Αυτές τις μέρες βράζω γενικώς.. Σίγουρα δε φταίει η ζέστη που σιγά σιγά μας εγκαταλείπει αλλά τα πολλά νεύρα στη δουλειά... Εχω βαρέσει κόκκινο κι ας έχω γυρίσει μόλις μια βδομάδα από τις διακοπές ... Και πριν φύγω βέβαια πάλι στο κόκκινο ήμουν...

Έχουν περάσει 10 χρόνια στη τωρινή δουλειά μου και η αλήθεια είναι πως δεν είχα φανταστεί ποτέ πως θα μακροημέρευα τόσο. Συνήθως στα δυο χρόνια γινόταν και μια αλλαγή. Τελικά όμως όσο μεγαλώνεις κι όσο περισσότερα δημιουργείς τόσο πιο δύσκολα τ'αποχωρίζεσαι.

Κι αυτό πλέον που σκέφτομαι είναι η δουλειά και το έργο που έχει παραχθεί τόσα χρόνια. Τίποτε άλλο. Όλα τ'άλλα είναι απογοητευτικά... Και γίνονται όλο και πιο απογοητευτικά όσο περνά ο χρόνος...

Και βέβαια με το χρόνο περιμένεις κάτι. Περιμένεις μια εξέλιξη , μια φυσική αναγνώριση ,  ρε αδελφέ!!! Το δικαιούσαι γιατί είσαι πια ο παλαιότερος κι έχεις στηρίξει αμέτρητες καταστάσεις. Κι εκεί ξαφνικά που αναμένεις καρτερικά τη ρημάδα την αναγνώριση τρως μια καρπαζιά που δε ξέρεις από που σου ήλθε.

Εμφανίζονται ξάφνου κάποια "λαγωνικά" που αν κάτι πραγματικά αξίζει πάνω τους αυτό είναι η πανάκριβη γραβάτα που φοράνε. Το παίζουν Managers , αναλυτές και άνθρωποι που ξέρουν.. Μα στη πραγματικότητα δε ξέρουν τίποτα κι απλά έχουν διπλαρώσει το αφεντικό και του πουλάνε φούμαρα.. Άνθρωπινες φούσκες, πλάγιοι κι εξαιρετικά επικίνδυνοι...

Κι αν ήταν βέβαια μόνο αυτό θα το κατάπινες και θα κοίταζες αδιάφορα προς άλλη κατεύθυνση. θα συνέχιζες ήσυχα τη δουλίτσα σου και θα μετέθετες τη προαγωγή για την επόμενη δεκαετία στα πλαίσια της ελληνικής αναξιοκρατικής πραγματικότητας... Όταν όμως αυτοί οι άνθρωποι φούσκες έρχονται να σε διαχειριστούν σαν άμορφη μάζα παραβιάζοντας τα χωρικά σου ύδατα τότε το πράγμα σοβαρεύει..

Έρχονται από το πουθενά και σου λένε να ξεχάσεις ό,τι ξέρεις και να ασχοληθείς με κάτι αμφίβολο και υποβαθμισμένο. Ν'αφήσεις την εμπειρία και τη γνώση σου και να κάνεις στροφή προς τα πίσω , στροφή στο πουθενά... Να γίνεις υφιστάμενος τού υφιστάμενου , να αφήσεις τα γνωστικά σου όπλα που τόσο ακόνιζες τόσα χρόνια και να εκτεθείς έτσι άοπλος σε μια νέα κατάσταση γεμάτη κινδύνους... Έτσι θα μπορέσουν να σε διαχειριστούν καλύτερα...

Κι εκεί κάπου βέβαια αρχίζουν οι φαγούρες, οι τσακωμοί και κυρίως τα αμείλικτα διλλήματα.. Να ανοίξεις το φαρμακερό σου στόμα και να τους πεις όσα δεν έχουν ακούσει τα τελευταία δέκα χρόνια; Μήπως πάλι πρέπει να κάνεις τη πάπια και να κάνεις τη στροφή αμίλητος και υποτακτικός απολαμβάνοντας απλά το καλό μισθό σου; Οι καιροί άλλωστε είναι δύσκολοι και οι δουλειές έχουν λιγοστέψει...

Τα καλοκαίρι βρέθηκα στη Κεφαλλονιά και για λίγο στην Ιθάκη. Καταπράσινα τοπία , καταγάλανα και ήσυχα νερά. Ο ιδανικός προορισμός για να ηρεμήσει κάποιος.. Δεν τα κατάφερα και τόσο..

Εκεί στα μέρη του Οδυσσέα και των μνηστήρων σκέφτηκα πως δε μπορώ να εγκαταλείψω τα όπλα μου , τις θέσεις μου κι αυτά που πίστευα μια ζωή. Ποτέ μου δε το έκανα. Είναι δυνατό να το κάνω τώρα;;; Θα τα κρατήσω γερά στα χέρια μου κι όποιον πάρει ο χάρος...