σε κάποιο χωρίο δεν θα είναι και τόσο εφικτό …
Αυτό λέω
Αν το κατάλαβες όμορφα
αν όχι sorry αλλά ...στην ζωγραφική δεν είμαι καλός. 
Ίσως στερούμαι ικανότητας διακριτικής ανάγνωσης, γι' αυτό και σε ευχαριστώ για την υπερπροσπάθεια που καταβάλλεις. Θα προσπαθήσω κι εγώ να καταλάβω από την πλευρά μου, όσο περισσότερο μπορώ.
Έχω την εξής απορία: Αν πραγματικά αισθάνεσαι αυτόν τον σεβασμό απέναντι στον αποθανόντα, που θεωρείς ηθική υποχρέωσή σου να τον επισκεφθείς στην τελευταία του οικία, πώς είναι δυνατό να θεωρείς εξίσου ισοδύναμη πράξη την καύση του; Δηλαδή, ας το θέσω διαφορετικά.
Ως μέχρι πριν από μερικά ποστς, υποστήριζες ότι στην πραγματικότητα το μοναδικό επιχείρημα υπέρ της καύσης είναι η 'φρίκη της εκταφής' (τα υπόλοιπα συνάντησαν αντεπιχειρήματα που χαρακτηρίστηκαν παραμορφωτικά, υπεραναλυτικά, φαφλατάδικα κλπ.). Ξαφνικά σου προσφέρεται μία επιλογή που δεν περιέχει το πρόβλημα της εκταφής. Τώρα ξαφνικά θυμάσαι ότι υπάρχει σεβασμός στην τελευταία οικία του νεκρού κι ότι πρέπει να επισκέπτεσαι έναν νεκρό, ενώ μέχρι πριν από δύο ποστς ήσουν απόλυτα προσανατολισμένος προς την καύση του και στην ουσία τον οριστικό αφανισμό του; Ίσως βέβαια η δική μου συλλογιστική να είναι ημιτελής ή και προβληματική κι ευχαρίστως θα διάβαζα κάτι που θα σηματοδοτούσε τη λογική του πράγματος, δηλαδή θα νοηματοδοτούσε το σύνολο της συζήτησης.
Ζητώ την συμπάθειά σου στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζω έστω και με ανόητες ερωτήσεις το ζήτημα. Άλλωστε συμμετέχω στη συζήτηση κυρίως για να διαφωτιστώ παρά για να διαφωτίσω.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 27-07-2010 13:10 ]
Παράθεση:
|
Για να το λες εσύ... κάτι θα ξέρεις εγώ απλά διαπιστώνω
ότι στερείσαι απάντησης
«Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος…..»
Παράθεση:
|
Κατ αρχήν δεν είναι επιχειρήματα είναι λόγοι οκ?
και δεν πισωγύρισα σε κανέναν από τους λογούς απλώς είπα ότι αυτος της εκταφης ειναι ο βασικός
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : AlfaWolf στις 27-07-2010 14:18 ]
Παράθεση:
|
Εσύ τις χαρακτηρίζεις ανόητες τις ερωτήσεις σου
αλλα δεν στέκομαι σ αυτές
αλλά στις ανύπαρκτες απαντήσεις σου που ποτέ δεν έλαβα
