Το γεγονός ότι βγήκε πρώτο ένα τραγούδι με ρίζες στη δημοτική μας μουσική, το ερμηνεύω κάπως αλλιώς. Και εξηγώ: Με το να δίνουν οι Έλληνες τη πρωτιά σε ένα τέτοιο τραγούδι σημαίνει για μένα πως αυτό το Φεστιβάλ Τραγουδιού, στη προσπάθειά του να αναδείξει νέες τάσεις και πρωτοτυπίες στο ελληνικό τραγούδι, απλά απέτυχε.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Μη βιαστείτε να μου απαντήσετε. ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΖΩ πως το "Της Άρνης το Νερό" μου άρεσε πάρα πολύ! Μου άρεσε για την ερμηνεία που έκανε το Σταύρος, η οποία αρκεί και μόνο για να σε πείσει να αγαπήσεις αυτό το κομμάτι.
ΑΛΛΑ: Δεν ήταν αυτό το τραγούδι για τη πρώτη θέση.
null Κρίνω με το κριτήριο του να φέρει ένας καλλιτέχνης νέο αέρα πειραματισμών, επεκτάσεων και εξελίξεων στην ελληνική σκηνή. Οπότε, με αυτό το κριτήριο, τη πρωτιά άξιζε ένα από τα: "Περί Φυσικής..."(ελάχιστες φορές ακούσαμε ανάμεσα στους Έλληνες, τόσο πετυχημένο σινδυασμό μουσικής-πεζού λόγου-χιούμορ-καυστικότητας...), "3 Μάρτη" (που προς μεγάλη μου λύπη αποκλείστηκε τη Πέμπτη - μα γιατί βρε παιδιά;;;;;;), "Η Μπαλάντα του..." (για τον ωραίο, πρωτότυπο στίχο της).
Διστυχώς, για άλλη μια φορά, οι Έλληνες έμειναν στη φωλίτσα τους επιλέγοντας τα ήδη καθιερωμένα στο πολιτισμό τους (δημοτικά - τα οποία ΑΓΑΠΑΩ με όλη μου τη καρδιά), φοβούμενοι(;) να περάσουν ΠΑΡΑΈΞΩ και να αντιμετωπίσουν με δεκτικότητα την όποια νέα πρόταση μουσικής σύνθεσης, στίχου και ερμηνείας έφεραν αρκετά από τα παιδιά του φεστιβάλ.
Γι΄αυτό λυπάμαι πάρα πολύ, αφού διαπίστωσα πως όοοοοοοοοοσες προσπάθειες και να κάνει αυτός ο τόπος για να εξελιχθεί πολιτιστικά (για σήμερα μιλώ, όχι για τις ΕΝΔΟΞΕΣ εποχές του '50, '60, '70, '80...) δε νομίζω να τα καταφέρει.
Μένει το γιατί, να αιωρείται στο μυαλό μου...
)
