Σχόλια

costaspanag:

 "Χασάπικο Γκάιδα" και "Σούστα" -Ψαμμαθιανός (Κωνσταντινούπολη 1913)

Αντώνης Αμιράλης ("Παπατζής") "Τσιφτετέλι" (1934) Κιθάρα ο Κώστας Σκαρβέλης.

"-Γειά σου Παπατζή με την αρμόνικα!"

Μιχάλης Τρίμμης ("Τριμμάκι"),  "Γαλατιανό χασάπικο" και "Πλακιώτικο ζειμπέκικο" (1935)

costaspanag:

Κι άλλα βίντεο με αρμόνικα:

"Σούστα"  και "Χασάπικο Γκάιδα" Ψαμμαθιανός (Κωνσταντινούπολη 1913)

costaspanag:

Στέφανε σε ευχαριστώ για την συμπλήρωση του άρθρου με την αναφορά σου στη φυσαρμόνικα στο ρεμπέτικο.

Να τονίσουμε εδώ ότι η φυσαρμόνικα στόματος, η αρμόνικα και το ακορντεόν είναι συγγενή όργανα, που έχουν τον ίδιο τρόπο παραγωγής του ήχου (με μεταλλικές γλωσσίδες). Γιαυτό και οι ονομασίες τους πολλές φορές συγχέονται. Το ακορντεόν στα Ιταλικά λέγεται fissarmonica, η αρμόνικα χειρός λεγόταν και φυσαρμόνικα ή φύσα και η φυσαρμόνικα στόματος λέγεται και αρμόνικα (mund harmonica ή harmonica).

costaspanag:

Ένας μεγάλος λαικός καλλιτέχνης και στυλοβάτης της μουσικής μας παράδοσης.

costaspanag:

Σάκη και Μαίρη  σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας για το άρθρο και για τα καλά σας λόγια.

costaspanag:

Το βίντεο με τον μεγάλο λαικό ακορντεονίστα Γεώργιο Κουλαξίζη δυστυχώς δεν διατίθεται πλέον στο youtube. Παρακαλώ τους διαχειριστές να αντικατασταθεί με αυτό:

costaspanag:

Πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή και παρουσίαση τραγουδιών μελοποιημένης ποίησης, Χρυσή. Συγχαρητήρια!

Η συστηματική μελοποίηση ποιημάτων γνωστών ποιητών καθιερώθηκε από τον Χατζηδάκι και τον Θεοδωράκη τη δεκαετία του 60, κάνοντας γνωστή τη λόγια ποίηση σε ευρύτερα λαικά στρώματα. Τους ακολούθησαν πολλοί συνθέτες.

Βέβαια η μελοποίηση ποιημάτων προυπήρχε στο ελληνικό τραγούδι Π.χ. "Μια βοσκοπούλα αγάπησα" του Ζαλοκώστα, "Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά" του Δροσίνη και πολλά άλλα που αγάπησε ο λαός και τα έκανε κτήμα του. Αλλά και άλλα που δεν είχαν τόσο ευρεία διάδοση (συνθετών της επτανησιακής και της εθνικής Σχολής πχ).

costaspanag:

Δεν  βρίσκομαι εδώ με την επιστημονική μου ιδιότητα, αλλά με το χόμπυ της μουσικής. Γιαυτό δεν θα μπω στην ουσία του θέματος. Θα συγχαρώ όμως τον Φαίδωνα για ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του. Και θα αναφερθώ σε μια μόνο προσωπική ανάμνηση, που με συγκλόνισε.

Μπήκα κάποτε να εξετάσω ένα ετοιμοθάνατο 7χρονο κοριτσάκι, που νοσηλευόταν σε απομόνωση, στο τελικό στάδιο λευχαιμίας.

-Φύγε! Δεν είσαι γιατρός και κακώς φοράς λευκή μπλούζα!

-Γιατί το λες αυτό;

-Γιατί μου λέτε ψέμματα! Δεν μου λέτε την αλήθεια, ότι έχω καρκίνο και θα πεθάνω. Και με βασανίζετε άδικα. Εγώ όμως το ξέρω. Το διάβασα κρυφά στην εγκυκλοπαίδεια. Ξέρω καλά τί έχω και ότι δεν πρόκειται να γίνω καλά! Εσείς οι γιατροί είστε ψεύτες. Και ο θεός είναι άδικος. Τί έφταιξα εγώ;

Έμεινα άφωνος και βγήκα σκυφτός, αγκαλιάζοντας τον πατέρα, ανώτερο αξιωματικό της πολεμικής Αεροπορίας, που είχε ακούσει τη συζήτηση από τη μισάνοιχτη πόρτα και έκλαιγε σιωπηλά με λυγμούς.

Ένιωσα εντελώς ανίσχυρος. Και τα πύρινα λόγια αυτού του παραμορφωμένου από την αρρώστεια και τη θεραπεία παιδιού αντηχούν ακόμα στα αυτιά μου. Την άλλη μέρα ήρθαν για το πιστοποιητικό.

costaspanag:

Συγχαρητήρια για την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη με έναν εξαίρετο νέο μουσικό. Που συνεχίζει επάξια την πολύτιμη μουσική μας παράδοση, σε μια εποχή που η εθνική μας ταυτότητα απειλείται και οι νέοι μας ωθούνται σε δουλική μίμηση ξένων προτύπων.

Μια συνέντευξη που πρέπει να μελετήσουμε σοβαρά όλοι.

costaspanag:

Ομολογώ πως ποτέ δεν με ενθουσίαζε ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Τώρα όμως που τους άκουσα και τους δυό στο ίδιο τραγούδι, βλέπω ότι ο "σκυλάς" μάλλον δεν είναι τυχαίο που έγινε φίρμα και κρατάει τόσα χρόνια. Ακούγεται πολύ πιο αληθινός, αισθαντικός και εκφραστικός. 'Ολα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.