@ Το διάβασα χθες, το ξαναδιάβασα σήμερα, μου κέντρισε το μυαλό θα λεγα.
Τώρα ψάχνω να βρω ηχογραφήσεις τους. Για ρίξτε μια ματιά .
Πρόσωπα & προσωπεία
ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
mich@enet.gr
Ο ΛΕΝΑΡ ΑΚΟΣΤΑ, 23 χρόνων, είναι μέλος του λεγόμενου
«Εθνικού Συστήματος Συμφωνικών Ορχηστρών για Νέους και Παιδιά της Βενεζουέλας». Στη χώρα αυτή το λένε απλώς «Ελ Συστέμα» και όπως λέει ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου, εμπνευστής του όλου προγράμματος,
«ιδρύθηκε για να βοηθήσει τον αγώνα ενός φτωχού και εγκαταλελειμμένου παιδιού εναντίον όλων εκείνων των πραγμάτων που εναντιώνονται στην πλήρη αναγνώρισή του ως ανθρώπινου όντος». Τέτοιο παιδί ήταν πριν από 6 μόλις χρόνια ο Λενάρ Ακόστα. Φοιτούσε σε αναμορφωτήριο στο Καράκας, χρήστης σκληρών ναρκωτικών και με καταδίκες ώς και για ένοπλη ληστεία. Η «Ορχήστρα Νέων», που φέτος γιορτάζει 30 χρόνια ζωής, τον πήρε στην αγκαλιά της και του πρόσφερε πλήρη υποτροφία σπουδών. Σήμερα, ο Λενάρ θεωρείται από τους καλύτερους μουσικούς της Ορχήστρας, έχει παίξει δεκάδες φορές στο φημισμένο μέγαρο μουσικής «Τερέσα Καρνέρο» του Καράκας και ετοιμάζεται τώρα να παίξει ως σολίστ στο περίφημο κονσέρτο για κλαρινέτο του Βόλφγκανγκ Αμαντέους
Μότσαρτ. Παίρνει έναν καλό μισθό παίζοντας με άλλα μουσικά σχήματα και εννοείται ότι έχει ξεφύγει εντελώς από τα ναρκωτικά και το έγκλημα.
Ο ΠΛΑΘΙΝΤΟ ΝΤΟΜΙΓΚΟ έβαλε τα κλάματα όταν άκουσε για πρώτη φορά κονσέρτο της Φιλαρμονικής Ορχήστρας των Νέων της Βενεζουέλας. «Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε στη ζωή μου να ένοιωσα τόση συγκίνηση», είπε ο διάσημος Ισπανός τενόρος στο BBC. Ο σερ Σάιμον Ρατλ, διευθυντής της φημισμένης Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου, δήλωσε ότι
«αυτές οι ορχήστρες των νέων, στη Βενεζουέλα, προσφέρουν το μεγαλύτερο έργο στην κλασική μουσική παγκοσμίως». Οταν οι 11 νέοι μουσικοί έδωσαν, το 1975, το πρώτο κονσέρτο αυτής της Ορχήστρας Νέων, υπήρχαν μόνον άλλες 2 συμφωνικές ορχήστρες σε όλη τη χώρα. Σήμερα υπάρχουν περίπου 200. «Στη Βενεζουέλα καταρρίψαμε τον μύθο ότι πρέπει να ανήκεις στην ανώτερη κοινωνική τάξη για να παίζεις βιολί ή πιάνο», λέει ο Κάρλος Σεντάν, διευθυντής του προγράμματος του «Ελ Συστέμα» στο σχολείο της επαρχίας Σαρία.
ΑΥΤΗ η επανάσταση της μουσικής, στη μόνη ίσως χώρα της Λατινικής Αμερικής όπου οι νέοι δεν αντλούν εθνική υπερηφάνεια μόνο από ποδοσφαιρικά επιτεύγματα, έχει αλλάξει με τα χρόνια ώς και τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικοί έβλεπαν τις μουσικές τέχνες. Είναι τόσο σημαντικά τα αποτελέσματα αυτού του προγράμματος «Ελ Συστέμα» και τόσο εμφανή πόσο πιο πλούσια έχει γίνει η κοινωνία, πόσο ισχυρά τα συναισθήματα της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων και της ανιδιοτελούς προσφοράς του ενός προς τον άλλον, είναι τόσο όμορφο να βλέπεις παιδιά να ονειρεύονται να γίνουν μουσικοί και πόσο υπερήφανοι οι γονείς τους όταν το πετυχαίνουν, που (κι αυτοί ακόμα οι πολιτικοί, λέγαμε) υποστήριξαν και υποστηρίζουν έμπρακτα αυτήν την προσπάθεια. Μόνο φέτος διετέθη από τον τακτικό προϋπολογισμό της χώρας το ποσό των 23 εκατομμυρίων για όλες τις ορχήστρες νέων και παίδων που εντάσσονται στο «Ελ Συστέμα».
ΤΟ 90% ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ των μουσικών αυτών σχολών προέρχονται από τα κατώτατα οικονομικά στρώματα της Βενεζουέλας. Οι νεαροί μουσικοί από τη Σαρία δεν επιτρέπεται να παίρνουν τα μουσικά τους όργανα στο σπίτι, για τον φόβο μην τους επιτεθεί κάποιος στον δρόμο και τους τα κλέψει. Η περιοχή είναι πολύ υποβαθμισμένη και η εγκληματικότητα μεγάλη. Σύνηθες φαινόμενο κατά τη διάρκεια των μαθημάτων είναι, πολλά παιδιά να παραπονιούνται για πονοκεφάλους που οφείλονται στην πείνα, επειδή οι γονείς τους δεν έχουν λεφτά ούτε για φαγητό να τους δώσουν. Και όμως, όταν παίζουν μπροστά στο ακροατήριο, όλα αυτά τα παιδιά γίνονται το καμάρι της γειτονιάς τους και πηγή έμπνευσης για όλα τα άλλα παιδιά. «Στην αρχή κάθε κονσέρτου βλέπεις μια μελαγχολία στα πρόσωπα των παιδιών», λέει ο Αντόνιο Μαγιόρκα, πρώτο
βιολί της «Ορχήστρας Σιμόν Μπολιβάρ» και που δίδασκε μουσική σε μια φτωχογειτονιά του Καράκας. «Αλλά μόλις αρχίσει η μουσική, τα βλέπεις άξαφνα να φωτίζονται».
ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ
Στα καθ' ημάς, οι γνωστές παραφωνίες των χουλιγκάνων, υπό τα γνώριμα φάλτσα των ποδοσφαιρικών (τους) παραγόντων. Οταν είναι να συμμαχήσουν (οι παράγοντες) για να στήσουν τη «Σούπερ Λίγκα» τους, στέλνουν ο ένας επιστολές στον άλλον ευχαριστώντας «για την υποδειγματική φιλοξενία μας στο γήπεδό σας», ασχέτως εάν έχει γίνει, σ' εκείνον τον αγώνα, της κακομοίρας.
Πώς να γίνουν, λοιπόν, πιστευτοί τώρα, όταν βγαίνουν φάτσα - κάρτα στις τηλεοράσεις λέγοντας περίπου αυτό που είπε και ο Μπους για την τρομοκρατία -ότι, δηλαδή, «όποιος δεν είναι μαζί μας...», κ.λπ., κ.λπ.;
enet - 29/11/2005
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : nefos στις 30-11-2005 17:51 ]
