Για κάποιους ίσως να ήταν ο χειρότερος Διευθυντής - για κάποιους άλλους όχι. Προσωπικά διαφωνώ στο ότι ήταν ο χειρότερος, αν μη τι άλλο δεν θα ήταν σε αυτή τη θέση τόσα χρόνια. Θα τον είχαν «καθαιρέσει» πολύ νωρίτερα. Αλλά, δε με αφορά αυτό. Δε με αφορά, όλα αυτά τα χρόνια, ποιος έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση ενός ραδιοφωνικού σταθμού που ακούω (ως ακροάτρια, και μόνο! Δεν είμαι παραγωγός - δεν είμαι «διαπλεκόμενη» κλπ ). Ούτε τα τραγούδια που παίζουν με πολύ-αφορούν, αφού το πρώτο κριτήριο επιλογής σταθμού το κάνω με βάση το είδος των τραγουδιών που παίζει. Αυτά τα τραγούδια που δεν επιλέγουν οι παραγωγοί και θέλω να τα ακούσω, τα ακούω ούτως ή άλλως από cd's, διαδίκτυο κλπ.

Με αφορά όμως άμεσα το ποιοι είναι αυτοί που παίζουν σε ένα σταθμό. Ποια σχόλια κάνουν. Ποιες σκέψεις μοιράζονται μαζί μου. Ποιες σκέψεις ταυτίζονται μαζί μου. Η διάθεσή τους πολλές φορές γίνεται και δική μου. Επηρεαζόμαστε, ή μάλλον αλληλοεπηρεαζόμαστε κατά κάποιον τρόπο (αφού υπάρχει και επικοινωνία τηλεφωνική ή διαδικτυακή).

Ο ραδιοφωνικός σταθμός Μελωδία ήταν για μένα ορόσημο. Μαζί του ενηλικιώθηκα. Μαζί του βρήκα τη μουσική μου ταυτότητα. Μαζί του γνώρισα νέους καλλιτέχνες. Μαζί του γνώρισα παλιούς καλλιτέχνες που δεν είχα την τύχη να ακούσω σε κανένα άλλο περιβάλλον παλιότερα (ραδιοφωνικό - οικογενειακό - φιλικό). Σε αυτόν βρήκαν καταφύγιο οι εμμονές μου (βλ. Μικρούτσικος, Παπακωνσταντίνου). Σε αυτόν δημιουργήθηκαν νέες εμμονές (βλ. Ιωάννου, Παπαμιχάλης). Στον Μελωδία άκουσα ιστορίες  τραγουδιών, ιστορίες ανθρώπων της μουσικής. Στον Μελωδία άκουσα καταπληκτικές συνεντεύξεις. Στον Μελωδία  άκουσα Καλλιτέχνες που εκτιμώ να μπαίνουν στο ρόλο των παραγωγών και να επιλέγουν εκείνοι τραγούδια και να σχολιάζουν. Στον Μελωδία άκουσα για ένα διήμερο ανθρώπους σαν εμένα (απλούς κοινούς ακροατές) να κάνουν εκπομπή μετά από ένα διαγωνισμό του σταθμού. Στον Μελωδία τα Σαββατοκύριακα είχε παιδικές εκπομπές. Και πολλά πολλά πολλά άλλα...

Ο Μελωδία, και για να είμαι ακριβής, οι παραγωγοί του Μελωδία ήταν για μένα «οικογένεια».  Όσο τρελό και αν ακούγεται (δε με νοιάζει) εγώ με τους ανθρώπους αυτούς μοιράστηκα στιγμές της ζωής μου. Και κάποιες φορές και οι ίδιοι με όλους εμάς.

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν «έφυγε» η Γιώτα. Η Γιώτα μας και πάνω απ'όλα η Γιώτα τους!  Ακόμα συγκινούμαι όταν ακούω το Αλοίμονο ή το Μια καλημέρα ή το Θέλω τη μέρα που θα φύγεις..

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν έφυγε-παραιτήθηκε-απολύθηκε (δεν ξέρω την αλήθεια) ο Χατζόπουλος. Ναι, έκλαψα και ας μου έσπαγε τα νεύρα.. Ήταν απότομος και λίγο «λαϊκός» για τα γούστα μου. Αλλά 2-3 φορές την εβδομάδα έπαιζε το «Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει», αυτό ήταν αρκετό για να του συγχωρήσω τα πάντα!

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν έφυγε ο Περάκης. Άσχετα που ο άνθρωποςέφυγε γενικά από το ραδιόφωνο και ήταν επιλογή του..

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν έφυγε-απολύθηκε η Καπλάνη. Η εκπομπή της ήταν ένα καλλιτεχνικό μαγκαζίνο. Γνώριζες ποιος τραγουδάει και πού. Γνώριζες ποιος παίζει και πού. Γνώριζες ποιες εκθέσεις γίνονται και πού. Γενικά υπήρχε ενημέρωση για την «ζωή της Αθήνας»..

Είναι αδύνατο να συνεχίσω γιατί η λίστα του «φευγιού» τα τελευταία χρόνια μεγάλωσε.. Αυξήθηκε απότομα. Δεν ξέρω αν τις αποφάσεις για τις απολύσεις αυτές τις πήρε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Προγράμματος. Δεν ξέρω αν πήγαινε στο γραφείο του και μαζί με τον καφέ και το τσιγάρο του, έλεγε «Τί να κάνω σήμερα?? Δεν ρίχνω καμμία απόλυση έτσι για αλλαγή??» Ή αν του ζητήθηκε να απολύσει κάποια άτομα από την επιχείρηση.  Δεν ξέρω αν η επιλογή των απολυθέντων ήταν από εκείνον ή από κάποιους άλλους. Ούτε με ποια κριτήρια. Βάση συμπαθειών? Βάση αποδοχών? Βάση ωρών? Βάση ακροαματικοτήτων?   Δεν ξέρω.. Σίγουρα φταίμε κι εμείς.. Οι ακροατές..  Από εμάς καθορίζεται η εδραίωση ενός παραγωγού. Από τις ακροαματικότητές του. Από τις διαφημίσεις (που μας σπάνε τόσο τα νεύρα!).

Ευτυχώς ή δυστυχώς ΔΕΝ ήμουν στην τελευταία εκπομπή που έκανε, όταν έφυγε-παραιτήθηκε-απολύθηκε ο Οδυσσέας. Ήμουν διακοπές. Φυσικά πληροφορήθηκα αμέσως το γεγονός. Εσκεμμένα δεν ανέφερα το όνομά του πριν γιατί δεν ήθελα να πάρω θέση για την ιδιότητά του ως Διευθυντής. Ας τα κρίνουν αυτά «οι εκ των έσω»! Εμένα με αφορά ο Οδυσσέας του 6 με 8. Δεν θα αναλύσω το τί σημαίνει για μένα (και πολλούς άλλους) αυτό το δίωρο. Δεν είμαι αντικειμενική και ήδη έχω γράψει πολλά..

Όμως δεν μπορώ να ακούω και να διαβάζω τοοοοοοοοοοοοόση χολή για τον παραγωγό Οδυσσέα. Είναι άδικο.. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί που έχουν γνώμη? Ακροατές που άκουγαν τον Οδυσσέα κάθε μέρα ενώ δεν τους άρεσε? Ακροατές που δεν τον άκουγαν, αφού δεν τους άρεσε?  Ακροατές που τον άκουγαν και τους άρεσε μέχρι που κάποια στιγμή έπαψαν να ακούν γιατί βαρέθηκαν? Όπως και να έχει, αν ακούς μια εκπομπή για τον παραγωγό του, ακόμα και αν σε απογοητεύσει στις επιλογές του δεν μπορεί να μη θυμάσαι τις «καλές στιγμές». Άλλο η διαφορετική άποψη και άλλο τα «καλά να πάθει», «του άξιζε» κλπ. Αυτά είναι κακίες.

Ένα έχω να πω.. Δεν ακούω πια Μελωδία. Ακούω Παπαμιχάλη, Φατούρου, Βραχνό. Όχι Μελωδία. Αυτό κατάφερε ο Κος Αλαφούζος. Να σταματήσει να παίζει το ραδιόφωνο του σπιτιού μου, σε μόνιμη βάση, Μελωδία..

Εκτός «Μελωδία 99,2» βρίσκεται από χθες ο Οδυσσέας Ιωάννου, η σημαία της συχνότητας τα τελευταία 15-17 χρόνια. Η αποχώρησή του εντάσσεται στο πλαίσιο των γενικότερων εξελίξεων στο συγκεκριμένο ραδιόφωνο. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, το επόμενο διάστημα θα έχουμε αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος στον έντεχνο σταθμό του Φαλήρου, αλλαγή ενδοοικογενειακού χαρακτήρα.

Ο «Μελωδία» περνάει από τον Θέμη Αλαφούζο στα χέρια του αδελφού του Γιάννη, γεγονός που σηματοδοτεί και μια σειρά αλλαγών, μάλλον αρνητικών για τους εργαζόμενους εκεί. Από τον Οδυσσέα Ιωάννου, πάντως, αφαιρέθηκε ήδη η διεύθυνση του σταθμού. Και δεν θα κάνει και εκπομπές. Αυτό το τελευταίο τού ζητήθηκε από την ιδιοκτησία όπως και μια σειρά ακόμα πραγμάτων. Του προτάθηκε να κρατήσει την καλλιτεχνική διεύθυνση του «Μελωδία 99,2» αλλά και μια θέση γενικού συμβούλου σε μουσικά θέματα και διοργανώσεις συναυλιών. Απάντησε αρνητικά σε όλα, αποφασίζοντας να αποχωρήσει συνολικά από τους 99,2.

Ούτως ή άλλως, τις τελευταίες εβδομάδες υπήρξαν εσωτερικές διεργασίες στον «Μελωδία 99,2». Και ήδη δρομολογούνται αλλαγές. Κατ' αρχάς, θα υπάρξουν σίγουρα απολύσεις. Ο σταθμός θα παίζει με playlist τα Σαββατοκύριακα, οπότε οι παραγωγοί του weekend, εκ των πραγμάτων, περισσεύουν. Επίσης, με playlist θα λειτουργεί ο σταθμός και τις καθημερινές, από τις 12 τα μεσάνυχτα μέχρι και τις 7 το πρωί. Επιπλέον παραγωγοί που περισσεύουν δηλαδή. Από τους 15 συνολικά που υπάρχουν τώρα επομένως κάποιοι θα εκδιωχθούν. Στο τραπέζι όμως έπεσε και άλλη πρόταση. Να απολυθούν όλοι οι παραγωγοί και να επαναπροσληφθούν στη συνέχεια, όχι ως μόνιμοι εργαζόμενοι αλλά ως συνεργάτες πλέον, ως «μπλοκάκια» που λέμε και στη δημοσιογραφική αργκό. Εν αναμονή των εξελίξεων λοιπόν.

Πηγή: Δημ. Κανελλόπουλος - Ελευθεροτυπία

Ο Πέτρος έγινε ….λούης, ε και?? Πιάσε Μελωδία….

Ξαφνικά, θυμήθηκα αυτήν την παλιά διαφήμιση… Τόσο παλιά που τότε ακόμα ο σταθμός Μελωδία εξέπεμπε στους 100ΜΗ. Μετά πήγε λιιιιιιιιιιιιιιίγο πιο αριστερά (σιγά μην πήγαινε δεξιά, από τον 902 Αριστερά στα Fm ξεκίνησε!) και πλέον εκπέμπει από την συχνότητα 99,2. Όχι δεν ανέλαβα να τους κάνω ανέξοδη διαφήμιση (μιας και ζούμε σε δύσκολους καιρούς!), απλά αφού εδώ και παραπάνω από μια δεκαετία καθημερινά ακούω Μελωδία μου δίνει αρκετά ερεθίσματα…

Τις τελευταίες μέρες τυχαίνει να ακούω συχνά το παρακάτω τραγούδι.

Και μου κάνει εντύπωση, πώς μερικές γυναίκες φοβόμαστε το χωρισμό. Και εννοώ τον χωρισμό μετά από μια «κακή» σχέση.. Αυτή, που ενώ νοιώθουμε πως «δεν πάει άλλο» συνεχίζουμε να την θέλουμε και να μαχόμαστε υπέρ αυτής.

Τι φοβήθηκες ψυχή μου?
Που θα μείνω μοναχή μου? Ή το δρόμο που θα ταξιδέψω;
Έχω τόσο πόνο ακόμα να ξοδέψω, έχω και τα λάθη μου, μαζί μου.

(Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου)

Τι είναι αυτό που μας φοβίζει, οέο?

Το να μείνουμε μόνοι μας? Ε, και? Τι πειράζει? Ίσα ίσα θα έχουμε χρόνο για να δούμε τους φίλους μας, για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, για να ασχοληθούμε με τα χόμπι μας και τόσα άλλα που όταν είμαστε σε μια σχέση (το τονίζω, κακή) μας αναλώνει το χρόνο μας…

Το να μας βλέπουν οι άλλοι μόνους μας? Ε, όχι… Δεν θα μείνω σε μια κακή σχέση μόνο και μόνο να μη με βλέπουν οι άλλοι σαν την κακομοίρα και να μπορώ να παρευρίσκομαι στα «dinner for 4,6,8,10» κλπ.

Το πώς θα πορευτούμε ξανά (και ξανά και ξανά και ξανά) απ’ την αρχή? Αυτό, για να πω την αλήθεια φοβίζει (τουλάχιστον, εμένα). Και μάλιστα φοβίζει πολύ… Άααααααααντε, πάλι από την αρχή. Ψάξε, γνώρισε, μάθε, αγάπησε, πίστεψε και μετά πααααάλι απογοήτευση…

Το αν μάθαμε από τα λάθη μας? Τι να μάθεις καλέ μου? Αυτό που λένε πολλοί και εκνευρίζομαι? «Τώρα θα μάθεις να κρατάς μια πισινή!!!» Ε, όχι ρε φιλαράκι… Δεν θέλω να κρατήσω πισινή… Να νοιώσω θέλω… Δυνατά και έντονα. Και για να το επιτύχω πρέπει να ΜΗΝ κρατάω πισινή…!

Το αν θα ξανά-πάθουμε τα ίδια στο μέλλον? Και εδώ κρύβεται το πραγματικό νόημα όσων λέω.. (ανάθεμά με και αν ξέρω τι λέω… Μη δίνετε σημασία, απλά προσπαθώ να ανεβάσω την επισκεψιμότητα του blogιού μου. Έχω να γράψω σε αυτό το έρμο από το Μάιο!) και συνεχίζω ακάθεκτη το παραλήρημα μου. Λοιπόν… Ρε χαζή, ρε ηλίθια, ρε πανίβλακα δεν μπορείς να ξέρεις τι θα πάθεις στο μέλλον. Ούτε αν θα είναι για καλό ή για κακό. Και πολύ καλά θα κάνεις να μην κρατήσεις ΤΙΠΟΤΑ για σένα! Αλλά… Μάθε ρε @:#$@$#%#% να αξιολογείς ανθρώπους! Αυτό, υποχρεούσαι να το κάνεις! Μην εθελοτυφλείς…

Το αν θα πονέσουμε? Χαχαχαχαχαχαχα! Η καλύτερη ατάκα ΟΛΩΝ των ενηλίκων ανεξαρτήτου φύλλου! Τι λέμε ρεεεεεεε? Δεν θυμάμαι να άκουσα ποτέ κανέναν να λέει: «Δεν θα μάθω ποδήλατο, μην τυχόν και πέσω!», «Δεν θα γεννήσω ποτέ μου, γιατί θα πονέσω», «Δεν θα βγω από το σπίτι μου, γιατί μπορεί να σκοτωθώ». Δεν νομίζω κανένας μας να πράττει έτσι, όμως όταν έρχεται η ώρα για τα συναισθηματικά, εκεί όλοι μας κοτούλες!

Οπότε τι και αν Ο Πέτρος έγινε λούης, ρε βλάκα?? Θα βρεις τον Γιόχαν ή τον Φρανς ή οποιονδήποτε άλλον. Ξύπνα! ;-)

Νομίζω πως το συμπέρασμά μου είναι αυτό που λέει ο Περίδης…

εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ!

 *Δεν ήταν παιδικό μου όνειρο να πάρω συνέντευξη από τον Οδυσσέα. Απλά να τον γνωρίσω. Μέχρι εκεί έφτανα στα δεκαεφτά μου. Αλλά άπληστο ζώο ο άνθρωπος. Το προχώρησα λίγο...

 Δημοσιεύτηκε... Εχτές... Ακόμα και τώρα που ξανά διαβάζω την συνέντευξη έχω την ίδια ταχυκαρδία με εκείνη την ημέρα...!   Δεν περίμενα η δημοσίευση να με "αγγίξει" τόσο πολύ...

 Στη συνάντηση ήμουν παρούσα (ευχαριστώ Φίλιππε). Όταν τελείωσε η απομαγνητοφώνηση (μπράβο Χρήστο), την είχα στα χέρια μου. Για την ακρίβεια στο inbox μου (και σε κανα δυο αντίτυπα εκτυπωμένη). Ε! και??? Γιατί τώρα έχω το ίδιο ακριβώς τρέμουλο και την ίδια φάτσα της ηλίθιας με το παγωμένο χαμόγελο?  

 Διαβάζω την συνέντευξη και ζω ξανά και ξανά εκείνες τις μαγευτικές για μένα ώρες... Εγώ απέναντι από τον Οδυσσέα, να συζητώ μαζί του.  

 Μιλάμε για σενάριο επιστημονικής φαντασίας... Πού να φανταστώ πως θα υπάρξει μια μέρα που θα κάθομαι στο ίδιο τραπέζι και θα συνομιλώ μαζί του. Πως θα έχω την ευκαιρία να ρωτήσω πράγματα που ήθελα για χρόνια...  

 *Αυτό το κομμάτι είναι κλεμμένο από τον Οδυσσέα που το είχε γράψει για τον Θάνο Μικρούτσικο, προλογίζοντας το cd "Θάλασσα στη σκάλα".

Ιστορίες παλιές,
θα 'ρθεις να μου πεις να διαλέξω...
Τις ξέρω καλά, τις ξέρω, τις έμαθα απ’ έξω...

Ιστορία παλιά, που σου λέει ξανά ...σ’ αγαπώ(?!?!)
Τώρα πάω, πάω μακριά...
και Ο,ΤΙ κι αν πεις είναι αργά, δε μετράει
σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει...

Τώρα πάω... Πάω μακριά...
Σ’ αγαπάω... Μα είναι αργά...
 
Ιστορία παλιά, θα σου πω άλλη μια φορά
τα λόγια της, ακριβός θησαυρός
οι λέξεις της, είναι χρυσός...
 
Μην την πεις, μην την πεις, Μ'ΑΚΟΥΣ???
Η σιωπή σου είναι ο μόνος χρυσός...
 
Δεν σ’ ακούω, δεν έχεις φωνή,
τα ξεπούλησες ΟΛΑ, δε μένει δραχμή.
 
Και στη μάχη, που θέλεις να πας
έχεις χάσει από πριν, φύγε, μην πολεμάς!!!
 
Τι μου ‘πες, τι σου ‘πα, είναι αργά δεν μετράει
Σαν σπάσει η αγάπη ξανά δεν κολλάει
 
- Μα πού πας???
- Πάω μακριά!!!
- Μ’ αγαπάς...
- Σου λέω είναι αργά!!!
 
Ιστορία παλιά, τελευταία φορά θα σου πω...

Μην ψάχνεις τέλος κι αρχή
η φωτιά σου έχει σβήσει, είναι σ’ άλλη εποχή!!!
 
Πονάει η φωνή σου, μη λες
"αν φύγεις εσύ, δεν υπάρχω κι εγώ"
 
Δεν έχει η ιστορία αρχή ούτε τέλος
κάθε της λέξη, θανάσιμο βέλος...
 
Και ΟΤΙ κι αν πούμε είναι αργά, δεν μετράει
σαν σπάσει η αγάπη, ξανά δεν κολλάει...
 
Τώρα πάω... πάω μακριά...
..................................
Μα είναι αργά...
..................................

___________________________________________________________________________

Είμαι.... είμαι....

Δεν ξέρω πως είμαι....

Η μόνη περιγραφή που μπορώ να σκεφτώ (?!?!?!) για την κατάστασή μου,

είναι.... confused!!!

Oh! yes indeed... Confused!!!!

Όχι, δεν είμαι έτσι επειδή............

ο Kinezes κοιμήθηκε (αφού έφαγε όσα υπήρχαν) στην "Περηφάνια και προκατάληψη"...

Ούτε επειδή κατάφερε να κερδίσει το Sunena (που έπαιζε για πρώτη φορά!) τον Mpriza στο bowling...

ή γιατί πάντα κερδίζει η lvicky τους πάντες!!!

ή γιατί μας ....έφτυσε ο StaSakos και δεν εμφανίστηκε...!

Ούτε γιατί η Eleni & το Emaki δεν έχουν ανανεώσει τα blog τους...

Ούτε γιατί σε μόνιμη βάση η Sunny ξεχνάει το κινητό της και με ανησυχεί....!

Ούτε γιατί ο uNick, "τα 'χε πάρει" με τη διήμερη βροχή!!!

Ούτε γιατί ο jorge έκανε premium την Σία στο μοναδικό post της που με έκανε ....ρόμπα!!!

Ναι.... Αλλά γιατί είμαι τοοοοοοοοοοοοόσο μπερδεμένη - αποπροσανατολισμένη???

Μα.... το βρήκα....?? Μπα... δε νομίζω....!

Κι όμως..... Λες να είναι αυτό????

Επειδή μου λείπει ο Deontakos και δεν έχω ποιον να πειράξω.....?!?!?!?

Καλημέρα σας!!!

Δεν θα απολογηθώ...

Ναι με έχει πιάσει ένα είδος....ρομαντισμού!!!

Φυσικά ακόμα κι εκεί είμαι ανάποδη!!! Ρομαντισμός Κατερίνας!!!

Ενώ στα φυσιολογικά κοριτσάκια αρέσει να κοιτάνε το φεγγάρι αγκαλιά με τον καλό τους που αποκαλούν ενίοτε και τζουτζούκο(!). Ακούγοντας Πλούταρχο να ορκίζονται αιώνια πίστη, αφοσίωση και αγάπη.

Όχι εμένα όλο αυτό με αφήνει παγερά .........αδιάφορη!!!!!!!

Σε εμένα αρέσει κάτι, κάτι, κάτι ...άλλο. Πώς να το εκφράσω.....

Κάτι ....που ο άλλος να είναι λίγο καθίκι(!) να το πω??? Θα το πω. Καθίκι...

Κάτι που να μην τον έχω σίγουρο???

Κάτι που να τον κοιτώ με θαυμασμό???

Κάτι που να τα χάνω όταν τον βλέπω και να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη??

Και όταν επιτέλους φτάνει η στιγμή που μπορείς αυτές τις συλλαβές να τις μεταμορφώσεις σε λέξεις, να "φοβάσαι" να τις πεις μην τυχόν γελοιοποιήσεις εσένα ή ΑΥΤΟΝ... (Ναι mpriza & audioslave, έχετε δίκιο... Αρκεί ΑΥΤΟΣ να μπορεί να μου το εμπνεύσει όλο αυτό και τότε και μόνο τότε θα έχετε τη χαρά να με δείτε ....κοτούλα!!!)

Κάτι σαν τη σχέση της Carrie και του Big....!

(Καλέ ναι!!! Από το "Sex and the City")

Πού το θυμήθηκα??? Μαζευτήκαμε κοριτσάκια και μιλούσαμε με τις ώρες για αυτήν τη σχέση... Σε όλες άρεσε αλλά καμιά (εκτός μιας) δεν θα ήθελε να τη ζήσει.... Ήταν πολύ ψυχοφθόρα!!!

Ε! Μαντέψτε σε ποια κουλή, άρεσε...

Μία ακόμα..............!

Και για να γίνω τελείως ρομαντική......................!

Μην τρελλαθούμε...!!!

Δεν εννοώ τον φοβερό αγώνα που διαδραματίστηκε μπροστά στα τρομαγμένα μάτια μας, το απόγευμα του Σαββάτου, ανάμεσα σε μέλη του ΜΗ...

Άλλωστε τι να πεις για έναν αγώνα που έληξε 13-3??

Τίποτα... Σιωπή...

Όοοοοοοοχι, εννοώ την παράσταση που περίμενα να παρακολουθήσω τοοοοόσο καιρό...!

"Οι παίκτες" του Γκόγκολ στην Πειραματική Σκηνή 

«Στο παιχνίδι είναι όλοι ίσοι. Αν δεν μπορείς, μην παίζεις»

Σ ένα φτηνό ξενοδοχείο μιας μικρής επαρχιακής πόλης, εμφανίζεται ένας έμπειρος χαρτοπαίχτης, που έχει αναγάγει τη χαρτοπαιξία σε υψηλή τέχνη απάτης. Η άφιξή του στο ξενοδοχείο και η συνάντησή του με τρεις επίσης σεσημασμένους χαρτοκλέφτες σηματοδοτεί την έναρξη ενός παιχνιδιού, γεμάτου ανταγωνισμούς, συμμαχίες, εκπλήξεις και ανατροπές. Σ ένα περιβάλλον διαφθοράς, δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος για τίποτα.

Μια άγρια κωμωδία, ένα απολαυστικό σχόλιο για τον «κλέψαντα του κλέψαντος» και το πάθος του τζόγου από τον ιδιοφυή Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ. Σ ένα έργο που ξετυλίγεται σταδιακά, όπως και η στρατηγική ενός ικανού χαρτοπαίκτη, ο συγγραφέας σχολιάζει με σκληρό χιούμορ και εκθέτει χωρίς οίκτο τη γελοιότητα των αρρωστημένων ηρώων του. Όταν η εξάρτηση κυλάει στο αίμα, ο έλεγχος χάνεται και, τότε, ακόμη και ο πιο ικανός μπορεί να ταπεινωθεί.

Μια κλασική, σχεδόν άγνωστη στην Ελλάδα, αριστουργηματική σάτιρα, που συμπληρώνει τον κύκλο του αφιερώματος στο ρώσικο πνεύμα. Ηθοποιός και σκηνοθέτις, βγαλμένη από τα σπλάχνα της Πειραματικής Σκηνής, η Ελένη Μποζά καλείται να αντιμετωπίσει ένα κλασικό κείμενο, δίνοντάς του την ορμή και την φρεσκάδα της νεανικής της ματιάς.

Η ταυτότητα της παράστασης:
Μετάφραση: Ευγενία Κριτσέφσκαγια
Σκηνοθεσία: Ελένη Μποζά
Σκηνικά -κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου
Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Κλειώ Μπομπότη

Παίζουν: Νίκος Γιαλελής, Λευτέρης Ζαμπετάκης, Στέλιος Ιακωβίδης, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Δημήτρης Μοθωναίος, Γιώργος Οικονόμου, Γεννάδιος Πάτσης, Στράτος Σωπύλης, Σωτήρης Τσακομίδης, Γιάννης Τσεμπερλίδης

Αχ! βρε ζωή, πώς μ'έζωσες
ααααααχ! βρε ζωή...

Μια ζωή ονειρεύομαι
και τον κόσμο να γυρίσω
θάλασσες, γη και ουρανό
στα νερά να περπατήσω
και τον κόσμο να γυρίσω
όνειρο - τόσο μακρινό...

Στίχοι : Μιχάλης Γκανάς

Μουσική : Μάνος Αχαλινωτόπουλος

Ερμηνεία : Ελευθερία Αρβανιτάκη

• Αχχ! Ανέκαθεν με κέντριζε το αδύνατο...
• Ανικανοποίητο πλάσμα, εκ γενετής!!!
• Γιατί πουλάκι μου, ανικανοποίητο? Θέλω οι στόχοι μου να είναι ...ουσίας!
• Άλλο η ουσία καλή μου, και άλλο η βλακεία...
• Ωωωωχ, αρχίσαμε... Τώρα τι θα γίνει? Θα συνεχίσουμε το γνωστό παιχνιδάκι να την "λέμε" ο ένας στον άλλο?
• Να το! Πάλι χάνεις την ουσία! Κοιτάς το δέντρο καλή μου. Σταμάτα πια! Υπάρχει  το δάσος!
• Ωραία. Τι να κάνω?
• Πήγαινε πίσω 2-3 βήματα και ξανακοίτα. Άλλαξε οπτική. Σταμάτησε να θες "στα νερά να περπατήσεις"! Ο στόχος σου είναι να κολυμπήσεις!
• Μα αυτό δεν είναι στόχος. Είναι αυτονόητο. Το κάνουν όλοι... Ενώ το περπάτημα...
• Μα, πας καλά, παιδάκι μου? Αυτό που κάνουμε όλοι ονομάζεται ΕΦΙΚΤΟ ενώ αυτό που θες εσύ ονομάζεται ΑΔΥΝΑΤΟ... Οι στόχοι που μπορεί να έχει ο καθένας μας είναι ανάλογα με τις ικανότητές του. Πώς να το κάνουμε τώρα! Δεν είσαι ικανή να περπατήσεις στα νερά!!!
• Μα γιατί, ο Ιησούς, πώς το έκανε??? Εεεε???
• ...............!!!!!!!!!!!!!!! Δεν παίζεσαι!

Σαν γνήσιο κοριτσάκι, διαβάζω πάντα τις εβδομαδιαίες - μηνιαίες αστρολογικές προβλέψεις του ζωδίου μου, αφού πριν τις έχω απαξιώσει και το τονίζω ποτέ μου δεν θα τις πίστευα...

Τώρα αυτά λέω στον περίγυρό μου?? Αυτά λέω στον εαυτό μου για να μην παραδεχθώ πως ναι και εγώ είμαι σαν όλους τους άλλους???

Δεν ξέρω και για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω να μάθω....

Έτσι και σήμερα διάβασα (στα πεταχτά) τις αναλύσεις του ζωδίου μου που (καταλάθος!) έχω γραφτεί και μου στέλνουν ενημερωτικό email κάθε εβδομάδα - μήνα - έτος (όχι, δεν με ενδιαφέρουν καθόλου).

Μεταξύ άλλων, στην πρόβλεψη του Μαρτίου, περιείχε αυτήν την μικρή παράγραφο.... 

 "Μην πέσεις στην άγονη παγίδα της εσωστρέφειας και του «κάτι μου φταίει αλλά δεν ξέρω τι». Και κυρίως μην σκεφθείς ότι αυτοί που αγαπάς σε εγκατέλειψαν γιατί το σενάριο λέει ότι είναι η δική σου ανασφάλεια που σου δημιουργεί τέτοιου είδους φόβους."

Έπαθα ένα μικρό εγκεφαλικό! Λες??? Λες κάθε φορά που "κάτι" με πιάνει να είναι μόνο οι δικές μου ηλίθιες ανασφάλειες??? Λες να μην είναι η φοβερή, τρομερή και πάντα διορατική(!) διαίσθησή μου???

Αμάν!!!!! Αν ισχύει αυτό καταστράφηκα!!! Αλλάζουν όλα... Δηλαδή, για να καταλάβω, από λάθος έκλεισα όλες τις πόρτες του παρελθόντος μου... Από λάθος άνοιξα κάποιες άλλες...

Τι λες τώρα....! Μπααααααα, αποκλείεται... Εγώ, ποτέ, δεν κάνω λάθη... Ποτέ... Ναι, ποτέ... (Στις πόσες φορές, μπορώ να το πιστέψω??) Για παν ενδεχόμενο, ...ποτέ!!!

Αααααααααχ! Ηρέμησα, τώρα....

Σιγά μην είμαι εγώ ένα ανασφαλή μεγαλο-κοριτσάκι που αναλώνεται στο να την τρώνε οι κάθε είδους αμφιβολίες και κάθεται και πιστεύει προβλέψεις ζωδίων....!

Χα, χα, χα! Ας γελάσω!!!

Ή μήπως .........να μην γελάσω???

Παγετός - Απεργίες - Χιόνια - Αποκλεισμοί

Αχχχχχχχχχ!

Τι ωραία.......!

Να μην πηγαίνεις στη δουλειά γιατί έχεις αποκλειστεί και τα πάντα γύρω σου είναι λευκά και στάσιμα. (Όλα?!?!?!?!?)

Να ξεκινά η μέρα μου με μια ζεστή κούπα καφέ,

χουχούλιασμα,

μαμ (που μου φτιάχνουν άλλοι),

καλή παρέα και

η μόνη δυσκολία που πρέπει να αντιμετωπίσω είναι......

.....να μου πετύχει η φωτιά στο τζάκι!!

Αντ' αυτού,

είμαι αντιμέτωπη με 11 - 12 - 13 ώρες εργασίας την ημέρα,

με απίστευτες, τραγελαφικές καταστάσεις (συνδυασμός Ρίτας - πελατών!),

που όταν επιτέλους φτάνω στο σπίτι μου,

έχει ήδη κλείσει η θέρμανση και είμαι πολύ, μα πολύ πτώμα

για να ανάψω το τζάκι και να αράξω......!

________________________________________________________________________

Όχι, το Σαββατοκύριακο δεν είναι κοντά....

....ενδέχεται να δουλεύουμε και Σάββατο και Κυριακή,

μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουμε ΟΛΟΥΣ εσάς

που ΔΕΝ προνοήσατε να προμηθευτείτε αυτό το ρημάδι το υγρό που λέγεται πετρέλαιο

και είναι απαραίτητο για να ζεσταθούν τα κοκκαλάκια σας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

________________________________________________________________________

• Έλα μωρέ, οχουυυυυυυυυυ! Πάλι γκρινιάζεις?????? Και τι έγινε??????? Σταμάτα πια... Έχεις γίνει κουραστική!!!!!!!!!!! 
• Βρε άντε μου στο ..............! Άντε μη ξεσπάσω πάνω σου και τ' ακούσεις εσύ, που θα μου πεις πως γκρινιάζω.........! Καλά κάνω....! Εσύ θες να ζεστάνεις τα κοκκαλάκια σου κι εγώ θέλω μόνο να τα ισιώσω.....!
• Ρε συ, πας καλά????? Τι σου είπα?? Μόνο να μην γκρινιάζεις..... Υστέρω!!!!
• Και τι να κάνω ρε μ$%^$^&???????? Πού και πώς θα ξεσπάσω????????????? Να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο????

Κοιμάμαι...

Χουχουλιάζω τυλιγμένη στο πάπλωμά μου,

αγκαλιά με τα αρκούδια μου,

χαμογελώ μέσα στον ύπνο-ξύπνιο μου... 

 Είμαι σχεδόν ...ευτυχισμένη...!

Δεν θέλω να ξυπνήσω...

Προτιμώ να ονειρεύομαι... 

Αλλά, δεν θα μ' αφήσεις, το ξέρω...

Λες πως δεν είναι σωστό...

Πως δεν πρέπει να ζω σε "εικονικές" πραγματικότητες...

Καλά...

Άλλωστε δεν μπορώ να σε μεταπείσω...

Τουλάχιστον, βρες τον τρόπο...

Μη με ξυπνάς ρε γαμώτο, απότομα με αγριοφωνάρες και ένταση...

Καλή εβδομάδα...

Τα τελευταία χρόνια με κυνηγά μια γκαντεμιά σε σχέση με τα αθλητικά!!!

Όταν (σπανίως) κάθομαι να δω έναν αγώνα που θέλω, πάντα, μα πάντα χάνει η ομάδα που υποστηρίζω...

Για να καταλάβετε, το διάσημο και χιλιοειπωμένο Euro, δεν το είδα!!! Το άκουγα...

Πλάτη στην τηλεόραση, να βγάζω την έντασή μου και τα νεύρα μου πάνω στο pc και να πετάγομαι στα ουρλιαχτά του κόσμου!!! Αφού, όταν δείχνανε τις φάσεις μετά στο repeat, φοβόμουν πως θα αλλάξει το αποτέλεσμα!!!! Μιλάμε για κατσικοπόδαρη!!!

Την Κυριακή είχαμε κανονίσει να δούμε το ματς, παρέα... Εγώ έφτασα το τελευταίο δεκάλεπτο! Ε! Πόση γκαντεμιά πια, μπορούσα να φέρω στην ομάδα το τελευταίο δεκάλεπτο???

Και φτάνουμε στο χτεσινό αγώνα...

Είμαι σπίτι και κάνω οτιδήποτε άλλο, εκτός από το να βλέπω τον αγώνα!!!

Αλλά..... κάτι με τρώει.... Κάνω ζάπινγκ... Στο 62.... Και βλέπω.....

ΟΣΦΠ 1 - ΠΑΟ 0

Χαίρομαι.... αλλά συγκρατημένα....! Με την γνωστή πλέον γκαντεμιά μου, πάω να αλλάξω κανάλι και........ στο 63 βάζουμε ΓΚΟΛ....!

ΟΣΦΠ 2 - ΠΑΟ 0 

Λέω, δεν μπορεί, ήταν τυχαίο... Πάω πάλι, να αλλάξω κανάλι.... Μα δεν προλαβαίνω. Στο 65......

ΟΣΦΠ 3 - ΠΑΟ 0

Ε! Τι να πω??? Θα κάτσω να δω τον αγώνα... Με ρίσκο.... Λες μέσα σε 25 λεπτά να ανατραπεί??? Δεν μπορεί....! Δεν γίνεται.....! Δεν θέλω.....! Και έρχεται το 81 να με δικαιώσει!!!

Δεν είμαι εγώ γκαντέμω!!! Έσπασε η γκίνια μου!!!! 

ΟΣΦΠ 4 - ΠΑΟ 0

Καλημέρα μας...

Υγ. Ε! Να πω και ένα χρόνια πολλά στη μεγάλη μου αδυναμία.

Περιγραφή: "Οι 5 αδερφές Μπένετ έχουν όλες ανατραφεί από τη μητέρα τους με ένα μοναδικό σκοπό στη ζωή τους: να βρουν σύζυγο. Παρ’ολα αυτά, η δεύτερη μεγαλύτερη σε ηλικία, η Λίζι μπορεί να σκεφτεί 100 λόγους για τους οποίους δεν θα ήθελε να παντρευτεί. Όταν η κα Μπένετ μαθαίνει τα συναρπαστικά νέα, ότι ένας πλούσιος νεαρός και οι ραφινάτοι φίλοι του θα περάσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές σε μια κατοικία κοντά στη δική τους, η ζωή των 5 αδερφών αναστατώνεται. Ο νεαρός Κος Μπίνγκλει θα γνωρίσει την Τζέιν, την μεγαλύτερη από τις αδερφές. Παρόλα αυτά, όταν η Λίζι θα συναντήσει, τον φίλο του Κου Μπίνγκλει, τον μελαγχολικό και σνομπ Κο Ντάρσι, μία παράξενη σχέση θα αναπτυχθεί μεταξύ τους. Οι δυο τους θα μπορούσαν να είναι το τέλειο ζευγάρι αν στη μέση δεν έμπαινε η περηφάνια και η προκατάληψη."

Πηγή : Videorama

Μικρή είχα διαβάσει το βιβλίο... Είχα δει την ταινία... Είχα δει και το remake...

Εχτές έλιωσα...

Είδα (ξανά) τα 2 τρίωρα dvd από τις 13:00 έως και τις 22:00. Για να είμαι ακριβής υπήρξε ένα διάλλειμα περίπου 2 ωρών (που είχα επισκέψεις...) και στο τέλος ξαναείδα κάποια κομμάτια...

Το ξέρω, είμαι υπερβολική... Αλλά δεν έφταιγα εγώ... Έφταιγε ο Mr Darcy.

Ένας χαρακτήρας απόλυτος. Περήφανος. Σοβαρός. Αντρικός. Με ήθος. Πιστός στον εαυτό του και στους δικούς του ανθρώπους!

Όσοι δεν το έχετε ήδη δει, δείτε το! Αξίζει τον κόπο...

Ένα δωράκι το video δίπλα...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα...

Χρόνια πολλά σε όλους και όλες όσες γιορτάζουν...

Εξαιρετικά αφιερωμένες ευχές στον Deontako μας!!!!

Για να ικανοποιήσω την Sunnybeach...

αλλά και τον mprizako...!

Άντε και μια για το movflowerάκι μας!!!

The end...!

Fin...!

Τέλος...!

Μία ερώτηση μόνο....

 Είναι ΑΥΤΟΣ ο άντρας.....

 φλώρος?????????????

Γιατί, στον κόσμο των ενηλίκων, οι γιορτές είναι μόνο μέρες αργίας???

Θέλω να ξαναζήσω το κλίμα των εορτών...

Θέλω να μη μου λείπουν οι άνθρωποι που έχουν "φύγει"...

Θέλω να έχω όρεξη για γέλια και χαρές...

Θέλω να έρθει ο Άη Βασίλης με δώρα για μένα...

Θέλω να νοιώσω ξανά σαν παιδί...

Θέλω, θέλω, θέλω...

Μπορείς να με χαρακτηρίσεις ρομαντική...

Μπορείς να με χαρακτηρίσεις κολλημένη στο παρελθόν...

Μπορείς να με χαρακτηρίσεις αφελή...

Μπορείς να με χαρακτηρίσεις άπληστη...

Μπορείς να με χαρακτηρίσεις όπως θες!

Μπορείς, μπορείς, μπορείς...

Κι εγώ μπορώ να σου προσάψω πως μου πήρες

 την παιδικότητά μου,

την αθωότητά μου,

την αισιοδοξία μου!!!

Αλλά δεν θα το κάνω, όχι γιατί είμαι μεγαλόψυχη,

αλλά γιατί θέλω να προσπαθήσω να γίνω!!!

Αυτό είναι ένα από τα τραγούδια που δεν είχα δώσει καθόλου σημασία, μέχρι που ΑΚΟΥΣΑ τους στίχους...

Θέλω κάποιον να με ξέρει
κι επιτέλους να με θέλει έτσι γήινο κι ελαττωματικό,
θέλω κάποιον να μη θέλει
από ύφασμα κουρέλι να υφάνει νυφικό,
θέλω κάποιον να μ' αγγίζει
να μπορεί να ξεχωρίζει που ειν' τ' ανθρώπινο και πού το θεϊκό,
θέλω κάποιον να φωτίζει
μ' ένα χάδι να χαρίζει τόση φόρα όση θέλω να πετώ...

Κάποιοι, ίσως να με ρωτήσετε τι θέλω να πω με όλο αυτό...

- Ειλικρινά, τίποτα παραπάνω από αυτά που λέει...

Κάποιοι, ίσως να με ρωτήσετε γιατί το λέω τώρα...

- Με αφορμή το ότι το ακούω συχνά τον τελευταίο καιρό και με έχει εντυπωσιάσει, το ότι δεν είχα δώσει καμία σημασία στους στίχους.

Κάποιοι, ίσως να με ρωτήσετε σε ποιον το λέω αυτό...

- Ειλικρινά, δεν έχει συγκεκριμένο αποδέκτη...

Είναι προς όλους!

Όλους αυτούς που περιμένουν παραπάνω πράγματα από αυτά που μπορώ να δώσω. Παραπάνω πράγματα από αυτά που μπορώ να ΕΙΜΑΙ...

Ακόμα και σε εμένα, που πολλές φορές, "απαιτώ" από τους άλλους παραπάνω από αυτό που μπορούν να ΕΙΝΑΙ...

ΥΓ.1 Ερμηνεία: Κώστας Μακεδόνας, Στίχους & μουσική: Σταμάτης Χατζηευσταθίου.

ΥΓ.2 Ο τίτλος του post είναι ο τίτλος του τραγουδιού.

ΥΓ.3 Η εικόνα είναι άσχετη με το θέμα, αλλά επίκαιρη με το κλίμα των ημερών...!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα....

όχι, όχι, μην πανικοβάλλεστε...

Δεν θα πω το υπέροχο...

"Έχω ανάγκη μια σου λέξη, μια αλήθεια μες τις αυταπάτες

και μια αγκαλιά να με γιατρέψει, από θανάσιμες αγάπες"

Εξάλλου και να ήθελα να το πω....

Anyway, ξαναρχινώ!

Έχω ανάγκη :

να κρυφτώ εκεί μέσα,

να φορέσω πυτζάμες, κάλτσες,

να ανάψω το τζάκι,

να συζητώ με δυο-τρεις φίλους,

να πίνουμε κρασί,

να ακούμε μουσική

και φυσικά να γελάμε...!!!

Ζητάω πολλά?????????????

Ααααααα! Ξέχασα!!! Και να επιστρέψω μετά από έναν μήνα, τουλάχιστον!!!!!!

Τι κρύβεται πίσω απ' αυτήν???

Πόσα πρόσωπα έχει???

Κάπως έτσι είμαι κι εγώ???

Αν μία εικόνα, ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις,

τότε, σίγουρα με έπιασε πάλι η φλυαρία.....!!!!!!!!!

Καλή σας μέρα!!!

Η Δευτέρα ήταν ανέκαθεν η χειρότερη μέρα μου...

Από τότε που πήγαινα σχολείο... Μα πήγαινα??? Συνήθως ήμουν απέναντι στο μικρό, ζεστό και πολύ φιλόξενο καφενεδάκι και προσπαθούσα να ξυπνήσω πίνοντας γερές κούπες καφέ!!!

Η αλήθεια είναι πως είχα τύψεις που γέμιζε το απουσιολόγιο με το όνομά μου, αλλά ο καφές ήταν δελεαστικότερος από τους καθηγητές...

Εκεί γύρω στα τέλη του τρίτου τριμήνου, ήταν ΠΑΝΤΑ η χειρότερη περίοδος!!! Με είχε πεθυμήσει τόσο πολύ η αίθουσα διδασκαλίας, που έπρεπε να της κάνω το χατήρι και να δίνω το παρόν!!!

Κάπως έτσι πρέπει να ήμουν κι εγώ τότε!!!

Τα χρόνια πέρασαν....

Το σχολείο έχει αντικατασταθεί .....από την (υπέροχη) εργασία μου!!!

Μπορώ να... κάνω το ίδιο και εδώ?????????????

Μιάμιση εβδομάδα πριν χτυπάει το κινητό μου και ακούω την φωνή του "Θεού" να μου λέει πως κέρδισα μια πρόσκληση στην ........Σφεντόνα!!!

Μόλις συνέρχομαι από το λιποθυμικό επεισόδιο, μπαίνουμε στις λεπτομέρειες.

Η πρόσκληση ισχύει μόνο για την επόμενη Πέμπτη και για ένα άτομο ακόμη της επιλογής μου..

Η επιλογή του δεύτερου ήταν πααααααααάρα πολύ εύκολη!!! (Τον κολλητό στην τρέλλα για το συγκεκριμένο είδος)

Η εβδομάδα κυλά βασανιστικά αργά και επιτέλους η πολυπόθητη νύχτα, έφτασε!!!

Ξεκινάμε και φτάνουμε στο μαγαζί... Προς μεγάλη μας έκπληξη, μας υποδέχονται με τιμές και κόκκινα χαλιά...

Και ενώ περιμένουμε να μας δείξουν το τραπέζι μας, παθαίνω το δεύτερο εγκεφαλικό ενώ ο φίλος μου το πρώτο... Περνάει από δίπλα μου, ξυστά, ο Οδυσσέας Ιωάννου!!!

Η εμμονή μου με τον Οδυσσέα, είναι γνωστή σε όλους σας πόσο μάλλον στον φίλο που είχαμε πάει μαζί.

Κοκκινίζει, πρασινίζει και βρίσκεται σε ετοιμότητα να με "μαζέψει", να με βρίσει, να με κρατήσει με νύχια και με δόντια προκειμένου να μην αρχίσω τα ουρλιαχτά (ξέρετε όλα αυτά που ακολουθούν συνήθως τον Σάκηηηηηη). Φυσικά και ΔΕΝ συμπεριφέρομαι έτσι απ'έξω μου, γιατί μεταξύ μας, από μέσα μου έτσι και χειρότερα κάνω!!!

Καθόμαστε επιτέλους στο τραπέζι μας και ξεκινά το πρόγραμμα... Ειλικρινά ήταν καταπληκτικό!!! Ο Μικρούτσικος, ο Κούτρας και ο Μητσιάς ήταν αναμενόμενοι. Εξαιρετικοί, όπως πάντα... Η Αντωνοπούλου όμως ήταν η έκπληξη για μένα. Δεν την είχα ξανακούσει live και μου έκανε φοβερή εντύπωση πως κατάφερε να ερμηνεύσει Καββαδία. Κάτι, που κατά την άποψή μου, καμιά γυναίκα έως τώρα, δεν το είχε πετύχει!!!

Μπορείτε να καταλάβετε πως για μένα η συγκεκριμένη βραδιά είχε βαθύτατους προβληματισμούς!!!

Πού να πρωτοκοιτάξω??? Στην σκηνή που ήταν ο Θάνος ή στο τραπέζι που βρισκόταν ο Οδυσσέας???

Ευτυχώς το έλυσα γρήγορα αυτό, κοίταζα μία τον έναν και μία τον άλλον!!!

Γιατί μας υποδέχτηκαν με τιμές??? Μια πρόσκληση κερδίσαμε... Τι συνέβη???

Το μυστήριο αυτό λύθηκε στο τέλος της βραδιάς....

Μας είχαν περάσει για άλλους!!!

Δεν παραδέχεσαι εύκολα την αδυναμία σου, ο κουρελιάρης εγωισμός κρατά σφιχτά τα κεκτημένα του κουρέλια.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Η μοναξιά είναι από χώμα» της Μάρως Βαμβουνάκη)

Είναι αλήθεια, το παραδέχομαι ακόμα κι εγώ (η εξωπραγματική εγωίστρια)!!!

Μπορεί να μην μας ενδιαφέρει ένα αντικείμενο - ένας άνθρωπος, όμως όταν το(ν) χάνουμε - μας το(ν) παίρνουν, τρώμε τα λυσσακά μας…

Μου έχει τύχει πάμπολλες φορές, να έχω κάποιο αντικείμενο στην κατοχή μου, το οποίο κοιμάται αραχνιασμένο και παραμελημένο και μόλις το χάσω, ξαφνικά ανακαλύπτω πόσο χρήσιμο και πολύτιμο μου ήταν!

Επίσης μου έχει τύχει να έχω έναν άνθρωπο, πολύ κοντά μου, να πλανιέται κάτι στον αέρα εκ μέρους του, κι εγώ το μόνο που κάνω είναι να νοιώθω κολακευμένη.

Όταν όμως αυτός βρίσκει καινούριο παιχνιδάκι (και με το δίκιο του), εγώ γιατί τον θέλω??? Γιατί μου λείπει???

Μου λείπει η σχέση μας όπως ακριβώς ήταν, μου λείπει ο συγκεκριμένος άνθρωπος και το πώς θα μπορούσαμε να είχαμε καταλήξει (εάν δεν ήμουν ηλίθια) ή μου λείπει ΜΟΝΟ η τονωτική ένεση του εγωισμού μου???

Και τι κάνω σε αυτές τις περιπτώσεις??? Υπομένω την ήττα μου ή διεκδικώ να πάρω πίσω τα κεκτημένα μου??? Και γιατί να τα πάρω πίσω??? Σάμπως ξέρω τι να τα κάνω??? Και εντάξει με τα αντικείμενα… Αλλά όταν πρόκειται για ανθρώπους??? Υπολογίζω καθόλου αυτόν τον άλλον που τον αντιμετωπίζω σαν τρόπαιο???

Και για να καταλήξω στο ερώτημα που με βασανίζει…

Είδα τον εαυτό μου να πέφτει θύμα από μια «συνομωσία» που πραγματικά, δεν καταλαβαίνει! 

Γιατί, γιατί, γιατί σε μένα;;;

Τι κακό έχω κάνει στον κόσμο αυτό και με προδίδουν;;; 

Εγώ πάντα τους αγαπούσα και τους φρόντιζα… 

Η σχέση μας ήταν πάντα άριστη...

Εγώ τους πρόσεχα και εκείνοι μου κράταγαν συντροφιά σε εκείνες τις στιγμές που ήμουν κυριολεκτικά ...μόνη!  

Τα τελευταία τρία χρόνια μόνο μου ζητάνε!!! Συνέχεια... Ξανά και ξανά... Και εγώ δίνω... Δίνω όσα μπορώ... Όσα γνωρίζω...   Έχω περάσει ώρες, μέρες, μήνες σκυμμένη πάνω από τα προβλήματα τους... Να προσπαθώ να βρω λύσεις... Εντάξει δεν είμαι ανιδιοτελής, σε όλες τις σχέσεις υπάρχει το «δούναι και λαβείν». Και εγώ έπαιρνα από αυτούς. Μου γέμιζαν τις άδειες ώρες μου, ήταν πάντα εκεί για μένα. (Όταν δεν είχαν προβλήματα.)  

Αλλά εδώ και τρία χρόνια μόνο προβλήματα έχουν!!! Κι εγώ;;; Δεν υπάρχω πουθενά;;; Όταν εγώ τους χρειάζομαι… που είναι;;; Με νοιάζονται;;;  

Προσπαθώ να μην γκρινιάζω... Να μην μουρμουράω...αλλά πάντα έχουν κάτι!  Κουράστηκα... Θέλω κι εγώ, για μια φορά μετά από τόσα χρόνια να «πάρω» ξανά. Να περάσω κάποιες ώρες μαζί τους ξένοιαστες. Ευχάριστες. Αλλά όχι!!! Δεν θα μου περάσει... Θα τους περάσει!!!  

Αποφάσισα να τους αφιερώσω το Σαββατοκύριακό μου, να το περάσουμε μαζί, όπως παλιά. Ξύπνησα, έφτιαξα τον απαραίτητο καφέ, έκλεισα το κινητό (είπα, θα τους την αφιερώσω την μέρα χωρίς κανέναν αντιπερισπασμό).

Συναντηθήκαμε στο γνωστό μας στέκι, τους καλημέρισα (πολύ γλυκά) και ……πριν καλά-καλά προλάβω να βγάλω το χαμόγελο από τα χείλη μου ……πείσματα!!! Ούτε καλημέρα δεν μου είπαν!!! Αμέσως απέστρεψαν το βλέμμα τους, κατέβασαν ρολά και δεν μπορούσα να τους μεταπείσω!!! Επιστράτευσα κι εγώ όση υπομονή και επιμονή διαθέτω και άρχισα τα παρακάλια…   

-         Συγνώμη, το ξέρω, είμαι γουρούνα!!! Σας έχω παραμελήσει…

-         (Πείσματα και πάλι!!!)

-         Ελάτε, μην χάνουμε χρόνο, σας χαρίζω όλη την μέρα μου…

-         (Τίποτα!!!)

-         Μία προσπάθεια… Αυτό μόνο ζητώ. Ξέρω, έχουμε κάνει λάθη και οι δύο πλευρές! Λίγη προσπάθεια, χρειάζεται και όλα θα φτιάξουν.

-         (Μούγκα!!!!)

-         Εντάξει, φταίω εγώ… Σας εγκατέλειψα, αλλά να! Ήμουν σε δύσκολη φάση τότε, και κουράστηκα. Εσείς μόνο προβλήματα είχατε, με το που σας έλυνα το ένα, χάλαγε το άλλο!

-         (Και πάλι η απόλυτη βουβαμάρα…)

-         Προσπαθούσα κι εγώ να κρατηθώ από κάπου, κι εσείς δεν μου δίνατε σημασία… Ε! Ναι! Τότε κι εγώ, ήθελα έναν αέρα ανανέωσης. Με ξέρετε, πάντα ήμουν κοινωνική… Όμως ΠΟΤΕ, δεν σας ξέχασα! Πάντα έβρισκα χρόνο και για εσάς. Εις βάρος μου. Εις βάρος του ύπνου μου (που ξέρετε τι αδυναμία του έχω).

-         (…………………………)

-         Εντάξει, λοιπόν! Να θυμάστε, ΕΣΕΙΣ και μόνο ΕΣΕΙΣ, βάζετε τέλος στην σχέση μας! Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, από το να ακολουθήσω τις συμβουλές των άλλων. Θα σας αντικαταστήσω. Θα μου πάρει χρόνο, να βρω καινούργιους, θα πληγωθώ, αλλά θα τα καταφέρω!!! 

Και ξαφνικά, επιτέλους με κοιτάνε!!! Με καλημερίζουν, με ρωτάνε τι θέλω να κάνουμε σήμερα (σαν να μην είχε προϋπάρξει η προηγούμενη κουβέντα μας).

Τους λέω τα σχέδια μου, και ω! τι έκπληξη. Συμφωνούν!  Και ενώ όλα βαίνουν καλώς, μετά τα πρώτα δέκα λεπτά, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ. Ξεκινούν να ζητούν… Και το θέμα είναι πως πάντα υπάρχουν νέα, καινούρια. Που δεν τα γνωρίζω!!! Και πάλι πρέπει να ψάχνω να βρω λύσεις!!! Και δεν είμαι και σχετική!!! Δεν ξέρω τι να κάνω, να ψάξω για ακόμη μια φορά, όπως μπορώ, να βρω τι φταίει, γιατί συμβαίνει τώρα αυτό!!! 

Φίλοι και γνωστοί, μου λένε, να τους παρατήσω να βρω καινούριους!!! Ότι πάλιωσαν πια και ήρθε η ώρα να μπούνε στη θέση που τους αξίζει... Του παρελθόντος! Μα εγώ, αντιστέκομαι! Είμαι συναισθηματικά δεμένη μαζί τους και δυσκολεύομαι να δημιουργήσω νέους δεσμούς!!! Και έπειτα, δεν το βρίσκω λογικό! Πώς γίνεται στην πενταετία να πηγαίνουν για απόσυρση??? Δηλαδή εγώ που έχω τα εξαπλάσια χρόνια τους, τι είμαι??? Για πέταμα??? Αντίκα???? (Μην απαντήσει, ΚΑΝΕΝΑΣ, σε αυτό.) 

Γ$%^ την τεχνολογία μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Γ$%^ τους υπολογιστές μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ποιος είναι πιο σωστός τρόπος αντίληψης των πραγμάτων???

Όταν είσαι εντός ή εκτός???

Όταν βρίσκεσαι μέσα σε μια κατάσταση - ένα πρόβλημα, είσαι μπλεγμένος συναισθηματικά, ηθικά. Μπορείς να καταλάβεις "τι σου γίνεται"???

Από την άλλη, όταν βρίσκεσαι απ'έξω, σου φαίνονται όλα πιο κάθαρα, είσαι αποστασιοποιημένος... Μπορείς να πάρεις αποφάσεις... Είναι, όμως, οι σωστές???

Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος για τις αποφάσεις του???

Πάει... Χάθηκε... Χάθηκε μαζί με το αστέρι του Kinezes!!!

Ρωτώ και ξαναρωτώ...

Κανείς εδώ, δε βοηθά, κανένας πια δε ξέρει, παντού η ίδια απάντηση!!!

-Βρες την μόνη σου!!!

Οκ, ρε παιδιά να την βρώ...! Ψάχνω... 

Κοίταξα κάτω από το κρεβάτι - Τίποτα... Μόνο κάτι κάλτσες που έψαχνα παλιότερα!

Ρώτησα την μανούλα, αν νοικοκύρεψε και πάλι την ακαταστασία μου - Με τίποτα! μου είπε. (και το χτύπημα ήταν διπλό, καθώς συμπλήρωσε - Στα τριάντα σου και ακόμα τσαπατσούλα! Φτάνει πια! Αν νομίζεις πως θα συνεχίσω να σε υπηρετώ είσαι γελασμένη!! Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις!!!)

Ρώτησα την κυρά-Ματούλα (την κυρία, απέναντι από το σπίτι μου), αν την είδε να φεύγει και κυρίως με ποιον!!! - Εγώ κοπέλα μου, δεν είδα τίποτα! Τι να δω γριά-γυναίκα?? Δεν με βοηθούν τα μάτια μου! - Συγνώμη κυρά-Ματούλα μου, έκανα λάθος. Νόμιζα πως όπως βοηθάτε την γειτονιά να γνωρίζει τι ώρα επιστρέφω και με ποιον, έτσι θα μπορούσατε να βοηθήσετε και εμένα!!!!

Πέρασα από το αστυνομικό τμήμα! - Τι μας λες κοπέλα μου??? Έχουμε σημαντικότερα θέματα να ασχοληθούμε!!! Φύγε και αν περάσουν 48 ώρες και δεν την έχεις βρει ακόμη, ξαναπέρνα να συμπληρώσεις καμιά αίτηση!

Ήρθα στο γραφείο, έψαξα στα συρτάρια, τίποτα. Το μόνο που βρήκα ήταν κάποια ξεχασμένα Caprice... Κάτι είναι και αυτό, αλλά δεν τρώγονται πια!!!

Είστε η τελευταία μου ελπίδα!!! Όποιος την βρει, ας με ειδοποιήσει!!!

Τι??? Δεν σας είπα, τι ψάχνω???

Συγνώμη... Φλυαρώ και πάλι!!!

Την διάθεσή μου, παιδάκια...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα σας...

Για σένα ΔΕΝ μπορώ να βγω να ζητιανέψω,
κάθε ντροπή ν' αντέξω για σένα ΔΕΝ μπορώ…
Για σένα ΔΕΝ μπορώ να βγω γυμνή στους δρόμους,
αντίθετα στους νόμους και κάθε ιερό…

Για σένα ΔΕΝ μπορώ τις φλέβες μου να σκίσω,
το αίμα μου ν' αφήσω να τρέξει σα νερό…
Για σένα ΔΕΝ μπορώ πατρίδα να προδώσω,
Γλυκέ μου, ΔΕΝ ντρέπομαι ΚΑΘΟΛΟΥ και όμως ΔΕΝ μπορώ…

Για σένα ΔΕΝ μπορώ φονιά να προσκυνήσω,
λεπρό να τον φιλήσω, για σένα ΔΕΝ μπορώ…
Για σένα ΔΕΝ μπορώ στον Άδη να κατέβω
και σέρνοντας ν' ανέβω το πιο ψηλό βουνό…

Η βλακεία έλαβε, τέλος!!!

Ελευθερώθηκα…

ΥΓ. Αφιερωμένο εξαιρετικά…  

Άσπρο ή μαύρο???

Πρωί ή απόγευμα???

Νύχτα ή μέρα???

Μουσική ή θέατρο???

Εργασία ή ανεργία???

Ψηλός ή κοντός???

Ωραίος ή γοητευτικός???

Αδύνατη ή χοντρή???

Χρήματα ή ψυχική ηρεμία???

Μοναξιά ή παρέα???

Παρέα ή φίλους???

Ωωωωωχχχ!!! Βαρέθηκα...!!! Δεν μπορώ να αποφασίσω!!!

Πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις
μήπως μπορέσεις τελικά να το αντέξεις...

αυτά μου είπαν κάποιοι φίλοι, χτες το βράδυ,
μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι...

Κύριος ερωτεύεται κυρία...

Κυρία ερωτεύεται κύριο...

Κύριος και κυρία παντρεύονται...

Κύριος και κυρία κάνουν δύο παιδάκια...

Κύριος και κυρία μαλ#$%#$%%ζονται χοντρά μεταξύ τους και χωρίζουν...

Οκ, και??? Το πρόβλημά μου ποιο είναι??? Κανένα ρε, το δικό μου κανένα...

 Τα παιδάκια σας που τόσο αγαπάτε τα ρωτήσατε? Ρωτήσατε αν μπορούν να σας ακούν να βγάζετε όλη την χολή σας, όλη την κατινιά σας, μπροστά τους? Ή να σας βλέπουν να κλαίτε? Ή να σας ακούν στο τηλέφωνο να θάβετε ο ένας τον άλλον σε κάποιον τρίτο? Και ο τρίτος να τα χώνει στον δεύτερο?

Αχ.. Συγνώμη. Δεν έχετε χρόνο γι’ αυτό. Πρέπει πρώτα να τελειώσετε την μάχη σας  και μετά ίσως να βρείτε τον χρόνο να ασχοληθείτε με αυτό που είστε ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να κάνετε. Με την διαπαιδαγώγηση και γενικότερα την ζωή των παιδιών σας!!!!

Τι σας φταίνε βρε, που από την ημέρα που γεννήθηκαν δεν κατάλαβαν τι πάει να πει οικογενειακή ηρεμία, οικογενειακή ζεστασιά και ασφάλεια???

Που όταν θα κάνουν δική τους οικογένεια θα νομίζουν πως το φυσιολογικό είναι οι γονείς να σφάζονται, να κοιμούνται χωριστά, αντί για καλημέρα να λένε μπινελίκια και όλα αυτά τα πολιτισμένα που ΕΣΕΙΣ τους μάθατε?????

Ξυπνήστε, μην ανοίξω το ρημαδόστομά μου και σας περάσω γενεές δεκατέσσερις!!!

ΥΓ 1. Τώρα που αναρωτιέστε και μαλώνετε γιατί τα παιδιά σας είναι αφηρημένα και γιατί έχουν πέσει οι επιδόσεις τους στο σχολείο, μπορείτε να κάνετε την αυτοκριτική σας!!!!!!! Συγχαρητήρια μπορείτε να είστε περήφανοι… Μεγαλώνετε δυο παιδιά με «ευχάριστες αναμνήσεις»…

ΥΓ 2. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν θα έπρεπε να υφίσταται!!!

Μα πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ένας άνθρωπος???

Καλύπτεται πίσω από την εικόνα του καλού παιδιού...

Κάνει, φαινομενικά, όλα τα χατήρια στους γύρω του...

Φοράει πάντα το χαμόγελου του βοδιού...

Αν ο χαλβάς είχε πρόσωπο, σίγουρα θα ήταν το δικό του...

Το θέμα είναι πως ο χαλβάς είτε σου αρέσει είτε όχι. Δεν κρύβει κάτι από μέσα...

Άντε τίποτα ξηρούς καρπούς ή ξερά φρούτα.

Δεν έχει όμως τίποτα το κακό, το ύπουλο μέσα του.

Κι όμως ο συγκεκριμένος "χαλβάς", αυτός ο "άκακος" μόνο κακό προκαλεί. Κι αν όχι σε όλους, σίγουρα σε πολλούς!!!

Έχω αποδείξεις!!! Δεν μιλώ στον αέρα... (Για ποια με περάσατε???)

Όχι δεν πρόκειται να τις κοινοποιήσω... (Πάλι για ποια με περάσατε???)

Δοκιμάζεις λίγο στην αρχή και σου φαίνεται ελαφρώς ξινός...

Λογικό... Λες "θα τον συνηθίσω", μα δεν συνηθίζεται ο γα$$%#νος!!! Με τίποτα!!!

Και πάνω που τον αλλάζεις γεύση και λες επιτέλους λυτρώθηκα, θα φύγει αυτή η ξινίλα επιτέλους, κάτι γίνεται και για κάποιο λόγο πρέπει να τον ξαναφάς. Στην μάπα...

Μα που ακούστηκε ξανά αυτό... Ανοιχτοί λογαριασμοί με έναν χαλβά???

Όχι δεν πήρα πτυχίο στην Ιατρική!!!

Είμαι το δύσμοιρο, το πονεμένο, το εξουθενωμένο ποντικάκι...

Είμαι εμπύρετη και γκρινιάζω...

Θέλω να πάω σπίτι μου, ΤΩΡΑ!!!

Κλαψ... κλαψ...

Σνιφ... σνιφ...

Καλημέρα, καλή εβδομάδα και καλό μήνα!!!

Όλα...

Θέλω να τα ξέρω όλα

όχι επειδή είμαι κουτσομπόλα

δεν το κάνω από κακό

θέλω να 'χω υλικό

κι ας μου τρώει η περιέργεια τη σόλα........!!!

Σταμάτης Κραουνάκης/Λίνα Νικολακοπούλου/Άννα Παναγιωτοπούλου

από την θεατρική παράσταση "Το έκτο πάτωμα"

Ένα από τα πολλά πράγματα που δεν αντέχω είναι να με παίρνουν τηλέφωνο και να μου λένε πως με θέλουν για κάτι, χωρίς ωστόσο να μου αποκαλύπτουν με τι και ποιον έχει σχέση....

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω....

Αλλά η υπομονή δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο...

Θα σκάσω και δεν περνάνε οι ώρες........!!!!!!!

Αυτό που νιώθω όταν γελάω
εσύ το νιώθεις όταν κλαις
κι όσα με ζόρια εγώ περνάω
εσύ τα βλέπεις αμμουδιές...

Μονάχα αυτό κατάλαβα, απ' όλο το ταξίδι
πως όσο αλλάζουμε ζωή τόσο μένουμε ίδιοι
δεν έχω κάτι να σου πω - τι να σου εξηγήσω
νύχτα με παίρνουν τα όνειρα
νύχτα με φέρνουν πίσω...

Οδυσσέας Ιωάννου...

Υ.Γ. Θα 'σκαγα...

;) ;) ;) ;) ;) ;) ;) ;) ;) ;)

 

Ε! Δεν πάει άλλο πια.. Κι εμείς οι ξανθιές έχουμε δικαίωμα στην κουλτούρα, στην ποιότητα, στην εξυπνάδα, στον έρωτα και στην βλακεία!!! Και όπου αλλού έχουν ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι άνθρωποι..

Παράδειγμα 1. Μπαίνω σε ένα ταξί, και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ακούω Μελωδία. Κοιτάζω τον ταξιτζή και με χαρά ανακαλύπτω πως είναι κοντά στα 30-35. Οι περισσότεροι ταξιτζήδες που ακούν Μελωδία είναι υπερήλικες… Τον κοιτάζω λίγο καλύτερα και ανακαλύπτω πως με κοιτάζει «περίεργα»..

Και ενώ έχει αρχίσει να με κοιτάζει με ένα ύφος…. Τι να πω, γεμάτο υποσχέσεις! Απλώνει το χέρι του ……..και βάζει Derti. Και μάλιστα με φοβερή ικανοποίηση πως βρήκε αυτό που θέλω!!!!!!!!

Παράδειγμα 2. Πηγαίνω σε διάφορες μουσικές σκηνές…

Κάθε φορά μου συμβαίνει το ίδιο περίεργο σκηνικό..

Με το που μπαίνω, με κοιτάζουν όλοι. Μα όλοι. Και εκεί που για τα πρώτα χρόνια την είχα δει πολύ «γυναίκα», ανακαλύπτω στην πορεία, πως με κοιτάνε με το ύφος «Τι θέλει το σκυλί στον Βασίλη??»

Παράδειγμα 3. Είμαστε ολόκληρη παρέα για καφέ, εκ των οποίων κάποιους τους συναντώ για πρώτη φορά. Πίνουμε το καφεδάκι μας και παρλάρουμε… Σε κάποια στιγμή λέω κάτι, που κατά γενική ομολογία, χαρακτηρίζεται έξυπνο. Αρχίζουν τότε τα σχόλια «Κοίτα ρε μυαλό η ξανθιά!!!», «Αυτό, σίγουρα, κάπου το έχεις ακούσει!!!»

-Ορίστε????? Τι λες, ΡΕ??? Με ξέρεις κι από χτες για να μου προσβάλλεις την νοημοσύνη μου??? Άντε μη σου πω τίποτα για την δική σου γελοία κρίση που δεν μπορεί να ξεχωρίσει ότι ευφυΐα και χρώμα μαλλιών, κάνουν αρκετούς συνδυασμούς!!!

Παράδειγμα 4. Με γνωρίζει κάποιος σε baraki και επειδή είμαι ξανθιά, ΠΡΕΠΕΙ να του κάτσω...!!!

-Ποιος θα μου εξηγήσει το ΠΡΕΠΕΙ?? ΠΡΕΠΕΙ ρε γελοίε, να με κάνεις να σε θελήσω!! Όχι γιατί μου είπες, μια στημένη ατάκα. Γιατί θα γουστάρω εσένα.

Παράδειγμα 5. Είμαστε κάπου μαζεμένοι παρέα και μόλις θα πω κάτι που δεν ανταποκρίνεται με την πραγματικότητα, κοινώς βλακεία… Με κοιτάζουν με ύφος αναμενόμενο…

-Αναμενόμενη η βλακεία εκ μέρους μου??? Τι να σας πω! Εσείς δεν έχετε πει ΠΟΤΕ βλακεία??? Μην μου πείτε ΠΟΤΕ... Δεν θα σας πιστέψω… 

Είμαστε και οι ξανθιές, ΑΝΘΡΩΠΟΙ…..!!!!

Με τις βλακείες μας και τις εξυπνάδες μας!! 

Άραγε να 'μαι κάποιος άλλος  

Στίχοι - Μουσική - Εκτέλεση : Δημήτρης Ζερβουδάκης 

(& Αποστόλης Δημητρακόπουλος - Ντουέτο)

 

...Απόψε πες μου την αλήθεια - το τι θα γίνω μη σκεφτείς
κι αν ήταν όλα παραμύθια - τότε να πα' να γαμηθείς..

Ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούμε να πούμε ο ένας στον άλλον την αλήθεια. Όσο σκληρή κι αν είναι. Τουλάχιστον είναι αλήθεια. Δεν σου αφήνει ερωτηματικά.

- Με παίρνεις τηλέφωνο να πάμε για ποτό.

Σου λέω πως έχω ήδη κανονίσει, πως πρέπει να μείνω σπίτι, γιατί... Χιλιάδες γιατί. Δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει πως δεν σου λέω το απλό και λογικό. ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΡΕΞΗ. Δεν είναι κάτι προσωπικό, ρε φίλε! Απλά δεν έχω όρεξη. Εσύ πάντα έχεις???

- Ήρθε η ώρα να το διαλύσουμε... (Χωρίς εξωγενή αιτία)

Συναντιόμαστε και αρχίζω να σου λέω πόσο φοβερός είσαι, πόσο τέλεια περάσαμε, αλλά πρέπει να βρω τον εαυτό μου, πιέζομαι και άλλες παρόμοιες παπαριές.

Τόσο δύσκολο μου είναι να σου πω, πως απλά "μου τελείωσε..."?? Δεν είμαι πια ερωτευμένη!! Τι να κάνω?? Το πάλεψα. Κι αυτό παράλογο είναι?? Προτιμώ να σου το πω (μου το πεις) στα ίσια παρά να μένει ο ένας από τους δύο με τα τεράστια ερωτηματικά. Δεν είναι μαλάκας ο άλλος! Και να μην ξέρει την αλήθεια, την αισθάνεται. Αισθάνεται πότε ο άλλος του κρύβει κάτι..

Βαρέθηκα να εφευρίσκω δικαιολογίες...!

Βαρέθηκα να ακούω δικαιολογίες...!

"Άραγε να ΄μαι κάποιος άλλος???" 

Είμαι εγώ η τρελή που θέλω να ακούω την αλήθεια ως έχει???

Οκ... Είμαι. Και γουστάρω να είμαι. Σταμάτα να με παραμυθιάζεις. Μεγάλωσα πια. Μπορώ να αντέξω την πραγματικότητα.

Και...................., φιλαράκι, καλά θα κάνεις να την αντέξεις κι εσύ!

Δεν μπορώ να κρύβομαι...!!!

Όταν τα νοιώθεις όλα μαζί, πως λέγεσαι;

Μπερδεμένος, αναποφάσιστος, κυκλοθυμικός;

Όταν φτάνεις σε ένα σημείο που δεν ξέρεις τι θέλεις και πώς νοιώθεις...

Ακόμα και τώρα που γράφω, έχω πατήσει αμέτρητες φορές το delete..

Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω, τι θέλω να πω, γιατί θέλω να το μοιραστώ..

Όταν συνειδητοποιείς σε κάποια φάση της ζωής σου πως αυτά που έχεις δεν τα ήθελες

και αυτά που ήθελες δεν τα έχεις, τι κάνεις;

Μεταβολή και ξανά απ' την αρχή;

Ή πορεύεσαι με όσα έχεις ήδη κάνει κι ας μην σου αρέσουν;

Πόση δύναμη χρειάζεται για να παρατήσεις τα όνειρά σου...!

Πόση δύναμη χρειάζεται για να πετάξεις όλες σου τις συνήθειες...!

"..άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού - γι' αλλού ξεκίνησα.."

"Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα."

Θέλω να καταγγείλω όλους αυτούς που συνεχώς, μου στέλνουν mails με τα διάφορα χαριτωμένα, «στείλ’ το και θα έχεις εσύ και οι 7 γενιές σου τύχη, ευφορία, ευεξία, χρήματα, έρωτα, ένα πράσινο μάτι - ένα γαλάζιο, φτερά αγγέλου και εισιτήρια διαρκείας για τον επίγειο Παράδεισο..»

Μην μπερδεύεστε, όχι τον Μουσικό, σε αυτόν χρειάζεται μόνο μια εγγραφή..

Τον άλλον, αυτόν που όλα είναι ιδεατά.. Σε αυτόν που μόνο καλά πράγματα σου συμβαίνουν, σαν του Πάπα (μέσα σε γυάλινο κλουβί).

Για σκεφτείτε το, υπέροχο δεν είναι???

Ένας κόσμος που :

•   πριν προλάβεις να ευχηθείς κάτι, έχει ήδη εκπληρωθεί.. 
•   σε αγαπάνε όλοι όσοι θες..
•   δουλεύεις μόνο όταν θέλεις (και φυσικά όπου θέλεις)
•   έχεις πάντα χρήματα
•   έχεις πάντα τύχη
•   τρως όσο θέλεις και δεν παχαίνεις (το καλυτερότερο!) 

Εγώ γιατί …ξενέρωσα???

Εντάξει, μη βαράτε, όχι με το τελευταίο.. Εξακολουθώ να θέλω να τρώω και να ΜΗΝ παχαίνω..

Αλλά όλα τα υπόλοιπα???

Και τι γίνεται όταν το «θέλω» το δικό μου (που θα εκπληρωθεί σίγουρα) αντικρούεται με το δικό σου (που θα εκπληρωθεί, και αυτό, σίγουρα) ποιο υπερισχύει??

Και από πού πηγάζει η ευτυχία??? Όταν εγώ (και όλοι οι άλλοι) δεν κοπιάζουμε για τίποτα, και όλα μας τα «θέλω» εκπληρώνονται, γιατί να ζούμε??? Πώς θα εκτιμήσω τον πρώτο μου, δικό μου, εκπληρωμένο έρωτα αν τον είχα δεδομένο από ….πάντα???

Και εφόσον όλα στη ζωή μου είναι καλά και είμαι πάντα τυχερή, εγώ πώς θα το ξέρω?? Αφού δεν θα έχω γνωρίσει ποτέ μου την γκαντεμιά ή τη λύπη…

Λυπάμαι, αλλά θέλω να ζήσω την ζωή μου όπως μου έρχεται.. Με την τύχη και την γκαντεμιά της!!

Και για να μην βγω πααααάρα πολύ εκτός θέματος, αφήστε με να ζήσω με την δική μου τύχη-ατυχία και μην με προκαλείτε να σκέφτομαι πως εσείς και τα ηλίθια mail σας (που ΔΕΝ τα στέλνω!!) φταίτε για ότι στραβό μου συμβαίνει…..!! 

Βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να σας αναφέρω πως το blog αυτό δημιουργήθηκε από λάθος κλικαρίσματα...!!!

Σας ευχαριστώ πααααααααααάρα πολύ που κάνατε τον κόπο να μπείτε..