Η οριστική και πολυπόθητη αποφυλάκισή μου έφτασε.

Όταν είσαι καιρό μέσα ξαφνικά διαπιστώνεις πως τελικά η φυλακή ήταν το μόνο σου σπίτι.

Αποχώρησα λοιπόν και δεν χαιρέτησα κανένα.

Βγήκα έξω στην απόλυτη μοναξιά του κόσμου.

Η μοναξιά ένα άγριο σαρκοβόρο θηρίο.

Η αβεβαιότητα,η έλλειψη διάθεσης για δημιουργία.

Τι να δημιουργήσω?Σκατά?

Ποιός έχει όρεξη να φτιάξει σκατά?

Δύσκολα τα πράγματα.

Το καμπανάκι του τέλους χτύπησε και τυπικά.

Ανάμεικτα συναισθήματα.

Φόβος για το αβέβαιο μέλλον ανακούφιση που προχωράω έστω και με αργά βήματα.

Η έλλειψη σαφούς σχεδίου είναι η κύρια αιτία των δισταγμών μου.

Μακριά από μεγαλεπίβολα και φιλόδοξα σχέδια που δεν ταιριάζουν στο χαρακτήρα μου.

Όχι.Ο στόχος μου δεν είναι η επαγγελματική μου καταξίωση αλλά η επιβίωση και κάτι παραπάνω:να μπορώ να αγοράζω ευτυχία.

Συνεπώς χρειάζομαι μικρά βήματα που θα γεμίσουν τον κουμπαρά μου λίγα χρήματα και παράλληλα θα με κάνουν να νοιώσω μια στοιχειώδη χαρά που ασκώ κάτι χρήσιμο...κάτι που θα με ξεβαλτώσει από τη μονοτονία του τίποτα.

Δεν έχω μεγάλες απαιτήσεις.Ένας είμαι.Δεν έχω οικογένεια να κάνω ανούσιες σπατάλες..

Μια λήξη σημαίνει μια νέα αρχή...αλλά κάθε αρχή θέλει αρχίδια...

Αν δεν ήταν το σεξ δεν θα ήθελα να έχω ουδεμία σχέση με τις γυναίκες.

Τρομακτικά πεζή μα και αληθινή δήλωση.

Πώς να νοιώσεις έστω και συμπάθεια για εγωκεντρικά όντα που σκοπό έχουν πάνω απ όλα να εξυπηρετήσουν τα δικά τους ένστικτα για αυτοπροβολή και ασφάλεια;

Μόνο το παιδί της βάζει πιο πάνω από την ίδια μια γυναίκα και τίποτε άλλο.

Κι αυτό την καθιστά σιχαμερή.

Αν μπορείς να αγαπάς μόνο από ένστικτο τότε είσαι ένα τίποτα.

Αν πιείς πολύ μεθάς

Αν.πιείς πολύ και γρήγορα,δηλητηριάζεσαι

Έρχεσαι κοντά στο θάνατο και την αίσθηση της απώλειας της ζωής σου

Μαθαίνεις να.εκτιμάς τη μίζερη ζωή σου φίλε.

Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό;

Μα τι κλισέ ανοησία

Απλά σε αφήνει μισό

Η επόμενη μέρα περίεργη...ψυχρή και ηλιόλουστη

Ένας ήλιος που δε ζεσταίνει...απλά διακοσμεί και τυφλώνει.

Σταμάτα τη γκρίνια και την αυτολύπηση λέω συνέχεια στον εαυτό μου

Τί καταφέρνεις;

Τίποτα απολύτως.

Νοιώθω με τα χέρια δεμένα και τα πόδια σε τσιμέντο.

Τι δηλητήριο και αυτό..

Το έφτυσα μα δεν.έφυγε τελείως

Συνεχίζει να.κυλά στις φλέβες μου και να με.ασχημαίνει.

Κρατά την ψυχή σε μια ψυχρή φυλακή.

Ούτε χαρά ούτε λύπη.Κανένας παλμός.

Φύλλο δεν κουνιέται.

Πλήξη.

Ουσία πουθενά.

Πανσέληνος του τίποτα,σαν ένας φωτεινός κύκλος που μοιάζει με συμπιεσμένο μηδέν.

Τα αστέρια την εγκατέλειψαν και πήγαν για ύπνο.

Τίποτα δε λάμπει απόψε από χαρά.

Μόνο πάγος υπάρχει που τρυπά το στήθος και σβήνει τα σκιρτήματα κάθε λογής.

Απόγνωση στη σκέψη της αποχώρησής σου...

Έντονη αίσθηση κενού μέσα μου και μόνο που δοκιμάζω να το φέρω στο νου μου...

Τί σχέση έχουν αυτά με τον τίτλο?

Γιατί και η μουσική των scorpions τί σχέση έχει με τις διακοπές?

Θλίψη και απόγνωση βγάζει η μελωδία και με εκφράζει απόλυτα.

Διακοπές σε ένα μέρος που εσύ θα λείπεις εννοεί μάλλον

Εκεί που δεν θα έχεις πλεον σοκολάτες για μένα...

εκεί που αν ρωτήσω στο μινι μαρκετ αν σε ειδαν θα μου πουν πως δε σε ξέρουν

Εκεί που τίποτα δε θα μπορεί να σε φέρει πίσω...

Ούτε αν σταματήσω στο ζαχαροπλαστείο κοντά στη γειτονιά σου να πάρω γλυκά για να σου φέρω...όπως τα ζεστά Χριστούγεννα του 2018...που με περίμενες για φαγητό...

Είχε έναν ήλιο τότε...

Τα βράδυα προπονούμαι να κλαίω για σένα...για να γίνω δυνατός να αντέξω την απουσία σου...

σε κάτι διακοπές που θα είναι αφόρητες...δίπλα σε μια θάλασσα δακρύων...

Το κορίτσι που αγαπώ το πληγώνω άθελά μου

Τα αγκάθια μου το τραυματίζουν

Οι μικροεπιπολαιότητές μου τα πάθη μου...την πληγώνουν...

Πόσο δε θέλω να συμβαίνει αυτό...

Οι δικές μου αμαρτίες να χρεώνουν το δικό της λογαριασμό.

Η κοινωνία καταδικάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τις σχέσεις.

Πως βλέπω την αγάπη,τον έρωτα,την έλξη

Γι αυτό και καταδικάστηκα και έμεινα μόνος

Τίμια

Ποιά γυναίκα δέχεται να μην έίναι η μοναδική στη ζωή ενός άνδρα;

Καμμιά.

Δε ζητώ κάτι τέτοιο.

Θα ήταν παράλογο.

Απλά να...αλήθεια σε αγαπώ.. 

Δε θέλω να σε χάσω...

Λυπάμαι που με γνώρισες τώρα...

Κάνει θόρυβο στη ψυχή μου.

Τα αιματηρά αυλάκια της ξανανοίγει

Σαν να αναστήθηκε από τα παλιά και χορεύει στις 45 στροφές...

Το φσσσσσσ με ξεκουφαίνει

Με μεταφέρει στο δέσιμο των αθλητικών παπουτσιών στις τραυματισμένες νύχτες στα χαμένα μυστικά δείπνα που δεν έγιναν ποτέ.

Στο σκοτάδι της εφηβείας,στους δαίμονες των παθών,μια λέξη λίλιθ αντηχεί στα έγκατα του μυαλού μου...

Δαιμονισμένα πάθη...ναι...

Ψήνονται κάστανα και δίπλα ζεσταίνονται χέρια

Μυρίζει μια περίεργη άνοιξη αυτή η χειμωνιά

Πόνος και χαρά,γλυκό και πικρό,καμμένο ξύλο και ανθισμένη αμυλδαλιά...καταδίκη και ελπίδα... μαζί...

Και ο Bryan Ferry να παίζει...