«Σφαίρες λέει αντηχούν στην Πατησίων…

μα χρόνια είχε τέτοιο πράγμα εκεί να ακουστεί,

μια και Ειδική Φρουρά εδρεύει πλησίον

ή μήπως αυτό άραγε να έφταιγε από την αρχή;

-Εντάξει κρίμα μεγάλο δε διαφωνώ,

απαράδεκτο το όπλο σε μαθητή να στραφεί,

γονιός είμαι και εγώ και το γονιό συμπονώ

αλλά ας μη προκαλέσουμε και κρίση κοινωνική!

-Ακούς τι λες…ακούς αλήθεια;

Εδώ μιλάμε για πόλεμο, για αναβρασμό

και εσύ μιλάς για κακοήθεια;

Το όπλο φίλε δεν ήταν τυχαίο είχε σκοπό!

-Δεν το πιστεύω, αλλά πάλι να διαλύσουμε το σύμπαν όλο;

Να έχουμε κι άλλα θύματα κι άλλη βία;

Και πότε σε έβαλα της Δικαιοσύνης εσένα μισθοφόρο;

Ρωτάς ρε πώς πληρώνουνε τα μαγαζιά την εφορία;

-Λόγια κούφια, λόγια κενά και μικροαστικά,

με ρωτάς όμως και για της ελπίδας μου το μαγαζί;

Και για το πώς παλεύω μες της κοινωνίας τα σκατά

που για να βρω την ευτυχία πρέπει να κάνω ριφιφί;

-Το θέμα είναι να μη σταθούμε

σε ένα ατυχές συμβάν…

-Όχι το θέμα είναι να κερδίσουμε

τη Ζωή που μας χρωστάν…

Κάποτε είχα διαβάσει σε ένα τοίχο πανεπιστημίου ένα γκράφιτι που έλεγε: «Γιατί να κατηγορούνε το ρεύμα για την ορμή του και όχι τις όχθες που το περιορίζουν;», …η αλήθεια είναι πώς ενώ φοβάμαι πολύ αυτή την αρμαγεδδωνική εικόνα, δε μπορώ ωστόσο να παραγνωρίσω την συντριπτική δύναμη της. 

ΥΓ.1. Όταν έβλεπα σε υπότιτλο της τηλεόρασης ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ Η ΕΘΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ήξερα πώς αν αυτό γινόταν στ’ αλήθεια, ένα κομμάτι από τις σπουδές μου, τη δουλειά μου και τις αξίες μου, με λίγα λόγια ένα κομμάτι της ζωής μου, θα καιγόταν αντάμα.

ΥΓ.2. Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι στην ουσία δεν υπάρχει πια θέμα, καθώς όταν αισθάνεσαι ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣ από τη βία, την αναλγησία και την διαφθορά που αγγίζει κάθε πτυχή της καθημερινότητας σου (μας) δηλαδή όσα ακαδημαϊκά και πεζά ορίζονται ως συμ-πτώματα κοινωνικής παθογένειας, τότε δε νοιάζεσαι πια για τη ζωή αλλά για την επιβίωση, τότε δε σκοτίζεσαι για το “εμείς” παρά μόνο για το “εγώ” και τότε δεν ελπίζεις-πιστεύεις-προσμένεις σε κάτι καλύτερο (ιδεολογία, κίνημα, κουλτούρα) αλλά καταλήγεις αβίαστα στο ότι όλα είναι σκάρτα και κανείς και τίποτα δεν αξίζει.

ΥΓ.3. Το μόνο αισιόδοξο είναι ότι μόνο όταν πιάσεις πάτο μπορείς να αρχίσεις ξανά να ανεβαίνεις και σίγουρα το πιο σκοτεινό σημείο της νύχτας είναι λίγο πριν το ξημέρωμα…αλλά είμαστε όντως προς πάτο μεριά ή έχουμε ακόμη τράτο; Και αυτή η ρημάδα η καινούργια ημέρα πόσο κοντά (ή μακριά) να είναι άραγε;