Κυριακή του Θεού και του Ανθρώπου. Για εμένα είναι το ίδιο και το αυτό. Ξεκίνησα πάλι με μουσική και με μια καφιέρα φουλ γεμάτη για πάρτη μου. Ζέστη πολύ έξω. Αργότερα θα πάω γυμναστήριο και μετά θα κάνω χαμάμ. Στο χαμάμ πάντα έχω φαντασιώσεις.

Είναι ένα τέλειο μέρος για να κάνεις έρωτα, με πολύ μεγάλη πιθανότητα να πεθάνεις. Βέβαια, με τις παρούσες κλιματολογικές συνθήκες είναι σχεδόν σίγουρο. Αλλά αν δεν είναι αυτός καλός τρόπος να την κάνεις προς τα πάνω, ποιος είναι?

Τώρα το πάνω, μπορεί να είναι και προς τα κάτω, αλλά το χαμάμ είναι το μόνο σίγουρο.

Πάλι γράφω μουσική. Ξεκίνησα με Μισιρλού σε μία πολύ κάλή εκτέλεση χωρίς λόγια από μπάντα της Πρωτοψάλτη. Δυνατός ρυθμός και εξαιρετικό μπάσιμο σ ένα cd που μόλις ξεκίνησε. Συνεχίζω με Αλκηστις και το Μακριά-Μακριά που έτσι όπως ξεκινά δυνατα και γρήγορα έδεσε σχεδόν τέλεια με την Μισιρλού.

Το πρόγραμμα μίξης δεν παίζεται. Κόβω και ράβω όπου θέλω. Πάιζω με την ένταση σ όποιο σημείο του τραγουδιού διαλέξω. Χώνω σιγά σιγά το ένα κομμάτι μέσα στο άλλο, στο τέλος του Μακριά-Μακριά, μπορείς ν ακούσεις αν προσέξεις την κιθάρα από το μια μια βραδυά στο Λεβερκούζεν να σιγομπαίνει. Μέχρι να σβήσει η Αλκηστις, σολάρει ο ακατανόμαστος.

Το Μια βραδυά στο Λεβερκούζεν, μου έχει δώσει κάτι απίστευτες στιγμές εντασης και απόλυτης ακουστικής ηδονής την ώρα που οδηγάω, ειδικά στις εθνικές οδούς και κατά προτίμηση νύχτα.

...λίγο έξω από το σταθμό, θα θυμάμαι που μου είπες, γειά σου μάγκα, σ αγαπώ...

Μετά τον George μπαίναι η Γαλάνη με Ατομική μου ενέργεια. Δυναμώνω την ένταση κι ακούω...

Ατομική μου ενέργεια κι ανάσα μου στα χείλι, την πρωτη ουσία, την αρχή σηκώστε με να δω, όχι από περιέργεια, μα δεν χωράω στην ύλη, και τούτη η ψεύτρα η εποχή, την έχει για Θεό.

Ακολουθεί Πορτοκάλογλου με το, τα καράβια μου καίω, που πάντα μ αρέσει πολύ.

Πίνω καφέ, είμαι ξυπόλητος, φοράω την αγαπημένη μου βερμούδα, το air condition ισιώνει λίγο την ατμόσφαιρα. Το πλυντήριο με τις πετσέτες τελείωσε. Πάω να το το αδειάσω και να βάλω μερικά τζινάκια για πλύσιμο.

ΟΚ. Τα τζινάκια ταξιδεύουν στους 30 βαθμούς με παρέα το υποαλεργικό Soupline που μοσχομυρίζει.

Μοσχομυρίζει και το ντουέτο Γαλάνη-Πρωτοψάλτη στο Πόσα γραφει η αγαπη ακόμα από ζωντανή ηχογράφηση στο Βοξ.

Χα,χα...κατά λάθος έγραψα Βιξ. Πλάκα θα είχε να λέγοταν Βιξ το κέντρο.

Ακολουθεί αριστουργηματική εισαγωγή από Αθηνά Μόραλη και τον ’νεμο, σε στίχους του ’κου Δασκαλόπουλου και μουσική του Μίνου Μάτσα. Όταν είχα πρωτακούσει το κομμάτι αυτό είχα πάθει 43 εγκεφαλικά. Μ άρεσε τόσο πολύ. Εξακολουθεί και μ αρέσει. Τέλεια μελωδία που η φωνή της Μόραλη αγκαλιάζει αρμονικά και τα λόγια του Δασκαλόπουλου πετάνε προς τον ουρανό σαν σπίθες από μεγάλη φωτιά.

Κι αν σου μιλώ, τα λόγια μου σκορπίζονται κομμάτια στο καιρό.

Κι αν σε φιλώ, τα χάδια μου σκοτώνουνε το σώμα που αγαπώ.

Μετά τον Ανεμο, ένα ακόμα τραγουδάκι που μ αρέσει πολύ. Ο καθρέφτης από Ποϊμη Πέτρου...πές μου πως μπορώ να κολλήσω το γυαλί, την εικόνα σου να φτιαξω από την αρχή, κι αν θα ξαναβρω την σειρά των κομματιών, τα ίχνη των ρωγμών θα μείνουν πάντα εκεί...

Ο καθρέφτης σβήνει και μπαίνει η Ωραία Ελένη με την Μαρία Φωτίου αγριεμένη να λέει, και πάλι απέναντι στο φως θα σε κοιτάζω, μέλι και όπιο μες το μυαλό μου στάζω.

Γιάννης Μήτσης και Καλοκαίρι στη συνέχεια. Μια φορά στο είχα γράψει σε μία κασσέττα 30 φορές σερί...χαχα...μια κασσέττα γεμάτη με το ίδιο τραγούδι.

Σκόρπια στοιχάκια και σπιτάκια ολόλευκα, μια τριανταφυλλένια αυλή στην ανεμιά, μες το γαλάζιο του ουρανού θ αναστηθώ, ένα αστεράκι του βυθού είμαι θαρρώ. 

Το καλοκαίρι αυτό μαζί σου να πλαγιάζω, και τους μικρούς χειμώνες δεν τους λογαριάζω. 

Στην συνέχεια το ωραιότερο τραγούδι που μου έχουν ποτέ αφιερώσει, το μου΄ταξες ταξίδι να με πας... εσύ βέβαια μου το αφιέρωσες...το άκουγα κι έκλαιγα...κι είχε το σώμα μου όλος ριγήσει...κι έμεινα έτσι, με αυτή την έντονη συγκίνηση στο σώμα μου για πόσες ώρες ούτε κι εγώ θυμάμαι...

Αλκηστις συνεχίζει και η Τριανταφυλλιά της Νικολακοπούλου, μυρίζει φρεσκάδα και νιότη και τα αγκάθια της είναι αλληλένδετα με την ομορφιά της. Σύμβολο πως κάθε τι ωραίο κι αληθινό, είναι και δυνατό και επίκινδυνο. Κι αυτή είναι ομορφιά που αν την αγγίξεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να συμβιμβαστείς με κάτι άλλο.

Νέοι σαν Θεοί, όσοι αγαπούν να μην κοπούν στην Μάχη.

Τέλεια μίξη στη συνέχεια με Ροβένα Αλευρά και Τι σε νοιάζει εσένα αν σ αγαπώ, δεν θα μου πεις εμένα για ποιον θα ζω, δικαίωμα κανένα δεν σου ζητώ.

Πάλι ζωντανά από το Βοξ, και αν μου τηλεφωνούσες σερί με το Δώδεκα και έχω τεζάρει τα ηχεία.

Πέτρος Γαίτάνος και το, Στο' πα και στο ξαναλέω με κάνει να τραγουδώ δυνατά. Πρέπει να ολοκληρώσω. Ξέρω το τελευταίο κομμάτι, είναι μπιτάτο και πρέπει να το γεφυρώσω κάπως με τον Γαϊτάνο που είναι παραδοσιακά αριστερός ψάλτης.

Μετά τον Γαϊτάνο λοιπόν, μπάινει το Ικαριώτικο. Ρυθμός κλασικός νησιώτικος ντυμμένος αριστοτεχνικά με νέο ήχο που δίνει μια αίσθηση μοντέρνας παράδοσης, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, στο μέγιστο βαθμό.

Μετά το Ικαριώτικο, το cd μου κλείνει με Καίτη Κούλια και Ωκεανό πειραγμένο από τους Micro. Με τρελαίνει κι αυτό το κομμάτι, ειδικά σε αυτή την εκτέλεση.

Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς, κανείς δεν ξέρει που γυρνάς, κι απ' τους ανέμους της καρδιάς, κανένας δεν σου μοιάζει.

Γιατί είσαι κύμα που κυλά, μποέμισσα καρδιά, κι απ' όσα μου' δωσες κλειδια, κανένα δεν ταιριάζει.

Η καφετιέρα τελείωσε, το πλυντήριο συνεχίζει.

Κλεινω το cd. To ονόμασα Ωκεανός. Πάνω γυμναστήριο.

12.56μμ