Ο έρωτας είναι ένας θεός ζηλιάρης

Όποιος αγαπά θέλει να ΚΑΤΕΧΕΙ 

Όποιος αγαπά θέλει να κρατήσει μόνο για τον εαυτό του 

Καλύτερα νεκρός/η  παρά ευτυχισμένος/η με έναν/μια άλλο/η  

Καλύτερα δυστυχισμένος/η μαζί σου παρά ευτυχισμένος/η με μια άλλη/ο 

Ωραία αγάπη, αγάπη που δεν είναι παρά αγάπη για τον εαυτό μας!!! 

Τελικά το να είναι κάνεις ερωτευμένος σημαίνει σχεδόν πάντα να νιώθει μια διαρκή έλλειψη! 

Σημαίνει να θέλει να κατέχει, σημαίνει πως, αν δεν αγαπιέται, υποφέρει, πως φοβάται μήπως πάψει να αγαπιέται, σημαίνει πως περιμένει την ευτυχία μόνο από την αγάπη του άλλου, από την παρουσία του άλλου, από την ΚΑΤΟΧΗ του άλλου!!!!! 

Ψεύτρα ζωή 

Σ’ αγαπώ 

Σ’ αγαπώ!!!

(όπως καταλάβατε το post αυτό αφετηρία και αφορμή έχει το σημερινό post της εξαιρετικής Pandoras! Και μιας και μ’ άρεσε το θέμα που θίγει σήμερα είπα να καταθέσω κι εγώ μια ταπεινή άποψη) 

Πόσες φορές μα την αλήθεια σας έχει τύχει όταν κτυπά το τηλέφωνο και ακούτε μια γνωστή φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής που μόλις σας πει :

   -  Έλα Κώστα (Μανώλη, Ανδρέα κλπ), η Μαρία (Έλενα, Ζωζώ, Λίτσα κλπ)είμαι!

Αμέσως εσείς να απαντάτε μηχανικά:

    -  Μια χαρά είμαι, εσύ; 

Αυτό συμβαίνει γιατί το μυαλό μόλις αναγνωρίσει την φωνή στην γραμμή δεν περιμένει την επιβεβαίωση της ταυτότητας του συνομιλητή, αλλά τρέχει στην επόμενη απάντηση που πρέπει να δώσει μηχανικά: «Είμαι καλά»! Κι ας μην είσαστε καλά! Κι ας είσαστε στο κρεβάτι άρρωστος!

Το «Καλά είμαι» έχει γίνει συνήθεια, μηχανική απάντηση, προπύργιο των τειχών μας σε μια κοινωνία που σε ρωτά, μα στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται! 

Ωστόσο, έχω συναντήσει ανθρώπους που όταν σε ρωτάνε «πως είσαι» σε κοιτάνε στα μάτια με ένα βλέμμα διαπεραστικό, που θαρρείς πως φθάνει στα πιο μύχια σημεία του εγκεφάλου σου!  

Ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει όταν σε ρωτάνε αν σε πονάει το στομάχι σου ή ο λαιμός σου, αλλά ενδιαφέρονται πραγματικά για το αν «είσαι καλά»! Αν είσαι καλά μέσα σου, στην ψυχή σου, στο μυαλό σου!

Ανθρώπους που τα μάτια τους την ώρα που σε ρωτάνε χαμογελάνε και ταυτόχρονα αγωνιούν να δουν στα δικά σου μάτια μια σπίθα χαράς και ευτυχίας!  

Και τότε χωρίς να το καταλάβεις είσαι έτοιμος (σαν από καιρό) να τους ανοίξεις την ψυχή σου! Να βγάλεις επιτέλους ότι έχεις μέσα σου, ότι έχεις στοιβάξει! Να εξομολογηθείς! Ακόμα και σε ένα άγνωστο!!! 

Γιατί ως άνθρωποι, σ’ αυτή την κοινωνία που μας απομακρύνει, που μας αποξενώνει, που μας αναγκάζει να κτίζουμε μέσα μας μεγάλα τείχη, έχουμε ανάγκη μια φορά να αντικρίσουμε ένα καθαρό βλέμμα που θα μας ρωτήσει, χωρίς καν να ακούσουμε φωνή, αν «είμαστε καλά»!! Και τότε γκρεμίζουμε και τείχη και αναστολές και ταμπού και ανοιγόμαστε στο πέλαγος! 

Γιατί τελικά τι χρειαζόμαστε;

Ένα πραγματικό ενδιαφέρον, ένα απαλό χάδι της ψυχής και των ματιών! 

Πόσο απλοί είναι τελικά οι Άνθρωποι!!! 

Από τον γείτονα του απέναντι διαμερίσματος (αγαπητή Neerie) δεν θέλουμε, μα την αλήθεια, ένα «ευχαριστώ» γιατί του ποτίσαμε το φυτό στην γλάστρα, μα τελικά έχουμε ανάγκη να μας ρωτήσει μια έστω φορά αν «είμαστε καλά» μαζί με ένα καλημέρα ή ένα καληνύχτα! Για να μην νιώθουμε μόνοι! 

Τελικά σ’ αυτή την ζωή πόσο δύσκολο μας είναι μια φορά, μια και μόνη φορά, να χαμογελάσουμε πραγματικά σε κάποιον; 

Να ρωτήσουμε μια φορά, μια και μόνη φορά, «Πως είσαι Φιλαράκι ή Φιλενάδα» και να νιώσουμε την αγωνία της εξομολόγησης σαν λύτρωση; 

"Να δώσεις δυο φιλάκια Στην Μυριοκαλή

Κι αυτό το λουλουδάκι για σένα

Κι αύριο μην ξεχάσεις που ναι Κυριακή

Να βάλεις τα καλά σου για μένα….

Σ’ αγαπώ πολύ

Σ’ αγαπώ πολύ!!!"

Φ Α Ν Η 

Ολυμπιακή Ωδή προς την ΝΤΟΠΑ (τραγουδιέται στον ρυθμό του «Φάνη» των Κατσιμιχαίων) 

Στοίχοι: 

Δυο χρόνια είχα να σε δω

Και σε συνάντησα ξανά μια Κυριακή

Κερνούσες ντόπες και Μ3 στο κυλικείο

Και τις φορμίτσες φόραγες

Λες κι ήσουν αλλαγή. 

Δεν ήσουνα δρομέας

Για να σου πω καλό ταξίδι

Μα ούτε βάρη σήκωνες

Για να σου πω«κάτσε καλά»! 

Στην ΔΟΕΕ και την Interpol

Δυο χρόνια κι έξι μήνες

Πήρα την ντόπα, κι είπα

«Σου Λι να σαι καλά»! 

Το ξέρω αγόραζες πολλά

Από το internet κουτιά,

Κι όλοι ψάχναν να σε βρουν

Σε meetings προετοιμασίας 

Μα μόλις είδανε κι αυτοί

Πως είχες ντόπα δυνατή

Σε διώξανε σαν το σκυλί

Κι ούτε σ’ αφήσανε να πεις…

Μια δικαιολογία 

Και είπες στην αρχή καλά

Κι αλλού εζήτησες «κουμπιά»

Και αλλού ξανά κι αλλού τα ίδια και τα ίδια

Μα ήσουν άτυχη πολύ γιατί έπεσες και σ’ εποχή

Που η ΔΟΕΕ έλεγχε πολύ και έλειπε και η Σου Λι

Κι αυτή η ντόπα ξέρεις φτιάχνει μια χημεία…  

Κι ερχόταν κι ο Κυριακού κάθε που νύκτωνε

Σε τυραννούσε με δηλώσεις και κατσάδα

Κι είναι μαρτύριο τρομερό το ούρο αυτό το βρωμερό

Που δεν σε βγάζει καθαρή, να πας ολυμπιάδα… 

Σου λείπει ξέρω η Μ3

Το ξέρω πως δεν φταις εσύ

Σε σαμποτάρανε μαζί

Η Κίνα κι η Ελλάδα!!!!