Εδω και δυο μέρες δεν μοιάζω καθόλου με την ’ντζη που ξέρετε(...ή που δεν ξέρετε τέλος πάντων...)

 Με τα μαλλία μπερδεμένα πιασμένα κότσο,μια χαζή πυτζάμα και μια πάρα πολύ χοντρη ρόμπα(λες και μένω στην Αλάσκα..),κυκλοφορώ σαν το ζόμπυ μεσα στο σπίτι χωρίς να κάνω τίποτα!

 Δεν ξέρω πως τα κατάφερα,αλλά αρρώστησα...

 Και θα μου πείτε...σιγά δύσκολο είναι να αρρωστήσεις...?

Ναι για μένα είναι δύσκολο....να φανταστείτε την τελευταία φορα που ήμουν έτσι ήταν το '99.Αλήθεια!...Έχω να αρρωστήσω οκτώ ολόκληρα χρόνια!

Δεν μου αρέσει να είμαι έτσι..δεν με αναγνωρίζω...

Έχω μια χαζή,νυσταγμένη φάτσα...δεν έχω όρεξη να μιλήσω(πράγμα εξαιρετικα περίεργο για μένα..)....

....δεν έχω όρεξη να φάω(...κάτσε αυτό δεν είναι κακό....δεν γίνεται να μου μείνει και όταν γίνω καλά...?)

....δεν έχω όρεξη καν να κάνω χιούμορ..ούτε ένα μικρό αστειάκι δεν μπορώ να πω...

Γίνομαι πολύ ευαίσθητη....

....θέλω κάποιος να ασχολείται μόνο μαζί μου...να με έχει αγκαλίτσα και να με χαιδεύει...να μου διαβάζει παραμυθάκια...να με ταίζει με το ζόρι τα φάρμακα στο κρεβάτι και γω να μην θέλω...να μου τρίβει την πλατούλα...

....αφήστε που βάζω και τα κλάμματα μόλις αισθανθώ άσχημα...

...λες και είμαι μικρό παιδάκι...

Απαπαπα...δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση...

...πάλι καλά που αρρωσταίνω κάθε δέκα χρόνια...

...γιατι δεν με βλέπω καλά...ούτε εμένα αλλά κυρίως τους γύρω μου... 

Πολύ μίλησα πάλι ε...?Ε...τι να κάνω....αρρωστούλα είναι και θέλω λίγη σημασία...