Κι αν περάσαν τόσα χρόνια

κι ήρθαν άλλες Κυριακές.

Η αγάπη ταπεινώνει,

τις ανέραστες ψυχές.

Σαν την ώρα μπρος στον δείκτη

σαν στο κρίμα η ενοχή,

η αγάπη πήγε κρύφτει

στης καρδιάς μου εσοχή.

Στου μυαλού μου το θρονάκι,

είσ’ εικόνα ζωντανή.

Τ’ όνομά σου κοριτσάκι,

σαν το φως θε να φανεί.

Μες την αγκαλιά μου σ’ έχω

και τα μάτια σου κοιτώ.

Θα πεθάνω δεν αντέχω,

μη μ’ αφήσεις σου ζητώ.

Ημέρα μνήμης η σημερινή. Η ταυτότητα ενός ανθρώπου, ακόμα και ολόκληρου έθνους χάνεται, όταν ξεχνιέται η Ιστορία του.

Δώδεκα χρόνια αργότερα, δεν ξεχνώ. Σε αγάπησα, σε εμπιστεύτηκα. Ήθελα να χτίσω ένα κάστρο γύρω από την αγάπη μας, ώστε τίποτα να μην μπορέσει να ταράξει τη ζωή που σχεδιάζαμε....Παραμέρισα ακόμα και προσωπικές πεποιθήσεις και ανέβηκα τα σκαλιά της εκκλησίας, ως ελάχιστο δείγμα ψήγματος αγάπης...

Δεν υπολόγισα όμως τους Δούρειους Ίππους που μόνοι μας ανοίξαμε τις πύλες να μπουν και νά 'μαστε δώδεκα χρόνια μετά, να μην υπάρχει τίποτα αναμεσά μας που να θυμίζει εκείνη τη μέρα, αλλά το χειρότερο... σε έχω ξεπεράσει τόσο που με ξενερώνει η ιδέα πως κάποτε θα πέθαινα για σένα.

- Ήθελες η 16η Δεκέμβρη να είναι η μέρα που άλλαξε ο κόσμος (σου)?

χαχα χα χα χαχαχα χαχαχαχα

χα χα χα χα χα χα χα

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Καραγκιόζη... σε ένα ερείπιο μένεις, μια καλύβα ξεχαρβαλωμένη. Πότε επιτέλους θα πάψεις να ονειρεύεσαι παλάτια?

ΑΣΧΕΤΟ: δεν υπάρχει σήμερα άσχετο

(το παραλίγο ποίημα, γράφτηκε 16/12/'96 και αποτελούσε το περιτύλιγμα του επετειακού δώρου)