Ο άνθρωπος, πιστεύω, περνάει διάφορες φάσεις στη ζωή του. Από τα ψηλά στα χαμηλά, από το ζενίθ στο ναδίρ, από την δικαίωση στην αποτυχία...

Υπάρχει όμως μια φάση, που σε δοκιμάζει ως Νου, σώμα, Δύναμη. Είναι όταν ανοίγει το κουτάκι. Όταν έρχεται η σειρά σου να "δεχτείς"

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗ ΠΑΝΔΩΡΑΣ

Όποιος αντέχει τα απανωτά της δώρα, ισχυροποιείται τόσο που κάθε πρόβλημα μετά, μοιάζει παιχνιδάκι. Δέχεται τέτοια δοκιμασία, που είναι δύσκολο έπειτα να βρεθεί κάτι να τον ρίξει ψυχολογικά (εκτός από τον θάνατο*).

Έχω σημάδια ότι εδώ και μερικές μέρες... με έχει επισκεφθεί η κυρία, με πολλέεες τσάντες και κουτάκια με όμορφο περιτύλιγμα... (κάποιος είπε πως θα ζήσω μοναχική ζωή. Εγώ λέω ότι δοκιμάζομαι στον μεγαλύτερο φόβο μου**).

Πως πας οικονομικά?

Χάλια, δεν ξέρω από που να πρωτομαζέψω.

Κι όλο σκάνε κι άλλα κι άλλα κι άλλα...

Με τη μηχανή?

Τζίφος, ότι κι αν προσπάθησα στο κενό.

Με το ... "κενό" ?

Τίποτα, ακόμα τίποτα. Φοβάμαι ότι τελικά δεν θα χτυπήσω καν στον τοίχο.

Θα πέσω κατ' ευθείαν στο κενό.

Συναισθηματικά υπάρχει κίνηση?

Άγαλμα να ήταν περισσότερη θα είχε... Κάτι κενές επαφές και κρύες νύχτες, να μου ανάβουν σπίρτα για να ζεσταθώ. Εκείνη που θα κρατήσω στα δυο μου χέρια σαν κάτι πολύτιμο και εύθραυστο... αργεί πολύ.

Και...?

Και.... Απλά σκοτώνω το χρόνο μου. Περιμένω κάτι αξιόλογο για να δώσω.

Ότι τέλος πάντων μου απέμεινε...

Με τον σκληρό δίσκο, έκανες τίποτα?

Μπαααα... πολύ φοβάμαι ότι ξενύχτι μηνών πήγε στράφι, για να μη μιλήσω για τα γκίγκα μουσικής που είχα με κόπο συλλέξει...

Η κούραση αντέχεται τουλάχιστον?

Άστα, κάθε μέρα και χειρότερα. Ώρες ώρες νομίζω πως θα καταρρεύσω.

Και είναι ψυχολογικό μάλλον. Να δουλεύεις, να ξενυχτάς

και να μη βρίσκεις ανταπόκριση στον κόπο σου...

Ωραίααα...!!! Τίποτα δεν πάει καλά... κοινώς.

Τίποτα... σχεδόν. Γιατί οι ολοκληρωτισμοί* δεν συγκαταλέγονται στο λεξιλόγιό μου.

Τίποτα, όλα, πάντα, ποτέ... δεν υπάρχουν για μένα τέτοιες έννοιες. Η φύση έχει μεγάλη ποικιλία και τέτοιες λέξεις, είναι κακόγουστα αστεία ανθρώπων χωρίς πνεύμα...

Εσύ ξέρεις... Λοιπόν, κατά τα άλλα?

Καλά μωρέ, ήσυχα...!!!

* Μόνο το θάνατο θεωρώ ολοκληρωτικό, γιατί δεν υπάρχει επιστροφή.

** Φοβάμαι τη μοναξιά. Είναι ώρες που δεν παλεύεται η ρουφιάνα. Ωστόσο, είναι ΑΛΛΟ ένα "δωράκι". Στο κάτω κάτω, από μια παγωμένη και ψυχρή σχέση με ένα άτομο, προτιμώ τη μοναξιά κι ας μην παλεύεται. Θα τη νικήσω όταν κρατήσω το χέρι που θα του αφιερωθώ. Που θα νοιώσω έντονα την επιθυμία να (ξανά)δώσω το Είναι μου, για να βλέπω το πρόσωπό της να χαμογελά. Μέχρι να βρεθεί... καλύτερα με τη μοναξιά παρέα, παρά με παρέα και μονάχος

ΑΣΧΕΤΟ: Ούτε ο εαυτός μου δεν με κοντράρει... Κοίτα που στο τέλος, θα μου λείψουν οι γκρίνιες του...

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΕΣ

ΑΣΧΕΤΟ 2: (μάλλον καθόλου άσχετο) ακόμα και στο Στοίχημα... παίζω 10 αγώνες πιάνω 9, παίζω 3 πιάνω 2, παίζω σύστημα πιάνω τα "τρία" του Καράμπελα...