Να ξεκινήσω με τις ευχές μου προς όλους μας για το Νέο έτος...

Εύχομαι ο καθένας μας, την χρονιά αυτή να εκπληρώσει όσα περοσσότερα όνειρα έχει... 

Άσχετο 1) Με έπιασε νευρικό γέλιο... Μόλις συνειδητοποίησα πως για σήμερα, υποδύομαι τον "μαϊντανό"!!! Έχω περάσει από σχεδόν όλα τα blogs και αφήνω σχόλια "Καλή χρονιά" (χωρίς να έχω κάτι άλλο να πω).

Άσχετο 2) Μετά από πολλές συζητήσεις το τελευταίο διάστημα, ανακάλυψα πως πολλοί δεν έχουν δει την ταινία "Νονός"... Μα είναι δυνατόν??? Έχω εκπλαγεί δυσάρεστα...! Ας μου πει κάποιος πως το έχει δει!!! Τουλάχιστον το I που ήταν και κορυφαίο!!!

Άσχετο 3) Επιτέλους, μου περνάει το κρύωμα που με ταλαιπωρεί από την περασμένη Παρασκευή... Η φωνή μου, εξακολουθεί κι έχει τα χάλια της, αλλά πού θα πάει? Θα φτιάξει και αυτή...

Άσχετο 4) Το οποίο κολλάει με το άσχετο 3. Μίλησα με πελάτη ο οποίος κλείνοντας, μου ευχήθηκε για την νέα χρονιά και με ρώτησε από πότε είμαι κρυωμένη. Του απάντησα και μου είπε πως είμαι πολύ τυχερή γιατί θεωρείται "γούρικο" το να ξεκινά η χρονιά στραβά γιατί μετά οπωσδήποτε φτιάχνει... Ας ελπίσουμε πως θα έχει δίκιο...!!!

Άσχετο 5) Για την ώρα δεν έχω κάτι άλλο να γράψω...

But I'll be back!!!!

Φιλάκιαααααααααααααααααααααα......

Καλησπέραααααααααα.

Ξυπνήσαμε πριν ένα δίωρο με τις φωνές και τα ουρλιαχτά της παρέας του δίπλα δωματίου. Βγήκαμε μέσα στον πανικό, να δούμε τι συνέβη, αν κάποιος έπαθε κάτι και αν μπορούμε να βοηθήσουμε. Αντί για αιματοβαμμένα πρόσωπα, είδαμε μια παρέα 5 ατόμων (2 αγόρια και 3 κορίτσια) να εκστασιάζονται, σκορπίζοντας και πετώντας ο ένας στον άλλον μπύρες.

Με έπιασε υστερία… Άρχιζα να ουρλιάζω!!!

Μα καλά τόσο αναίσθητα γουρούνια είναι; Δεν μπορούν να καταλάβουν πως οι υπόλοιποι ένοικοι του ξενοδοχείου απλά κοιμούνται; Ή έστω χαλαρώνουν;

Με κατατρόμαξαν τα κ……παιδα!!!

Και καθώς υστερίαζα, ξαφνικά με έπιασε νευρικό γέλιο (Θυμήθηκα τις χοντράδες της δικής μου παρέας και τα νεύρα τοοοόσων που είχαμε σπάσει). Ζήτησα συγνώμη από τα παιδιά που φυσικά με κοίταζαν σαν να ήμουν η μεγαλύτερη ηλίθια του κόσμου. Και ήμουν.

Μα καλά, τι σκεφτόμουν;

Με ξύπνησαν (η αλήθεια πολύ άκομψα), αλλά δεν με σκότωσαν!!!

Φαίνεται κατάλαβαν πως δεν πάω και πολύ καλά και προσφέρθηκαν να μας φτιάξουν καφεδάκια και να τα πιούμε όλοι μαζί στο μπαλκόνι μας (μιας και το δικό τους βρώμαγε μπυρίλα).

Πλυθήκαμε, ντυθήκαμε, ήρθαν και τα καφεδάκια… Πιάσαμε την κουβέντα. Από πού είστε, με τι ασχολείστε και τα λοιπά.

Καλά παιδάκια μωρέ, είχαν έρθει το προηγούμενο βράδυ, ήταν συμφοιτητές και μόλις είχαν τελειώσει την εξεταστική τους. Τους είχε πιάσει η βλακεία να προλάβουν όλα όσα μπορούν γιατί θα καθόντουσαν μόνο 4-5 μέρες.

Κάτσαμε περίπου έως τις 14:00 μαζί.

Σε καμιά ώρα θα πάμε για μπάνιο. Και μετά ……. Δεν ξέρω μετά. Δεν θα βάλω πρόγραμμα και στις διακοπές μου!!!!

Έκανα ένα μικρό διαλειμματάκι, για να σας διηγηθώ τις εμπειρίες μου…

  Αυτά, έπρεπε να σας έχω γράψει και να ήταν και αληθινά!!!!!!!!!

Αντ’ αυτού βρίσκομαι στο γραφείο μου,

περιμένω με μεγάλη αγωνία να σχολάσω

και βαριέμαιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!  

Όπως λέει και ο Φοίβος Δεληβοριάς….

 …να καταλήγω στο γραφείο
των πόθων μου νεκροταφείο...

ΥΓ. Συγνώμη για το φανταστικό της ιστορίας, αλλά κάπως πρέπει κι εγώ να γεμίζω τις ώρες του γραφείου.......

 Με αφορμή ενός topic που είχε ανοίξει, πριν χρόνια,  η gate μας - "Τέλειος κόσμος σαν παραμύθι.......".

Σε μια απάντηση αναφερόταν πως μας παραμύθιασε η Candy-Candy.

Ξεκίνησα να την σκέφτομαι…

Όλα τα κοριτσάκια καθηλωνόμασταν στην τηλεόραση να τη δούμε.

Όλα τα κοριτσάκια θέλαμε να της μοιάσουμε...

{Για να πω την αλήθεια, τον τελευταίο καιρό έχω κάνει διατριβή στο θέμα.. Έχω δει αρκετά videάκια στο you tube..}

Τα περισσότερα τα θυμόμουν... Αλλά εντελώς διαφορετικά.

Θυμόμουν, ένα ξανθό κοριτσάκι, ανέμελο που όλοι το ήθελαν και το αγαπούσαν!

Όταν είδα τα επεισόδια, ξανά, κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό…!

Τι σκατά θυμόμουν??? Ποια είναι η Candy-Candy?? Ποια είμαι εγώ???

Όλα τα «πιστεύω» της παιδικής μου ηλικίας καταρρίφθηκαν… 

Όχι... Εμάς δεν μας παραμύθιασε η Candy-Candy… Την δική μας γενιά την «κατάστρεψε» η Candy-Candy... Δεν μας παραμύθιασε καθόλου... !!!!!!!!!!!!

Την Candy-Candy, σε μόνιμη βάση, κάποιος την παρατούσε..

Ξεκίνησε με την οικογένειά της (την άφησαν έξω από το ορφανοτροφείο!!!),

ο Άντονυ (πέθανε!! – σε παιδικό cartoon, αν είναι δυνατόν!!),

ο Τέρυ (που παντρεύτηκε άλλη!!!!!!!!)…

Και εκείνη ως γνήσια, γλυκιά, και πάνω απ’ όλα large κοπέλα-γυναίκα έριχνε 5-6 δάκρυα, αλλά στο τέλος πάντα έβρισκε την κατανόηση και το χαμόγελο που άρμοζε στην κάθε περίσταση…!!! Και δίχως κακία….. 

-Τι λες, καλή μου??? Πως γίνεται?? Πες μας κι εμάς..  

Και στο τέλος έμεινε ολομόναχη… Με πολλούς φίλους – αλλά χωρίς τον Πρίγκιπα… Δηλαδή της έμεινε ο Άλμπερτ… Αλλά ο Άλμπερτ την είχε υιοθετήσει. Δεν θα μπορούσε να είναι ο Πρίγκιπας. (Εκτός αν έτρεχαν στα δικαστήρια σαν τον Γούντυ Άλεν…)

Και εμείς όλα τα ηλίθια, χαζά, ρομαντικά κοριτσάκια θέλαμε να ζήσουμε την γλυκιά ζωή της γλυκιάς Candy-Candy…!!!! 

-Μα, συγνώμη, ήμασταν καλά??? Τι θέλαμε να ζήσουμε?? Την απόρριψη??

Εκτός αν είχε καθαρά εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αν μας προετοίμαζαν για τον σκληρό, μαζοχιστικό, πραγματικό κόσμο…!