Ώσπου μια νύχτα γλιστρώντας μέσα από το πουθενά, φάνηκε το καράβι. Ήταν φτιαγμένο από φεγγάρι. Ένα μικρό πλωτό φεγγάρι που αρμένιζε και πλησίαζε ολοένα. Έφτασε στην έρημη προβλήτα. Μια σκάλα κατέβηκε.
   Σιωπή. Τίποτα. Κανείς. Πέρασε ώρα. Πολύ ώρα. Η σκάλα άρχισε να τραβιέται πάλι πάνω.
   Την τελευταία στιγμή, δυο ίσκιοι ξεπρόβαλαν από ένα δρομάκι και κατάφεραν να προλάβουν να ανέβουν.

   Απαλά και αθόρυβα το καράβι άρχισε να κερδίζει τα μέτρα της ελευθερίας του από την έρημη  ακτή.  
   Όσο πιο πολύ το καράβι απομακρυνόταν από το νησί της πραγματικότητας, το νησί έμοιαζε να γίνεται σκιά, και οι δυο ίσκιοι όλο και πιο αληθινές μορφές.

   Γύρισαν κοιτάχτηκαν και χαμογέλασαν:
 -Και τώρα;
 -Τώρα γυρίζουμε σπίτι. 
 -Κουράστηκες; 
 -Πολύ… αλλά δεν πειράζει… Φτάνει που προλάβαμε να φύγουμε… 

  Αγκαλιάστηκαν και προχώρησαν προς την πλώρη. Γύρω τους τα νερά φεγγοβολούσαν και ο άνεμος  άρχισε να διηγείται τα μικρά του παραμύθια. Η νύχτα έγινε  αγκαλιά, και τους έκλεισε μέσα της τρυφερά σαν να ήταν δυο παιδιά  τόσο μα τόσο αποκαμωμένα. Το καράβι που ήταν φτιαγμένο από φεγγάρι, ξεμάκραινε ολοένα, μέχρι που έγινε μια φωτεινή κουκίδα, και χάθηκε στο βάθος. Στον δρόμο για την πατρίδα όλων εκείνων των χαμόγελων που ποτέ δεν δόθηκαν ψεύτικα.