«Στα  ψηλα αλωνια δεν περνω φοβαμαι τις κρεμαλες

Δεκα λεβεντες κρεμασαν, να σε χαρω οι γερμανοτσολιαδες.»

Αναπλαση πλατειας, τιποτα  πια δεν θυμιζει…μονο οι παλιοι…

Καποια μαγαζια πια , ένα συντριβανι, με παιδια γυρω γυρω

Πιο κατω το αγαλμα του Παλαιων Πατρων Γερμανου…

Κοσμος μαμαδες , παιδια , ζευγαρια…

Απεναντι  τα σκαλια , που εβγαζαν μεχρι την παραλια.

Καταντικρυ στη θαλασσα.

Μη με φιλας , της ειπε, όχι μπροστα στους μεταναστες,

Είναι πιο βαρια  η οδυνη τους.

Επιαναν  τα φαναρια , επιαναν την ασφαλτο επιαναν

Την θαλασσα, επιαναν  το απιαστο με τοση απελπισια στο βλεμμα…

Μη φιλας  μπροστα τους της ειπε….

Χιλιομετρα , φυγη , ανεμος , διαχωριστικες, και παλι χιλιομετρα…

Να φυγει , θυμασαι; Μονο να φυγει. Ταξιδι με  μοτοσυκλετα.

Δεν υπολογιζε πως πηγαινε, πανω από την σημανση , μια και κατι φορες πανω.

Επικινδυνη στροφη , προσοχη κινδυνος  θανατηφορων δυστυχηματων,

Κι αυτος γκαζωνε , και γκαζωνε, ένα χαμογελο χαραζε στα χειλια του,

Για πλακα , το οριο 60  το εκανε 130 , 140 ..

Η πολη τον προκαλουσε του χαμογελαγε, μπροστα του.

Στα  ψηλα αλωνια δεν περνω….

Πλαγιαζοντας  την μηχανη ,γυρναγε ο στιχος στο μυαλο του,

Το τραγουδι…

Εμπαινε στις  στροφες κι ακουγε  το παλμο της μηχανης και της αδημονιας του.

Επιτελους ,η πολη ανοιγε τις αγκαλες της.

Μπηκε στην πρωτη εξοδο.

Χαμογελαστα προσωπα απαντησαν στις ερωτησεις του.

Ευγενεια που του εκανε εντυπωση.

Ειχε χρονια να παει στα ψηλα αλωνια.

Από τοτε  ,που σε μια  παρασταση  επαιξε στο Ρωμαικο Θεατρο.

Προσκηνησε  στην πλατεια  το αγαλμα , πιο κατω, ηπιε έναν καφε,

Κατεβηκε τα σκαλια , που εβγαζαν στην θαλασσα, « η παλια πολη ηταν μεχρι εδώ,

Στην κατοχη , οι Γερμανοι κρεμασαν  καποιους πατριωτες …»

Στα ψηλα αλωνια δεν περνω ,φοβαμαι τις κρεμαλες…, ξαναρθε ο στιχος…

Χιλιομετρα , μεσα του χιλιομετρα εξω, στον χωρο στον χρονο.

Γυμνη επιθυμια , χρονια πριν , εκει στο Ρωμαικο Θεατρο

Να  δωσει να παρει. Το είναι του, την ανασα την ανακαρα του.

Δεν εκρυψε κατι, δεν στερησε κατι, ότι ειχε κατατεθηκε  σε κεινο τον βωμο.

Παραναλωμα , της Πραξης, θνητος και ενθεος  την ιδια ωρα.

Εδωσε και πηρε  το περισσευμα  της ψυχης του. Και η Αθηνα απαναντι , πισω από την αιγιδα της σιωπηλη παρατηρουσε.

Η  Αφροδιτη  καλεσε παιζογελοντας , με τον ερωτιδεα παντα πλαι της.

Ποιος θνητος η Θεος αντισταθηκε στο καλεσμα της;

Παραναλωμα στον βωμο της…

Παραναλωμα στον βωμο του Διονυσου ,παραξενη σχεση των δυων τους

Στα ψηλα αλωνια δεν περνω…

Εκει που που η πλατεια εγινε στοργικη αγκαλια , αναμεσα στο χτες και το σημερα

Αναμεσα , Αφροδιτης  Διονυσου , και της κοπελιας που χαρουμενη κουρνιαζε στην αγκαλια του καλου της…

Και η Αθηνα απεναντι πισω απο την αιγιδα της σιωπηλη παρατηρουσε.

Στα ψηλα αλωνια δεν περνω φοβαμαι τις κρεμαλες….

Βραδυ  επεσε νυχτα , μπερδευτηκαν μυθος σκηνη τραγουδια χιλιομετρα.

Ντυθηκε το μπουφαν , το κρανος τα γαντια την νυχτα, κρατησε σφιχτα

Την αναμνηση , ρωτησε την εξοδο και νομιζε πως βγηκε.

Ατελειωτα χιλιομετρα, πώς να δεσεις το χτες με το σημερα;

Πώς να σταθεις, θνητος αναμεσα ;

Στα ψηλα αλωνια δεν περνω….

Στην εθνικη  ανοιξε , φρουμαξε αφηνιασμενο ατι, η μηχανη, βρισκοντας δρομο ανοιχτο μπροστα της

Καλπασε  μεσα του , το πιο πολύ μεσα του .

Δεν ειχε ηνια , ορια χρονο δεν ειχε συνορα , δεν ειχε θυμελη .

Για μια ακομα φορα  ο Φαεθωνας   , εβγαινε με το αρμα του…

Καπου μεσα του αντηχουσε ….στα ψηλα αλωνια δεν περνω…

Ηρθε νυχτα , και το πρωι ηταν παλι νυχτα….

Ο Φαεθωνας , εχασε τον δρομο , παντα τον χανει, βγηκε  με το αρμα  του

Κι η νυχτα εγινε μερα , και η μερα εχασε με μιας τον δρομο της

Και μια  κροκοπεπλη μακρυνη «Ατθιδα» παρασταθηκε …

Εκει στον δρομο των Παναθηναιων…

Κοντα στα τειχη…

Κορη της Αφροδιτης.

Και η Αθηνα απεναντι πισω από την αιγιδα της σιωπηλα παρατηρουσε.

Πομπη Παναθηναιων, αταιριαστη η κροκοπεπλη της Αφροδιτης.

Ατελειωτα χιλιομετρα

Της νυχτας  μες την μερα  και ο Φαεθωνας να χανει τον δρομο.

Πλησιασε τον βωμο σπονδη και χοη στην Αφροδιτη

Στην Αθηνα .

Και η Αθηνα απεναντι πισω από την αιγιδα της σιωπηλα παρατηρουσε.

Σταματησε εξω από το σπιτι του πια.

Ατελειωτα χιλιομετρα….

Μια στροφη ακουγε μεσα του, ….στα ψηλα αλωνια δεν περνω φοβαμαι τις κρεμαλες…

Γδυθηκε  λουστηκε  ξαπλωσε , δεξια του σταθηκε  η Αφροδιτη , ζερβα του, η Αθηνα

 πισω από την αιγιδα της και σιωπηλα παρατηρουσε.

Ατελειωτα χιλιομετρα…ψιθυρησε.

Κι η μερα ντυθηκε την νυχτα….

Μια μασκα ένα ονειρο και η αποσταση.

Παντα η αποσταση.

Η μασκα που αδεια  κρεμεται στον τοιχο.

Η αποσταση ζωντανη αδυσωπητη.

Παντα τετοια ηταν

Ονειρο ,ότι θα ηθελες πολύ και δεν το εχεις.

Μασκα  οι ελπιδες , καλυμενες να περπατουν

Γιατι φοβιζουν.

Μασκα  η πεθυμια, γυμνη τρομαζει.

Και η συμβαση , ποιητικη αδεια…

Γραμμα κενο, οι τυποι παντα, ποτε η ουσια.

Πεθυμια για ζωη, η αλλως ερωτα

Χαμενος στη σκονη της γραφειοκρατιας

Αποσταση αναμεσα , ορια συνορα συρματοπλεγμα.

Και αγκαλιες αδειες.

Και ονειρα αδεια , και αγρυπνια.

Αποηχος ελπιδας , ερωτικο καλεσμα, που πνιγηκε .

Η συμβαση βλεπεις…

Ποναει τ’ονειρο στο φως της μερας.

Κρυφα  αντιστεκεται, την νυχτα.

 την αγρυπνη.

Με αδεια αγκαλια,

Με μασκα  αδεια

Το ονειρο πυξιδα  και αναμεσα  η αποσταση

Παντα η αποσταση...