Με το πρώτο συγκρότημα που έπαιξα,κάναμε πρόβες στο υπόγειο που χρησιμοποιούσε ο πατέρας μου γιά γραφείο,στην πολυκατοικία που μένω.Συνήθως οι πρόβες γινόντουσαν σε ώρες που ο πατέρας μου έλειπε,όμως έτυχε μιά μέρα να ξεχάσω ότι θα ήταν στο γραφείο και κανόνισα να έρθουν τα παιδιά από το γκρούπ γιά πρόβα.Οπότε κάποια στιγμή καθώς παίζαμε,μπαίνει μέσα,κάθεται στο γραφείο του και μάς λέει "συνεχίστε παιδιά,δέν θα σάς ενοχλήσω".......
Ενα ευτράπελο όχι από πρόβα,αλλά από live-συγκεκριμένα με είχε φωνάξει ένας γνωστός μου μπασίστας να παίξουμε σε μιά γαμήλια δεξίωση.Αφού έστησα τα τύμπανα στον χώρο τής δεξίωσης και γνώρισα τους υπόλοιπους μουσικούς (όπως καταλάβατε,πρόβα δέν κάναμε...) γυρνάει ο πιανίστας (που εκτελούσε και χρέη μαέστρου) και μού λέει:"λοιπόν,πάμε.Δωδεκάμετρο από ρέ ματζόρε"...
Κι'ένα τελευταίο,πάλι από live,σε γνωστό μεγάλο ξενοδοχείο τής Αθήνας:φτάνοντας στον χώρο τής εκδήλωσης,ανακαλύπτω ότι μεταξύ τού μαέστρου και τής ορχήστρας παρεμβαλλόταν πολυπληθής χορωδία αποτελούμενη από καλλίφωνες (και καλλίμορφες,αλλά αυτό είναι άλλο θέμα..) νεάνιδες.Αυτό είχε σάν συνέπεια να μήν έχουμε οπτική επαφή με τον μαέστρο,τον οποίο όμως μπορούσε να βλέπη έστω και ελάχιστα ο πιανίστας,που καθόταν στα αριστερά μου.Ετσι,προκειμένου να αρχίσουμε το κάθε τραγούδι,έδινε ο μαέστρος σήμα μετρώντας ένα μέτρο (1,2,3,4) το οποίο αντιλαμβανόταν ο πιανίστας,έδινε και αυτός με την σειρά του άλλο ένα μέτρο (1,2,3,4) και ξεκινούσαμε.Πλήν όμως,στο τρίτο τραγούδι,όπου χορωδία και ορχήστρα έπρεπε να ξεκινήσουν μαζί,ξεχάστηκαν οι τσούπρες και άρχισαν να τραγουδάνε αμέσως μόλις έδωσε σήμα ο μαέστρος,με αποτέλεσμα τα πρώτα μέτρα τού τραγουδιού να τα πούνε-ώς μή ώφειλαν-a capella.....