Μη με ξυπνάς παλιοντροπή μη με δικάζεις

μη μ' αναγκάσεις να φορτώσω να στα πω

μη με κοιτάς τόσο ψυχρά μη με τρομάζεις

έχω ένα πάθος που το λεν ροχαλητό

κι αν με εθίσανε στο τέλμα της συνήθειας

αυτοκτονία κι αν μου δείξεις θα ξυθώ

δεν συγκινoύμαι απ' το σπέρμα της αλήθειας

αιθαλομίχλη αν με κεράσεις θα την πιω

λες να μαι μια παραγωγή της κοινωνίας

πιστό αντίγραφο πηγαίου ρουσφετιού

λες να μαι μόσχευμα μιας σκάρτης εξουσίας

η μήπως καύχημα γελοίου ρατσισμού

σαν πυραμίδα λυγερός και ριζωμένος

χάσκω σαν λείψανο δεν λοιώνω απ ‘ τον καιρό

δεν με κουνάς είμαι βαλτός και βολεμένος

έχω και μπάρμπα που τον λένε κολλητό

μα αν έχω τσίπα κάποια μέρα θα λυγίσω

θα μπω ασπίδα και φραγμός αρπακτικών

θα βρω λουλούδια σ’ ένα κράνος να δωρίσω

θα κάνω ΜΑΤ μεσ’ την σκακιέρα ευθυνών

απ ‘ τη συνείδηση το ρίγος θα βρυχάται

στην προδοσία τους δεν σκύβω πια ξανά

ηλεκτροσόκ για τον αθώο που κοιμάται

είναι η ώρα να αναρτήσω μια γροθιά

κι αν τα λιμνάζοντα αρχίσαν το χορό

το ντι εν εϊ μου είναι ώρα να παλέψει

γιαυτό το χώμα διαθέτω τσαγανό

τέρμα τ’ αρχαία που μου έχουν κατακλέψει

δεν τους χρωστάω μου χρωστάν μου έχουν πάρει

και ξερογλύφονται στις άγιες αμμουδιές

είναι ο τόπος που ο ήλιος μας γουστάρει

δεν ξεπουλιούνται των παιδιών κληρονομιές

τ’ άκουσες ξένε τριανδρίας λεγεώνα

κι αν ''εφιάλτες'' όλη μέρα τριγυρνούν

συνηθισμένη είναι η φάρα στον αγώνα

''μολών λαβέ'' εδώ και τώρα θα σου πουν