Ως συνήθως, τα πιο τρελά όνειρα τα βλέπω τις πρώτες πρωινές ώρες...

Έτσι λοιπόν, σήμερα είδα το εξής:

Ήμουνα στην κουζίνα του σπιτιού μου, και είχα χωθεί σε ντουλάπια και ψυγείο για να βρώ τί να φάω για πρωινό. Ψάχνοντας βρήκα στο ψυγείο κάτι σαντουϊτσάκια με ζαμπόν-τυρί και φέτες τόστ, αλλά  αυτές που είναι σαν τη ζύμη του ντόνατς! Πολύ-πολύ ωραία... Και τότε είδα το κουφό: ότι έκανα λέει τα σαντουϊτσάκια copy-paste, κι έτσι είχα να τρώω όσα ήθελα όσες μέρες ήθελα! Άκου copy-paste... Μου φαίνεται πρέπει να κόψω τον πολύ υπολογιστή, πολύ ίνδερνετ, πολύ MusicHeaven... Τί να κάνω όμως που δεν κόβονται τα ρημάδια!

Πού κολλάει το MusicHeaven; Μέσα σε όλα (με τα copy-paste κλπ.) είδα ότι είχα καταφέρει ν' ακούσω Radio MusicHeaven από τον υπολογιστή μου στο σπίτι, όπου έχω καρβουνιάρα σύνδεση! (Κανονικά, αν πάω ν' ανοίξω το ραδιόφωνο, ενώ ανοίγει το pop-up και μετά από πολύυυυ ώρα δείχνει ότι συνδέθηκε με τον σταθμό, δεν ακούγεται τίποτα...)

Φαίνεται πως σαντουϊτσάκια με ζύμη ντόνατς + MusicHeaven είναι καλός συνδιασμός... μέχρι και web radio λειτουργεί... Ό,τι να 'ναι!

Άσχετο: απ' το πρωί σήμερα νομίζω πως είναι Κυριακή... Χθες ήταν των Τριών Ιεραρχών και δεν είχαμε σχολή. Σήμερα επίσης δεν έχουμε λόγω της κηδείας του Αρχιεπίσκοπου, και η ΕΡΤ δείχνει την τελετή από την Μητρόπολη Αθηνών... Χρειάζεται τίποτα άλλο για να νομίζει κανείς ότι είναι Κυριακή;

Καλημέρα σας! :-)

Χθες το πρόγραμμα είχε ...λιώσιμο σε εργαστήρια!
Ένα απ' αυτά, στο οποίο είχαμε τρελή δουλειά να βγάλουμε, ήταν η κατασκευή μιας μακέττας εσωτερικού χώρου. Το κακό με τη μακέττα, είναι ότι ενώ δεν φαίνεται να έχεις πολύ δουλειά, σου τρώει πολύ χρόνο, γιατί είναι πολύ λεπτοδουλειά και θέλει πολύ προσοχή για να την κάνεις καλά, και επίσης πρέπει να περιμένεις πολύ ώρα για να στεγνώσει κάτι που έχεις βάψει ή να κολλήσει καλά κάτι.
Έτσι λοιπόν, χθες είχαμε να βάψουμε και να κολλήσουμε τοίχους (εξωτερικούς & εσωτερικούς), να κολλήσουμε πόρτες και παράθυρα στους τοίχους, και επίσης να βάψουμε κάποια έπιπλα. Τα έπιπλα θα τα κολλήσουμε την άλλη φορά, και επίσης μένει να φτιάξουμε κάποιες λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα κουρτίνες, πίνακες, κλπ. Καλά πάμε...
Προς το παρόν έχω παραδώσει όλα τα εργαστήρια, εκτός από 2. Έφυγε το πολύ άγχος, όλα καλά... Το μόνο που δεν μου αρέσει είναι ότι έχει αρχίσει και μ' ενοχλεί το χέρι μου απ' την πολλή χρήση του mouse, κυρίως στο Autocad... Τί να γίνει; Θα περάσει κι αυτό...
Σήμερα -ευτυχώς- είναι Σάββατο και κατάφερα -επιτέλους- να κοιμηθώ λίγο παραπάνω! Τί λίγο δηλαδή; Μέχρι τις 12:30 κοιμόμουν!

Πάντως, σχετικά με τη σχολή μου, όλα είναι πολύ καλύτερα τώρα σε σχέση με τις αρχές! Όταν είχα ξεκινήσει τη σχολή μου, έλεγα "Μου αρέσει η σχολή μου - Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι στη σχολή μου". Στα πρώτα εξάμηνα, πολλά παιδιά είχαν ψωνιστεί, την είχαν δει καλλιτέχνες! Επίσης υπήρχε πολύ η νοοτροπία πώς να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου... Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό το πράγμα! Μια φορά μάλιστα μου είχε συμβεί κάτι που δεν φανταζόμουν ποτέ και μου έκανε πάρα πολύ κακή εντύπωση!
Μέχρι τότε νόμιζα πως για να μάθεις κάτι, αρκούσε να ρωτήσεις κάποιον. Πώς να φανταζόμουν ότι ακόμα κι αν ρωτούσες δεν θα μάθαινες; Συνέβη κι αυτό! Σε κάθε εξάμηνο πρέπει να κάνουμε ανανέωση εγγραφής. Συνήθως όταν είναι περίοδος εγγραφών δεν γίνονται μαθήματα, είναι αποκλειστικά οι εγγραφές. Κάποια φορά, μαζί με τις εγγραφές είχε γίνει σ' ένα εργαστήριο και λίγο μάθημα. Απλώς τους είχαν πει τί να φέρουν για την άλλη φορά. Λογικά πρέπει να υπήρχε κάποια ανακοίνωση γι' αυτό, αλλά δε την είχα δει. (με τέτοιο χαμό που γίνεται με τις ανακοινώσεις...) Επειδή κάτι άκουσα για μάθημα, ρώτησα μια συμφοιτήτριά μου τί ακριβώς έγινε. Και... δεν μου είπε! Μου είπε ότι δεν έγινε κανένα μάθημα, με αποτέλεσμα να πάω μετά εγώ την επόμενη φορά σαν τον μαλάκα χωρίς να έχω μαζί μου τίποτα από υλικά! Το συζητούσα αυτό με έναν συμφοιτητή μου Κύπριο, ο οποίος είχε πάθει πιο πριν από μένα ακριβώς το ίδιο πράγμα και μου είπε το εξής: "Μην περιμένεις να σου πει κανένας τίποτα. Πρέπει να τα βρίσκεις όλα μόνη σου..." Ακολούθησα τη συμβουλή του και δεν "την πάτησα" ξανά.

Τώρα πάντως είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Σα να ωρίμασαν όλοι και έφυγε η ψωνάρα από μέσα τους. Επίσης, υπάρχουν πολλά εργαστήρια που γίνονται σε ομάδες, κι έτσι αναγκαστικά πρέπει να συνεργατείς με κάποια παιδιά. Και έχει σταματήσει να κοιτάει ο καθένας μόνο την πάρτη του. Μέσα απ' αυτές τις συνεργασίες γνώρισα παιδιά στα οποία μπορώ να βασιστώ, κι εκείνα μπορούν να βασιστούν σ' εμένα. Τώρα πια λέω "Μου αρέσει η σχολή μου", σκέτο.

Αν χθες είχα τα νεύρα μου, σήμερα έχω 10 φορές τα νεύρα μου! Από το πρωί παρέδιδα (κι άλλα) εργαστήρια!

Βέβαια, για να πω την αμαρτία μου, φταίω κι εγώ για τα νεύρα... Αν δεν τα άφηνα όλα για τελευταία στιγμή, θα 'ταν πολύ καλύτερα τα πράγματα!

Εργασία που γίνεται χθες το βράδυ μέχρι σήμερα το πρωί, για να παραδωθεί σήμερα το πρωί... Σας θυμίζει κάτι; Φαντάζομαι πολλοί θα το έχουν κάνει αυτό!

Ευτυχώς που υπάρχει και ο Νταλάρας και με "βοηθάει" με τις εργασίες μου! Γιατί εργασία χωρίς Νταλάρα (ή μουσική γενικότερα) δεν γίνεται!!

Αλλά δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα από το να σου τυχαίνουν τελευταία στιγμή ένα κάρο αηδίες!

Χρειαζόμουν απαραιτήτως κόλλα για να φτιάξω κάτι αηδίες για την παρουσίαση μιας εργασίας, και διαπίστωσα ότι:

-την υγρή κόλλα την είχε δανειστεί κάποια στιγμή ο πατέρας μου για να κολλήσει κάτι, τη μισοτέλειωσε, και δεν μου έφτασε για όλα όσα ήθελα να κολλήσω!

-η τύχη της stick αγνοείται

-στη logo στιγμής είχε κολλήσει το καπάκι και δεν άνοιγε!

Ευτυχώς είχα τουλάχιστον χαρτοταινία...! Έκοψα κομματάκια, τα τύλιξα ρολό με την κόλλα προς τα έξω, και κόλλησα τα παπαροχαρτονάκια μ' αυτόν τον τρόπο... (απ' το τίποτα...)

Και η δεύτερη αναποδιά: το άτιμο το Autocad δεν εμφάνιζε σωστά τους ελληνικούς χαρακτήρες στον υπολογιστή του φωτοτυπάδικου! Κι έπρεπε εκείνη τη στιγμή να ξαναγράψουμε κάτι πράγματα για να εμφανιστούν κανονικά!

Μέσα σ' όλα αυτά, άρχισε σήμερα και η προπώληση για το αφιέρωμα στο Ρεμπέτικο, με τον Νταλάρα στο ΜΜΑ! Και φυσικά δεν γινόταν να πάω στην προπώληση επειδή είχα να παρουσιάσω σ' ένα εργαστήριο! Ευτυχώς με έσωσε μια φίλη μου που μου έβγαλε εισιτήρια! Πάει κι αυτό...

Τώρα είχα ένα κενάκι για 1 ώρα, και είπα να ξεσπάσω στο blogάκι μου... Α, ρε blogάκι!

Σε 5 λεπτά περίπου έχω εργαστήριο Κεραμεικής! Πάλι μες στους πηλούς θα γίνω... Πάντως είναι ωραίο εργαστήριο, φτιάχνουμε διάφορα πραγματάκια...

Έχουμε και λέμε: 2-3 βαζάκια... 1-2 διακοσμητικά κουτάκια... Ολόκληρη προίκα!

Βέβαια, η μέρα δεν τελείωσε ακόμα... Ένας Θεός ξέρει τί άλλο θα πρέπει να κάνω σήμερα!

Εν τω μεταξύ πέρασε η ώρα... Φεύγω, πάω στο μάθημα. Και τώρα ΤΡΕΧΟΥΜΕ! Προς τα πού όμως;...

Η φωτό είναι άσχετη. Την διάλεξα γιατί με ηρεμεί η θάλασσα...

...όχι! Δεν ρεμβάζω! Τρέχω! Συνέχεια! παραδόσεις εργαστηρίων, κι άλλες παραδόσεις εργαστηρίων, πιο πολλές παραδόσεις εργαστηρίων... Τα νεύρα μου...

Θέλω να φωνάξωωωωω! Αν φωνάξω όμως, θα γυρίσουν όλοι και θα με κοιτάνε περίεργα...

Γι' αυτό λοιπόν θα βάλω αυτόν εδώ τον κύριο να φωνάξει για μένα...

Γειά σου ρε Πέτρο!

...χτενίστηκα το πρωί πριν φύγω απ' το σπίτι; ή όχι;...

Σήμερα είχα να παραδώσω κάτι εργαστήρια, και επειδή -κλασσικά- είχα κάτι εκκρεμότητες, για να τα ολοκληρώσω όλα ξενύχτησα μέχρι τις 3.30-4.00. Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν να με πάρει ο ύπνος το πρωί, παρόλο που χτύπησε το ξυνπητήρι. Και μετά έτρεχα...

Τουλάχιστον, ξεμπέρδεψα μ' αυτά τα εργαστήρια! Έχουμε και συνέχεια βέβαια, αλλά ένα-ένα ας φεύγουν! Ας τα περάσω, ακόμα και με πενταράκι, και μια χαρά θα είναι!

Καλημέρα σας! :-)

Υ.Γ.: Η "αγαπημένη" μου φράση για σήμερα: "ο χαμός ο μέγας!"

Πότε θα γίνει όμορφη η Μαρία η Άσχημη??? (μας έχουνε γκαστρώσει...)

Μιά και το θυμήθηκα τώρα, θα γράψω ένα εντελώς τρελό, κουφό όνειρο που είχα δει νομίζω πέρυσι...

Δεν θυμάμαι πώς άρχιζε, πάντως συνέβαινε το κλασσικό τρελό πράγμα των ονείρων: εκεί που βρίσκεσαι σ' ένα μέρος, προχωράς λίγο και ξαφνικά βρίσκεσαι σε άλλο.

Κάπως έτσι, είχαμε βρεθεί ξαφνικά μαζί με τον αδερφό μου, στο σχολείο που πήγαμε Γυμνάσιο-Λύκειο. Και γινόταν το εξής: όλα τα παιδιά γύρω μας έτρεχαν να μπούνε γρήγορα μέσα στο κτίριο, φωνάζοντας πανικόβλητα. Αναρωτιόμασταν τί να συνέβαινε. Και η απάντηση δόθηκε: καθώς πηγαίναμε να βγούμε από το κτίριο, ακριβώς απ' έξω ήταν ...ένας τεράστιος δεινόσαυρος! Τον βλέπουμε, χεστήκαμε πάνω μας, και τρέξαμε κι εμείς το ίδιο πανικόβλητοι, μέσα.
Μετά από λίγη ώρα, βλέπουμε ένα παιδί να βγαίνει προς τα έξω ανέμελο. Του φωνάζουμε "όχι! μη βγείς! είναι ο δεινόσαυρος!"... κλπ. Κι εκείνο, μας λέει παραξενεμένο: "μα ... αφού ο δεινόσαυρος είναι ψεύτικος!" Κοιταζόμαστε με τον αδερφό μου, και ρωτάμε απορημένοι: "καλά, τότε γιατί έτρεχαν όλοι έτσι αφού είναι ψεύτικος;" Κι τί μας λέει; "Μα, εμείς γυρίζουμε ταινία! Εσείς τι κάνετε εδώ;"

Ό,τι να 'ναι, έτσι; Μετά απ' αυτό είχα ξυπνήσει, κι απ' ότι θυμάμαι άργησα να ξανακοιμηθώ γιατί σκεπτόμενη τί είχα δει, είχα πεθάνει στο γέλιο!


Άντε, φεύγω, γιατί έχει πρωινό ξύπνημα (και) αύριο, και πάλι δεν θα ξυπνάω με τίποτα... Καληνύχτα, και καλά όνειρα! ;-)

Όταν λέω ότι είμαι στην κοσμάρα μου το εννοώ!

Περιστατικό 1ο: Ήμουν στο σπίτι με τη μάνα μου. Ο πατέρας μου είχε βγεί για μια δουλειά. Μου μιλούσε η μάνα μου κι εγώ ήμουν αλλού. Και μετά από λίγο της λέω "α, σε μένα μιλούσες;" Λες και υπήρχε κανένας άλλος στο σπίτι!

Περιστατικό 2ο: Στη σχολή, εκεί που σχεδίαζα, μέσα στο κεφάλι (χωρίς να φοράω ακουστικά) μου έπαιζε η "Luna Rossa" με τους Μανώλη Πασχαλίδη, Ζαχαρία Καρούνη, Γιώργο Νταλάρα, Δέσποινα Ολυμπίο και Ασπασία Στραγηγού! Μου μιλάει ο καθηγητής, εγώ ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Μου φωνάζει: "Πάλι μουσική ακούς;;" "Ε; Ποιός; Εγώ; Ε... Όχι..." (εννοώντας ότι δεν φορούσα ακουστικά...)

Περιστατικό 3ο: Μιλούσα με μια φίλη μου στο τηλέφωνο, κι εκεί που μου έλεγε κάτι αφαιρέθηκα, οπότε την έβαλα να το επαναλάβει...

Περιστασικό 4ο: Μπαίνει ελεγκτής στο μετρό. Εγώ, εκείνη τη στιγμή είχα το mp3 μου κι άκουγα κάτι τραγούδια χαζεύοντας έξω από το παράθυρο. Έρχεται δίπλα μου, εγώ χαμπάρι. Με σκουντάει. Γυρνάω και τον κοιτάζω μ' ένα βοϊδίσιο βλέμμα... Μου κάνει κάτι νοήματα. Βγάζω το ένα ακουστικό και λέω "Τί;!" Και μετά κατάλαβα ότι ήταν ελεγκτής...

Και να 'ταν μόνο αυτά...

Χθες, Κυριακή 13/1/2008, ήταν η τελευταία παράσταση του Γιώργου Νταλάρα, "Όλα από την αρχή", στο θέατρο Παλλάς. Όπως έλεγα και στο προηγούμενο post μου, ήμουν κι εγώ εκεί!

Ήταν μια από τις βραδιές που θα μου μείνουν αξέχαστες! Άκούστηκαν τραγούδια που δεν περίμενα ότι θα έλεγαν, κι αυτή ήταν μία πολύ μεγάλη έκπληξη! Υπήρχε πολύ κέφι, αλλά και πολλή συγκίνηση! Πιστεύω πως αν δεν είχα πάει αυτή τη μέρα, δεν θα είχα δει τίποτα! Τρις- χαλάλι το άγχος που πέρασα σε κάποιες παραστάσεις προσπαθώντας να κρύψω από τους γονείς μου ότι βρισκόμουν στο Παλλάς, για να μη με κράξουνε.

Μετά απ' το τέλος της παράστασης, επισκέυτηκα για λίγο τον Γιώργο Νταλάρα στο καμαρίνι του, απλώς για να του πώ ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλη τη μαγεία της βραδιάς! Ήταν η πρώτη φορά που στενοχωρήθηκα τόσο πολύ που τελείωναν οι παραστάσεις! Όπως του μιλούσα, μου 'χε σταθεί ένας κόμπος στο λαιμό, και μου ήρθε να κλάψω! Ευτυχώς κατάφερα και το κράτησα...

Όταν πήγα σπίτι όμως... άρχισα να κλαίω επειδή... τελείωσαν οι παραστάσεις! Σαν μικρό παιδί που του έπεσε κάτω το παγωτό! Δεν μου έχει ξανασυμβεί ποτέ τέτοιο πράγμα!

Αποτέλεσμα σήμερα; Αν εξαιρέσουμε ένα γδαρσιματάκι στο λαιμό (αυτά παθαίνει όποιος... ξεφωνίζει καθ' όλη τη διάρκεια μιας συναυλίας) κι έναν πονοκεφαλάκο, κυκλοφορώ συνέχεια μ' ένα χαμόγελο, κι όταν μου μιλάνε δεν απαντάω με την πρώτη! -κοινώς: είμαι στην κοσμάρα μου! LOL!!

(αναλυτικά οι εντυπώσεις μου και τα τραγούδια που ακούστηκαν, στο σχετικό topic στο forum, εδώ)

Όλοι γνωρίζετε τον Ποπάυ...

Έχετε δει την μάνα του?

Αυτή τη στιγμή, παρατήρησα πως στις 8 Ιανουαρίου του 2007 είχα ξεκινήσει αυτό το Blog. Τότε δεν ήξερα καν τι είναι ένα Blog...

Δεν πιστεύω πως το Blog μου είναι και σπουδαίο... Δεν το λέω από άποψη επισκέψεων ή σχολίων. Απλώς έχω το γνόθι σ' αυτόν... Δε νομίζω ότι η θεματολογία μου είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, καθώς επίσης, ξέρω ότι δεν γράφω καί πολύ καλά... Παρόλα αυτά το αγαπώ το Blogάκι μου.

Για μένα, αυτό το Blog έγινε ένας χώρος όπου μπορώ να μοιράζομαι απόψεις, σκέψεις και προβληματισμούς με τα μέλη του MusicHeaven (με τα οποία έχουμε κοινό, την αγάπη μας για τη μουσική) να ξεσπάω όταν είμαι θυμωμένη, να κάνω χιούμορ όταν είμαι πιο χαρούμενη...

Στην αρχή έσπαγα το κεφάλι μου να βρω πώς να το βαφτήσω... Τελικά το ονόμασα "Blog Ζωγραφικής", λόγω της παλιάς μου αγάπης για τη ζωγραφική.

Από όταν ξεκίνησα να γράφω, μέχρι σήμερα, έχουν προστεθεί αρκετές επιπλέον λειτουργίες/δυνατότητες στα Blogs του MH. Χόρχε, ευχαριστούμε πολύ!

Στη δεξιά πλευρά της σελίδας λοιπόν, μπορείτε να βρείτε μερικά "δικά μου" πραγματάκια...

Μπορείτε ν' ακούσετε το αγαπημένο μου τραγούδι, το "Πάνε να πεις" των Μάνου Λοΐζου και Λευτέρη Παπαδόπουλου, ένα τραγούδι που με συντροφεύει πάντα, σε κάθε στιγμή της ζωής μου...

Επίσης, θα δείτε τον αγαπημένο μου Σταύρο Κουγιουμτζή να παίζει μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα το καταπληκτικό τραγούδι "Όταν ανθίζουν πασχαλιές".

Ένα απόσπασμα με τον Χάρρυ Κλύνν, το οποίο όταν το είδα για πρώτη φορά, είχα φύγει κάτω από τα γέλια!

Και, τέλος, μερικά στιγμυότυπα από τη σειρά 50-50, μία από τις πιο αγαπημένες μου.

Να είστε πάντα καλά και να χαμογελάτε! :-)

Σήμερα πρωί - πρωί, κάπου 7.15, όλοι θα νιώσατε το σεισμό... Εκεί που ήμουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, κατ' αρχάς άκουσα την πόρτα του (που ήταν κλειστή) δωματίου μου να χτυπάει με την κάσα. Κι άρχισα να βρίζω... Σκεφτόμουν: Μα ποιός βούζος μου χτυπάει την πόρτα, τι θέλουν πρωί-πρωί και με ξυπνάνε, τι έγινε πάλι ρε π-----η μου... Όταν ένιωσα το κούνημα κατάλαβα σιγά-σιγά πως ήταν σεισμός και πετάχτηκα... Βασικά δεν τρόμαξα επειδή ΗΤΑΝ ΣΕΙΣΜΟΣ, αλλά επειδή με ξύπνησε έτσι απότομα.
Μετά βάλαμε λίγο την τηλεόραση, στην οποία άρχισε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, οι γνωστές κόντρες μεταξύ σεισμολόγων κλπ. κλπ. Τί παπαριές! Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα!
Τελικά κατά τις 8 έπεσα να ξανακοιμηθώ. Δεν είναι ώρα αυτή να σηκωθείς, Κυριακάτικα, και μάλιστα μετά από διαδοχικά ξενύχτια...

Πριν από λίγη ώρα σκεφτόμουν μια παράφραση των κάλαντων των Φώτων, που κάναμε όταν είμαστε μικροί, στην οποία λέγαμε:
"Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός
έκλασε μια κότα κι έγινε σεισμός"(!)

Ε, γι' αυτό έγινε ο σεισμός! Εμείς το λέγαμε εδώ και χρόνια, όμως κανείς δεν μας έδωσε σημασία...


Παρεμπιπτώντως, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ & ΟΣΕΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ!!! :-)

Σήμερα, σας χτύπησε κανένα παιδάκι το κουδούνι να σας πει τα κάλαντα των Φώτων;;
Εμάς όχι... Ενώ την παραμονή της Πρωτοχρονιάς δεν προλαβαίναμε ν' ανοίγουμε τις πόρτες!
Μάλλον υπάρχουν δύο εξηγήσεις...
-Ή τα παιδιάκια δεν ξέρουν τα λόγια από τα κάλαντα των Φώτων
-Ή πήραν ήδη αρκετά λεφτά από κάλαντα Χριστουγέννων και κάλαντα Πρωτοχρονιάς
κι έτσι δεν χρειάζεται να τρέχουν μέσ' το κρύο να πούν ΚΑΙ των Φώτων... :-P

Μια φορά πάντως, αύριο, ΔΕΝ θα πάμε να δούμε το σταυρό... Ευτυχώς! Βαριόμουν ελεεινά...