To φαινόμενο Στέλιος Καζαντζίδης

Παιδία το Καζαντζίδης τον βάζουμε λίγο πιο πάνω από τους άλλους
γιατί ήταν και λίγο παραπονιάρης ο Στέλιος

Πικρή ζωή

Πικρή ζωή αν διάλεξα
κανένας δεν μου φταίει
όμως κι εσένα τράβηξα
κι ίδια φωτιά σε καίει

Φεύγω εγώ, μείνε εσύ
το ριζικό ν’ αλλάξει
δυο φτώχειες είν’ ζωή μισή
κάποιος πρέπει να κλάψει

Πικρή ανάσα γεύτηκες
σε στόμα πικραμένο
και το δικό μου έκανα
δικό σου πεπρωμένο

Μουσική: Καλδάρας Απόστολος
Στίχοι: Α. Χατζηνικολάου



Αν είναι να έρθει θε να ρθεί αλλιώς θα προσπεράσει

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : okanenas στις 29-10-2006 12:44 ]

Τελικα το τοπικ αυτο ειναι για τον Καζαντζιδη ή για τον καζαντιζη σε σχεση με τους αλλους συγχρονους τους? Ας σοβαρευτουμε λιγο.. Ο καθενας εχει την δικη του αξια και πορεια.. Μην συγκρινουμε χωρις λογο..

Παράθεση: Το μέλος Mesoxoritis στις 27-10-2006 στις 12:48 έγραψε... Πάνω στην σύγκριση Καζαντζίζη - Νταλάρα δεν θα ήθελα να τοποθετηθώ ιδιαίτερα! Το μόνο που θα ήθελα να πω είναι ότι δεν μπορούν να συγκριθούν αυτοί οι δύο. Μόνο και μόνο η διαφορετικότητά τους ως φωνές τους κατατάσσει σε άλλο στρατόπεδο. Ο Καζαντζίδης είχε δημιουργήσει μια σχολή και ο Μπιθικώτσης μια άλλη. Στη σχολή του Καζαντζίδη ανήκουν τραγουδιστές όπως ο Αγγελόπουλος, ο Διονυσίου, ενώ στη σχολή του Μπιθικώτση, ο Νταλάρας, ο Μητσιάς κ.α. Ο Καζαντζίδης εμένα δεν με άγγιξε ποτέ! Συμφωνώ ότι έχει πει μεγάλα τραγούδια, όπως το ''Η ζωή μου όλη'', το ''Υπάρχω'', το ''Κάτω απ' το πουκάμισό μου'' και κάποια άλλα που όλοι ξέρετε! Στο 85% του ρεπερτορίου του όμως, θεωρώ ότι ο Καζαντζίδης είναι ο τραγουδιστής του Μαντουμπάλα, όπως προαναφέρθηκε. Στην πλειονότητα του ρεπερτορίου του τραγούδησε τραγούδια της κλάψας. Δεν θα μπω ούτε καν στη διαδικασία του να συγκρίνω τον Καζαντζίδη με τον Μπιθικώτση, καθώς το ποιος είναι μεγαλύτερος εννοείται (ο Μπιθικώτσης). Ο Μπιθικώτσης τραγούδησε τόσο ρεμπέτικα όσο και έντεχνα! Τραγούδησε το ''’ξιον εστί'', τη ''Ρωμιοσύνη'', μεγάλα ρεμπέτικα του Τσιτσάνη και του Βαμβακάρη, Ξαρχάκο. Πώς αυτό το ρεπερτόριο μπορεί να συγκριθεί με τα τραγούδια του Καζαντζίδη; Ο.k, ο Καζαντζίδης κάνει αααα και σπάνε τζάμια, συμφωνώ! Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ένας τραγουδιστής θα κριθεί από το ''αααα'' του. Θα κριθεί από το περιβόητο ''πακέτο''! Και σε αυτό ο Μπιθικώτσης υπερτερεί κατά πολύν, αν και σαν φωνητικές δυνατότητες υστερεί αντικειμενικά. Προσωπικά, ακόμα και η φωνή του μου αρέσει πιο πολύ..

Φιλε μου ισως διαφωνησω για πρωτη φορα μαζι σου!
Ειμαι Νταλαρικος και εγω αλλα ο Καζαντζίδης ηταν γιγαντας σε όλα του!
Θα σου θυμισω τι ειχε πει ο Χατζιδακης στο Μικη για τον Μπιθικωτση χωρις να θελω να πω κατι για τον ΔΕΥΤΕΡΟ γιγαντα!
"τον ντελαλη θα βαλεις να πει το ’ξιον Εστι?" (για τον Μπιθικώτση)
Συμπερασμα: Καζαντζιδης ο μεγαλυτερος Έλληνας τραγουδηστης!
Νταλαρας δευτερος επαξια!

Εάν μπορούσαμε να πούμε πως η Φύση του Τραγουδιστή έχει Αρχέτυπο, τότε αυτό θα το βρίσκαμε οποσδήποτε στη Φύση του Στέλιου Καζαντζίδη. Και η φωνή του; Απερίγραπτη! Σπουδαστήριο σκέτο...

Ειναι απολυτα λογικο η φωνη του Καζαντζιδη να μην τους αγγιζει ολους.Γουστα ειναι αυτα.Δεν μπορει ομως κανενας να πει οτι ο Καζαντζιδης δεν ειχε φωνη ή οτι ηταν μονο κλαψα κτλ.Παιδες,τετοια φωνη δεν ξαναβγαινει.Ο Καζαντζιδης ηταν απλα φαινομενο!Τωρα σε σχεση με τον Νταλαρα...Μεγαλος τραγουδιστης αλλα δεν τιθεται καν θεμα συγκρισης ουτε με τον Καζαντζιδη ,ουτε και με τον Μπιθικωτση.Η ιστορια παντως θα δειξει...

Νομίζω πως κοντά στα άλλα είναι κι ακόμη ένα γεγονός που σπάνια παρατηρούμε σε άλλους Τραγουδιστές. Το πάθος. Το πάθος με το οποίο ένοιωθε τις ιστορίες που τραγουδούσε. Ήταν σα να τις ζούσε ο ίδιος, σα να περνούσε μέσα από τις δυσκολίες και τα προβλήματα, ή τις χαρές, σε ορισμένα τραγούδια.
Και το είδος της σχέσης του με το τραγούδι είναι άξιο προσοχής. Μια αυθεντική αγαπητική σχέση. Καθόλου εμπορευματική. Γνήσια ερωτική.

Ότι και να πούμε νομίζω πως θα είναι λίγο. Ένα όμως τραγουδάκι του...


Ο ΕΡΓΑΤΗΣ

Όταν θα μάθεις πως είμαι εργάτης
τότε θα πάψεις να μ' αγαπάς
κι αυτά τα χέρια μου τα ροζιασμένα
με ειρωνία θα τα κοιτάς

Απόψε ζούμε στα παραμύθια
που τελειώνουνε ως το πρωί
είναι φαρμάκι πικρό η αλήθεια
άλλο αγάπη κι άλλο ζωή

Όταν σου πούνε για τ' όνομά μου
θα ξεχάσουνε να σου πουν
αυτά τα χέρια μου τα ροζιασμένα
μάνα πατέρα κι αδέρφια ζουν

Απόψε ζούμε στα παραμύθια
που τελειώνουνε ως το πρωί
είναι φαρμάκι πικρό η αλήθεια
άλλο αγάπη κι άλλο ζωή

Θα ήθελα να σχολιάσω το χαρακτηρισμό "κλάψα" (που καμιά φορά χρησιμοποιείται και με δεύτερο συνθετικό και εκεί μου γυρίζει το μάτι). Επιλέγετε να σας διαφεύγει το ότι ο Καζαντζίδης τραγουδούσε αυτά τα τραγούδια σε μια εποχή που υπήρχε μεγάλη φτώχια. ’νθρωποι που είχαν γεννηθεί από γονείς πρόσφυγες, φεύγανε μετανάστες (τα δύο τρίτα του συνθήματος "ο παππούς μου πρόσφυγας, ο πατέρας μου μετανάστης και εγώ ρατσιστής" - άσχετο αλλά με κάποιο τρόπο πάντα σχετικό) για να σκάσουμε μύτη τώρα εμείς, για τους οποίους τα παραπάνω είναι σκέτες λέξεις, κενές νοήματος, και να πούμε πως κλαίγονταν. Για βαστάτε λίγο τ' άλογα, ρε μάγκες. Είμαστε στην ευδαιμονία μας και δε θέλουμε να χαλιόμαστε από κλαψιάρηδες, πια.
Ίσως ανήκουν σε μια άλλη εποχή (δέχομαι ότι όταν τα τραγουδάει καποιος που δεν έχει ζήσει - και, μάλιστα, παθιασμένα/σεκλετισμένα/κατεστραμμένα - είναι λίγο αστείο) αλλά αμά ξεχνάμε από που ερχόμαστε, φευ...

Για να δούμε τι είπαν κάποιοι για τον Στέλιο.

<< Δεν είναι το μέταλλο που έχει στη φωνή του ο Στέλιος, αλλά η καρδιά που έχει μέσα του. Αυτό το <σκεύος> έχει μέσα του ήχους και φωνές αιώνων. Το να βρεις τραγουδιστές σαν τον Στέλιο είναι μια φορά στα χίλια χρόνια. Το θείο το χάρισμα του Απόλλωνα και του Διόνυσου. Αυτό το βάθος που έχει μου αρέσει. Όταν οι τραγουδιστές έχουν το χάρισμα να διαθέτουν τις <γεμάτες> χαμηλές νότες τους, είναι κάτι τρομερό. Σαν ολόκληρη ορχήστρα >>.

Μίκης Θεοδωράκης


<< Ο Στέλιος θα μείνει στην ιστορία. Ο Στέλιος είναι η Ακρόπολη. Όπως είναι η Ακρόπολη είναι και ο Καζαντζίδης >>.

Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Έρωτα μου αγιάτρευτε...




... κι ορισμένα ακόμη βιντεάκια...

δεν μου παίζει το βιντεάκι..

Ένα ενδιαφέρον άρθρο..

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ


Το «ααα» του κόσμου

Οι Έλληνες άκουγαν Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, μα τραγουδούσαν Καζαντζίδη


Γεννήθηκε με το παράπονο. Ούτε η επιτυχία και τα χρήματα που ήρθαν ούτε η λατρεία των θαυμαστών του κατόρθωσαν να τον παρηγορήσουν.

Η κοντόφθαλμη αριστερά δεν είδε πως ήταν το πιο ατόφιο, δικό της παιδί· οι διανοούμενοι περιφρονούσαν και απέρριπταν τα τραγούδια του. Δεν κατάλαβαν ότι ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν ήταν απλώς ο κορυφαίος Έλληνας τραγουδιστής, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο.

Τις δεκαετίες '50-'60 οι Έλληνες ζούσαν υπό τραγικές συνθήκες· η οικονομική εξαθλίωση, η αναγκαστική μετανάστευση, η αδικία, τα βάσανα και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί είχαν κάνει τη ζωή τους απελπισία.

Η άρχουσα τάξη της χώρας προσέβλεπε στη Δύση και περιφρονούσε έως εξοστρακισμού κάθε στοιχείο λαϊκής έκφρασης που δεν είχε το δυτικό του αντίστοιχο. Το ρεμπέτικο τραγούδι είχε σβήσει μέσα στις περιθωριακές ομάδες που εκπροσωπούσε, και στο κρατικό ραδιόφωνο και στα κοσμικά κέντρα της εποχής έπαιζαν δυτικότροπα ελαφρά τραγούδια, μάμπο, τσατσά και ρούμπες.

Τότε ακούστηκε ο Στέλιος.

Μια κρυστάλλινη, αρρενωπή φωνή με κύρος πέρναγε πάνω από τις στέγες των φτωχόσπιτων και συναντούσε τους ανθρώπους στους δρόμους, στα καφενεία, στις ταβέρνες, στις αυλές των σπιτιών· έμπαινε από τις ανοιχτές πόρτες στα δωμάτια που έμεναν ολόκληρες οικογένειες και τους έκανε να σωπάσουν συλλογισμένοι. Ήταν μια φωνή που τραγουδούσε τα δικά τους βάσανα, τα ανύψωνε σε δραματικές σφαίρες, και σε ορισμένες περιπτώσεις τούς προσέδιδε διαστάσεις έπους.

Τα τραγούδια του Στέλιου είναι ένα μεγάλης ακρίβειας ρεπορτάζ των παθών και των αισθημάτων του ελληνικού λαού. Πήρε πάνω του όλο το ψυχικό φορτίο για τη φτώχεια, την εγκατάλειψη, τον ξεριζωμό και το χαμένο όνειρο. Αλλά δεν έγινε απλώς ένας χαρισματικός διαμεσολαβητής μεταξύ κάποιου συνθέτη και των ακροατών στα μαύρα χρόνια.

Ήταν ο ίδιος απαρηγόρητος.

Η υπόδειξη του Γκράμσι στους ηγέτες της εργατικής τάξης να προσπαθήσουν να περάσουν από το «κατανοώ» στο «αισθάνομαι» για τον Καζαντζίδη ήταν περιττή. Η φωνή του και ο τρόπος της αποκάλυπταν την καταγωγή του και τα δικά του προσωπικά βάσανα. Αισθανόταν ώς τα μύχια της ψυχής του αυτά που τραγουδούσε. Έφερε τη βαριά δωρεά της ταυτοπροσωπίας με το έργο του. Πόναγε αφόρητα με τα τραγούδια του· ορισμένες φορές έκλαιγε την ώρα της ηχογράφησης στο στούντιο. Κι αν ο ίδιος ελέγχει για κάτι τον εαυτό του, είναι για τις ελάχιστες στιγμές που χάρηκε· αυτός ο άνθρωπος με το πένθος ζωής εξομολογείται πως δεν έπρεπε να πει το «Σήκω χόρεψε, κουκλί μου»· δεν του ταίριαζε.

Ο Στέλιος ήταν μια ψυχή που κλαίει.

Οι αναίσθητοι τον χλεύασαν πως κλαψουρίζει· το κλάμα όμως δεν είναι κακό, λυτρωτικό είναι. Η φωνή του ήταν μια αδελφική αγκαλιά να τρυπώσεις και να παραπονεθείς. Και οι ανυποψίαστοι που ζήσανε προστατευμένοι και κόπτονται υπέρ μιας πολυπολιτισμικότητας (την οποία εννοούν ως πλήρη εκδυτικισμό) τον κατηγόρησαν για ορισμένα αραβοϊνδόπνευστα τραγούδια· ενώ τα παιδιά των καλών σχολείων μπορούν να άδουν εν χορώ τα άνοστα «Frιre Jacques», «Jingle Bells», «Der Lindenbaum» και μαντράχαλοι ακόμη να εύχονται τραγουδιστά «Happy Birthday».

Ο Στέλιος ήταν ανδροπρεπής, ευγενικός και βαθιά μελαγχολικός. Η φωνή του και ο τρόπος της ήταν ένα υψηλής αισθητικής άκουσμα· έφεραν το ήθος και το ύφος της Ανατολής με σπάνιας διαύγειας άρθρωση των φωνηέντων· ιδίως το παραπονεμένο «ααα» του ήταν άκουσμα μοναδικής συγκίνησης και ομορφιάς.

Ο αρρενωπός λυγμός του Στέλιου ήταν ο λυγμός ενός ολόκληρου λαού· μιας χώρας που αιμορραγούσε. Ο βρετανικός «Γκάρντιαν» το κατέγραψε:

«Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της φωνής του Καζαντζίδη, που του επέτρεψε να περάσει στους ακροατές του τον πόνο της προδοσίας και του αποχωρισμού, είναι η άρθρωση του φωνήεντος "α". Δεν έμοιαζε με τον τρόπο που το αρθρώνουν οι τραγουδιστές της όπερας, που επιδεικνύουν τις φωνητικές τους ικανότητες και το πιάνουν πολύ ψηλά. Αντίθετα, ακουγόταν σαν παιδικός λυγμός που έβγαινε μέσα από την καρδιά».

Η πραγματικότητα είναι πως το ευρύ λαϊκό κοινό που φιλοδόξησαν να κερδίσουν οι συνθέτες του έντεχνου τραγουδιού ανήκει στον Καζαντζίδη και στα πάνω από 3.000 περιφρονημένα τραγούδια του.

Οι Έλληνες άκουγαν Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, μα τραγουδούσαν Καζαντζίδη. Στη γιορτή, στον πόνο, στο αυτοσχέδιο γλέντι, στο μεράκι, στο ερωτικό βάσανο θέλανε τα «δικά τους» τραγούδια. Ακόμη και σήμερα άλλα παίζει η τηλεόραση και το ραδιόφωνο και άλλα τραγουδάει ο κόσμος.

Η μυθική «Μαντουμπάλα» ακουγόταν παντού και ήταν επί 10 χρόνια πρώτη σε πωλήσεις· εκτοπίστηκε από την κορυφή μόνο από ένα άλλο δικό του τραγούδι. Οι απλοί άνθρωποι βαφτίζανε τα παιδιά τους Στέλιο και ορκίζονταν στη φωτογραφία του. Σταμάταγε το τρένο και κατέβαιναν ο οδηγός κι οι επιβάτες για να τον ακούσουν. Μόνο η Ουμ Καλσούμ στο Κάιρο και η Φεϊρούζ στον Λίβανο προκαλούσαν ανάλογα και ακόμη μεγαλύτερης έντασης γεγονότα.

Ο Στέλιος δεν υπήρξε ποτέ απόμακρο είδωλο ούτε ο ρεμπέτης που κανείς δεν ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του. Οι πάντες ήξεραν τα πάντα γι' αυτόν· η ζωή του ήταν ανοιχτό βιβλίο, όπως η ζωή του γείτονα: παιδί προσφύγων, ορφανό από πατέρα, αφοσιωμένος γιος και με λαϊκή γυναίκα ορατή σε όλους.

Η τέλεια περιφρόνησή του προς τον πλούτο και την πολυτέλεια έδωσε κουράγιο και αξιοπρέπεια στους Έλληνες να υπομείνουν τη φτώχεια τους.

Το προσφυγόπαιδο Στέλιος Καζαντζίδης είχε τραβήξει εξ αρχής μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους αδικημένους, που κατέτασσε και τον εαυτό του, και στους δυνατούς, που όριζαν τις τύχες των άλλων. Θα μπορούσε, όποτε ήθελε, να περάσει στην άλλη πλευρά, μα ποτέ δεν το διανοήθηκε. Παρέμεινε πεισματικά μαζί με τους φτωχούς και τους ανυπεράσπιστους και, όπως ο ίδιος έλεγε, «φόραγαν το ίδιο παντελόνι».

Αμφισβήτησε έντονα με τη ζωή και τα τραγούδια του το χρήμα· τη μία και μοναδική αξία ζωής που εμφανίστηκε τότε και απειλούσε τη γνησιότητα των αισθημάτων. Τα τραγούδια που διάλεγε υμνούσαν τις παραδοσιακές αξίες και τα λαϊκά ήθη· εντιμότητα, έρωτα, φιλία, πίστη και αξιοπρέπεια.

Όπως ήταν επόμενο, ηττήθηκε.

Η δύναμη του χρήματος τις επόμενες δεκαετίες παρέσυρε τα πάντα· στα μαγαζιά που δούλευε, εμφανίστηκε ένα νεόπλουτο κοινό που έσπαγε επιδεικτικά κολόνες πιάτα και θορυβούσε ξεδιάντροπα όταν εκείνος τραγουδούσε.

Τότε τράπηκε σε φυγή.

Εγκατέλειψε τα κέντρα στην ακμή της καριέρας του (1965) και παρά τις απίστευτα δελεαστικές προτάσεις δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά ενώπιον κοινού.

Τελευταία είπαν ότι η εικόνα του ράγισε στις αίθουσες των δικαστηρίων και στις τηλεοπτικές οθόνες. Πάλι δεν κατάλαβαν. Ο Στέλιος ήταν για άλλη μία φορά ο εαυτός του. Εκτέθηκε όπως εκτίθενται οι λαϊκοί άνθρωποι στους άξενους γι' αυτούς χώρους γραφείων και δικαστηρίων· που δεν έχουν τρόπους να αντιμετωπίσουν τους αεριτζήδες και τους πονηρούς.

Κι έφυγε με το παράπονο.

Παράθεση: Το μέλος absurdus_delirium στις 01-03-2007 στις 03:51 έγραψε... Θα ήθελα να σχολιάσω το χαρακτηρισμό "κλάψα" (που καμιά φορά χρησιμοποιείται και με δεύτερο συνθετικό και εκεί μου γυρίζει το μάτι). Επιλέγετε να σας διαφεύγει το ότι ο Καζαντζίδης τραγουδούσε αυτά τα τραγούδια σε μια εποχή που υπήρχε μεγάλη φτώχια. ’νθρωποι που είχαν γεννηθεί από γονείς πρόσφυγες, φεύγανε μετανάστες (τα δύο τρίτα του συνθήματος "ο παππούς μου πρόσφυγας, ο πατέρας μου μετανάστης και εγώ ρατσιστής" - άσχετο αλλά με κάποιο τρόπο πάντα σχετικό) για να σκάσουμε μύτη τώρα εμείς, για τους οποίους τα παραπάνω είναι σκέτες λέξεις, κενές νοήματος, και να πούμε πως κλαίγονταν. Για βαστάτε λίγο τ' άλογα, ρε μάγκες. Είμαστε στην ευδαιμονία μας και δε θέλουμε να χαλιόμαστε από κλαψιάρηδες, πια. Ίσως ανήκουν σε μια άλλη εποχή (δέχομαι ότι όταν τα τραγουδάει καποιος που δεν έχει ζήσει - και, μάλιστα, παθιασμένα/σεκλετισμένα/κατεστραμμένα - είναι λίγο αστείο) αλλά αμά ξεχνάμε από που ερχόμαστε, φευ...

Πολυ σωστα μιλησε ο φιλος!!Τα τραγουδια αυτα δεν θα μπορουσαν να ερμηνευτουν διαφορετικα αλλα να μην μεινουμε μονο σε αυτα!!Υπαρχουν δεκαδες αλλα που δεν ειχαν ουτε ΄΄κλαψα'' ουτε τιποτα πχ. ΄΄βοριας ειναι η αγαπη σου΄΄και αλλα πολλα!Ο Καζαντιδης ηταν και θα ειναι μοναδικος τερμα!!!!!!!!!!

Παράθεση: Το μέλος pol-gt στις 03-03-2007 στις 23:09 έγραψε... Έρωτα μου αγιάτρευτε... Link " TARGET="_blank"> Link ... κι ορισμένα ακόμη βιντεάκια...

Εντάξει τώρα margo...

Παράθεση: Το μέλος pol-gt στις 01-03-2007 στις 20:00 έγραψε... Για να δούμε τι είπαν κάποιοι για τον Στέλιο. << Δεν είναι το μέταλλο που έχει στη φωνή του ο Στέλιος, αλλά η καρδιά που έχει μέσα του. Αυτό το <σκεύος> έχει μέσα του ήχους και φωνές αιώνων. Το να βρεις τραγουδιστές σαν τον Στέλιο είναι μια φορά στα χίλια χρόνια. Το θείο το χάρισμα του Απόλλωνα και του Διόνυσου. Αυτό το βάθος που έχει μου αρέσει. Όταν οι τραγουδιστές έχουν το χάρισμα να διαθέτουν τις <γεμάτες> χαμηλές νότες τους, είναι κάτι τρομερό. Σαν ολόκληρη ορχήστρα >>. Μίκης Θεοδωράκης << Ο Στέλιος θα μείνει στην ιστορία. Ο Στέλιος είναι η Ακρόπολη. Όπως είναι η Ακρόπολη είναι και ο Καζαντζίδης >>. Γρηγόρης Μπιθικώτσης

«Για να γεννηθεί ένας καινούργιος Καζαντζίδης θα πρέπει να περάσουν τουλάχιστον δύο αιώνες»

Μάνος Χατζηδάκις







Αν σκέφτεσαι ένα χρόνο μπροστά-σπείρε ένα σπόρο.

Αν σκέφτεσαι δέκα χρόνια μπροστά-φύτεψε ένα δέντρο.

Αν σκέφτεσαι εκατό χρόνια μπροστά-μόρφωσε το λαό.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : margo στις 22-06-2007 17:33 ]

An pote vrethei tragoudistis na pei to yparxo me tin anesi pou to elege o Stelios. xoris na kovei tin foni tou gia na parei anapnoi, kai me tin glyka tou, tote tha po na enas deuteros Kazantzidis. Pros to paron

Στελιος Καζαντζιδης. Η ιστορια του λαικου τραγουδιου σε ενα και μονο ονομα. Αθανατο ονομα. Αστερας που δεν θα σβησει ποτε.....

Αν και δεν θα ήθελα να μπω σε διαδικασία σύγκρισης τόσο μεγάλων φωνών, ας προσθέσω κι εγώ ένα σχολιάκι.

Εννοείται κατ' αρχήν ότι δεν τίθεται θέμα ρεπερτορίου στο άν κάποιος είναι μεγάλος τραγουδιστής (ιδιαίτερα τόσο μεγάλης λαϊκής αποδοχής). Κυρίως γιατί αυτά τα τραγούδια που σήμερα θεωρούμε, μάλλον δικαίως, υποδεέστερα κάποιων άλλων που τραγούδησε ο Καζαντζίδης, δεν παύουν να είναι εξαιρετικά δύσκολα ερμηνευτικά και να απαιτούν συγκεκριμένες και σπάνιες ικανότητες φωνής.

Από κει και πέρα, προσωπικά θεωρώ απως αυτό που ξεχωρίζει τον Καζαντζίδη μακράν κάθε άλλου είναι η ανυπέρβλητη άνεσή του στο οποιοδήποτε τραγούδι (όχι οποιοδήποτε ύφους, π.χ. στα δημοτικά ήταν μάλλλον μέτριος). Παρακολοθούμε ακόμα και σήμερα πολλούς σπουδαίους τραγουδιστές να αποδίδουν πολύ ωραία κάποια τραγούδια του Καζαντζίδη, αλλά όλοι -μα όλοι- ζορίζονται για να αποδόσουν. Κάποιοι μάλιστα καταφεύγουν και σε φωνητικές υπερβολές (π.χ. επιδήξεις) και τότε το αποτέλεσμα ξεφεύγει τόσο που γίνεται βασανιστικό. Αντιθέτως, ο Καζαντζίδης απλώς άνοιγε το στόμα του. Και έβγαζε το δυσκολότερο αποτέλεσμα.

 

Ωραίο θέμα. Συνήθως δεν γράφω σε τέτοια θέματα ειδικά όταν κρίνουμε καλλιτέχνες γιατί αρχίζει ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του και χάνουμε την ουσία.

Το θέμα είναι το "φαινόμενο Στέλιος Καζαντζίδης"..

Με απλά λόγια...

Ο Καζαντζίδης σαν φωνή ήταν εξαιρετικός. Δείγμα ότι του δώσανε όλοι οι μεγάλοι συνθέτες και στιχουργοί τα κομμάτια τους να τα ερμηνεύσει. Από τον Θεοδωράκη, τον Χατζηδάκη, τον Νικολόπουλο, τον Λοίζο, τον Μάρκο Βμβακάρη, τον Τσιτσάνη και συνεχίζεται...

Από τον Βίρβο και την Παπαγιανοπούλου μέχρι τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και συνεχίζεται...

Σαν φωνή εκεί που έπρεπε ήταν λυγμικός και εκεί που έπρεπε να σπάσει τα ηχεία τα έσπαγε. Για μένα ο Στέλιος δεν έκλαιγε στα τραγούδια του. Έτσι ήταν ο χαρακτήρας του. ήταν λυγμικός όπως η Αλεξίου και αυτό έβγαινε στα κομμάτια. Αλλο να ακούς μια γυναίκα να βγάζει λυγμό (την λεγόμενη κλάψα για τους "ποιοτικούς") και άλλο έναν άνδρα.

Φρανκ Σινάτρα: " Μπήκα στο στούντιο και άκουσα μια φωνή. Νόμιζα ότι έβγαινε από μικρόφωνο. Δεν μπορούσαν να περιμένω ότι η φωνή έβγαινε χωρίς μηχανήματα και υποστήριξη. Ναι ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης και τραγουδούσε χωρίς μικρόφωνα"

Λευτέρης Παπαδόπουλος: "Ο Μάνος Λοίζος ήθελε να κάνει και άλλα τραγούδια με τον Στέλιο. Αλλά δεν πρόλαβε... Γράφανε το "Δεν θα ξαναγαπήσω", ο Στέλιος το πε με την μία και ο Λοίζος είπε "εντάξει είμαστε. Δεν χρειάζεται να το ξαναπεί"...

Και συνεχίζεται...

 

Σαν στιχουργός ο Στέλιος ήταν απαράδεκτος και σαν μουσικός αφού τα τραγούδια που πήρανε από την Μικρά Ασία και τα αραβικά τα βάλανε ότι ήταν δικά του και των συνεργατών του για να πάρουν ποσοστά από τις εταιρείες.

Σαν άνθρωπος που αυτό δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει γιατί ο καθένας έχει το δικαιώμα να είναι ότι είναι, ήταν λαικός. Τέλος. Ξεκίνησε πολύ φτωχός, έγινε πλούσιος και τα έχεσε όλα όταν ο Μάτσας τον έδεσε για να τον εκμεταλλευτεί από ένα σημείο και μετά. Ήταν ντόμπρος και αν δείτε βίντρο να μένει σε ένα πετρινο σπίτι στον ’γιο Κωνσταντίνο μόνο για σταρ της εποχής δεν έμοιαζε. Δούλεψε στην Αμερική και δεν πληρώθηκε ποτέ αφού έπεσε σε λαμόγια επιχειρηματίες αλλά είχε προνοήσει να ξεπληρωθούν οι συνεργάτες πριν πάρουν το αεροπλάνο για το Αμέρικα. Μελανο σημείο η κόντρα με τον Νικολόπουλο. Παρά την αρρώστια του γύρισε στους δίσκους και έκανε παπάδες με τον Σούκα...

Ο Καζαντζίδης ήταν ο Καζαντζίδης. Η μεγάλη δύναμη φέρνει και μεγάλη ευθύνη. Ο πρώτος των πρώτων. Ο Καζαντζίδης κύριοι της αριστεράς ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε την πολιτική του ταυτότητα. Ποτέ δεν βγήκε να το παίξει αντιστασιακός και μετά να κάνει κυβέρνηση με την δεξιά ή το ΠΑΣΟΚ. Δεν ήταν του Πολυτεχνείου... Ήταν των νταμαριών, των κουτουκιών και των αναστεναγμών...Τον προτιμώ αν εκμεταλλεύτηκε την φτώχεια ή την ξενιτιά από το να υποστηρίζει πουλημένες ιδέες...

Αν μπορούσα να του μιλήσω δεν θα του συγχωρούσα ότι δεν ξαναβγήκε να κάνει συναυλίες και να τραγουδήσει σε κέντρα...

Στέλιος ο Καζαντζίδης...Ο άνθρωπος που έγινε η αιτία σήμερα ο Νταλάρας -να προσπαθούν κάποιοι να μας τον συγκρίνουν - μαζί του (δεν μιλώ για τον Μπιθικώτση, ήταν τεράστιος) ενώ κάποτε δεν μπορούσε ούτε σαν δεύτερη φωνή να στηρίξει τον Στέλιο...

Και είμαι και με τον Πανούση. Στέλιος Καζαντζίδης 10,000 βατ...Όχι άλλο Νταλάρα...

Τέλος

Πέθανε σαν σήμερα, 14 Σεπτεμβρίου 2001.

Αλλά για πολλά χρόνια ακόμα δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξεις ένα ραδίοφωνο να παίξεις με τη βελόνα με του και να μην πετύχεις κάπου να παίζει Καζαντζίδη. Αυτό είναι το φαινόμενο.