Σας ομιλεί μια υπνοβάτις με βούλα! Υπνοβατώ από παιδί και οι δικοί μου έχουν ρίξει άπειρο γέλιο με το θέαμα. Να φανταστείτε έχω ξυπνήσει από τα γέλια τους (ειδικά της αδελφής μου) επειδή είχα μπερδευτεί (καλέ, κοιμόμουν!!!!

) και αντί να ξαπλώσω στο κρεβάτι ξάπλωσα στον πάγκο της κουζίνας.
Γενικά μιλάω και γελάω στον ύπνο μου (απ'ό,τι μου έχουν πει, εκτός αν είναι συκοφαντίες) και όταν είμαι ανήσυχη σηκώνομαι κιόλας. Συνήθως πηγαίνω μια σύντομη "βόλτα" στο σπίτι και κάποιες φορές έχω βγεί και στο μπαλκόνι (ναι, αυτό ήταν επικίνδυνο) και γυρίζω στο κρεββάτι μόνη μου, εκτός αν βρεθεί κάποιος καλός χριστιανός, και με καθοδηγήσει ήσυχα ήσυχα στο κρεββάτι μου. Όμως νομίζω είναι κάτι φυσιολογικό για την υπερκινητική και αγχώδη φύση μου. Το θέμα είναι βέβαια, ότι ο ύπνος του υπνοβάτη δεν είναι και τόσο ξεκούραστος. Απλά νοιώθεις ότι δεν ξεκουράστηκες όσο θα έπρεπε για τις ώρες ύπνου που έριξες, παρ'όλο που δεν θυμάσαι ότι σηκώθηκες.
Πιστεύω ότι είναι καθαρά ψυχολογικό, που έχει να κάνει με άγχος. Απλά το μυαλό συνεχίζει να σκέφτεται και αφού επέλθει σε κατάσταση ύπνου.
Το συπεραίνω από το γεγονός ότι δεν υπνοβατώ, παρα μόνο αν είμαι αγχωμένη για κάτι ή ακόμα και πολύ στενοχωρημένη.