Περίεργο παραμύθι το ζην. Στη φαντασία το ευ ζην. Σε κρατάει σε αναμονή σαδιστικά, με ισορροπίες που ολοένα κι αλλάζουν. Είναι στοίχημα μεγάλο να μην ξεχαστείς και σε παρασύρει το Vertigo. Δηλαδή, είσαι εντός κι εκτός μαζί. Μέσα για να ζεις την πραγματικότητα, έξω για να μπορείς να μείνεις ο εαυτός σου, γιατί το σήμερα έχει βρωμίσει πολύ περισσότερο από μόλις πριν από δέκα χρόνια… Να σου πω την αλήθεια κάτι είχε πάρει το αυτί μου, αλλά δεν περίμενα τόσο σύντομη και κυνική επιβεβαίωση. Προσπαθεί το παρόν να φτιάξει κατάσταση, μα και πάλι ένα τραγούδι των Κατσιμιχαίων αρκεί για να μας κάνει να ντραπούμε για την ένδεια σε σχέση με το πρόσφατό (μας) παρελθόν. Παρεμπιπτόντως, κάνε δώρο στον εαυτό σου ένα άκουσμα στο cd του Αλκαίου (του Αλκή, έτσι…) και σε αυτό το καινούργιο του Πάνου. Και στα δύο έχει κάνει πέρασμα και η βραχνή φυσαρμόνικα (ναι, ξέρω ότι αυτή ανήκει στον Πάνο, αλλά ο λόγος εδώ για την ερμηνεία του Χάρη). Έτσι, κάπως ξεκίνησαν οι μέρες μου εδώ στην Αθήνα… Αντιθετικά, εντελώς, ήταν βράδυ… στο Περιστέρι, στο Λόφο Αξιωματικών, το ραδιόφωνο έπαιζε «Μελωδία» και με ένα «Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα…» εισέπνευσα τον αέρα του άστεως…