Όταν οι πέντε της φωτογραφίας ξεκινούσαν για μια συνέντευξη στην “Recently established company in Shanghai” δεν περίμεναν να πέσουν πάνω μας…(χωριστά ξεκίνησαν…δεν είναι οι Ζικ-Ζακ…μη δω στα σχόλια καμιά μαλακία…)

Έπεσαν λοιπόν στους Ελληναράδες που φωνάζουν στα meetings και στα τηλέφωνα. Που ξέρουν τα πάντα για τις επιπτώσεις της Φουκοσίμα (γιατί εμείς περάσαμε και ένα Τσερνομπίλ γαμωτηπουταναμου…) και που αρνούνται να μιλήσουν το πρωί για οποιοδήποτε θέμα αν δεν κάνουν καφέ, δεν απαντήσουν στα προσωπικά τους email και δεν αφήσουν και 5-6 σχόλια στο facebook. Οι ίδιοι Ελληναράδες όταν περιμένουν κατι δεν έχουν καμία υπομονη αλλά μπορούν να μιλάνε στο skype με τους φίλους τους για τα βυζιά της Παπαρίζου κανένα τεταρτάκι πριν στείλουν την επείγουσα πεοσφορά («προσφορά» ήθελα να γράψω και ειλικρινά δεν μπορω να βρω το λόγο που το έγραψα έτσι, αμέσως μετα την αναφορά μου στο στήθος της  Έλενας… ).

Πάντως δε μπορώ να μη σκεφτώ τώρα ότι και ο Παπαρίζος το παιδί του στη Σουηδία το μεγάλωσε, αλλά μας το έστειλε πίσω αετό και αστέρι… όχι σα τον Αντρέα που μας έστειλε τον Άβερελ…. ενιγουέι…

Στα δικά μας…

Η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο καιρό δεν τα πήγαμε καλά … δεν φημίζομαι εγώ ούτε για την υπομονή μου, ούτε για τους τρόπους μου, ούτε για τη γεμάτη γεύση μου…

Και ενώ πιστεύαμε ότι το δύσκολο θα ήταν να διαχειριστούμε την αγορά, καταλάβαμε ότι η πραγματική δυσκολία θα ήταν να διαχειριστούμε τους ανθρώπους που προσλάβαμε για να διαχειριστούν την αγορά (αν γράψω άλλη μια φορά το «διαχειριστούμε» το word θα με μουντζώσει και θα με ρωτήσει αν είμαι δυσλεκτικός…)

Μετά τους πρώτους μήνες γίνανε λίγο πιο Έλληνες αυτοί και εμείς λίγο πιο Κινέζοι… στη δουλειά εννοώ… (το πουλί μας παραμένει ανεπηρέαστο… )

Έτσι εμείς αρχίσαμε να τηρούμε προθεσμίες και αυτοί να φωνάζουν από το γραφείο τους όταν θέλουν κατι αντί να παίρνουν στο εσωτερικό τηλέφωνο…

Επίσης εμείς αρχίσαμε να σηκώνουμε τα τηλέφωνα τα Σαββατοκύριακα και αυτοί να μη μας περιμένουν στο γραφείο πριν τις 9’30…

Τώρα δεν ξέρω αν μας συμφέρουν και πολύ αυτές οι αλλαγές αλλά ετσι ηρεμήσαμε τουλάχιστον….

Από τους σούπερ ήρωες της photo λοιπόν (που τους λέω Fab-5 και δε παρεξηγιόνται) μπορείς να ζητήσεις τα πάντα…

-         Πτυσσόμενα chop sticks

-         Θήκη για το blackberry

-         Moutai…

-         Τα τελευταία επεισόδια του CSI

-         Γυμνές φωτογραφίες της   Πρεζεράκου…

Ενώ ασχολούνται με αυτά…

- θα σου κλείσουν ραντεβου…

- θα σου βρουν καινούριο διαμέρισμα να μετακομίσεις …

- θα σου φέρουν το καλύτερο τσάι για να την παλέψεις με το jet lag

- θα σου εγκαταστήσουν ότι σπασμένο πρόγραμμα και παιχνίδι θέλεις για να γουσταρεις τα βροχερά ΣΚ…

Επίσης όταν τους είπα «μαζευτείτε να σας βγάλω μια φωτογραφία» κανένας δε ρώτησε γιατί! φάκτ! Μεγάλη δουλειά αυτή η νοοτροπία… Στην Ελλάδα μια φορά είπαμε σε μια γραμματέα να τη βγάλουμε μια φωτογραφία για μια παρουσίαση που θέλαμε να κάνουμε και βλαστημήσαμε την ώρα και τη στιγμή…

-         όχι σημερα…είμαι άβαφτη…

-         αυριο να με βγάλετε… αλλά νωρίς γιατί μετα χαλάει το μαλλί μου…

-         να με βγάλετε αλλά μη την ανεβάσετε στο site της εταιρίας…

-         να βγάλετε μερικές και να διαλέξω ΕΓΩ ποια θα βάλετε στη παρουσίαση…

-         καθιστή να με βγάλετε…

-         να σας φέρω εγω μία που εχω από όταν είχα πάει στον Πλούταρχο και είμαι κουκλάρα;

για να μη θυμηθώ και τι έγινε την ημερα που μας «επέτρεψε» να τη βγάλουμε φωτογραφία….

-         σε αυτή είμαι χοντρή…

-         σε αυτή γυαλίζω…

-         σε αυτή φαίνεται πολύ το βυζί μου…

Ε, Ασταδιάλα…

Στα καμάρια μας λοιπόν υποσχέθηκα ότι γυρίζοντας στην Ελλάδα θα τους γραψω ένα post για να τους ευχαριστήσω για την τεράστια προσπάθεια που εκαναν να στηθεί η εταιρία αλλά και η τελευταία έκθεση…(φοβερή η ιδέα μου αυτή, ώστε να τους ανταμείψω ηθικά και να μη ζητήσουν κανένα bonus και πάθω εγκεφαλικό….) το λόγο μου τον κράτησα λοιπόν…και λινκ τους έστειλα να δούνε τις φάτσες τους…(να εχει και ο Jorge views από την Κίνα…)

Μου ζήτησαν να το γράψω όλο στα Αγγλικά για να το διαβάσουν αλλά αρκέστηκαν στις διαβεβαιώσεις μου ότι θα πω τα καλύτερα…

… thank you all and see you in February…