Εκεί βαστιέμαι να γλυτώσω από την τρικυμία της ψυχής.

Έχει ξανακάνει και παλιότερα τέτοιο καιρό στα εσώψυχά μου.

Όταν όμως ακουμπώ τα πλήκτρα απελευθερώνω τα μαγικά ξωτικά των ήχων.

Η συντροφιά τους με κρατά ζωντανό στο μονοπάτι.

Οι μελωδίες τους ντύνουν με φως τις σκοτεινές μου σκέψεις.

Με μια κουβέρτα αρμονίας με σκεπάζουν ενώ τρέμω από το ψύχος των φόβων μου.

Εκεί στο πιο ψηλό ύψωμα,από την κουπαστή ενός πιάνου αγναντεύω τον κόσμο γύρω μου και βλέπω νότες να γίνονται ταξιδιωτικά πουλιά που πετούν πάνω από καμινάδες σκέψεων.