Απανω μου εχω παντοτε στη ζωνη μου σφιγμενο

Ένα μικρο αγρικανικον ατσαλινο μαχαιρι

-όπως αυτά που συνηθουν και παιζουν οι Αραπαδες-

Που από ένα γερον εμπορο τα’γορασα στ’Αλγερι.

Θυμαμαι  ως  τωρα  να’ τανε   το γερο  παλαιοπωλη,

Οπου  εμοιαζε με παλιαν  ελαιογραφια  του Γκογια,

Ορθον πλαι σε μακρια σπαθια  και σε στολες σχισμενες,

Να λεει  με μια βραχνη φωνη τα παρακατου λογια:

«Ετουτο  το μαχαιρι , εδώ  που θελεις ν’αγορασεις

Με ιστοριες  αλλοκοτες  ο θρυλος το’χει ζωσει,

Κι ολοι το ξερουν , πως αυτοι  που καποια φορα το’χαν,

Καθενας  καποιον ανθρωπο δικο του εχει σκοτωσει.

Ο Δον   Μπαζιλιο  σκοτωσε  μ’αυτό τη  Δονα  Τζουλια,

Την ομορφη γυναικα του ,  γιατι τον απατουσε.

Ο  Κοντε  Αντωνιο  , μια  βραδια , το δυστυχο  αδερφο του

Με το μαχαιρι τουτο εδώ κρυφα δολοφονουσε.

Ενας  Αραπης  τη  μικρη  ερωμενη του  από ζηλεια

Και καποιος  ναυτης  Ιταλος ένα Γραικο  λοστρομο.

Χερι σε χερι ξεπεσε  και στα δικα μου χερια.

Πολλα  εχουν γει τα ματια μου, μ’αυτό μου φερνει τρομο.

Σκυψε   και δες  το,  μι’αγκυρα  κι  ένα  οικοσημο εχει ,

Ειν’ αλαφρη , για πιασε το , δεν παει ουτε   ένα κουαρτο,

Μα  εγω  θα σε συμβουλευα  κατι άλλο ν’αγορασεις»

-Ποσο  εχει;-Μονο φραγκα εφτα.Αφου το θελεις , παρ’το.

Ένα  στιλετο  εχω  μικρο  στη  ζωνη μου σφιγμενο,

Που ιδιοτροπια μ’εκανε  και το ‘καμα  δικο μου

Κι αφου  κανενα  δε μισω  στον κοσμο να σκοτωσω,

Φοβαμαι μη καμια φορα  το στρεψω  στον εαυτο μου…

Το μαχαιρι , από τα βαθη της ιστοριας .

Λεπιδες  Δαμασκηνες, Σπανιολικες,Ιαπωνικες

Στιλετα Ιταλιανικα ,καμες Κρητικες.

Δεν ηταν  παντα  κοσμημα για τα θηκαρια.

Καποιες φορες ,αστραφτε και σφυριζε.

Συνηθως  για λογους τιμης…

Από Κρητη μεχρι Μανη Πειραια

Και καποιες φορες Αθηνα.

Παραγγελια:

«…σφαχτηκαν τρεις, μαχαιρωσε αλλους  εξι…» Σαββοπουλος

«…αστραψε στη νυχτα το μαχαιρι κι’ο καυμος μου γινηκε αδελφος…»

Τα  κορμια  και τα μαχαιρια.  Αρβανιτακη.

« είναι  μαχαιρια που’χουν τ’ονομα σου…» Μητσιας

«….αφου  πονας  για καποιον αλλον  ριξε μαχαιρι να κοπω…»Πουλοπουλος.

Η μικρη περιτεχνη λεπιδα  από την αρχαιοτητα μεχρι τις μερες μας.

Από τον Ομηρο μεχρι  τον Μαρκ Τουεν στον Τομ Σωγιερ.

Από τον κινηματογραφο  μεχρι το τραγουδι.

Ένα μικρο  τροχισμενο κομματι ατσαλιου

Με τοση  δυναμη.

Καλο  είναι να   μενει  στις σελιδες  και στο σελιλοιντ…

Μενει παντα;