Σαν βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δε θα βρεις,
αν μεν η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους
να σταματήσεις σ' εμπορεια Φοινικικά,
και τες καλές πραγματείες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στο νου σου να 'χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν'ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει.
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
χωρίς αυτήν δε θα 'βγαινες στο δρόμο.
αλλά δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κ.Π Καβάφης

Το αφιερώνω στον εαυτό μου και σε όσους έχοντας στο μυαλό τους μόνο την Ιθάκη κλείνουν τα μάτια και χάνουν το ταξίδι..

Μη με αγγίζεις.. φύγε, θέλω να μείνω μόνη μου.

Μη με αγγίζεις σου λέω!

Κανείς δεν θέλω να με αγγίζει. Ούτε με το σώμα του, ούτε με το βλέμμα του, ούτε με τις σκέψεις του.

Θέλω να μείνω κλεισμένη εδώ μέσα.. δεν ξέρω αν μπορώ να βγω εκεί έξω.

Οι δρόμοι πλημμυρισμένοι από κόσμο.. τόσες γνωστές φυσιογνωμίες, ούτε όμως μία να γεμίζει την ψυχή μου με θετικά συναισθήματα..

’λλοι στρίβουν το κεφάλι τάχα αδιάφορα, τάχα πως δε με βλέπουν.. το ίδιο κάνω και εγώ.

’λλοι με κοιτούν φορώντας το ψεύτικο χαμόγελό τους.. το ίδιο κάνω και εγώ.

’λλοι περιεργάζονται τα πάντα πάνω μου.. και ξαφνικά νιώθω γυμνή, εκεί, στη μέση του δρόμου. Και ύστερα προσπερνούν και σχολιάζουν.

Και μένω γυμνή, φορώντας ένα ψεύτικο χαμόγελο και προσπαθώντας να μαζέψω τα κομματιασμένα συναισθήματα μιας διαλυμένης ψυχής..

θλίψη.. ύστερα πόνος.. ακολουθεί παράπονο.. και τέλος οργή..

ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΗΣΥΧΗ! Γιατί δε με αφήνετε ήσυχη? Ασχοληθείτε με τις όμορφα και περίτεχνα κατεστραμμένες ζωές σας..

Εγώ τα λάθη μου τα πλήρωσα.. Ο καθένας επιλέγει, όταν του το επιτρέπουν, τι θα κάνει στη ζωή του. Και είναι υπεύθυνος των πράξεων του. Καλών ή κακών. Και εγώ ανέλαβα τις ευθύνες μου. Δεν κατέφυγα στην εύκολη λύση, να επιλέξω το ρόλο του θύματος. Γιατί το να επιλέγεις τη θέση του θύματος είναι λυπηρό. Και είναι χειρότερο να σε λυπούνται από το να σε μισούν..

....

Α! Εδώ είσαι? Κάθεσαι τόση ώρα και με ακούς?

Πες κάτι.. δεν έχεις να πεις τίποτα?

Καλά, μη λες τίποτα. Η σιωπή σου μπορεί να σημαίνει περισσότερα από τα λόγια..

Σε ευχαριστώ. Γιατί? Γιατί μένεις εδώ.. μένεις κοντά μου..

Κόσμος περνούσε μπροστά από τα μάτια της.. τους χάζευε πίσω από το παράθυρό της να περπατούν αμέριμνοι, οι περισσότεροι σε παρέες..

Ένιωσε μια ζήλια, ένα παράπονο.. σκεφτόταν τους φίλους που είχε παλιά και με τους οποίους τώρα δεν είχε καθόλου επαφή..

Όλοι αυτοί που είχαν περάσει μέχρι τώρα από τη ζωή της ήταν άραγε πραγματικοί φίλοι? υπήρχε κάτι που να τους ένωνε? Μπορούσαν να επικοινωνήσουν πραγματικά μεταξύ τους?

Όλες αυτές οι σκέψεις την τριγύριζαν καιρό τώρα. Προσπαθούσε να βρει μια απάντηση. Έπρεπε να δεχτεί ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. ’λλοι είναι κοινωνικοί, άλλοι μοναχικοί, άλλοι..

Εκείνη τι ήταν πραγματικά?

Η αλήθεια ήταν ότι είχε πληγωθεί αρκετές φορές από άτομα που είχε εμπιστευτεί. Από τότε είχε γίνει πιο επιφυλακτική απέναντι στους ανθρώπους.. δεν εμπιστευόταν εύκολα.. για αυτό το λόγο με τους περισσότερους διατηρούσε μια τυπική σχέση..

Ίσως να μην είχε τη δύναμη ή το χρόνο να δώσει στους άλλους..

Ίσως να προτιμούσε να έχει λίγους φίλους αλλά πραγματικούς.. άτομα που θα ήταν κοντά της όταν θα τα χρειαζόταν..

Ίσως να της άρεσε κατά βάθος η μοναξιά.. υπήρχαν ακόμα θέματα στα οποία δεν είχε βρει απάντηση.. και ήθελε να αφιερώσει χρόνο σε αυτά.. ήθελε να τα βρει πρώτα με τον εαυτό της.. να ελευθερωθεί..

Συνέχισε να κοιτάει από το παράθυρο τον κόσμο που περνούσε.. ένα παιδί σήκωσε το κεφαλάκι του και κοίταξε προς το μέρος της χαμογελώντας.. ένα μελαγχολικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της..

Ο κρύος αέρας τρύπωσε από τη χαραμάδα της πόρτας και χύθηκε στο σκοτεινό δωμάτιο..

Εκείνη κουλουριασμένη σε μια γωνιά προσπαθούσε να κρυφτεί και να ξεφύγει..

Από τι να ξεφύγει? Αφού βρισκόταν μες στο σκοτάδι και κανείς δεν μπορούσε να την βρει..

Και όμως.. προσπαθούσε να ξεφύγει από τους φόβους της.. φοβόταν το σκοτάδι, το κρύο, τον αέρα..

Τον ένιωθε να τριγυρνάει μες στο δωμάτιο, προσπαθώντας να την βρει και να την παγιδέψει..

Δεν άντεχε να ζει άλλο έτσι.. όλη της η ζωή ήταν περιτριγυρισμένη από φόβους..

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.. « δεν μπορείς να ζεις άλλο έτσι.. πρέπει να πάρεις μια απόφαση.. ή αυτοί ή εσύ.. ή θα σε κυνηγούν μια ζωή και θα σου καθορίζουν τη ζωή και τις αποφάσεις σου ή εσύ θα βρεθείς ένα βήμα μπροστά από αυτούς. Κάνε γρήγορα όμως! Πρέπει να πάρεις μια απόφαση τώρα!»

Αυτή η φωνή δεν ήταν άλλη από τη δική της.. ο ίδιος της ο εαυτός της φώναζε ότι έπρεπε να κάνει κάτι.. να βρει τη δύναμη που έκρυβε μέσα της και να αντιμετωπίσει ένα ένα κάποιους από τους φόβους της, να συμβιβαστεί με τους υπόλοιπους..

έπρεπε να ζήσει ελεύθερη..

ήθελε να ζήσει ελεύθερη..

και αυτό έκανε..

και ελευθερώθηκε.. επιτέλους..

ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι μήπως δεν μπορέσουμε να νικήσουμε τους φόβους μας..

τιν τιν ντραν ταααααννν κγρκγρ πρ κρτ κρτ

υπό άλλες συνθήκες αυτοί οι ήχοι θα μου έδιναν στα νεύρα..αλλά όταν πρόκειται για το πιάνο μου κάνω υπομονή..

και όμως..ναι, ναι ήρθε ο χορδιστής να μου κουρδίσει το πιάνο μου. Για τον συγκεκριμένο πρέπει να ομολογήσω ότι είναι καλούλης(έχει και γυναίκα κερκυραία, που το πας αυτό?) και το φροντίζει κάθε φορά που έρχεται (παρόλο που για μισή ώρα κούρδισμα παίρνει ουκ ολίγα χρήματα..αλλά χαλάλι!).

και τώρα το πιάνο μου, το πιανούλι μου, το μικρό και ζουζουνιάρικο πιάνο μου που πολύ το αγαπώ είναι κουρδισμένο και έτοιμο να δέχτει τα λεπτεπίλεπτα (?) δάχτυλά μου πάνω του.

Μόνο όμως τα δικά μου δάχτυλα. Γιατί, πως να το κάνουμε, έχουμε και πολλές παραξενιές, εκ των οποιων μια είναι κανείς να μην αγγίζει το πιάνο μου!! Εντάξει, σχεδόν κανείς..γιατί κάποιον(ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε) τον άφησα να παίξει, παρόλο που εκείνος δε με αφήνει να αγγίξω το δικό του μουσικό όργανο. ¨Οπως υποστηρίζει είμαι ατσούμπαλη και κάθε φορά χτίζει τοίχος προστασίας όταν περνάω μπροστά από το δικό του μουσικό όργανο..! Αλλα έτσι είναι..δεν φταίει κανείς άλλος, εγωωω φταίω που είμαι καλή..τι αδικία υπάρχει στον κόσμο ΘΕΕ?

Και ναι,ηρθε η μεγαλη ωρα..και αποφασισα να μαγειρεψω! Να σημειωσετε παρακαλω ημερα και ωρα που το λεω,γιατι δεν ξερω ποτε θα το ξαναπω. Βασικά ποτε θα ξαναπάρω την απόφαση να κάνω αυτην την απόπειρα. Προτιμώ να κάθομαι μέρες στον υπολογιστή,να διαβάζω ώρες ακόμα και για τις εξετάσεις της σχολής, μέχρι και να καθαρίζω. Μη μου πεις όμως να μαγειρέψω. Θα δεις τότε να αλλάζω 5000 χρώματα(όλο το ουράνιο τόξο), να γουρλώνω τα μάτια, να στραβοκαταπίνω και να σε ρωτάω "τι είπες ακριβώς?"

Και που να με δείτε να μπαίνω στην κουζίνα με το χαρτί που είναι γραμμένη η συνταγή (εγχειρίδιο ολόκληρο). Βάζω στη σειρά τα υλικά, διαβάζω τη συνταγή ξανά και ξανά μέχρι να πάρω την απόφαση να ξεκινήσω..

Οταν βέβαια καταφέρνω να φτιάξω το φαγητό και πάω τα πιάτα στην κουζίνα με πιάνει μια απελπισία ανιτκρύζοντας τα άπλυτα σκεύη στο νεροχύτη..

Τι να κάνουμε όμως? Ο έρωτας λένε ότι περνάει απο το στομαχι..δεν μπορώ να τους αμφισβητήσω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι το σταυρό μου και υπομονή..

Υ.Γ στην εικόνα μπορείτε να δείτε το περίφημο σοφρίτο..

μη φυγεις..

μη με διωξεις απο την αγκαλια σου..

δεν θα το αντεξω..

κανει κρυο εξω..

το κορμι μου ομως ειναι ζεστο..

ειναι μηπως απο τη ζεστασια της αγκαλιας σου?

ή μήπως της ψυχής σου?

μη φύγεις..

μείνε να με κοιτας το πρωι καθως κοιμαμαι..

να με ακους οταν ποναω,

οταν κλαιω και οταν γελαω..

δεν θελω να μεινω αλλο μονη ..

τωρα που εχω πραγματικα καποιον διπλα μου..

μη φυγεις..