Μάρα,έλα λίγο στο γραφείο μου να συζητήσουμε.

Εγώ μάλλον θα ξαναπάω Σίφνο,μπορεί και λίγο Σαντορίνη. Οπότε δεν έχουμε να πούμε και πολλά.

Α!Και φέρε μαζί σου και τον φάκελο των Αμοιβαίων Κεφαλαίων.

Αααα...έχω πάρει ήδη μαζί μου το καινούριο μου καπέλο καθώς και τα Μπούρμπερυ γυαλιά μου.

Ωραία. Μόνο μην αργήσεις.

Εεε...ξέρεις, δεν εξαρτάται από μένα αυτό.Αν το πλοίο φύγει στην ώρα του,θα είμαι κι εγώ εκεί στην ώρα μου.

Α! Επίσης,μην ξεχάσεις να στείλεις το e-mail που σου είπα στον Ανδρέου.

Τώωωωρααααα...του έχω ήδη στείλει μια carte-postale με τις καλύτερες παραλίες του νησιού.

Και την επιστολή στην Πετροπούλου.

Α,καλά...αυτής της έστειλα ένα πολύ ωραίο σουβενίρ. Είναι ένα πολύ ωραίο κουκλάκι με κίτρινες κοτσιδούλες που κρατάει ένα σέϊκερ και πατάς ένα κουμπάκι και αυτό αρχίζει να κουνάει πάνω-κάτω το σέϊκερ. Είναι μούρλια,σου λέω!

Και κάτι τελευταίο. Φρόντισε σε παρακαλώ να έχει τελειώσει αυτό το project ως το τέλος της εβδομάδας.

Ως το τέλος της εβδομάδας? Α,δεν προλαβαίνω. Πότε θα φτιάξω βαλίτσες,τζάτζαλα-μάτζαλα...Πολύ δύσκολο.

Οκ! Τί άλλο? Α!!! Πες και στον Μήτσο να δείτε μαζί το καινούριο σύστημα.

Με τον Μήτσο?Α, να με συγχωρείς αλλά εμένα δεν μου αρέσει αυτός. Πώς θα κάνω διακοπές μαζί του? Με έναν άντρα που δεν μου αρέσει?

Αμάν βρε Μάρα....πρέπει κάπου να διαφωνήσεις,δεν γίνεται αλλιώς,ε?

Μα βρε Νίκο μου,δεν καταλαβαίνεις τώρα? Στο ίδιο δωμάτιο,στο ίδιο κρεβάτι...δεν γίνονται αυτά.

Δεν με ενδιαφέρουν οι προσωπικές σου προτιμήσεις Μάρα. Κοίταξε να συνεργαστείς μαζί του.

Καλά...θα κάνω την καρδιά μου πέτρα. :(((

Α...και δεν σε ρώτησα. Πότε είπαμε πως θα πας διακοπές εσύ?

Πότε θα γυρίσω εννοείς Νίκο μου. Πότε θα γυρίσω. Εκεί είμαι....

:)

Δεν ήθελα να είμαι 
      παρά ο κέδρος μπροστά στο σπίτι σου 
             ένα κλαδί του κέδρου 
                   ένα φύλλο του κλαδιού 
                         μια σκιά του φύλλου 
                              η δροσιά της σκιάς 
                                   που χαϊδεύει τον κρόταφό σου 
                                            για ένα δευτερόλεπτο.

Ivan Goll

"After the bath" πίνακας του Edgar Degas

Μήνες και μήνες τώρα τριγυρνώ

Σαν παιδί περιπλανώμενο

Μεσ’ τα blogs αυτά

Μ’ ανοιχτά τ’ αυτιά

Και διαβάζω όλα τα παιδιά

Αλλά πιο πολύ

Έχω κουραστεί

Με του Μπρίζα την κατάσταση

Έν’ αστεράκι είναι πάντα εκεί

Δίπλ’ απ’ τ’ όνομά του, (σαν κ#$%ος) με βρακί.

Όλοι το κοιτούν,όλοι το μισούν

Κι όλοι θέλουν να το σφετεριστούν

Το αστεράκι αυτό

που είναι κόκκινο

Σαν φανέλα του Ολυμπιακού

Θά ‘ρθει μια μέρα όμως που θα δει

Τ’ αστεράκι του με το γυαλί

Γιατί όλοι εμείς

Οι καταδρομείς

Οι χωρίς αστέρι συγγραφείς

Θα τον πιάσουμε

Θα τον κάψουμε

Και θα τον ξεαστεριάσουμε

Εεεεεεειιιιιιιιιιιι

Οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο

Ώπαααααααααααααααααααααααα

Έτσιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

Υ.Γ 1. Η καλλιτέχνιδα εμπνεύστηκε το παραπάνω μετά από την χιλιοστή αναφορά στο blog του Mpriza στην ενότητα "Νέα αξιολόγηση blogs και posts", στο forum.

Υ.Γ 2. Χορεύεται με σκοπό ικαριώτικο

8 Ιουλίου 2008

Καμμένη εδώ και 2 χρόνια,από τότε που έκλεισα τα 32 δηλαδή,σκέφτομαι ότι κάπου εδώ (ίσως) να έπρεπε ο χρόνος να μας πηγαίνει προς τα πίσω. Οπότε σε 34 χρόνια να  είμαι 0 και όχι 68. Και αμέσως μετά να είμαι 1 (ενός) κοκ.

Με την όπισθεν λοιπόν και όχι με την πρώτη. Γιατί η πρώτη μπορεί να σε πάει μπροστά αλλά κάποιες φορές μπορεί να σε πετάξει και στο κενό. Και τότε,μόνο η οδική βοήθεια μπορεί να σε ξελασπώσει.*

Κατά τα άλλα,σήμερα είμαι επισήμως 34 και η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα αυτό. Όχι να είμαι 34. Αλλά να είμαι 34,single (ακούγεται λιγότερο απελπιστικό από το “ελεύθερη”) και προς το παρόν, με καμία ένδειξη για ένα φαντασμαγορικό μέλλον. Είναι φανερό (για μένα): Περνάω την πιο απαισιόδοξη φάση της μέχρι τώρα ζωής μου (εξ’ ου και το βιδεάκι στα δεξιά).

Αισθάνομαι περίεργα. Αισθάνομαι μικρή,αλλά και μεγάλη. Ώριμη,αλλά και ανώριμη. Έμπειρη,αλλά και τελείως άβγαλτη. Δυνατή,αλλά και αδύναμη (α,όχι!,αδύνατη δεν μπορώ να αισθανθώ σε καμία περίπτωση).

Δεν ξέρω ακριβώς τί θέλω να γράψω. Οι συνήθεις αναγνώστες μου θα το έχουν καταλάβει αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω ανάγκη από ευχές. Ει δυνατόν,πραγματικές και όχι τυπικές. Ξέρω πως είναι κομματάκι δύσκολο,μιας και δεν με ξέρετε όλοι,αλλά και αυτοί που με έχουν γνωρίσει,τί να έχουν καταλάβει οι δόλιοι…

Όπως και να’χει,αισθάνομαι ότι ακούγομαι κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Πίνω σε καλύτερες μέρες λοιπόν. Και σε πείσμα όλων όσων μου λένε να βάλω λίγο νερό στο κρασί μου,εγώ περιμένω να ερωτευτώ τρελά και για πάντα! **

Άσπρο πάτο αδέρφια!!!!!

* μπορείτε να μην δώσετε σημασία σε αυτήν την παράγραφο

 ** ούτε 16χρονο….

Υ.Γ  Εγώ είμαι στην φωτό. Ποια άλλη?

Πάντοτε ζήλευα τους άντρες. Για πολλούς και διαφόρους λόγους. 

Καταρχήν,τους ζηλεύω γιατί έχουν πουλί* . Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να ουρούν όρθιοι και οπουδήποτε.Τους ζηλεύω γιατί δεν χρειάζεται να φοράνε σουτιέν. Ούτε καν μπλούζα, το καλοκαίρι.Δεν χρειάζεται επίσης να ξυρίζουν το μπικίνι,τις μασχάλες ή τα πόδια τους,ούτε να βάφουν το πρόσωπό τους για να βγουν έξω.

Επίσης μπορούν να είναι γουρούνια** και αυτό να είναι οκ,απλούστατα γιατί αυτό περιμένουν οι γυναίκες από αυτούς.   Το λεξιλόγιό τους μέσα σε μια σχέση δεν χρειάζεται  να είναι πλούσιο. Μπορούν  να επικοινωνήσουν πάνω-κάτω με τις εξής λίγες φράσεις:

“Με πιέζεις”

“Και βέβαια σ’αγαπάω βρε χαζό”

“Καφέεεε”

“Θα πάω να δω μπάλα με τα παιδιά”

και

“Ωραίο γκομενάκι η φίλη σου η Λάουρα”. 

Φτάνουν πάντα -μα πάντα!- σε οργασμό. Aγοράζουν τσόντες και προφυλακτικά χωρίς να τους κοιτούν περίεργα.Φτάνουν πάντα-μα πάντα!-σε οργασμό. 

Σε παλιότερες εποχές (αλλά και τώρα,μην γελιόμαστε) τους δικαιολογούσαν πάντα όταν απατούσαν την γυναίκα τους,γιατί ο άντρας είναι γνωστό πως είναι ζώο πολυγαμικό. Τι? Δεν το ξέρατε? 

Μπορούν να ψωνίσουν πολλά διαφορετικά πράγματα στον ελάχιστο χρόνο.Άσχετο αν μετά τρέχει να τα αλλάξει το έτερον ήμισυ. Μπορούν να εκστασιαστούν με πολύ μικρά πράγματα. Από το κερδίσουν στο playstation ή να πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός.

Βέβαια τα τελευταία χρόνια,για να πω την αλήθεια,έχω αναθεωρήσει κατά τι. Δηλαδή,τους λυπάμαι κιόλας κι αυτό κυρίως γιατί έχουν να αντιμετωπίσουν γυναίκες στην καθημερινή τους ζωή. Και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό....

*το ανδρικό μόριο

**ήτοι να αερίζονται εκ της οπισθίας οδού με τον ήχο στο max,να ξύνουν ή να τακτοποιούν τους όρχεις τους,να βγάζουν μακρόηχα φωνήεντα από το στόμα τους δια μέσου του οισοφάγου με ώθηση από το στομάχι τους κτλ.

Υ.Γ Μπορεί να μην είναι έκδηλο από το ύφος του κειμένου,αλλά τους άντρες τους λατρεύω!!!!