Μουσικές Αφιερώσεις !!!!

Στον Κώστα (kostas14) το "N.I.B" απο Black Sabbath που του αρέσει (και μου αρέσει) πολύυυυυυυυυυυυυυυυυ!!

*Κωστάκη μου το "It's my life"-Bon Jovy φυσικά και το ξέρω...
Σε βρίσκω αδιάβαστο...

"It's my life and it's now or never
I aint gonna live for ever
I just wanna live when I'm alive
my heart is like an open highway"κλπ κλπ

Ion Storm

Am I not your super hero
Am I not your golden chain
War fixation, I won the game
Transmit this remedy
Transmit this gain

Prosperity - I'll came across you between the shades
With superior blessings
That apparently was holding the staff
Of which blindness could foresee

Trouble in the corridor
Drained through the system of foundations,
Dear in cruelty
Simulating the opponent
Well besmeared with toxic phlegm

Let me lick you, frustrated joy
A canyon of courage with soar feet
A paradise in motion,

Born without a scruple
Could I please be left alone now

In my hand I hold the science, of which
Nothing can ever penetrate
In my hand I hold the plague
Where silence will proceed
Wild bindings, an opportunity for great men,
And with or without them in honor, just for fun
I mingle with the fountains of all that I've seen

Substantial is the millenium
And proud is the frog that predicated his amusement
All for benefit of reluctant ideas
Like envy is the falsehood, while the morning after
Is all that is between us
As laughter is planted in mortal void
And unwilling wisdom is abroad

Wandering alone in this shapeless halls of nothing
And watch it increase as the shining becomes stronger
This stranger is a "place" for you to rest

Quote:

Το μέλος attila στις 22-06-2005 στις 13:04 έγραψε: Ion Storm Am I not your super hero Am I not your golden chain War fixation, I won the game Transmit this remedy Transmit this gain Prosperity - I'll came across you between the shades With superior blessings That apparently was holding the staff Of which blindness could foresee Trouble in the corridor Drained through the system of foundations, Dear in cruelty Simulating the opponent Well besmeared with toxic phlegm Let me lick you, frustrated joy A canyon of courage with soar feet A paradise in motion, Born without a scruple Could I please be left alone now In my hand I hold the science, of which Nothing can ever penetrate In my hand I hold the plague Where silence will proceed Wild bindings, an opportunity for great men, And with or without them in honor, just for fun I mingle with the fountains of all that I've seen Substantial is the millenium And proud is the frog that predicated his amusement All for benefit of reluctant ideas Like envy is the falsehood, while the morning after Is all that is between us As laughter is planted in mortal void And unwilling wisdom is abroad Wandering alone in this shapeless halls of nothing And watch it increase as the shining becomes stronger This stranger is a "place" for you to rest

den eipes se poion/poia

Για όλους εσάς, από την άκρη του Αιγαίου στέλνω στοίχους...

Ένα κοχύλι απ’ το Αιγαίο
Στίχοι: Κώστας Χατζής
Μουσική: Κώστας Χατζής

Aννα δώσ' μου για να σε θυμάμαι
Το μικρό χτενάκι που κρατάς
Μπήκε ο Σεπτέμβρης και φοβάμαι
Τ' όνειρο πως τέλειωσε για μας

Πάρε ένα κοχύλι απ' το Αιγαίο
Να 'χεις στο ταξίδι συντροφιά
Κι από το φιλί το τελευταίο
Κράτησε στα χείλη τη δροσιά

Η καρδιά μου φύλλο, φύλλο
Ματωμένη, τριανταφυλλιά
Στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θεέ μου πόση νοιώθω μοναξιά

¶σε την αλμυρά από τ' αλάτι
κάτω από τα μάτια της σιωπής
Πάρε της φυγής το μονοπάτι
τέτοιον ώρα τίποτα μη πεις

Μόνο σαν χαράξει να μου τάξεις
όταν το μαντήλι θα χαθεί
Βγες στην κουπαστή να το φωνάξεις
σ' όλο το Αιγαίο ν' ακουστεί



και η συνέχεια του:

Μου ’χες τάξει, ¶ννα
Στίχοι: Ξενοφώντας Φιλέρης
Μουσική: Κώστας Χατζής

Μου ’χες τάξει, ¶ννα, πως θαρθείς
πάλι στο Αιγαίο να με βρεις
μα εσύ δεν ήρθες και κρατώ
το μικρό χτενάκι και απορώ,
κι όμως, ¶ννα, θέλω να σου πω
πως εγώ δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ,
δεν ξεχνώ.
Μου ’χες τάξει τότε πως θαρθείς
να με βρεις.

Η καρδιά μου φύλλο-φύλλο
ματωμένη τριανταφυλλιά
στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θε μου, πόση νιώθω μοναξιά.

Στο Αιγαίο τόση μοναξιά
με πληγώνει, ¶ννα, στην καρδιά
δεν ξανάρθε πλοίο στο νησί
ούτε το μαντήλι σου κι εσύ,
κι όμως, ¶ννα, θέλω να σου πω
πως εγώ δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ, δεν ξεχνώ,
δεν ξεχνώ.
Μου ’χες τάξει τότε πως θαρθείς
να με βρεις.

Η καρδιά μου φύλλο-φύλλο
ματωμένη τριανταφυλλιά
στο Αιγαίο και στον ήλιο
Θε μου, πόση νιώθω μοναξιά.

Μου ’χες τάξει, ¶ννα, πως θαρθείς.



Κάποτε γνώρισα μια λίμνη, που 'θελε να 'ναι θάλασσα...


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: divided on 22-06-2005 20:24 ]

...Φόρεσα τα λουστρίνια μου, τα τούτα και τα κείνα μου

και βγήκα στο στερέωμα να λάμψω

Για μια σκηνή στο θέατρο, το είναι μου το αθέατο

με πρόσταζε τα ρούχα μου να αλλάξω



Κι εγώ που δεν τ' αρνήθηκα, πέθανα και γεννήθηκα

εφτά φορές απάνω στο σανίδι

Και βράδιασα αξημέρωτα στον ίδιο λάθος έρωτα

που πριν τον δω, τον αγαπούσα ήδη



Κι εσύ που τρελά μ' αγαπάς

Απόψε, ποιος ξέρει πού να 'σαι

σε ποια αγκαλιά ξενυχτάς

κι αν αύριο θα με θυμάσαι



Φόρεσα τα τακούνια μου, τα λαμπερά κουστούμια μου

Ξεκίνησα νωρίς να μην αργήσω

Μονάκριβό μου απόκτημα, στο τέλος χειροκρότημα

Και τι να λέω κι από πού να αρχίσω



Παράλογη κατάσταση, τρελή ζωή, παράσταση

Φώτα, γιορτή περάσανε τα χρόνια

κι αρνήθηκα το θάνατο και τ 'άστρο μου τ' αθάνατο

το πίστεψα ότι θα ζήσει αιώνια ....



στη Ζωή...Ζωή παράσταση........

Αφιερώνω αυτό το κομμάτι, σε ένα πρόσωπο που κάθε φορά που ακούω τους συγκεκριμένους στίχους, μου έρχεται στη σκέψη μου...

"Την ψάχνεις, το σκας απ' το σπίτι, σε σέρνει απ' τη μύτη, αυτό το βάλσαμο
Αυτή η μυρωδιά από γαζία, αυτή η τυραννία, σε τραβά ενώ
Κανένας βοηθός δεν υπάρχει, να πει τι έχεις πάθει, τι σε πόνεσε
Κι εκείνη δεν λέει να κοιτάξει, γκαζώνεις τ' αμάξι, χτυπάς ... και σκοτώνεσαι"

"Μα σαν το συγκρότημα βγαίνει μπροστά φωτισμένη, εκείνη κάθεται
Χωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια χωρίς ποιηματάκια, που θα μάθετε"

στο νινι μου !!!!!!!!!




...Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά

μέσα στο νεράκι πλέουμε αγκαλιά

Πέφτει το βραδάκι, πιάνει η δροσιά

Δώσ’ μου ένα φιλάκι κι έλα πιο κοντά



Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ, μόνοι πάνω στη γη

Ω, ω, ω, μόνοι στη γη



Ήταν η Αθήνα κόμπος στο λαιμό

νέφος και ρουτίνα και άγχος τρομερό

Δώσ’ μου ένα τσιγάρο, δώσ’ μου και φωτιά

Θεέ μου, θα σε πάρω στην καυτή την αμμουδιά



Τηλέφωνο χτυπάει, βουλιάζει το νησί

και τ’ όνειρο σκορπάει στου γραφείου τη βουή

Πετάγομαι ιδρωμένος, δουλεύεις και γελάς

Σ’ ακούω σα χαμένος το ρεφρέν να τραγουδάς



Εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ...

Quote:

Το μέλος kifa στις 23-06-2005 στις 12:20 έγραψε: στη Ζωή...Ζωή παράσταση........

...χμμμμμμ ...

Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου
λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο
κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου
εγώ απ' το πλάι σου δε λείπω
Θεός αν είναι

Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα
κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν
κι από το σώμα μου σαν άστρα
παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς

Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς

νινί μου ...

Στην Αγγελίνα και στο Γιάννη που σήμερα κλείνουν έναν υπέροχο χρόνο σχέσης!


Έρχονται ώρες
που όλα τα φοβάμαι
όσα θυμάμαι
κι ακόμα με πονούν
αυτές τις ώρες
να το θυμάσαι
πλάι μου να'σαι
όταν θα'ρθούν
δίπλα μου να'σαι
μαζί σου να με βρούν.

Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.

Έρχονται ώρες
που οι σκέψεις με πληγώνουν
και δεν τελειώνουν
τα "πώς" και τα "γιατί"
γι'αυτές τις ώρες
κι οι δυο μας φταίμε
κι ό,τι κι αν λέμε
τι ωφελεί
φτάνει που κλαίμε
και που είμαστε μαζί.

Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.




να σας χαίρομαι!

Πέρασα χθές απο την γειτονιά σου
και στάθηκα για μια στιγμή,
η μάνα σου 'τοίμαζε τα προικιά σου
κι όλα θυμίζανε γιορτή

Μη προδοθώ μπήκα στο καφενείο
μα εκεί κερνάγαν το γαμπρό,
με γνώρισαν στο τσούρμο κανα δυο
και μου 'βαλαν κρυφά να πιω.

Μέσα μου έκλαιγε ένα μπλουζ
και εσύ βαφόσουνα στα ρουζ,
δεν έχω σώμα ούτε ψυχή
σαν μια συρμάτινη χορδή
θα σπάσω στον καημό σου

Μέσα μου έκλαιγε ένα μπλουζ
και εσύ βαφόσουνα στα ρουζ.

Ποιά μάγισσα το νου σου έχει πάρει,
ποιοί λόγοι σ'έφεραν εκεί,
το θέλησες ή στο 'χουν επιβάλλει
κάποιοι επιστήθιοι εχθροί
...

..Αν είσαι μια θάλασσα, στο βυθό σου χάρισέ με

Κι αν είσαι μία φυλακή, έλα διπλαμπάρωσέ με



Αν είσαι ένα όνειρο, κράτα με να μην ξυπνήσω

Κι αν είσαι εσύ του πηγαιμού, ποτέ μου μη γυρίσω πίσω



Πρώτη φορά που αγαπώ, πρώτη φορά σωπαίνω

Και μες στην απουσία σου γεννιέμαι και πεθαίνω



Αν είσαι ένας χρυσός σταυρός, στο κορμί σου σταύρωσέ με

Κι αν εγώ είμαι θνητός, δώσε μια, κι ανάστησέ με



Αν είσαι εσύ ο θάνατος, πάρε με στην αγκαλιά σου

Κι αν είμαι εγώ αθάνατος, όλη μου η ζωή δικιά σου...


που αλλού....στο νινι. .....

...

Για την αγάπη μού μιλάς κι εγώ φαντάζομαι
σε μέρη άγνωστα πως θα βρεθούμε.
Μέσα στα μάτια με κοιτάς κι εγώ δε νοιάζομαι
στους δρόμους της αγάπης να χαθούμε.

Κάθε σου λέξη και μια διαδρομή
με πάει στην αγκαλιά σου και με φέρνει,
κόκκινος δρόμος το κάθε σου φιλί
κι ο έρωτας αέρας που με παίρνει.

Για την αγάπη μού μιλάς και ονειρεύομαι
χιλιάδες νύχτες να μου λες για τη Σελήνη.
Μέσα στα μάτια με κοιτάς και σ’ ερωτεύομαι.
Δεν ξέρω αν σε χάσω τι θα γίνει...

στο μωρό μου ...

Πριγηπέσα (Σωκράτης Μάλαμας)

¶λλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω
έλεγα περνούν τα χρόνια θα συμμορφωθώ
Μα είναι δώρο άδωρο ν' αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό τζάμπα σωστός με το στανιό


Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου
μέσα σ' αυτό το σπίτι πριγκηπέσα μου
το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας


¶λλα θέλω κι άλλα κάνω κι έφτασα ως εδώ
λάθη στραβά και πάθη μ' έβγαλαν σωστό
Ξημερώματα στο δρόμο ρίχνω πετονιά
πιάνω τον εαυτό μου και χάνω το μυαλό μου


Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου
μέσα σ' αυτό το σπίτι πριγκηπέσα μου
το φως σου και το φως χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας.



Ομως δεν ξέρω πού να το αφιερώσω... στις ανόητες πριγκηπέσες
ή στους ανίκανους πρίγκηπες;... Ας διαλέξει ο καθένας κατα συνείδηση!

ΚΑΛΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑ! αυτό το αφιερώνω σε όλους!

Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα
Τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους
Τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα
Και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους

Τα θεριά ν’ αγαπάς και τ’ ανήμερα
Τα νησιά, τα ποτάμια, τ’ αστέρια
Κι αν ποτέ σε πληγώσουν κατάστηθα
Φίλοι, αγρίμια, λευκά περιστέρια

Ν’ αγαπάς, να ξεχνάς και να χαίρεσαι
Τη δική σου γαλήνη και’ κείνα
Που μ’ αγάπη το νου μας φωτίζουνε
Και βλασταίνουν αμάραντα κρίνα

Π.Θαλασσινος

αφιερωνω το "υπάρχει λόγος σοβαρός" του νίκου πορτοκάλογλου σε όσους φίλους-μέλη έχουν μια καποια ηλικία σαν και μένα...

Για σένα την αγάπη μου


τον ουρανό θ' ανοίξω


και με κρασί των αστεριών


τον πόνο μου θα πνίξω.



Για σένα την αγάπη μου

μιαν εκκλησιά θα κτίσω

και μ' άγιο δισκοπότηρο

θα 'ρθω να σε στολίσω.....

Τι θες, τι ζητάς να σου πω
για σένα η καρδιά μου χτυπάει
Τι θες, δεν αλλάζει αυτό
μονάχα η αγάπη μετράει
Η αγάπη είσαι εσύ

Λάθος ή σωστό τι είναι αυτό
δεν μπορώ να πω, θα φανεί στο χρόνο
Λάθος ή σωστό μωρό μου σ΄αγαπώ
κι ούτε μια στιγμή, δεν το μετανιώνω

Τι θες, τι ζητάς να σου πω
για σένα τους φίλους ρωτάω
Τι θες, δεν αλλάζει αυτό
μακριά σου όταν είμαι πονάω
Στο μυαλό μου είσαι εσύ

Λάθος ή σωστό τι είναι αυτό
δεν μπορώ να πω, θα φανεί στο χρόνο
Λάθος ή σωστό μωρό μου σ΄αγαπώ
κι ούτε μια στιγμή, δεν το μετανιώνω

Με φιλάς και δεν σου φτάνει
κοίτα τι μου έχεις κάνει
στη φωτιά, πέφτω για σένα εγώ...



Η πιο χαμένη μέρα μας είναι αυτή που πέρασε δίχως καθόλου γέλιο...


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Desmar on 05-07-2005 19:58 ]

Αν ήσουν φίλος-Παύλος Σιδηρόπουλος

Αν ήσουν και παρέα διαλεχτή,
Υπομονή, θα’ρχόταν κι η σειρά σου
Μα εσύ προτίμησες να κάνεις το παπί
Και παίζεις ρόλο μάγκα, ξύπνιου και καπάτσου.

Σήκωσες πράμα απ’την καβάντζα του Κωστή
Κι ύστερα τα’ριξες στη γκόμενα του Τάσου
Με χαστουκάκια φιλαράκο κι απ’τ’αυτί
Βρε θα σε στείλω πίσω στη μαμά σου…

Είμαστε ωραία και κυμπάρικα παιδιά
Αλλά αν γουστάρεις είμαστε κι από τ’άλλα
Κι αν εσύ τώρα πλατσουρίζεις στα ρηχά,
Εμείς γνωρίσαμε και κύματα μεγάλα.

Μωράκι μου...

Για μένα είσαι όνειρο
το πιο ωραίο όνειρο
εσύ είσαι ό,τι έψαχνα να βρω,
γιατί λοιπόν να σου αντισταθώ.

Μα κι αν δεν είσαι όνειρο
και βγεις στο τέλος λάθος
και πάλι εγώ θα σ’ αγαπώ
ακόμα και σαν λάθος.

Για μένα είσαι όνειρο
που μ’ έχει πιάσει όμηρο,
τη σκέψη μου αιχμάλωτη κρατάς
κοντά σου σα μαγνήτης με τραβάς.

...

Αν είν’ η αγάπη ένα βουνό, έχει δρόμο και γκρεμό

κι ένα πέρασμα κρυφό

Αν είν’ η αγάπη ποταμός, μας ενώνει και τους δυο

γέφυρα και στεναγμός



Και σ’ αγαπώ κάτι βράδια σαν κι αυτά

κι είναι η νύχτα που γεννά

την ανάγκη σου ξανά



Αν είν’ η αγάπη κορυφή, φτάνεις εύκολα ως εκεί

δύσκολα την κατοικείς

Αν είν’ η αγάπη ένας ρυθμός που αλλάζει συνεχώς

το κορμί είναι οδηγός...


νινι μου....!!!