Για κάποιους ίσως να ήταν ο χειρότερος Διευθυντής - για κάποιους άλλους όχι. Προσωπικά διαφωνώ στο ότι ήταν ο χειρότερος, αν μη τι άλλο δεν θα ήταν σε αυτή τη θέση τόσα χρόνια. Θα τον είχαν «καθαιρέσει» πολύ νωρίτερα. Αλλά, δε με αφορά αυτό. Δε με αφορά, όλα αυτά τα χρόνια, ποιος έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση ενός ραδιοφωνικού σταθμού που ακούω (ως ακροάτρια, και μόνο! Δεν είμαι παραγωγός - δεν είμαι «διαπλεκόμενη» κλπ ). Ούτε τα τραγούδια που παίζουν με πολύ-αφορούν, αφού το πρώτο κριτήριο επιλογής σταθμού το κάνω με βάση το είδος των τραγουδιών που παίζει. Αυτά τα τραγούδια που δεν επιλέγουν οι παραγωγοί και θέλω να τα ακούσω, τα ακούω ούτως ή άλλως από cd's, διαδίκτυο κλπ.

Με αφορά όμως άμεσα το ποιοι είναι αυτοί που παίζουν σε ένα σταθμό. Ποια σχόλια κάνουν. Ποιες σκέψεις μοιράζονται μαζί μου. Ποιες σκέψεις ταυτίζονται μαζί μου. Η διάθεσή τους πολλές φορές γίνεται και δική μου. Επηρεαζόμαστε, ή μάλλον αλληλοεπηρεαζόμαστε κατά κάποιον τρόπο (αφού υπάρχει και επικοινωνία τηλεφωνική ή διαδικτυακή).

Ο ραδιοφωνικός σταθμός Μελωδία ήταν για μένα ορόσημο. Μαζί του ενηλικιώθηκα. Μαζί του βρήκα τη μουσική μου ταυτότητα. Μαζί του γνώρισα νέους καλλιτέχνες. Μαζί του γνώρισα παλιούς καλλιτέχνες που δεν είχα την τύχη να ακούσω σε κανένα άλλο περιβάλλον παλιότερα (ραδιοφωνικό - οικογενειακό - φιλικό). Σε αυτόν βρήκαν καταφύγιο οι εμμονές μου (βλ. Μικρούτσικος, Παπακωνσταντίνου). Σε αυτόν δημιουργήθηκαν νέες εμμονές (βλ. Ιωάννου, Παπαμιχάλης). Στον Μελωδία άκουσα ιστορίες  τραγουδιών, ιστορίες ανθρώπων της μουσικής. Στον Μελωδία άκουσα καταπληκτικές συνεντεύξεις. Στον Μελωδία  άκουσα Καλλιτέχνες που εκτιμώ να μπαίνουν στο ρόλο των παραγωγών και να επιλέγουν εκείνοι τραγούδια και να σχολιάζουν. Στον Μελωδία άκουσα για ένα διήμερο ανθρώπους σαν εμένα (απλούς κοινούς ακροατές) να κάνουν εκπομπή μετά από ένα διαγωνισμό του σταθμού. Στον Μελωδία τα Σαββατοκύριακα είχε παιδικές εκπομπές. Και πολλά πολλά πολλά άλλα...

Ο Μελωδία, και για να είμαι ακριβής, οι παραγωγοί του Μελωδία ήταν για μένα «οικογένεια».  Όσο τρελό και αν ακούγεται (δε με νοιάζει) εγώ με τους ανθρώπους αυτούς μοιράστηκα στιγμές της ζωής μου. Και κάποιες φορές και οι ίδιοι με όλους εμάς.

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν «έφυγε» η Γιώτα. Η Γιώτα μας και πάνω απ'όλα η Γιώτα τους!  Ακόμα συγκινούμαι όταν ακούω το Αλοίμονο ή το Μια καλημέρα ή το Θέλω τη μέρα που θα φύγεις..

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν έφυγε-παραιτήθηκε-απολύθηκε (δεν ξέρω την αλήθεια) ο Χατζόπουλος. Ναι, έκλαψα και ας μου έσπαγε τα νεύρα.. Ήταν απότομος και λίγο «λαϊκός» για τα γούστα μου. Αλλά 2-3 φορές την εβδομάδα έπαιζε το «Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει», αυτό ήταν αρκετό για να του συγχωρήσω τα πάντα!

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν έφυγε ο Περάκης. Άσχετα που ο άνθρωποςέφυγε γενικά από το ραδιόφωνο και ήταν επιλογή του..

Ήμουν εκεί και έκλαψα όταν έφυγε-απολύθηκε η Καπλάνη. Η εκπομπή της ήταν ένα καλλιτεχνικό μαγκαζίνο. Γνώριζες ποιος τραγουδάει και πού. Γνώριζες ποιος παίζει και πού. Γνώριζες ποιες εκθέσεις γίνονται και πού. Γενικά υπήρχε ενημέρωση για την «ζωή της Αθήνας»..

Είναι αδύνατο να συνεχίσω γιατί η λίστα του «φευγιού» τα τελευταία χρόνια μεγάλωσε.. Αυξήθηκε απότομα. Δεν ξέρω αν τις αποφάσεις για τις απολύσεις αυτές τις πήρε ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Προγράμματος. Δεν ξέρω αν πήγαινε στο γραφείο του και μαζί με τον καφέ και το τσιγάρο του, έλεγε «Τί να κάνω σήμερα?? Δεν ρίχνω καμμία απόλυση έτσι για αλλαγή??» Ή αν του ζητήθηκε να απολύσει κάποια άτομα από την επιχείρηση.  Δεν ξέρω αν η επιλογή των απολυθέντων ήταν από εκείνον ή από κάποιους άλλους. Ούτε με ποια κριτήρια. Βάση συμπαθειών? Βάση αποδοχών? Βάση ωρών? Βάση ακροαματικοτήτων?   Δεν ξέρω.. Σίγουρα φταίμε κι εμείς.. Οι ακροατές..  Από εμάς καθορίζεται η εδραίωση ενός παραγωγού. Από τις ακροαματικότητές του. Από τις διαφημίσεις (που μας σπάνε τόσο τα νεύρα!).

Ευτυχώς ή δυστυχώς ΔΕΝ ήμουν στην τελευταία εκπομπή που έκανε, όταν έφυγε-παραιτήθηκε-απολύθηκε ο Οδυσσέας. Ήμουν διακοπές. Φυσικά πληροφορήθηκα αμέσως το γεγονός. Εσκεμμένα δεν ανέφερα το όνομά του πριν γιατί δεν ήθελα να πάρω θέση για την ιδιότητά του ως Διευθυντής. Ας τα κρίνουν αυτά «οι εκ των έσω»! Εμένα με αφορά ο Οδυσσέας του 6 με 8. Δεν θα αναλύσω το τί σημαίνει για μένα (και πολλούς άλλους) αυτό το δίωρο. Δεν είμαι αντικειμενική και ήδη έχω γράψει πολλά..

Όμως δεν μπορώ να ακούω και να διαβάζω τοοοοοοοοοοοοόση χολή για τον παραγωγό Οδυσσέα. Είναι άδικο.. Και ποιοι είναι όλοι αυτοί που έχουν γνώμη? Ακροατές που άκουγαν τον Οδυσσέα κάθε μέρα ενώ δεν τους άρεσε? Ακροατές που δεν τον άκουγαν, αφού δεν τους άρεσε?  Ακροατές που τον άκουγαν και τους άρεσε μέχρι που κάποια στιγμή έπαψαν να ακούν γιατί βαρέθηκαν? Όπως και να έχει, αν ακούς μια εκπομπή για τον παραγωγό του, ακόμα και αν σε απογοητεύσει στις επιλογές του δεν μπορεί να μη θυμάσαι τις «καλές στιγμές». Άλλο η διαφορετική άποψη και άλλο τα «καλά να πάθει», «του άξιζε» κλπ. Αυτά είναι κακίες.

Ένα έχω να πω.. Δεν ακούω πια Μελωδία. Ακούω Παπαμιχάλη, Φατούρου, Βραχνό. Όχι Μελωδία. Αυτό κατάφερε ο Κος Αλαφούζος. Να σταματήσει να παίζει το ραδιόφωνο του σπιτιού μου, σε μόνιμη βάση, Μελωδία..

Εκτός «Μελωδία 99,2» βρίσκεται από χθες ο Οδυσσέας Ιωάννου, η σημαία της συχνότητας τα τελευταία 15-17 χρόνια. Η αποχώρησή του εντάσσεται στο πλαίσιο των γενικότερων εξελίξεων στο συγκεκριμένο ραδιόφωνο. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, το επόμενο διάστημα θα έχουμε αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος στον έντεχνο σταθμό του Φαλήρου, αλλαγή ενδοοικογενειακού χαρακτήρα.

Ο «Μελωδία» περνάει από τον Θέμη Αλαφούζο στα χέρια του αδελφού του Γιάννη, γεγονός που σηματοδοτεί και μια σειρά αλλαγών, μάλλον αρνητικών για τους εργαζόμενους εκεί. Από τον Οδυσσέα Ιωάννου, πάντως, αφαιρέθηκε ήδη η διεύθυνση του σταθμού. Και δεν θα κάνει και εκπομπές. Αυτό το τελευταίο τού ζητήθηκε από την ιδιοκτησία όπως και μια σειρά ακόμα πραγμάτων. Του προτάθηκε να κρατήσει την καλλιτεχνική διεύθυνση του «Μελωδία 99,2» αλλά και μια θέση γενικού συμβούλου σε μουσικά θέματα και διοργανώσεις συναυλιών. Απάντησε αρνητικά σε όλα, αποφασίζοντας να αποχωρήσει συνολικά από τους 99,2.

Ούτως ή άλλως, τις τελευταίες εβδομάδες υπήρξαν εσωτερικές διεργασίες στον «Μελωδία 99,2». Και ήδη δρομολογούνται αλλαγές. Κατ' αρχάς, θα υπάρξουν σίγουρα απολύσεις. Ο σταθμός θα παίζει με playlist τα Σαββατοκύριακα, οπότε οι παραγωγοί του weekend, εκ των πραγμάτων, περισσεύουν. Επίσης, με playlist θα λειτουργεί ο σταθμός και τις καθημερινές, από τις 12 τα μεσάνυχτα μέχρι και τις 7 το πρωί. Επιπλέον παραγωγοί που περισσεύουν δηλαδή. Από τους 15 συνολικά που υπάρχουν τώρα επομένως κάποιοι θα εκδιωχθούν. Στο τραπέζι όμως έπεσε και άλλη πρόταση. Να απολυθούν όλοι οι παραγωγοί και να επαναπροσληφθούν στη συνέχεια, όχι ως μόνιμοι εργαζόμενοι αλλά ως συνεργάτες πλέον, ως «μπλοκάκια» που λέμε και στη δημοσιογραφική αργκό. Εν αναμονή των εξελίξεων λοιπόν.

Πηγή: Δημ. Κανελλόπουλος - Ελευθεροτυπία

Η αντιγραφή συνεχίζεται...! 

Η οικογένειά μου, είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια.
Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά και ο αγαπημένος μου παππούς.

Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα.
Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ. μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες
γύρω - γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει.  
Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει
με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά.
Εμάς λέει: «Άι σιχτίρι, το κωλοκράτος μου μέσα!!» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.

Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο.
Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί  τριμμένο από το σούπερ μάρκετ.
Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα.

Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα!! Άντε βγάλτο, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα!!».

Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται.

Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας.

Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια.
Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό», λέει.
Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό.
Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα κώλο και ζητάει κινητό».
Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;».
Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί!!».
Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;»
Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε».
Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο. Μπορεί στο ισόγειο να μη σ' άκουσαν!».
Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ´λεγα τώρα!». Και δεν του λέει.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα. Κι ακούγονται μόνο τα πιρούνια, τα μαχαίρια κι ο αδελφός μου που κάνει κλάπα κλούπα με τη γλώσσα του.

Κι η μαμά τού λέει: «Δεν μπορείς να φας σαν άνθρωπος;»
Κι ο αδελφός μου της λέει: «Σαν άνθρωπος τρώω».
Κι η μαμά μου του λέει: «Θα σε καλέσουνε σε κάνα σπίτι, ρεζίλι θα γίνουμε».
Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Μπορείς να σταματήσεις μία στιγμή, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α, αυτό το μπουρ μπουρ μπουρ, μες στ´ αυτί μου;;. Έλεος δηλαδή, ΕΛΕΟΣ, Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!».
Κι η μαμά μου λέει: «Δεν φτάνει που έχω γίνει χίλια κομμάτια να σας υπηρετώ όλους εδώ μέσα, μια καλή κουβέντα να ακούσω, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».
Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Έριξες πολύ αλάτι, λύσσα το ´κανες».
Κι η μαμά τού λέει: «Ορίστε, εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι».
Κι εγώ ρωτάω: «Πότε είχαμε βόδι και μας το πήρανε;».
Κι ο αδελφός μου, μού λέει: «Είσαι μαλακισμένο».
Κι εγώ βάζω τα κλάματα και λέω: «Με λέει μαλακισμένο».
Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Μη λες την αδελφή σου μαλακισμένο».
Κι ο αδελφός μου λέει: «Αφού είναι!»
Κι η μαμά μου λέει: «Δεν θέλω να ακούω τέτοιες λέξεις εδώ μέσα!».
Κι ο αδελφός μου της λέει: «Όταν τις λέει ο μπαμπάς είναι καλά;».
Κι η μαμά μου λέει στον μπαμπά μου: «Ορίστε, είδες το παράδειγμα που δίνεις στα ίδια σου τα παιδιά?!?!?».
Κι ο μπαμπάς μου λέει: «Μια μπουκιά δεν μπορούμε να φαρμακώσουμε σ´αυτό το σπίτι, ΜΙΑ, Μ-Ι-Α».

Κι η μαμά μου του λέει: «Τι μπουκιά, εσύ δεν είπες είναι λύσσα; Κι άμα δεν σ´ αρέσει, να πας να σου μαγειρεύει η Βιβή».
Κι εγώ λέω: «Ποια είναι η Βιβή».
Κι η μαμά λέει: «Ποια είναι η Βιβή, Μανώλη; Πες στο παιδί σου, στο σπλάχνο σου, στην κόρη σου ποια είναι η Βιβή, Μανώλη».
Κι ο πατέρας μου λέει: «Η κυρία Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος κι η μάνα σας είναι μια τρελή γυναίκα».
Κι η μαμά λέει: «Γι´ αυτό γυρίζουμε μεσάνυχτα, Μανώλη; Επειδή η Βιβή είναι μια εξαίρετη συνάδελφος, Μανώλη;».
Κι ο μπαμπάς λέει: «Γυρίζουμε μεσάνυχτα, διότι τα μεσάνυχτα βρίσκουμε να παρκάρουμε.  Άντε να δούμε πού θα φτάσει ο πληθωρισμός πια».
Κι η μαμά μου του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς σου ´λεγα εγώ».
Κι ο μπαμπάς της λέει: «Τι θα μου ´λεγες, εσύ;».
Κι η μαμά του λέει: «Το δισάκι μου στον ώμο, για τον δρόμο, για τον δρόμο, αυτό θα σου ´λεγα εγώ».
Κι εγώ λέω: «Έγιν´ η βροχή χαλάζι, δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζει ει ει ει ει ».
Κι ο μπαμπάς κι η μαμά μού λένε: «ΣΤΑΜΑΤΑ!!!» και σταματάω.

ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΛΙ μια σιωπή, ντράγκα ντούγκα τα πιρούνια.
Κι ο αδελφός μου λέει: «Έφαγα, πάω μέσα».
Κι ο μπαμπάς μου του λέει: «Δεν έχει να πας πουθενά. Τώρα τρώμε όλοι μαζί σαν οικογένεια».
Κι η μαμά μου του λέει: «Έχει δίκιο ο πατέρας σου, να κάτσεις εκεί που κάθεσαι».
Και καθόμαστε όλοι εκεί που καθόμαστε.


'Ελενα Ακρίτα - Νέα του Σαββατοκύριακου

... και αφού βαριέμαι να δουλέψω, αντιγράφω ότι μου στέλνουν...

Ο μπαμπάς καρχαρίας εκπαιδεύει τον υιό καρχαρία...

- Βλέπουμε τον άνθρωπο, απομακρυνόμαστε, σηκώνουμε πτερύγιο, πάμε αργά προς
τα πάνω του, κάνουμε 2 περιστροφές αριστερόστροφες, απομακρυνόμαστε, επιστρέφουμε για άλλες 2 δεξιόστροφες, απομακρυνόμαστε και κάνουμε επίθεση. Κατάλαβες; πες τα και εσύ.

- Εεε, ναι, τον βλέπουμε, σηκώνουμε πτερύγιο, 1 στροφή αριστερά, 1 δεξιά και ....τρώμε!

- Όχι, όχι.. πρόσεχε τα βήματα είναι σημαντικά ! Βλέπουμε τον άνθρωπο, απομακρυνόμαστε, σηκώνουμε πτερύγιο, πάμε αργά προς τα πάνω του, κάνουμε 2 περιστροφές αριστερόστροφες, απομακρυνόμαστε, επιστρέφουμε για άλλες 2 δεξιόστροφες, απομακρυνόμαστε και κάνουμε επίθεση. Κατάλαβες τώρα; πες τα
και εσύ.

- Μμμ, ναι, τον βλέπω, σηκώνω πτερύγιο, 2 στροφές γύρω του και τρώμε!

- ΟΧΙ ! , ΟΧΙ !, προσπάθησε ξανά..

- Τον βλέπω.., πλησιάζω αργά.., κάνουμε.. 2 στροφές προς τα δεξιά... δεν τα
θυμάμαι ρε μπαμπά είναι πολλά...

- E, τι να σου πω... φάτον με τα σκατά !

Όχι και τόσο dirty, δηλαδή..

Τίποτα πιο αγνό από ένα ...ζωάκι και τον ...φύλακά του...!

Οι εικονιζόμενοι είναι ένας Φύλακας και ένα λιοντάρι.

(Υπάρχουν και πολλές άλλες φωτογραφίες αλλά νομίζω και με μία πιάνετε όλοι το νόημα.)

Αυτός ο Φύλακας έχει προσληφθεί για να βοηθήσει στην πρόληψη της λαθροθηρίας γύρω από την περιοχή καταφύγιο της άγριας ζωής Lanseria, στη Νότια Αφρική. Ο τρόπος που αλληλεπιδρά με τα ζώα αυτά είναι εκληκτικός!

Τα λιοντάρια φαίνονται να ξέρουν οτι είναι εκεί για την προστασία τους και είναι προφανές ότι τον εμπιστεύονται...

Οι ύαινες είναι συνήθως απρόσιτες και μπορεί να γίνουν πολύ άγριες.

Κοιτάξτε τη φωτογραφία στο ποτάμι. Είναι καταπληκτικό επειδή στα λιοντάρια δεν αρέσει καθόλου το νερό..

Αφιερωμένο σε όλους όσους διατηρούν την θεώρηση ότι τα ζώα (ΖΩΟΝ!) δεν έχουν νοημοσύνη ή δεν αντιλαμβάνονται τις δονήσεις της αγάπης.

1) ΚΑΛΑ: η λέξη που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να κλείσουν μια συζήτηση όταν έχουν δίκιο, οπότε πρέπει να σωπάσεις.

2) 5 ΛΕΠΤΑ: αν είναι σε φάση που ετοιμάζεται για έξοδο σημαίνει μισή ώρα. Σημαίνει όμως 5 λεπτά, και μονάχα 5, αν σου τα έδωσε προτού βγείτε ή κάνετε οτιδήποτε άλλο μαζί, για να δεις ματς ή να παίξεις στον υπολογιστή.


3) ΤΙΠΟΤΑ: η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Θέλει να πει κάτι και πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Οι συζητήσεις που ξεκινούν με το τίποτα συχνά τελειώνουν με ΚΑΛΑ (βλέπε 1).

4) ΑΝΤΕ ΚΑΝΤΟ: πρόκειται για πρόκληση και όχι για παρότρυνση. Μην το κάνεις.

5) ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ: είναι σαν λέξη, που συνήθως οι άνδρες κατανοούν λάθος. Ένας μεγάλος αναστεναγμός σημαίνει ότι πιστεύει ότι είσαι ηλίθιος και αναρωτιέται γιατί χάνει χρόνο και συζητάει μαζί σου για ΤΙΠΟΤΑ (βλέπε 3).

6) OK: μια απ' τις πιο επικίνδυνες λέξεις που μπορεί να πει μια γυναίκα σ' έναν άνδρα. Σημαίνει πως θέλει να σκεφτεί πώς και πότε θα το πληρώσεις.


7) ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ: μια γυναίκα σε ευχαριστεί, μην αναρωτιέσαι και μην λιποθυμήσεις, θέλει απλώς να σε ευχαριστήσει (εκτός κι αν σου πει "ευχαριστώ πολύ" που τις περισσότερες φορές είναι καθαρός σαρκασμός)

8) Cool ΟΠΩΣ ΘΕΣ : είναι ένας τρόπος για μια γυναίκα να σου πει άντε γα....

9) ΑΣΤΟ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΓΩ: άλλη μια επικίνδυνη φράση. Σημαίνει πως μια γυναίκα ζήτησε κατ' επανάληψιν από έναν άνδρα να κάνει κάτι που τελικά τώρα το κάνει εκείνη. Ο άντρας θα ρωτήσει « συμβαίνει κάτι ; », για την απάντηση της γυναίκας βλέπε 3.

10) ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ;: προσοχή, δεν είναι μια απλή ερώτηση....να θυμάσαι πάντα πως κάθε φορά που μια γυναίκα σε ρώτα 'ποιά είναι;', θα ήθελε στην πραγματικότητα να σε ρωτήσει : "ποιό είναι αυτό το ξέκωλο, και από που την ξέρεις;;;;;;;"

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))

Τίποτα. Καλά. Ευχαριστώ. Πολύ. Ουφφφφ....

Ο Πέτρος έγινε ….λούης, ε και?? Πιάσε Μελωδία….

Ξαφνικά, θυμήθηκα αυτήν την παλιά διαφήμιση… Τόσο παλιά που τότε ακόμα ο σταθμός Μελωδία εξέπεμπε στους 100ΜΗ. Μετά πήγε λιιιιιιιιιιιιιιίγο πιο αριστερά (σιγά μην πήγαινε δεξιά, από τον 902 Αριστερά στα Fm ξεκίνησε!) και πλέον εκπέμπει από την συχνότητα 99,2. Όχι δεν ανέλαβα να τους κάνω ανέξοδη διαφήμιση (μιας και ζούμε σε δύσκολους καιρούς!), απλά αφού εδώ και παραπάνω από μια δεκαετία καθημερινά ακούω Μελωδία μου δίνει αρκετά ερεθίσματα…

Τις τελευταίες μέρες τυχαίνει να ακούω συχνά το παρακάτω τραγούδι.

Και μου κάνει εντύπωση, πώς μερικές γυναίκες φοβόμαστε το χωρισμό. Και εννοώ τον χωρισμό μετά από μια «κακή» σχέση.. Αυτή, που ενώ νοιώθουμε πως «δεν πάει άλλο» συνεχίζουμε να την θέλουμε και να μαχόμαστε υπέρ αυτής.

Τι φοβήθηκες ψυχή μου?
Που θα μείνω μοναχή μου? Ή το δρόμο που θα ταξιδέψω;
Έχω τόσο πόνο ακόμα να ξοδέψω, έχω και τα λάθη μου, μαζί μου.

(Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου)

Τι είναι αυτό που μας φοβίζει, οέο?

Το να μείνουμε μόνοι μας? Ε, και? Τι πειράζει? Ίσα ίσα θα έχουμε χρόνο για να δούμε τους φίλους μας, για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, για να ασχοληθούμε με τα χόμπι μας και τόσα άλλα που όταν είμαστε σε μια σχέση (το τονίζω, κακή) μας αναλώνει το χρόνο μας…

Το να μας βλέπουν οι άλλοι μόνους μας? Ε, όχι… Δεν θα μείνω σε μια κακή σχέση μόνο και μόνο να μη με βλέπουν οι άλλοι σαν την κακομοίρα και να μπορώ να παρευρίσκομαι στα «dinner for 4,6,8,10» κλπ.

Το πώς θα πορευτούμε ξανά (και ξανά και ξανά και ξανά) απ’ την αρχή? Αυτό, για να πω την αλήθεια φοβίζει (τουλάχιστον, εμένα). Και μάλιστα φοβίζει πολύ… Άααααααααντε, πάλι από την αρχή. Ψάξε, γνώρισε, μάθε, αγάπησε, πίστεψε και μετά πααααάλι απογοήτευση…

Το αν μάθαμε από τα λάθη μας? Τι να μάθεις καλέ μου? Αυτό που λένε πολλοί και εκνευρίζομαι? «Τώρα θα μάθεις να κρατάς μια πισινή!!!» Ε, όχι ρε φιλαράκι… Δεν θέλω να κρατήσω πισινή… Να νοιώσω θέλω… Δυνατά και έντονα. Και για να το επιτύχω πρέπει να ΜΗΝ κρατάω πισινή…!

Το αν θα ξανά-πάθουμε τα ίδια στο μέλλον? Και εδώ κρύβεται το πραγματικό νόημα όσων λέω.. (ανάθεμά με και αν ξέρω τι λέω… Μη δίνετε σημασία, απλά προσπαθώ να ανεβάσω την επισκεψιμότητα του blogιού μου. Έχω να γράψω σε αυτό το έρμο από το Μάιο!) και συνεχίζω ακάθεκτη το παραλήρημα μου. Λοιπόν… Ρε χαζή, ρε ηλίθια, ρε πανίβλακα δεν μπορείς να ξέρεις τι θα πάθεις στο μέλλον. Ούτε αν θα είναι για καλό ή για κακό. Και πολύ καλά θα κάνεις να μην κρατήσεις ΤΙΠΟΤΑ για σένα! Αλλά… Μάθε ρε @:#$@$#%#% να αξιολογείς ανθρώπους! Αυτό, υποχρεούσαι να το κάνεις! Μην εθελοτυφλείς…

Το αν θα πονέσουμε? Χαχαχαχαχαχαχα! Η καλύτερη ατάκα ΟΛΩΝ των ενηλίκων ανεξαρτήτου φύλλου! Τι λέμε ρεεεεεεε? Δεν θυμάμαι να άκουσα ποτέ κανέναν να λέει: «Δεν θα μάθω ποδήλατο, μην τυχόν και πέσω!», «Δεν θα γεννήσω ποτέ μου, γιατί θα πονέσω», «Δεν θα βγω από το σπίτι μου, γιατί μπορεί να σκοτωθώ». Δεν νομίζω κανένας μας να πράττει έτσι, όμως όταν έρχεται η ώρα για τα συναισθηματικά, εκεί όλοι μας κοτούλες!

Οπότε τι και αν Ο Πέτρος έγινε λούης, ρε βλάκα?? Θα βρεις τον Γιόχαν ή τον Φρανς ή οποιονδήποτε άλλον. Ξύπνα! ;-)

Νομίζω πως το συμπέρασμά μου είναι αυτό που λέει ο Περίδης…

εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ!

 σνιφ σνιφ

I don't know where my baby is
but I'll find him, somewhere, somehow
I've got to let him know how much I care
I'll never give up looking for my baby

  Been around the world and I, I, I
I can't find my baby
I don't know when, I don't know why
Why he's gone away
And I don't know where he can be, my baby
But I'm gonna find him

We had a quarrel and I let myself go
I said so many things, things he didn't know
And I was oh oh so bad
And I don't think he's comin' back, mm mm

He gave the reason, the reasons he should go
And he said so many things he never said before
And he was oh oh so mad

And I don't think he's comin', comin' back
I did too much lyin', wasted too much time,
Now I'm here a'cryin', I, I, I

So open hearted, he never did me wrong
I was the one, the weakest one of all
And now I'm oh oh so sad
And I don't think he's comin' back, comin' back

I did too much lyin', wasted too much time,
Now I'm here a'cryin', I, I, I

I'm gonna find him, my baby

Με αφορμή τον Μιχαλάκη που μας άφησε χρόνους, (RIP Michael!!!, που λέει και ο uNick) χαζολογούσα στο youtube και έβλεπα διάφορα videoclips της εποχής μου... (Δεν θέλω σχόλια!!!!!!) Για όσους δεν κατάλαβαν, ανάμεσα στο '87-'92.

Ένα από τα αγαπημένα μου ήταν και το παραπάνω. Συγκεκριμένα για ένα μεγάλο διάστημα το άκουγα και έριχνα πολυυυυυυυυυυύ κλάμα..

Με είχε ευαισθητοποιήσει πάρα πολύ η μανούλα που έχασε το μωρό της και ψάχνει να το βρει...!

ΥΓ. Τουλάχιστον εγώ, ήξερα τι είναι μπλουζάδικο!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Απορία πρώτη...

Γιατί η κάθε εγώ αν καπνίσω μέσα στο λεωφορείο θα με πετάξουν έξω στο λεπτό και όχι τον κάθε 55άρη κύριο που μπαίνει μέσα άπλυτος, με φοβερό άρωμα τζατζικιού ανακατεμένο με μπύρα, και φορώντας ένα μπλουζάκι (τύπου polo) μέσα στην τσέπη επάνω στο στήθος έχει το κινητό του στη διαπασών με τα άπαντα του Καζαντζίδη.....?????

Απορία δεύτερη...

Μετά από 22 χρόνια γάμου αποφασίσανε οτι δεν πάνε καλά τα πράγματα μεταξύ τους. Οκ λογικό. Το πάλεψαν οι άνθρωποι και είδαν οτι δεν μπορούν. Πολύ καλά θα κάνουν να χωρίσουν. Σιγά, τα 2 παιδιά που υπάρχουν δεν θα πάθουν και τίποτα... Στην τελική, έχουν μεγαλώσει, δεν είναι μωρά...

Όμως οι φίλτατοι (που λέει και ο Κινέζος), αποφάσισαν να μη χωρίσουν και την τελευταία 5ετία να διευρύνουν λίγο τους ορίζοντές τους και το γάμο τους. 

Η μητέρα για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις οικογενειακές υποχρεώσεις χρειάστηκε τη βοήθεια της φίλης της. Την έφερε στο σπίτι, την άφησε να το διευθύνει (αυτό, τον άντρα της και τα παιδιά της, μαζί) και τέλος την έβαλε και στο κρεβάτι της. Πλέον με αυτήν τη γυναίκα θα πορεύονταν στη ζωή της. Ο σύζυγος έφερε κάποιες αντιρρήσεις.

- Τι λες, μωρή??? Πας καλά?? Θα με διώξεις εμένα από το κρεβάτι μου για να ..........σαι με αυτήν??

- Μα, γιατί καλέ μου, αφού σου λέω, δεν είναι κάτι περιστασιακό... Μιλάμε για σχέση ζωής...

- Θα το δεχτώ υπό έναν όρο.. Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή θα κοιμόμαστε μαζί. Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο μαζί της. Την Κυριακή επιλέγεις...

- Εντάξει, χρυσέ μου..

-Στα παιδιά? Τι θα πούμε στα παιδιά??

-Έλα καλέ, γιατί θα τα ρωτήσουμε? Παιδιά μας είναι, θα δεχτούν την ζωή που τους προσφέρουμε εμείς. Αν δεν τους αρέσει, πρόβλημά τους!

- Δίκιο, έχεις...

Έτσι κι έγιναν, τα πράγματα.. Στα παιδιά, τι πρωτοτυπία και αχαριστία συνάμα, δεν άρεσε αυτό.

Για να μην μακρηγορώ για μια 5ετία στο σπίτι έτσι είχαν τα πράγματα... Η μαμά με την ομοίου φύλου σχέση της και ο μπαμπάς να μοιράζεται την σύζυγο με την ερωμένη της...

Ώσπου ένα ωραίο απογευματάκι η μητέρα φεύγει για ψώνια μόνη της. Η συμβία είχε πονοκέφαλο. Γυρνάει γρήγορα στο σπίτι για να περιποιηθεί την καλή της και βρίσκει την συμβία με τον σύζυγο στο κρεβάτι. Αντί να το συζητήσουν ήρεμα, να βρούνε μια λύση, να χωρίσουν , να φύγει ένας από τους 3, οτιδήποτε βρε αδερφέ, η μητέρα κάνει τέτοια σκηνή ωστέ μέχρι και τα παιδιά βλέπουν το σοκαριστικό θέαμα! Την ερωμένη της μαμάς, καβάλα στον μπαμπά και την μαμά να χτυπιέται στα πατώματα και να βγάζει αφρούς!!!!

Και φτάνω στην δεύτερη απορία μου.... Είμαι εγώ οπισθοδρομική??

Bonus Hint...

Στήνομαι εχτές σε πολλές, πολλές, πολλές ουρές σε δημόσιες υπηρεσίες (άλλο θέμα αυτό, θα τα πω άλλη στιγμή) και ένας ευγενέστατος κύριος μου λέει:

- Εσείς, περάστε μπροστά... Δεν χρειάζεται να περιμένετε!!!

Ρωτώ εγώ.... - Γιατί......?

- Μα, έγκυος δεν είστε??

- Όχι. Χοντρή!!!!!

Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι χρίτσι. Μεγαλώνω.
Το χάνω κάθε χρόνο το παιχνίδι με το χρόνο.

Μετακόμιζα θυμάμαι μ' ένα αμάξι
τώρα όλα τα ζητώ για να 'μαι εντάξει
όλα δικά μου κι όλα σ' άλλους τα χρωστώ και τα πληρώνω.

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοντινά, παντοτινά, παντοτινά.

Ασπρίζουν τα μαλλιά μου κάθε μέρα. Μεγαλώνω.
Τα ίδια είχε πάθει κι η μαμά μου σ' άλλο χρόνο.

Τα παιδιά με λέν κυρία Κατερίνα.
Με ενοχλεί μα τελευταίως το καταπίνω.
Θα 'ρθει σε λίγο η καρδιά και τα λεφτά και να μην πίνω..
Αααααα....

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοντινά, παντοτινά, παντοτινά.


Αυριανό ραμολιμέντα μου, συγχώρα τη σπατάλη
συγχώρα με, την ώρα που θα δίνεις τη σκυτάλη.

Πόσο αφελής θα μοιάζω στα δικά σου μάτια
σαν θα σου κόβουν το τσιγάρο και τ' αλάτια.
Η αθανασία με ξεγέλασε μου πήρε το κεφάλι.

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοντινά, παντοτινά, παντοτινα....!

Υγ. Αφιερωμένο σε όλους εμάς που ΔΕΝ θέλουμε να μεγαλώσουμε...

Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν ανεπανάληπτη… Και ειλικρινά έτσι θέλω να παραμείνει, να μην επαναληφθεί ΠΟΤΕ!!!!

Ξύπνησα τη Δευτέρα με την αναμενόμενη διάθεση “Φτού, γαμώτο άλλες 5 ημέρες εργασίας ξεκινούν”… Μαζί με αυτήν, είχαν προστεθεί από μέρες και πόνοι στη μέση μου… Πόνοι που με έκαναν να περπατώ καμαρωτή, σαν να είχα πάθει λόρδωση!

Αν και δεν είμαι προληπτική, δεν μου αρέσει να ξεκινώ την εβδομάδα μου μίζερα, έτσι φόρεσα ένα ψεύτικο χαμογελάκι και έφυγα τρέχοντας να πάω για δουλειά… Και βγαίνοντας από το σπίτι πανικόβλητη, βρίσκομαι να αγκαλιάζω και να φιλώ τον διάδρομο της πολυκατοικίας μου. Σηκώνομαι, ρίχνω τα αναμενόμενα, για μένα, μπινελίκια «Γαμώ την καταδίκη μου πρωί-πρωί, σήμερα έπρεπε να πέσω η ρουφιάνα??», σκουπίζω 2-3 δάκρυα που κυλούν από τους αναθεματισμένους πόνους και επιτέλους φτάνω στο γραφείο… Εκεί με περιμένει άλλη μια έκπληξη… Με φλερτάρει ασύστολα και ο διάδρομος του γραφείου!!! Αντιστέκομαι όσο μπορώ μέχρι το μεσημέρι, αλλά.. γυναίκα είμαι και εγώ.. «Έπεσα» και πάλι….!

Έχω βγάλει διάφορα δερματικά και αποφασίζω να πάω στο δερματολόγο. Παίρνω ταξί, και φτάνοντας πληρώνω την διαδρομή. Δίνω το 5ευρω και μου το πετά πίσω ο ταξιτζής λέγοντάς με ηλίθια που δεν κατάλαβα ότι είναι καρά-πλαστό. Δεν ασχολούμαι, έχω σοβαρότερα θέματα… Μιας και «βρήκα παπά είπα να θάψω 5-6», έτσι φεύγω από το ιατρείο, με μια δερματίτιδα, μια ένεση αναισθησίας και καυτηριασμό αιματωμάτων. Χαρούμενη που απαλλάχτηκα από όλα αυτά τα δερματικά πάω στο σπίτι, και ανακαλύπτω πως έχω γεμίσει σπυράκια …παντού!!! «Γαμώ την γκαντεμιά μου… Είμαι ο μόνος άνθρωπος που πάω στο δερματολόγο και αφού φεύγω από εκεί, μου δημιουργείται πρόβλημα!!!»

Σε μια άλλη συναλλαγή ανακαλύπτω άλλο ένα πλαστό χαρτονόμισμα… Αυτή τη φορά 50ευρω!!! Και ήταν και το τελευταίο που είχα επάνω μου!!!

 

Τη στιγμή που όλος ο κόσμος γιόρταζε τις πρώτες στιγμές του νέου έτους η οικογενεια ενός από τα γνωστα μέλη του ΜΗ βίωσε θλιβερες στιγμές...

Ολοι μας ξέραμε το περίεργο κατοικίδιο του Deos... το χαριτωμένο κουνέλι που κουνούσε τα αυτιά του όλο χαρα όταν σε έβλεπε και ήταν το μόνο πλάσμα που μπορούσε να ακουσει τις εκπομπές του αφεντικού του από την αρχή μέχρι το τέλος! Αυτό το πλάσμα αφησε την τελευταία του πνοή την ωρα της αλλαγής του έτους...

Οι πρωτες πληροφορίες λένε ότι το κουνέλι έπαθε συγκοπή από τις μπαλωθιές ενός γείτονα που γιόρταζε με αυτό τον τρόπο την Πρωτοχρονιά!

Σε ενδειξη πένθους η σημαία με το οικόσημο της Δεοοικογένειας θα κυματίζει μεσίστια και το αστερακι του Δέοντα θα είναι μωβ για τις επόμενες 3 μέρες!

Ολοι μας είχαμε παιξει με τον μικρό “Χεράλντο” και σαν ελάχιστο φόρο τιμής του αφιερώνουμε αυτες τις λίγες γραμμές!

Να είσαι ευτυχισμένος εκεί που πας λατρεμένε... μακάρι να είναι δροσερα και τραγανα τα καροτάκια σου και μαλακό το χώμα που θα σκάβεις!

Πήγαααααααααααααααααααααααααααααααααααααααμε....

Στην εκπνοή του 2008, επιτέλους κατάφερα να παρευρεθώ στην προτελευταία παράσταση που δόθηκε εχτές στο Σταυρό του Νότου....

Μια υπέροχη βραδιά με ιδανική παρέα και, για τα δικά μας δεδομένα, πολύ αλκοόλ...

και.............

:DDDDDDDDDDDDD

Τον έρωτα ρωτάω

Δε θέλω στην αγάπη, να κρύβεται το δάκρυ

κι ούτε στο πηγαιμό σου, να 'μαι 'δω για το καλό σου

το αύριο δε δίνεις, μα πίσω δε μ'αφήνεις

και στις δικές μου πλάτες, έχω δυο ζωές φευγάτες...