Σαββατο και λιακαδα Σαββατο και και η ψυχη  να λαχταρα, να ζητα μια αποδραση, μια μικρη αποδραση.

Μια ανασα μια φυγη. Φαι και και νερακι, στα γατια, αυτά τα πλασματακια , που δεν ζητουν παρα ένα χαδι, ένα λογο, μια τρυφεροτητα , για να σου δωσουν την υπαρξη τους.

Λιγο να φυγω από την γειτονια, από τις ειδησεις, από την από την επι θυρες κριση.

Ένα διαλειμμα, στα ατελειωτα  8ωρα, στην ατελειωτη καθημερινοτητα.

Μια μικρη δραπετευση, από τους  τοιχους του σπιτιου, από τους τοιχους του μεσα μου.

Ποδεροσα, στα  Ημερολογια, δυνατη πα να πει,Gilda  η δικη μου το αιωνιο θηλυκο,

λαμπερη , λυγερη, ξελογιαστρα, να της δινεσαι και να σε παρασυρει, μεχρι εκει  που δεν εχει ορια, που δεν εχει συνορα, μεχρι το ονειρο.

Να  γερνεις πανω της κι αυτή υπακουη, ερωμενη, που ξερει ότι την λατρευεις, να δινει το είναι της  σ’αυτόν που ξερει ότι την λατρευει, την ποθει , είναι η ψυχη του που ταξιδευει , ένα μαζι της , κορμι με κορμι, ανασα την ανασα,  μετρο το μετρο. 

Η πολυαγαπημενη, ατιθαση και υπακουη, συναμα, να ξεχυνεται στο ονειρο στην δραπετευση ομορφη δυνατη αγερωχη, περηφανη, να ξερεις ότι ζητα εσενα και συ εκεινη, να ξερεις οτι ειναι το  είναι σου και συ  το δικο της και να στο επιστρεφει.

Χιλιομετρα μαζι της,  να γερνεις  και να φευγει  να σε μεθα.

Χαλκιδα ο προορισμος. Τα  νερα  Ευριππου, η γη του Σκαλκωτα , η γη που υμνησε ο Σκαριμπας, η αρχαια γη της Ευβοιας.

Φτασιμο εκει ,στην παλια γεφυρα, στην παλιρροια, στο δισυποστατο, στην γη της φαινακης, της ατερμονης προσμονης. Στα χωματα της αλλης  Θειας  Κωμωδιας.

Την φορα αυτή , το Κορακι, ειχε καταλαγιασει, η εποδος  … ποτε πια … δεν ακολουθουσε  επωδυνα.

Μια ανασα, ένα διαλειμμα.

Μια αρχη;

Κανε ευχη, κιας  πεσει στα νερα του Εριππου, είναι ομορφο να ελπιζεις, είναι ομορφο να ξανακανεις ονειρα…