τα φύλλα θα μαζέψω του ανέμου τα ρηγμένα
καθένα τους μια πίκρα στου πόνου τη σειρά
επάνω τους η μοίρα σκιτσάρει τα γραμμένα
μαζί με τις χαρές μας σαπίζουν σταθερά

μα κάποια θα κρατήσω υγρά η ξεραμένα
παράδειγμα στη μνήμη στο μέλλον διδαχή
βαλσάμωμα στο χρόνο να τα κοιτώ θλιμένα
λυχνάρια να τα τρίβω αγάπη μήπως βγει 

σαν φύλλα τα όνειρά μας πετάνε νύχτα μέρα 
σε ξένα μονοπάτια σ’ αυλές νοσταλγικές 
με φίλους το φεγγάρι τον ήλιο τον αέρα 
γεμάτα επιθυμίες γεμάτα προσευχές

τα χρόνια σαν τα φύλλα σκουπίζει η ζωή μας
μελάνι στη σφραγίδα φιλιά στο χωρισμό
προσάναμα μονάχα στην κρύα την ψυχή μας
σταγόνες μετρημένες για λίγα σ’ αγαπώ

μια στίβα από φύλλα θα ήθελα να κάψω 
να βγάζουν άσπρη φλόγα καινούργια αναλαμπή
με κάρβουνα ασπρισμένα τον στίχο μου να γράψω
στο όνειρό μου έστω να δω μια νέα αρχή

τραγούδια να μοιράζω στου έρωτα το δρόμο 
σαν μέλισσα ν’ αφήνω παντού το ίδιο πάθος
μα ξέρω θα σκοντάψω στον άσπλαχνο τον νόμο 
πως είναι η δεύτερη ζωή και χίμαιρα και λάθος


Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Splatt_Forums&file=viewtopic&topic=31703&forum=5&gotolast=1#ixzz3HQswpJcJ

Μη με ξυπνάς παλιοντροπή μη με δικάζεις

μη μ' αναγκάσεις να φορτώσω να στα πω

μη με κοιτάς τόσο ψυχρά μη με τρομάζεις

έχω ένα πάθος που το λεν ροχαλητό

κι αν με εθίσανε στο τέλμα της συνήθειας

αυτοκτονία κι αν μου δείξεις θα ξυθώ

δεν συγκινoύμαι απ' το σπέρμα της αλήθειας

αιθαλομίχλη αν με κεράσεις θα την πιω

λες να μαι μια παραγωγή της κοινωνίας

πιστό αντίγραφο πηγαίου ρουσφετιού

λες να μαι μόσχευμα μιας σκάρτης εξουσίας

η μήπως καύχημα γελοίου ρατσισμού

σαν πυραμίδα λυγερός και ριζωμένος

χάσκω σαν λείψανο δεν λοιώνω απ ‘ τον καιρό

δεν με κουνάς είμαι βαλτός και βολεμένος

έχω και μπάρμπα που τον λένε κολλητό

μα αν έχω τσίπα κάποια μέρα θα λυγίσω

θα μπω ασπίδα και φραγμός αρπακτικών

θα βρω λουλούδια σ’ ένα κράνος να δωρίσω

θα κάνω ΜΑΤ μεσ’ την σκακιέρα ευθυνών

απ ‘ τη συνείδηση το ρίγος θα βρυχάται

στην προδοσία τους δεν σκύβω πια ξανά

ηλεκτροσόκ για τον αθώο που κοιμάται

είναι η ώρα να αναρτήσω μια γροθιά

κι αν τα λιμνάζοντα αρχίσαν το χορό

το ντι εν εϊ μου είναι ώρα να παλέψει

γιαυτό το χώμα διαθέτω τσαγανό

τέρμα τ’ αρχαία που μου έχουν κατακλέψει

δεν τους χρωστάω μου χρωστάν μου έχουν πάρει

και ξερογλύφονται στις άγιες αμμουδιές

είναι ο τόπος που ο ήλιος μας γουστάρει

δεν ξεπουλιούνται των παιδιών κληρονομιές

τ’ άκουσες ξένε τριανδρίας λεγεώνα

κι αν ''εφιάλτες'' όλη μέρα τριγυρνούν

συνηθισμένη είναι η φάρα στον αγώνα

''μολών λαβέ'' εδώ και τώρα θα σου πουν

Συμφέροντα Μινώταυρος μας πίνουν το μεδούλι

και την οργή τη χάρτινη τη γράφουν στα ψιλά

σαν ένας Σκίρων στήσανε στο μόχθο καραούλι

σε σύγχρονους λαβύρινθους το δίκιο ξεψυχά

στης σφαίρας το κροτάλιασμα στο θέσφατο της βίας

στην άμμο την κινούμενη στη δίνη αξιών

μένει και πάλι ατάραχος ο κόπρος κι ο Αυγείας

και ρατσιστής Προκρούστειος ο ύπνος των λαών

θρησκευτικά ευτράπελα ντυμένα με μανδύα

ρουσφετικά ισότοπα εθίζουν το κοινό

πολιτικά ευφηήματα στ ‘ αθώα τα θρανία

μετάλλαξαν τη νιότη μας την πότισαν ‘’ΕΓΏ’’

μονάχα ηλιοβασίλεμα κι όλο ονείρων δύση

που είν ‘ η Ηώ η δροσοσταλιά το μήνυμα Αυγής

σκυλεύει η διαφήμιση την άμοιρη τη φύση

τα ιδανικά κλειστήκανε στη λήθη της σιωπής

ένας μονάχα δεν αρκεί μία γροθιά δεν φτάνει

μήτε Ηράκλεια δύναμη μα ιστορίας γνώση

μ’ ένα βιβλίο αγκαλιά που τον σφυγμό να πιάνει

κάθε σχολειό με λάβαρα το σύνθημα να δώσει

είμαστ ‘ εμείς που έλαχε να γίνουμε Θησέας

κι αν γκρίζα είν ‘ τα σύννεφα και μαύρα τα δεσμά

μας καρτερά το αύριο μας προσμονά ο Αιγαίας

στον γυρισμό θ’ απλώσουμε κατάλευκα πανιά

ανοίξτε χρονοντούλαπα και βγάλτε την ειρήνη

το σκίτσο της ισότητας παντού να μοιραστεί

το τατουάζ στο μπράτσο μας το λεν δικαιοσύνη

η ανθρωπιά ψιθύρισμα να γίνει ν’ ακουστεί

συνεισφορά απλόχερα ξανά αλληλεγγύη

και σεβασμός στα χρώματα στο φύλο στη φυλή

τις παρωπίδες άξιος αυτός που διαλύει

αγάπη με θεμέλεια σεισμό τον αγνοεί