Δευτερα, μεσημέρι, 14.30

Πολύ καφέδες και φυστίκια κρόκερ. Με αυτά θρέφομαι. Είμαι στη δουλειά. Πολλά πολλά προβλήματα. Ακούω μουσική. Έχω να πάω σε σεμινάριο μετά με το κορίτσι μου, να της κάνω παρέα, εκείνην ενδιαφέρει.

Βαριέμαι από τη μία, από την άλλη ξέρω πως θα νιώθει πολύ καλύτερα αν είμαστε μαζί αλλά κυρίως ζηλέυω. Ξέρω πως εκεί θα είναι ένας πρωήν της. Ζηλεύω έτσι κι αλλιώς δηλαδή, σιγά και μην δεν ζήλευα αυτή την φάση.

Σκέφτομαι πως δεν της είμαι καθόλου πιστός. Πόσες αμαρτίες χρέωνω την μεταθάνατια κάρτα μου, ένας διάολος ξέρει μόνο. Και ζηλέυω κιόλας...

Το άκρον άωτο της βλακείας στο κεφάλι μου έχει φυτρώσει.

Εϊμαι δίπλα της, ουσιαστικά και τυπικά, αλλά δεν μου φτάνει.

Διάβασα εχθές, "όσοι είναι πιστοί στις γυναίκες τις αγαπούν, όσοι τις απατούν τις λατρεύουν"

Βρήκα την απόλυτη βολή μου