Απόγευμα…ζέστη…καλοκαίρι...στην πόλη…στον κόσμο… Κολλάνε τα ρούχα πάνω στο σώμα…ένα σκύλος αδέσποτος, μούργος έχει αράξει έξω από την πόρτα και περιμένει να του βάλω λίγο νερό να δροσιστεί…το κάνω…κουνά την ουρά του…έχω δουλειά ακόμα…παίζει dido στο ραδιόφωνο…μόλις τσίμπησα κιόλας… 

Με την άκρη του ματιού μου κοιτάω προς τα πίσω…είμαι πόσο…8-9 χρονών…λιώνω στην μπάλα…μια πορτοκαλάδα παγωμένη…μια μουριά που ανέβαινα πάνω της και έκοβα όλα τα μούρα και τα έτρωγα μέχρι που μούδιαζε το στόμα μου…ένα σορτσάκι πορτοκαλί που δεν έλεγα να αποχωριστώ…στο τέλος δεν έβγαινε από πάνω μου…σφήνωσε…η θεία Ελένη πήρε τα «μέτρα» της και το έκοψε με το ψαλίδι…σφάδαζα…φανταζόμουν πως μου κόβανε το πόδι…ή μου βγάζανε το δέρμα…τέτοια ψύχωση με το πορτοκαλί σορτσάκι είχα…αφού έχω και φωτογραφίες και τις δείχνω ακόμα…να αυτό ήταν το πορτοκαλί μου σορτσάκι…και καμαρώνω…δίχως να ξέρω το γιατί…δίχως να με νοιάζει…συνδέομαι με μια ηλικία που μοιάζει πράγματι μακρινή…και είναι. 

Είχα ένα ποδήλατο…με κόντρα για φρένο…μόνο κόντρα…την γούσταρα τρελά την κόντρα…με βοηθούσε να κάνω κόλπα με την πίσω ρόδα…ειδικά στις στροφές…να κάνω κολίδια…και μαγκιές…μ άρεσαν αυτά…οι σούζες…έκανα ώρα σούζα…και πάντα όπου έβρισκα κασετίνα καρέλια δεν μπορούσα να αντισταθώ στο τετράγωνο της σχήμα…έκλεβα λοιπόν το κουτί…έκοβα το πάνω χαρτόνι και ξανά άφηνα το κουτί στο τραπέζι του καφενείου ή του σπιτιού…με φανερά τα σημάδια της επαφής μου…οι γέροι βρίζανε…τους έπαιρνε ο αέρας τα τσιγάρα…έμπαινε η σκόνη μέσα…όσοι με ξέρανε τα κρύβανε… Το χαρτονάκι από τα καρέλια μαζί με ένα μανταλάκι από την πρώτη απλωμένη μπουγάδα που έβρισκα, πιασμένο πάνω στις ακτίνες του ποδηλάτου, έκανε την καλύτερη…και πιο εκνευριστική φασαρία…γύριζα και κοιτούσα επιδεικτικά όσους με κοιτούσαν με φανερή τσαντίλα στα μάτια για την φασαρία που έκανα…και αντί να σταματήσω όποτε μου έκαναν παρατήρηση…έκανα κύκλους γύρω τους και κολίδια στη σκόνη…όπου την έβρισκα… 

Αγαπούσα πολύ την νικολέτα…από πιο μικρός…μαυρομάλλα ή νικολέτα…ντροπαλή…με τρόπους…πάντα ερχόταν με την μαμά της στο σχολείο…η δικιά μου ερχόταν μόνο όταν την καλούσε ο διευθυντής…και όχι για τσάι…η νικολέτα καθόταν και στο απέναντι από μένα διαμέρισμα…την έβλεπα από το μπαλκόνι…αυτό ήταν πολύ δυσβάστακτο για μένα τότε…δεν μου έδινε καμία σημασία και δεν μπορούσα να απομακρυνθώ…για να προσελκύσω την προσοχή της, είχα ταράξει τις τζαμόπορτες του σπιτιού της με μπιρμπιλόνια που τα πετούσα με το φυσοκάλαμο…από το δικό μου μπαλκόνι…φυσοκάλαμο που έφτιαχνα με υλικά κλεμμένα από τις γύρω οικοδομές…κυρίως με πλαστικές σωλήνες που από μέσα τους περνούσαν τα καλώδια…δεν χρησιμοποιούνται πια… 

Από τον πατέρα μου…που είναι ηλεκτρολόγος…έκλεβα μονωτικές ταινίες…μία λουρίδα κόκκινη…μια κίτρινη…μια πράσινη…μια μαύρη…έκαναν το φυσοκάλαμο εξωτικό όπλο…το στόλιζα…το έκανα φαντεζί…του έβαζα σκόπευτρα…μερικές φορές πολλά σκόπευτρα…κι αφού το δοκίμαζα…στα τζάμια της Νικολέτας…και έβρισκα πολλές φορές το στόχο…μέχρι να μου κλείσει το πατζούρι…πήγαινα στο δωμάτιο μου απογοητευμένος 

Αργότερα ξεκίνησα να φτιάχνω σφεντόνες…της έσπασα ένα τζάμι…και από τότε δε μου ξαναμίλησε ποτέ…το μόνο που θυμάμαι ήταν που μετά που της έσπασα το τζάμι έβαλε στο δωμάτιο της μία φιγούρα του Bjion Borg...χάρτινη μάλλον…από αυτές τις διαφημιστικές που είναι σαν άνθρωποι…ψηλή φιγούρα…κρατούσε μια ρακέτα του τένις…φορούσε το αγαπημένο του σορτσάκι του…το δικό μου είχε γίνει κρόσια στα χέρια της θείας Ελένης…και χαμογελούσε επιδεικτικά… Σκέφτηκα πως αν συνεχίσω να της πετάω πράγματα ο Borg θα άρχισε να μου πετάει μπαλάκια…και κάπου εκεί σταμάτησα να την ενοχλώ…την Νικολέτα. 

Έπαιζα μπάλα…πολύ μπάλα…και έκανα πολύ ποδήλατο…μάζευα θησαυρούς…παιδικούς θησαυρούς…ξύλα με περίεργο σχήμα…μαγικά κόκαλα από ψάρια…με μαγικές δυνάμεις…πέτρες που έλαμπαν στον ήλιο…ένα κομμάτι δέρμα…ένα παλιό παπούτσι… Μ άρεσε να κόβω φρούτα από τα δέντρα…όπου τα έβρισκα τα τσάκιζα…κορομηλιές, βερικοκιές, μουσμουλιές, μουριές…τα είχα αδειάσει όλα…με μια σακούλα πλαστική γύρναγα την γειτονιά και γέμιζα τη σακούλα μου…όσο αδειάζανε τα δέντρα της γειτονιάς…απομακρυνόμουν…πήγαινα και πιο μακριά…χανόμουν μερικές φορές…απορροφημένος σε αυτό που με απασχολούσε…ξέχναγα που πήγαινα… 

Μ άρεσε πολύ στην τηλεόραση το Χάι Σάπαραλ…το Χαβάη 5-0…μ άρεσε όμως και η Πίπη η Φακιδομύτη…η Λάσυ…ο Μπόλεκ και Λόλεκ…όμως τίποτα από όλα αυτά δε συγκρίνονταν με την «Μάχη» και τον Λοχία Σόντερς…πάντα με το κράνος…με ένα τσιγάρο στο στόμα…μέσα στην βροχή…στην ταλαιπωρία…κι όλο γέλαγε…και έδινε διαταγές…κι όλο ήταν μούσκεμα…ο Λοχίας Σόντερς… 

Ο Θείος μου, μου κόλλησε μια δυο φορές τσίχλα στα μαλλιά…αναγκάστηκαν να με κουρέψουν…να με ξυρίσουν…έκλαιγα δυο μέρες…μετά πήγα για μπάλα και το ξέχασα…έπαιζα και μήλα...το αγαπημένο μου όμως ήταν το «Συνέχειο»…παιχνίδι δικής μου εφεύρεσης…παιζόταν από δύο…στο παρκάκι…εκεί που είχε ένα παγκάκι απέναντι στο άλλο…και έπρεπε να κλωτσάς την μπάλα συνέχεια…μία ο ένας και μετά μία ο άλλος…μέχρι να βάλεις γκολ στο παγκάκι του αντιπάλου…στο κάτω μέρος του…το παιχνίδι δεν σταματούσε παρά μόνο όταν έβαζες γκολ…αν έβαζες ποτέ…και για αυτό το ονόμασα «Συνέχειο»…το πιο δύσκολο ήταν όταν η μπάλα καθόταν μέσα στο παρτέρι ή πίσω από την κολώνα…εκεί έπρεπε να κλωτσήσεις και μετά να τρέξεις γρήγορα στο τέρμα για να μην σου βάλει ο αντίπαλος γκολ…σε εκείνη τη κολώνα είχα πολλές φορές αφήσει τα δαχτυλικά αποτυπώματα…η μάλλον τα σωματικά μου αποτυπώματα…αφού έσκαγα πολλές φορές επάνω…με φόρα… 

Θυμάμαι μια παραλία στο Διακοφτό…μια βάρκα που είχαν μέσα της κάνει την φωλιά τους σφίγγες…και με τσίμπησαν…μια κυρία στην τάξη που με φώναζε αχτένιστο…τον Αλέκο που φτιάχναμε μαζί σφεντόνες. Μια φορά είχα πάρει ξυραφάκια Astor…δοκίμασα να κάνω το κόλπο που έβλεπα στην τηλεόραση…με τον μάγο που τα κατάπινε…κατακόπηκα…δεν είπα τίποτα σε κανέναν…μόνο που άνοιξα το φαρμακείο και βρήκα ένα μπουκάλι οξυζενέ…άνοιξα το στόμα μου και έριξα μέσα μπόλικο…πόνεσε…πολύ…. 

Μια φορά ανέβηκα σε έναν ελέφαντα…είχε κάτι τρίχες σα πρόκες…με βγάλανε και φωτογραφία…την έχω ακόμα…κάπου…δεν θυμάμαι…το θυμάμαι όμως καλά γιατί φορούσα το πορτοκαλί μου σορτσάκι…αυτό που η θεία Ελένη ξήλωσε ένα πρωί από πάνω μου…γιατί πια δεν έβγαινε…είχα μεγαλώσει βλέπεις.