Ήρθε πάλι ο πόνος και μου σκαψε τα σπλάγχνα.

Μουδιάσε το στόμα μου αφού τρύπησε το στήθος μου σα σπαθί που μπήκε απ' την κοιλιά και βγήκε από πίσω από τη μύτη.

Οι μικροί μου φίλοι ήταν δίπλα μου να μ ανακουφίζουν.

Μαζί τους δε φοβάμαι τίποτα.

Νοιώθω να πλημμυρίζω αγάπη για αυτούς.

Όταν με νοιώθουν λυπημένο έρχονται δίπλα μου και με τον τρόπο τους προσπαθούν να μου δείξουν ότι είναι εκεί για μένα.

Το βράδυ τους βάζω για ύπνο και τους σκεπάζω να μην κρυώνουν.

Ανησυχώ όλη μέρα αν είναι καλά.

Το πρωί τους αφήνω ελεύθερους να παίξουν.

Πονάει αυτή η στιγμή μια και ο φόβος ξυπνά.

Όμως όταν αγαπάς δε μπορείς να φυλακίζεις.

Πότε θα σταματήσω να πονάω άραγε;

Πότε θα ξαναγίνω φυσιολογικός;

Πότε θα κάνω χαρούμενα τα φιλαράκια μου όταν θα με νοιώσουν καλά και πάλι;

Σήμερα είχα φωνή στο μάθημα.Άνετη.Δυνατή.

Όμως εκεί που όλα ήταν καλά...άρχισα να πονάω και πάλι.

Ήρθε εκείνο το ψυχρό σπαθί να με λογχίσει ξανά.

Κόπηκε η ανάσα μου.

Δέχτηκα συμβουλές από τη δασκάλα μου.

Καλή δασκάλα.

Με βοήθησε με κάποιες ασκήσεις που μου πρότεινε.

Όμως που να καταλάβει τί περνάω.

"Όλα είναι στο μυαλό" θα πει ο κόσμος 

Κι εγώ θα απαντήσω ότι αυτό δεν είναι καθόλου παρήγορο.

Ο πόνος είναι πόνος.

Είναι φορές που φοβαμαι και λυγίζω.

Θα ξυπνήσω άραγε την επόμενη μέρα;

Μετά πάλι όμως παίρνω θάρρος από τα φιλαράκια μου.

Σήμερα δεν ήταν μια καλή μέρα.

Ίσως αύριο να είναι καλύτερη.