(όπως καταλάβατε το post αυτό αφετηρία και αφορμή έχει το σημερινό post της εξαιρετικής Pandoras! Και μιας και μ’ άρεσε το θέμα που θίγει σήμερα είπα να καταθέσω κι εγώ μια ταπεινή άποψη) 

Πόσες φορές μα την αλήθεια σας έχει τύχει όταν κτυπά το τηλέφωνο και ακούτε μια γνωστή φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής που μόλις σας πει :

   -  Έλα Κώστα (Μανώλη, Ανδρέα κλπ), η Μαρία (Έλενα, Ζωζώ, Λίτσα κλπ)είμαι!

Αμέσως εσείς να απαντάτε μηχανικά:

    -  Μια χαρά είμαι, εσύ; 

Αυτό συμβαίνει γιατί το μυαλό μόλις αναγνωρίσει την φωνή στην γραμμή δεν περιμένει την επιβεβαίωση της ταυτότητας του συνομιλητή, αλλά τρέχει στην επόμενη απάντηση που πρέπει να δώσει μηχανικά: «Είμαι καλά»! Κι ας μην είσαστε καλά! Κι ας είσαστε στο κρεβάτι άρρωστος!

Το «Καλά είμαι» έχει γίνει συνήθεια, μηχανική απάντηση, προπύργιο των τειχών μας σε μια κοινωνία που σε ρωτά, μα στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται! 

Ωστόσο, έχω συναντήσει ανθρώπους που όταν σε ρωτάνε «πως είσαι» σε κοιτάνε στα μάτια με ένα βλέμμα διαπεραστικό, που θαρρείς πως φθάνει στα πιο μύχια σημεία του εγκεφάλου σου!  

Ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει όταν σε ρωτάνε αν σε πονάει το στομάχι σου ή ο λαιμός σου, αλλά ενδιαφέρονται πραγματικά για το αν «είσαι καλά»! Αν είσαι καλά μέσα σου, στην ψυχή σου, στο μυαλό σου!

Ανθρώπους που τα μάτια τους την ώρα που σε ρωτάνε χαμογελάνε και ταυτόχρονα αγωνιούν να δουν στα δικά σου μάτια μια σπίθα χαράς και ευτυχίας!  

Και τότε χωρίς να το καταλάβεις είσαι έτοιμος (σαν από καιρό) να τους ανοίξεις την ψυχή σου! Να βγάλεις επιτέλους ότι έχεις μέσα σου, ότι έχεις στοιβάξει! Να εξομολογηθείς! Ακόμα και σε ένα άγνωστο!!! 

Γιατί ως άνθρωποι, σ’ αυτή την κοινωνία που μας απομακρύνει, που μας αποξενώνει, που μας αναγκάζει να κτίζουμε μέσα μας μεγάλα τείχη, έχουμε ανάγκη μια φορά να αντικρίσουμε ένα καθαρό βλέμμα που θα μας ρωτήσει, χωρίς καν να ακούσουμε φωνή, αν «είμαστε καλά»!! Και τότε γκρεμίζουμε και τείχη και αναστολές και ταμπού και ανοιγόμαστε στο πέλαγος! 

Γιατί τελικά τι χρειαζόμαστε;

Ένα πραγματικό ενδιαφέρον, ένα απαλό χάδι της ψυχής και των ματιών! 

Πόσο απλοί είναι τελικά οι Άνθρωποι!!! 

Από τον γείτονα του απέναντι διαμερίσματος (αγαπητή Neerie) δεν θέλουμε, μα την αλήθεια, ένα «ευχαριστώ» γιατί του ποτίσαμε το φυτό στην γλάστρα, μα τελικά έχουμε ανάγκη να μας ρωτήσει μια έστω φορά αν «είμαστε καλά» μαζί με ένα καλημέρα ή ένα καληνύχτα! Για να μην νιώθουμε μόνοι! 

Τελικά σ’ αυτή την ζωή πόσο δύσκολο μας είναι μια φορά, μια και μόνη φορά, να χαμογελάσουμε πραγματικά σε κάποιον; 

Να ρωτήσουμε μια φορά, μια και μόνη φορά, «Πως είσαι Φιλαράκι ή Φιλενάδα» και να νιώσουμε την αγωνία της εξομολόγησης σαν λύτρωση; 

"Να δώσεις δυο φιλάκια Στην Μυριοκαλή

Κι αυτό το λουλουδάκι για σένα

Κι αύριο μην ξεχάσεις που ναι Κυριακή

Να βάλεις τα καλά σου για μένα….

Σ’ αγαπώ πολύ

Σ’ αγαπώ πολύ!!!"