Αποτέφρωση η ταφή ???

Σε οποία ερώτηση μου έκανες έλαβες σαφή απάντηση πάνω σε ότι με ρώτησες

γιατί αυτό που στηρίζω έχει βάση

σε αντίθεση με εσένα που ξεκάθαρα δεν έχεις απάντηση

γι αυτό  και αποφεύγεις με ερώτηση

ίσως φταίει αυτό που λες οτι ''συμμετέχω στη συζήτηση κυρίως για να διαφωτιστώ παρά για να διαφωτίσω.΄ έκτος  εάν κανείς  λογομαχία για την λογομαχία

αλλά όπως και να είναι όταν συμμετέχεις σε μια συζήτηση και ρωτάσαι κάτι είναι και ασέβεια προς  τους συνομιλητές σου να μην ανταποκρίνεσαι πόσο μάλλον όταν υπεκφεύγεις με τόσο φτηνό τρόπο.

Αν φανταστικά μεταφερθώ από την γωνία που το βλέπεις χόρχε μας έχεις απολυτό δίκιο είναι και εκνευριστικό και κουραστικό.

Αν όμως φανταστικά μεταφερθείς από την δική μου οπτική γωνία … είναι Ικανοποίηση της επαλήθευσης

Σ ευχαριστώ όμως για την Παρέμβαση - παρατήρηση διότι είχα ξεχαστεί σε μια οπτική αδιαφορώντας άθελα μου για τους υπόλοιπους

απολογούμαι και ζητώ συγγνώμη απο πλευράς μου αν άθελα μου κούρασα η εκνεύρισα κάποιους συνforumίτες μου

Alfawolf, χαίρομαι πραγματικά για την αυτοϊκανοποίηση που λαμβάνεις. Όμως, πέρα από την όποια ιδεολογική ηδονή υπάρχουν βαθύτερα πράγματα, όπως σου έχω γράψει παραπάνω.

Η απάντηση στο αφοπλιστικό ερώτημα περί του νεκροθάφτη έχει δοθεί ως εξής σε ανύποπτο χρόνο:

"Υποθέτω ότι θέλεις να πεις ότι ακόμη κι ο νεκροθάφτης που έχει συνηθίσει στη θέα των νεκρών θα νιώσει κάτι για τον συγγενή του, μόλις τον δεί σε τέτοια κατάσταση. Μα δεν αντιλέγω σε κάτι τέτοιο... Το αντίθετο: θεωρώ ότι το ψυχολογικό στρες δεν καταπολεμάται, απλώς εξωθείται σε 'απύθμενα' σημεία της ψυχολογίας του ατόμου. Δηλαδή ακόμα κι εκείνος που αντικρίζει πτώματα σε καθημερινή βάση, δεν ξεπερνά το στρεσάρισμα, παρά μόνο το κρύβει κάτω από μηχανισμούς απώθησης. Υπερτόνισα το συσχετισμό μεταξύ ζωντανού-νεκρού ο οποίος είναι πολύ βαθύτερος από μία απλή 'όψη μισολειωμένης σάρκας' όπως παρουσιάστηκε. Καθότι μισολειωμένη σάρκα βλέπεις σχεδόν καθημερινά από χτυπημένα ζώα στο δρόμο, μέχρι αλλοιωμένα κρέατα στον κάδο απορριμάτων. Γι' αυτό και ό,τι έχω γράψει αφορά την ίδια την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το συνάνθρωπό του."

Με απλά λόγια κι επειδή προφανώς δεν γίνομαι επαρκώς κατανοητός, εξαιτίας όλων αυτών των χαρακτηριστικών μου τα οποία παρέθεσα και με χαρά συμφώνησες, ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει μηχανισμούς απώθησης της ανθρωπιάς του, δηλαδή της συμπαθειας προς τον συνάνθρωπο. Άλλος βρίσκει μία  ιδεολογική όαση στην αντικειμενικοποίηση του συνανθρώπου του μέσα από τις επιστήμες, άλλος βλέπει τον άνθρωπο ως ζώο δίπουν μετά ρουχισμού και υποδημάτων, κι άλλος επιθυμεί να αφανίσει κάθε βιολογικό ίχνος του συνανθρώπου του.

Το θέμα βρίσκεται στο γεγονός ακριβώς ότι κανείς δεν αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως άνθρωπο, δηλαδή ψυχοσωματικό όν. Φτάσαμε σε σημείο να αναγνωρίζουμε τον άνθρωποως μία απλή βιολογική οντότητα, με αποτέλεσμα να ταυτίζουμε το σύνολο της ύπαρξής μας με το μισολειωμένο κουφάρι που βλέπουμε κατά την εκταφή. Και προκειμένου να γλιτώσουμε από τον εφιάλτη που εμείς φτιάχνουμε μέσα από την κυνικότητά με την οποία αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, καταφεύγουμε στη λύση του οριστικού αφανισμού. Κι όλο ετούτο γιατί η κυνικότητά μας είναι από τη βάση της μηδενιστική, δηλαδή δεν βρίσκει κάποιο νόημα στον κόσμο αυτό πέρα από τα όρια της βιολογικής ζωής του ανθρώπου.

Εσύ ποιαν απάντηση ακριβώς περίμενες να λάβεις; Δώσε μου το στίγμα ώστε να προσπαθήσω να ταυτιστώ με εκείνη, και να σου προσφέρω ακόμα μεγαλύτερη ιδεολογική αυτοϊκανοποίηση.

Απλή επανατοποθέτηση στην ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 27-07-2010 18:25 ]

Ότι πεις ...

Δεν θελει ρώτημα ...

η ψυχή ελευθερη...

το ιδιο και το σώμα...

Αποτέφρωση !!!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : MpaNicoS στις 29-07-2010 11:18 ]

Μια λέξη μονo αρκεί αφού με έχουν καλύψει οι προλαλήσαντες

Αποτέφρωση!!!

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι η αποτεφρωση εκλαμβανεται σαν οριστικος αφανισμος, αφου στην ουσια και με την ταφη το σωμα θα αποσυντεθει και θα εξαφανιστει. Ισα ισα, με την αποτεφρωση και με την διατηρηση της τεφροδοχου μεσα στο σπιτι το ατομο που το επιθυμει μπορει να αποδωσει καλυτερα τιμες στον νεκρο, παρα σε εναν ταφο.

Είναι το πως το βλέπει ο καθένας punkster

προσωπικα...πιστεύω ότι το σώμα χωρίς την ψυχή

δεν έχει καμιά άξια

παρά μόνο το ότι αποτελούσε συσκευασία , οικία, βαλίτσα η όπως θέλει κάποιος να το πεις

κάποια οικίας σε μας ψυχής

η αποτέφρωση αποτελεί μια λύση από την εκμετάλλευση αλλά και την ψυχική υγεία όσων μένουν πίσω

Προσοχή στη λέξη 'αφανισμός', και δη 'εξαφάνιση'. Όταν εγώ αναφέρομαι στον αφανισμό, ο αφανισμός περιέχει την ουσία της ζωής μέσα του. Σε άλλη περίπτωση θα χρησιμοποιούσα λέξεις όπως εξαΰλωση, ανοργανοποίηση κλπ. Ο αφανισμός περιέχει μία πιο υποστατική κατάσταση.

Το σώμα αποσυντίθεται και δεν εξαφανίζεται, εκτός αν θεωρούμε ότι αφανίζεται ο,τιδήποτε αλλάζει μορφή και όψη. Με λίγα λόγια έχεις δίκιο ως προς την απο-σύνθεση (διάσπαση, λύση) μα ελέγχεσαι ως προς τον αφανισμό. Το μόνο σίγουρο είναι πως με την καύση αφανίζεται κάθε υποστατική συνέχεια.

Πέρα από την όποια φιλοσοφική ή επιστημονική προσέγγιση του θέματος, έχει γούστο το γεγονός ότι εδώ μέσα διαβάζει κανείς επιχειρήματα υπέρ της καύσης από ανθρώπους που θέλουν να πιστεύουν ότι ο νεκρός είναι απλό αντικείμενο, κι όμως του προκαλεί φρίκη αυτό το αντικείμενο... Δηλαδή, ενώ στην ουσία υποστηρίζουν ότι ο νεκρός δεν έχει καμία βιολογική υπόσταση, φρίττουν με την ιδέα ενός άψυχου αντικειμένου.

Η ουσία του θέματος βρίσκεται εκεί κι όχι στην όποια επιστημονική ανάλυση. Βρίσκεται στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Είναι δυνατόν να δεις μία πέτρα και να φρίξεις; Είναι δυνατόν να δεις ένα άστρο και να φρίξεις; Τί είναι εκείνο που σε κάνει να φρίττεις στην εικόνα ενός νεκρού; Εκεί πρέπει να εστιάσεις ώστε να κατανοήσεις τί συμβαίνει πραγματικά μέσα σου. Κι όπως έγραψα και παραπάνω: η αντιμετώπιση του νεκρού είναι μια άλλη μορφή της αντιμετώπισης του ζωντανού.

Η υποκρισία της υπόθεσης είναι ένα σημαντικό θέμα. Ενώ ξαφνικά εξανίστανται και φωνάζουν κάποιοι για έλλειψη χώρων ταφής, την ίδια στιγμή ζητούν αποτεφρωτήρα αντί να σηκώσουν τη φωνή τους υπέρ της διεύρυνσης των κοιμητηρίων. Όπως φωνάζει κάποιος για κατασκευή αποτεφρωτήρα θα μπορούσε να φωνάζει για περισσότερο χώρο ταφής. Δηλαδή ενώ υπάρχει ουσιαστική λύση στο θέμα, καταλαβαίνουμε ότι το θέμα δεν είναι εκεί, κι ούτε ήταν ποτέ εκεί. Είναι μία βαθύτερη μηδενιστική στάση ζωής του σύγχρονου ανθρώπου που απλά αντιδρά στα πάντα γιατί δεν τα βρίσκει με τον εαυτό του.

Όπως προανέφερα είμαστε υποκριτές. Τρώμε κρέας σαν τα λιοντάρια, μα δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε τη σφαγή ενός ζώου το οποίο και θα μας θρέψει. Κι αυτή είναι η κατάρα μας. Διότι επί της ουσίας γίναμε πολλαπλώς αναίσθητοι απέναντι στη ζωή. Όσο τα ζώα δεν μπαίνουν στο πεδίο των αισθήσεών μας, τόσο το φιλέτο μοιάζει με άψυχο αντικείμενο. Μάθαμε στην ασφάλεια της απάθειας σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας. Αυτός είναι ο μηχανισμός απώθησης της φρίκης του θανάτου που περιέγραφα σε όλες τις προηγούμενες παρεμβάσεις μου και στην ουσία είναι η απώθηση της αγάπης προς τη ζωή. Ενός θανάτου που όταν πια φτάνει μπροστά στα μάτια μας βγάζει από μέσα μας τον πανάρχαιο τρόμο που κατατρώει τα λογικά μας. Καθότι η ζωή είναι άρρηκτα δεμένη με το θάνατο. Δίχως το ένα δεν υφίσταται το άλλο από κάθε άποψη.

Κάψτε, καείτε, λοιπόν. Ό,τι σας κάνει να αισθάνεστε πιο άνετα (δεν αφορά εσένα Punksterίνα).

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 02-08-2010 13:36 ]

Αφορά ποιόν η ποιούς ?

• Αφορά ποιόν η ποιούς ?

Προφανώς όχι έναν άνθρωπο που δεν επιθυμεί να καεί.

Ρώτησα  ποιόν / ποιους αφορά κι οχι ποιόν / ποιους δεν αφορα

αλλα... δεν πειράζει

με κάλυψες !!!

• Κάψτε, καείτε, λοιπόν. Ό,τι σας κάνει να αισθάνεστε πιο άνετα (δεν αφορά εσένα Punksterίνα).

Απάντησα με βάση αυτό που έγραψα. Δεν θα σου υποδείξω τί να υποθέσεις περαιτέρω.

Καλώς σου έγραψε ο Jorge για το πόσο ανακριτικά λειτουργείς. Και κακώς (ή μη ειλικρινώς) ζήτησες -προφανώς- συγγνώμη τότε.

Αν έχει κάποιος κάτι σημαντικό να προσθέσει στην ουσία του θέματος, καλώς να το συζητήσουμε. Δεν ανταπαντώ επί προσωπικού εφεξής.

Punkster,

μέσα από το κείμενό σου, το οποίο παρέθεσα στην προηγούμενη παρέμβαση, δίνεις μία εκ των απαντήσεων και σε αυτό που ρώτησες περί σχέσεως αφανισμού και καύσης.

με ξανα καλυψες

Κοιτα, οπως και να εχει, το πεθαμενο ατομο θα υπαρχει, απλως με διαφορετικη μορφη καθε φορα. Και τα προιοντα της καυσης καποια στιγμη θα περασουν στην φυση, απλως τα οργανικα απομειναρια ειναι πιο αμεσα και ευκολα διαθεσιμα.

Και σε ψυχολογικο επιπεδο, ο αφανισμος ενος ανθρωπου αφορα τον αφανισμο της αναμνησης του. Οποτε, απο αυτη την αποψη σημασια δεν εχει ο τροπος μεταχειρισης του πτωματος, αλλα το πως θα το αντιμετωπισουν μετεπειτα οι συγγενεις, ή οποιοσδηποτε αλλος εχει σχεση με το ατομο οσο ζουσε. Δηλαδη, το ιδιο "αφανισμενος" θα ειναι καποιος που δεν τον θυμαται πλεον κανεις ειτε ειναι θαμμενος ειτε καμμενος.

-----------------
Δεν με χωράει ο τόπος....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : punkster στις 03-08-2010 22:43 ]

Punkster,

θα σου γραψω τί ακριβώς με προβληματίζει στα γραφόμενά σου.

Από τη μία, ο άνθρωπος είναι μία οργανική βιομάζα, στεγνά και ξερά (όσο στεγνά μπορεί φυσικά να δει κανείς αυτό το -βιο-, δηλαδή το θαύμα της ζωής). Όταν πεθαίνει αφήνει πίσω του απλά οργανικά ίχνη και υπολείμματα. Δεν υφίσταται αυθύπαρκτα στον κόσμο, αλλά υφίσταται ως ανάμνηση, που σημαίνει προφανώς ότι, και όσο ζει, το πράττει απλά ως προϊόν μνήμης και αισθήσεων των υπολοίπων. "Με σκέπτονται άρα υπάρχω" λοιπόν, αντικειμενοποιώντας το υποκειμενικό "corgico ergo sum" του Καρτέσιου ("σκέπτομαι άρα υπάρχω"). (περί του παραδόξου της αντικειμενοποιήσεως του υποκειμένου έγραψα σε προηγούμενο ποστ).

Κι από την άλλη αυτό:

"Η αποσυνθεση ειναι ο λογος που δεν θελω με τιποτα φερετρο, γιατι οσο να ναι σαπιζεις πολυ πιο ευκολα οταν εισαι εκτεθειμενος."

Είχα γράψει στην πρώτη μου παρέμβαση κάτι ανάλογο για το πώς αντιμετωπίζουμε το θάνατο. Κι ενώ προσπαθούμε να είμαστε κυνικοί στην αντιμετώπισή του μέσα από ορθολογικές αναλύσεις (οργανικές ενώσεις, κύκλος άνθρακα κ.ο.κ.) είμαστε απόλυτα μυστικιστές όσον αφορά τη μετά θάνατο ζωή. Σύμφωνα με την παραπάνω πρόταση που έχεις παραθέσει, γιατί να σε απασχολεί ο χρόνος αποσύνθεσης μετά θάνατον, εφόσον τελικά θα αποδοθεί το σώμα στη φύση κι εσύ φυσικά δεν θα είσαι παρούσα; Η αποσύνθεση σημαίνει σε κάθε περίπτωση ανάπτυξη μικροοργανισμών, είτε αυτό συμβαίνει σε μία εβδομάδα είτε σε δέκα χρόνια. Μα απλά λόγια, 'δεν γλιτώνεις ούτως ή άλλως'...

Περισσότερη σημασία σε αυτά τα θέματα δεν έχουν οι ορθολογικές προσεγγίσεις που γίνονται υπό το πλαίσιο της εκάστοτε διανοητικής κατάστασης αλλά και των συμβάσεων της εκάστοτε εποχής, αλλά οι 'αθώες προτάσεις' που 'προδίδουν' τις μεταφυσικές ανησυχίες, οι οποίες με τη σειρά τους έχουν μεγαλύτερη σχέση με το 'υποσυνείδητο' και το 'ασυνείδητο' (Φροϋδική προσέγγιση) του ανθρώπου.

Επειδή το θέμα έχει τεράστιο μεταφυσικό βάρος, ασχέτως αν το προσεγγίζουμε καθαρά ορθολογικά, έχει σημασία να τονίσουμε ότι κάθε μας 'επιστημονική ανάλυση' βασίζεται στον οριστικό αφανισμό της συνείδησης στη μεταθάνατο κατάσταση. Δηλαδή, η θεώρησή μας γίνεται με βάση την παύση του όντος παράλληλα με την παύση της εγκεφαλικής λειτουργίας. Αυτό είναι το βασικό δόγμα του μηδενισμού που ξεκίνησε από την παραπάνω φράση του Καρτέσιου. Όμως, παρά του γεγονότος ότι φέρει τη σφραγίδα επιστημονικής ανάλυσης, είναι στην πραγματικότητα ένα δόγμα, καθώς ουδείς γνωρίζει 'τα του Άδη' (όπως μυθικά το έθεταν οι Αρχαίοι) και τό τί υφίσταται (ή δεν υφίσταται) μετά. Επειδή ακολουθήσαμε το δόγμα του θετικισμού κατά το Διαφωτισμό ('μπορούμε να συζητάμε μόνο για όσα μπορούμε να αποδείξουμε') θεωρούμε ότι εκείνο που δεν μπορούμε να αποδείξουμε μέσα από τις αισθήσεις δεν υφίσταται. Αυτή είναι η εκπαίδευσή μας. Γι' αυτό και φυσικά στην κοινωνία μας ο έρωτας έχει 'στεγνώνει' πάνω στα σεντόνια των κρεβατιών και η αγάπη έχει στριμώχνεται στο 'δούναι και λαβείν', αλλά ετούτα αποτελούν σήμερα ψιλά γράμματα.

Αυτό είναι μία παρένθεση περί του δόγματος του επιστημονισμού που μας έχει κατασπαράξει και μας ρίχνει συνεχώς προς το μηδενισμό, όπως γράφω σε κάθε μου παρέμβαση. Και θα με ρωτήσεις εύλογα: "Καλά βρε Σταύρο, πιστεύεις στη μετά θάνατο ζωή;". Θα σου απαντήσω απλά ότι η ίδια σου η ζωή είναι το μεγαλύτερο πειστήριο περί της θαυματογόνας δύναμης αυτού που ονομάζουμε Παν (Όλον). Όταν μία χούφτα ύλης (από τον 'κύκλο του άνθρακα') ξαφνικά ανακάλυψε ότι υπάρχει, ξυπνώντας 'αναίτια' από το λήθαργο της μηχανικής περιφοράς των ηλεκτρονίων. Ανάμεσα σε όλα τα πετρώματα και τα χημικά συστατικά (όπως τα βλέπει ο σύγχρονος άνθρωπος) δημιουργήθηκε το ανεξήγητο της ζωής. Και το αστείο είναι πως η ίδια η ζωή είναι μή μηδενιστική, καθώς η ίδια μας λογική μας επιβάλλει την άποψη πως 'εκ του ουδενός ουδέν', προσέγγιση που εξανάγκασε τον Πλάτωνα σε ανάλυση περί της αιώνιας ψυχής. Τί είναι λοιπόν αυτό εδώ το 'ξύπνημα' που βιώνεις και δεν το βιώνει η πέτρα η οποία αποτελεί εξίσου ύλη; Είναι απλά μία 'μορφή οργάνωσης της ύλης'; Τί είναι οργάνωση εν τέλει (ενσωματωμένη εντολή της ύλης από ποίον;); Είσαι απλά μία οργανωμένη ύλη; Συνομιλώ ως κινούμενο ντουβάρι προς κινούμενο ντουβάρι;

Εμείς φτάσαμε σε σημείο να βλέπουμε τα πράγματα όπως δεν τα βλέπουν ούτε οι πιο εξειδικευμένοι θεωρητικοί επιστήμονες. Αναλογίσου μόνο ότι η πιο προηγμένη επιστημονική θεωρία σου 'επιβάλλει' την άποψη ότι το 'κάτι' προήλθε από το 'μηδέν' (άκρατος μαθηματικός μηδενισμός, μιας και αφήνει να εννοηθεί ότι το 'κάτι' μπορεί να γίνει εξίσου 'μηδέν' σε αντίθεση με τις θεωρίες περί αρχής διατηρήσεως ενέργειας κλπ). Αλλά επειδή ετούτο αποτελεί μέγα σκάνδαλο της λογικής δέχονται ότι το μηδέν δεν είναι ακριβώς μηδέν αλλά ένα σύνολο από ενεργειακές διαταράξεις. Κι εμείς παρακολουθούμε τα λογοπαίγνια μόνο και μόνο επειδή φέρουν την επιστημονική σφραγίδα. Και δεν αντιλαμβανόμαστε κάν ότι οι 'ενεργειακές διαταράξεις' που αποτελούν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος το σύνολο της ύπαρξης δεν είναι ούτε φως, ούτε ήχος, ούτε θερμότητα, αλλά όλα αυτά αποτελούν μορφές αποκαλύψεως του 'λίκνου της ζωής', όπως εκείνες αναλύονται από τα αισθητήριά μας.

Όσο κι αν φαντασιώνεται ο άνθρωπος την ύπαρξη του κόσμου χωρίς τον ίδιο, του είναι αδύνατο να βιώσει ουσιαστικά την πιθανότητα ύπαρξης κόσμου χωρίς τη συμμετοχή του. Γιατί ακόμα κι ο κόσμος που ζει καθημερινά είναι ο δικός του κόσμος. Κι αυτό είναι απόλυτα φυσικό, μιας και κάθε άνθρωπος είναι γνήσιος εκφραστής της ύπαρξης του ίδιου του κόσμου. Ας το εκφράσω ήπια και στεγνά ώστε να εισχωρήσω πιο εύκολα στη σύγχρονη λογική: ο άνθρωπος είναι μία μορφή αυτοσυνείδησης του σύμπαντος. Η άβυσσος γέννησε τον άνθρωπο, ο οποίος συνειδητοποιεί την άβυσσο... Ας αναλογιστεί κανείς και μόνο ότι φτάσαμε να δημιουργούμε μεταφυσικές θεωρίες μνημονικής ύλης, όπως τα 'δίδυμα φωτόνια'* και τα 'συγχρονισμένα κβάντα' προκειμένου να δικαιολογήσουμε πχ. τον αναίτιο βιωματικό συσχετισμό μεταξύ εσένα και των άστρων ή της μεσοαστρικής σκόνης, που κάποιοι κανονικοποίησαν και ονόμασαν αστρολογία (και φυσικά πολλοί 'κονόμησαν κοροϊδεύοντας τους υπόλοιπους).

Κι όλα αυτά τα αναφέρω όχι για να πείσω κάποιον για κάτι. Απλά διαπιστώνω καθημερινά πως η συνείδησή μας συμπιέζεται μέσα στον άκρατο υλισμό, όταν το ίδιο το πνεύμα μας παλεύει για να διαφύγει από τα δεσμά του. Και το διαπιστώνει κανείς πίσω από τα λόγια και τις εκφράσεις των συνομιλητών του, που ενώ φαίνονται απλά και λογικά, είναι πολυσύνθετα ως και χαοτικά.

-------------------------

* Τη στιγμή που προωθούσα το κείμενο αυτό, έπεσε η σύνδεσή μου. Κατά τη διάρκεια του κωλύματος, έτυχε να διαβάσω, εντελώς συμπτωματικά το κείμενο 'Μελέτη θανάτου' του Χρήστου Μαλεβίτση, μές από ένα βιβλίο που διβάζω εδώ και καιρό. Παραθέτω μέρος του κειμένου καθώς έχει ενδιαφέρον:

"Το μέγα παράδοξο είναι ότι με τον αφανισμό μου αφανίζεται και ο κόσμος. Θα έλεγε κανείς πως το ορθότερο είναι να πούμε πως θα αφανισθεί μόνον ο κόσμος μου, ο κόσμος των άλλων και ο κόσμος καθεαυτόν θα παραμείνουν. Βέβαια ο κόσμος των άλλων θα παραμείνει, όμως θα έχει την ίδια τύχη με τον δικό μου. Μένει ο κόσμος καθεαυτόν. Μα δεν υπάρχει κόσμος καθεαυτόν. Αυτό που ονομάζουμε εξωτερικό κόσμο είναι η τομή που πραγματοποίησε η ύπαρξή μου στη φανέρωση που ζούμε όλοι μας. Διότι αυτό που σημαντικώς υπάρχει είναι η φανέρωση κι όχι ο φυσικός κόσμος. Άλλωστε ο φυσικός κόσμος δεν έχει χρώματα, δεν έχει ήχους, δεν έχει επάνω, κάτω, δεν έχει μικρό, μεγάλο, δεν έχει τρεις διαστάσεις. Αυτά όλα που δεν έχει ο φυσικός κόσμος τα έχει ο κόσμος της υπάρξεώς μας, που προκύπτει από την τομή που πραγματοποιεί η ύπαρξη στην εξωτερικότητα. Συνεπώς, πράγματι η ύπαρξη συναφανίζεται με τον κόσμο της. Αυτό που αφήνει πίσω της είναι κάτι που πραγματικά ποτέ δε γνώρισε.

(...) η "συνείδηση εαυτού" είναι κάτι το τερατώδες για τον φυσικό κόσμο. Κι ωστόσο δεν την εξαντλεί κανένας κόσμος, γιατί αλλιώς δεν θα ήταν ριζικώς αυτεξούσια."

Είναι σημαντικό να τονίσω την έννοια της Ύπαρξης στη φιλοσοφική σκέψη, δηλαδή όπως την εκφράζει ο Χ. Μαλεβίτσης. Ύπαρξη είναι εκείνο που αντιλαμβάνεται η συνείδηση μέσα από τις διαδικασίες της διάνοιας, δηλαδή του νου. Επομένως, όταν ο Μαλεβίτσης αναφέρεται στην ύπαρξη, αναφέρεται σε εκείνη μέσα από τις έννοιες του υπαρξισμού κατά κάποιο τρόπο, την Καρτεσιανή ύπαρξη, ώστε να τον κατανοήσουν πιο εύκολα οι αναγνώστες. Πιο πάνω είναι το Όν, που αποτελεί το βίωμα. Γι' αυτό και ο αφανισμός αναφέρεται στη φιλοσοφικά νοημένη ύπαρξη κι όχι στο όν.

Γι' αυτό και καταλήγει: "Αυτό που αφήνει πίσω της είναι κάτι που πραγματικά ποτέ δε γνώρισε.". Η ζωή είναι βίωμα. Μία από τις συνειδησιακές καταστάσεις του Όντος παίρνει την μορφή της ύπαρξης που όλοι αναγνωρίζουμε. Για να καταλήξει στη γνωστή Σωκρατική ρήση: "Ουσιαστικά δεν γνωρίζω τίποτε για την ύπαρξή μου".

-------------------------------

Για να δέσω τα παραπάνω με το θέμα μας κι εφόσον δεν έχει γίνει αντιληπτό το πλαίσιο θα αναφέρω το εξής. Ακολουθώ την υπόδειξη της φύσης, δεδομένου ότι στην πραγματικότητα δεν γνωρίζω τίποτε για εκείνη. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα της φύσεως τη φύση.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 04-08-2010 11:37 ]

• Ομως εφ΄ όσων γεννηθήκαμε για να καταλήξουμε στο απόλυτο τίποτα τουλάχιστον ας κάνουμε το ταξίδι αυτό να έχει νόημα, αλλάζοντας όσα περισσότερα μπορούμε σ΄αυτόν τον κόσμο που διψάει για αλλαγή... Αφήστε το στίγμα σας στη Γή και στις καρδιές των ανθρώπων... Αυτή είναι η πραγματική ζωή μετά θάνατον...

Σωστότερο θα ήταν "αυτή είναι η πραγματική ζωή. ". Χωρίς μετά θάνατον.

Όμως Ελάσσων Πεντατονικέ (Μείζων γίνεσαι όταν συζητάμε για πιο χαρούμενα θέματα), δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Στην πραγματικότητα, η παρέμβασή μου αφορά πρωτίστως την Κριστίνα, στην οποία και απευθύνεται εξαρχής, ασχέτως αν γενικεύει μετά. Κι επειδή αντιλαμβάνομαι ότι η Κριστίνα βρίσκει ένα ενδιαφέρον στα πιο φιλοσοφικά, μέσα από τις άλλες συζητήσεις, αναλύω λίγο πιο πολύ τα πράγματα ώστε να ερεθίσω το ενδιαφέρον της ακόμη περισσότερο.

Γνωρίζω ότι τα 'φιλοσοφικά' είναι κουραστικά για πολύ κόσμο. Η αλήθεια είναι πως δεν απευθύνομαι σε οποιονδήποτε δεν θέλει να με παρακολουθήσει. Είμαι σίγουρος όμως πως εσύ βρίσκεις -έστω και το παραμικρό ενδιαφέρον- σε μία συζήτηση πέρα από απλά οικονομικά και τεχνικά ζητήματα που μας έχουν κάνει τη ζωή 'πατίνι'.

Μόλις διαπίστωσα ότι η επεξεργασία που έκανα συνέπεσε με την απάντησή σου. Ζητώ συγγνώμη.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 04-08-2010 11:24 ]

Ευχαριστώ Pentatonikos

-----------------
Η πραγματική Ευτυχία δεν κρύβεται στον προορισμό αλλά στον τρόπο που ταξιδεύεις. http://blogs.musicheaven.gr/alfawolf http://www.musicheaven.gr/live/101

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : AlfaWolf στις 06-08-2010 11:59 ]