Βλέποντας το απόγευμα τις νέες καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας ένιωσα αμηχανία.Τέτοια καταστροφική μανία προς κάθε κατεύθυνση δεν έχω ξαναντικρύσει. Άνθρωποι σε απόγνωση μπροστά από τα κατεστραμμένα μαγαζιά τους, άνθρωποι που αύριο θα μείνουν χωρίς δουλειά σε μια τόσο δύσκολή οικονομική συγκυρία.. Εικόνες καταστροφής και χάους μπροστά από πυρπολημένα αναποδογυρισμένα οχήματα και κάδους απορριμάτων ..

Ελπίζω να μη γίνομαι "ιερόσυλος" που αναφέρομαι πρώτα στις υλικές καταστροφές κι όχι στη δολοφονία του μικρού Αλέξη. Σίγουρα η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ'όλα και δεν το ξεχνώ. Απλά νομίζω πως όσα επακολούθησαν του γεγονότος αποτελούν καπηλεία του θλιβερού συμβάντος κι όχι έκφραση λύπης. Καπηλεία από τους μικρόψυχους πολιτικούς, καπηλεία από μηδαμινούς δημοσιογραφίσκους , καπηλεία κι απ'όλους αυτούς τους γνωστούς-αγνώστους που άδραξαν την ευκαιρία ώστε να εκφράσουν τα χειρότερα των συναισθημάτων τους με το πιο βίαιο τρόπο.

Ο μικρός Αλέξης σίγουρα δε φταίει όπως δε θα έφταιγε οποιοσδήποτε άοπλος δεκαπεντάχρονος που θα βρισκόταν στη θέση του. Αυτές οι αλόγιστες καταστροφές όμως δεν εκφράζουν λύπη ή θλίψη για τον άδικο χαμό του. Εκφράζουν ένα τυφλό μίσος απέναντι σε ολόκληρη τη κοινωνία που θα πρέπει να μας προβληματίσει.

Από το Νοέμβρη του 1991 που σα φοιτητής αντίκρυσα καμμένη την ιστορική Πρυτανεία του Πολυτεχνείου ο κύκλος της βίας μεγαλώνει συνεχώς. Στα γήπεδα , στους δρόμους , στις τηλεοράσεις,  το παρατηρείς διαρκώς. Το φαινόμενο επεκτείνεται  σαν επιδημία χολέρας και δε γίνεται τίποτα που να μπορεί να το αναστρέψει..

Το κράτος φαίνεται πραγματικά ανίκανο να εφαρμόσει το νόμο αλλά και να προστατεύσει τον απλό πολίτη. Ανέχεται παραβατικές συμπεριφορές και διατηρεί "άβατα" σε όλη την επικράτεια. Σ'αυτό "βοηθά" μια αστυνομία που εκτίθεται διαρκώς από ενέργειες αστυνομικών-ΡΑΜΠΟ που έχοντας παρανοήσει το ρόλο τους δρούν κατά βούληση.

Από την άλλη πάλι είναι λυπηρό να βλέπεις παιδιά μικρής ηλικίας που φορώντας μια κουκούλα και κρατώντας ένα καδρόνι πιστεύουν πως κάνουν επανάσταση. Τους έχουν πει πως στη βία απαντάς με περισσότερη βία. Πως καίγοντας και καταστρέφοντας τη  περιουσία  απλών πολιτών επιτελείς έργο.. Αυτοί που τους τα είπαν έτσι και τους έδειξαν αυτό τον ολισθηρό δρόμο είναι σίγουρα κοινοί εγκληματίες ..

Αυτό λοιπόν που ήθελα να καταθέσω είναι πως αυτό που παρακολουθούμε τις τελευταίες ώρες δεν είναι απλή έκφραση λύπης και διαμαρτυρίας. Είναι έκφραση μίσους .. Ενός μίσους που διαρκώς καλλιεργείται από κάποιους και ψάχνει απεγνωσμένα διέξοδο ..

Δυστυχώς σε όποιο κανάλι κι αν γύρισα άκουσα να το αποκαλούν λύπη , θλίψη , οργή , αγανάκτηση ..