Για κάποιους ίσως να ήταν ο χειρότερος Διευθυντής - για κάποιους άλλους όχι. Προσωπικά διαφωνώ στο ότι ήταν ο χειρότερος, αν μη τι άλλο δεν θα ήταν σε αυτή τη θέση τόσα χρόνια. Θα τον είχαν «καθαιρέσει» πολύ νωρίτερα. Αλλά, δε με αφορά αυτό. Δε με αφορά, όλα αυτά τα χρόνια, ποιος έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση ενός ραδιοφωνικού σταθμού που ακούω (ως ακροάτρια, και μόνο! Δεν είμαι παραγωγός - δεν είμαι «διαπλεκόμενη» κλπ ). Ούτε τα τραγούδια που παίζουν με πολύ-αφορούν, αφού το πρώτο κριτήριο επιλογής σταθμού το κάνω με βάση το είδος των τραγουδιών που παίζει. Αυτά τα τραγούδια που δεν επιλέγουν οι παραγωγοί και θέλω να τα ακούσω, τα ακούω ούτως ή άλλως από cd's, διαδίκτυο κλπ.

Με αφορά όμως άμεσα το ποιοι είναι αυτοί που παίζουν σε ένα σταθμό. Ποια σχόλια κάνουν. Ποιες σκέψεις μοιράζονται μαζί μου. Ποιες σκέψεις ταυτίζονται μαζί μου. Η διάθεσή τους πολλές φορές γίνεται και δική μου. Επηρεαζόμαστε, ή μάλλον αλληλοεπηρεαζόμαστε κατά κάποιον τρόπο (αφού υπάρχει και επικοινωνία τηλεφωνική ή διαδικτυακή).

Ο ραδιοφωνικός σταθμός Μελωδία ήταν για μένα ορόσημο. Μαζί του ενηλικιώθηκα. Μαζί του βρήκα τη μουσική μου ταυτότητα. Μαζί του γνώρισα νέους καλλιτέχνες. Μαζί του γνώρισα παλιούς καλλιτέχνες που δεν είχα την τύχη να ακούσω σε κανένα άλλο περιβάλλον παλιότερα (ραδιοφωνικό - οικογενειακό - φιλικό). Σε αυτόν βρήκαν καταφύγιο οι εμμονές μου (βλ. Μικρούτσικος, Παπακωνσταντίνου). Σε αυτόν δημιουργήθηκαν νέες εμμονές (βλ. Ιωάννου, Παπαμιχάλης). Στον Μελωδία άκουσα ιστορίες  τραγουδιών, ιστορίες ανθρώπων της μουσικής. Στον Μελωδία άκουσα καταπληκτικές συνεντεύξεις. Στον Μελωδία  άκουσα Καλλιτέχνες που εκτιμώ να μπαίνουν στο ρόλο των παραγωγών και να επιλέγουν εκείνοι τραγούδια και να σχολιάζουν. Στον Μελωδία άκουσα για ένα διήμερο ανθρώπους σαν εμένα (απλούς κοινούς ακροατές) να κάνουν εκπομπή μετά από ένα διαγωνισμό του σταθμού. Στον Μελωδία τα Σαββατοκύριακα είχε παιδικές εκπομπές. Και πολλά πολλά πολλά άλλα...

Ο Μελωδία, και για να είμαι ακριβής, οι παραγωγοί του Μελωδία ήταν για μένα «οικογένεια».  Όσο τρελό και αν ακούγεται (δε με νοιάζει) εγώ με τους ανθρώπους αυτούς μοιράστηκα στιγμές της ζωής μου. Και κάποιες φορές και οι ίδιοι με όλους εμάς.

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν «έφυγε» η Γιώτα. Η Γιώτα μας και πάνω απ'όλα η Γιώτα τους!  Ακόμα συγκινούμαι όταν ακούω το Αλοίμονο ή το Μια καλημέρα ή το Θέλω τη μέρα που θα φύγεις..

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν έφυγε-παραιτήθηκε-απολύθηκε (δεν ξέρω την αλήθεια) ο Χατζόπουλος. Ναι, έκλαψα και ας μου έσπαγε τα νεύρα.. Ήταν απότομος και λίγο «λαϊκός» για τα γούστα μου. Αλλά 2-3 φορές την εβδομάδα έπαιζε το «Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει», αυτό ήταν αρκετό για να του συγχωρήσω τα πάντα!

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν έφυγε ο Περάκης. Άσχετα που ο άνθρωποςέφυγε γενικά από το ραδιόφωνο και ήταν επιλογή του..

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν έφυγε-απολύθηκε η Καπλάνη. Η εκπομπή της ήταν ένα καλλιτεχνικό μαγκαζίνο. Γνώριζες ποιος τραγουδάει και πού. Γνώριζες ποιος παίζει και πού. Γνώριζες ποιες εκθέσεις γίνονται και πού. Γενικά υπήρχε ενημέρωση για την «ζωή της Αθήνας»..

Είναι αδύνατο να συνεχίσω γιατί η λίστα του «φευγιού» τα τελευταία χρόνια μεγάλωσε.. Αυξήθηκε απότομα. Δεν ξέρω αν τις αποφάσεις για τις απολύσεις αυτές τις πήρε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Προγράμματος. Δεν ξέρω αν πήγαινε στο γραφείο του και μαζί με τον καφέ και το τσιγάρο του, έλεγε «Τί να κάνω σήμερα?? Δεν ρίχνω καμμία απόλυση έτσι για αλλαγή??» Ή αν του ζητήθηκε να απολύσει κάποια άτομα από την επιχείρηση.  Δεν ξέρω αν η επιλογή των απολυθέντων ήταν από εκείνον ή από κάποιους άλλους. Ούτε με ποια κριτήρια. Βάση συμπαθειών? Βάση αποδοχών? Βάση ωρών? Βάση ακροαματικοτήτων?   Δεν ξέρω.. Σίγουρα φταίμε κι εμείς.. Οι ακροατές..  Από εμάς καθορίζεται η εδραίωση ενός παραγωγού. Από τις ακροαματικότητές του. Από τις διαφημίσεις (που μας σπάνε τόσο τα νεύρα!).

Ευτυχώς ή δυστυχώς ΔΕΝ ήμουν στην τελευταία εκπομπή που έκανε, όταν έφυγε-παραιτήθηκε-απολύθηκε ο Οδυσσέας. Ήμουν διακοπές. Φυσικά πληροφορήθηκα αμέσως το γεγονός. Εσκεμμένα δεν ανέφερα το όνομά του πριν γιατί δεν ήθελα να πάρω θέση για την ιδιότητά του ως Διευθυντής. Ας τα κρίνουν αυτά «οι εκ των έσω»! Εμένα με αφορά ο Οδυσσέας του 6 με 8. Δεν θα αναλύσω το τί σημαίνει για μένα (και πολλούς άλλους) αυτό το δίωρο. Δεν είμαι αντικειμενική και ήδη έχω γράψει πολλά..

Όμως δεν μπορώ να ακούω και να διαβάζω τοοοοοοοοοοοοόση χολή για τον παραγωγό Οδυσσέα. Είναι άδικο.. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί που έχουν γνώμη? Ακροατές που άκουγαν τον Οδυσσέα κάθε μέρα ενώ δεν τους άρεσε? Ακροατές που δεν τον άκουγαν, αφού δεν τους άρεσε?  Ακροατές που τον άκουγαν και τους άρεσε μέχρι που κάποια στιγμή έπαψαν να ακούν γιατί βαρέθηκαν? Όπως και να έχει, αν ακούς μια εκπομπή για τον παραγωγό του, ακόμα και αν σε απογοητεύσει στις επιλογές του δεν μπορεί να μη θυμάσαι τις «καλές στιγμές». Άλλο η διαφορετική άποψη και άλλο τα «καλά να πάθει», «του άξιζε» κλπ. Αυτά είναι κακίες.

Ένα έχω να πω.. Δεν ακούω πια Μελωδία. Ακούω Παπαμιχάλη, Φατούρου, Βραχνό. Όχι Μελωδία. Αυτό κατάφερε ο Κος Αλαφούζος. Να σταματήσει να παίζει το ραδιόφωνο του σπιτιού μου, σε μόνιμη βάση, Μελωδία..